Οι μέρες που ζούμε είναι πολύ πυκνές. Η βίωσή τους όμως δεν είναι ίδια για όλες και όλους μας. Όχι μόνο γιατί έχουμε άλλα συμφέροντα οι πολλοί απέναντι στους λίγους ή έχουμε βεβαίως και άλλες ιδεολογικές και πολιτικές οπτικές στα γεγονότα. Κυρίως γιατί υπάρχει μια διαφοροποίηση στη «θεολογική» μας οπτική. Όχι δεν εννοώ την «θρησκευτική» διαφοροποίηση σε «ομολογιακό» επίπεδο. Εννοώ στο κατά πόσο είναι αναμμένο το εσωτερικό λυχνάρι της ανθρώπινης συνείδησης, ανεξάρτητα από την ένταση της φλόγας του.
Η κρίση που ήλθε, η πτώχευση που προχωρά μεθοδευμένα την ασθάνονται οι άνεργοι, οι μικροσυνταξιούχοι, οι μισθωτοί, οι μικροί και μεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες, ακόμα και πολλοί μικροί επιχειρηματίες… Παράλληλα η Moudy’ s χτυπά και πονά όλη την Ευρωζώνη χτυπώντας τη λαβωμένη ελληνική οικονομία, ενώ στο Αιγαίο λένε ότι ξεκίνησαν περίεργα νέα παιχνίδια …, κάτι σαν διχοτόμηση στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα… των .. Ραντάρ… Σύντομα θα νοιώσουμε τη διχοτόμηση μέσα μας. Ο σκοτεινός «κανίβαλος» θα παλέψει με το φωτεινό άνθρωπο και μέσα μας και στις γειτονιές μας και στην επικράτεια… Μια πιθανή πλήρης πτώχευση των λαϊκών στρωμάτων από τις δυνάμεις του «Μαμωνά» οφείλει να ξυπνήσει το «λύχνο του σώματος» τους οφθαλμούς της συνείδησης. Προχθές Κυριακή, Γ΄ του Ματθαίου, η ευαγγελική περικοπή μας τα υπενθύμισε όλα. Μας τοποθετεί απέναντι στην κρίση, στο κεφάλαιο, στη μέριμνα, στη δικαιοσύνη και βασιλεία του Θεού… μας δείχνει το φωτεινό δρόμο που μπορούμε να ακολουθήσουμε στις μέρες. «ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά» (Ματθ. ς΄, 24). Το κεφάλαιο – ο μαμωνάς – διεθνές, ευρωπαϊκό και ντόπιο, χτυπά αλύπητα. Εμείς οι πολλοί τόσο καιρό μεριμνούσαμε για πάρτη μας, παίζαμε στο γήπεδο του μαμωνά. Μεριμνούσαμε για την ατομική μας επιβίωση, ανέλιξη με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους. Η μέριμνα αυτή χτύπησε βαθιά και μέσα στη θεσμική εκκλησία, σε βαθμό αναισθησίας σε πολλές περιπτώσεις. Και ενώ τα «πουλιά του ουρανού ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν», αλλά σε μια οικολογική ενότητα και συνεργασία με τη φύση τη γονιμοποιούν και αυτή τους τρέφει σύμφωνα με τις βουλές του θεού, εμείς λειτουργούμε λίγο-πολύ ως κανίβαλοι… Βεβαίως οι μεγάλες μπάζες έγιναν από «επιχειρηματίες», τραπεζίτες και πολλούς πολιτικούς, κυρίως του δικομματισμού… Εμείς απλά άλλες φορές ψάχναμε για κανένα άνομο κόκαλο, νομιμοποιώντας τους ηθικά και πολιτικά, και άλλες φορές αντιδρούσαμε. Λίγοι μείναμε έξω από το παιχνίδι. Τώρα όμως όλα τελειώνουν…
Έστω και τώρα όμως μπορούμε να φουντώσουμε το λυχνάρι μέσα μας, να φωτίσει το προσωπικό και συλλογικό μας σώμα, να δημιουργήσει επιτροπές στις γειτονιές, δίκτυα στις πόλεις, πανελλαδική απεύθυνση πριν φτάσουμε σε κανιβαλισμούς, όπως στις επαρχίες της Αργεντινής που οδήγησε κατόπιν και στη εξέγερση των πολλών…
Όχι μόνο να περιφρουρηθούμε και να περιφρουρήσουμε, αλλά και αλληλέγγυα να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, τις τροφές μας, τα ρούχα μας, το καλό μας λόγο. Αυτό δεν αποκλείει βεβαίως και μια νέα πολιτική στάση, ούτε τις δυνατότητες ακόμα και εξεγερσιακών δυνατοτήτων για να αλλάξει προσανατολισμό η χώρα κοιτώντας σε μια ενότητα εθνικού και διεθνικού με τους λαούς ή ακόμα και με τις χώρες τους με παρόμοια μοίρα στη περιοχή μας.
Ο αγαπημένος θεατρολόγος του 20 αιώνα στη χώρα μας, ο θεολογών Κωστής Μπαστιάς, στο «κυριακοδρόμιό» του τονίζει: «… Γι’ αυτό δε μπορούμε να υπηρετούμε δυο πράγματα. Αν αποσπάσουμε την προσοχή μας από το λύχνο, αν τον αφήσουμε απροστάτευτο, θα σβήσει, και τότε τα έργα μας θάναι έργα ανθρώπων που αναδεύουνε σκοτάδι, θάναι αμαρτία».
Πηγή: http://manitaritoubounou.wordpress.com/2010/06/16/ptwx-dix-lyxn/
