Γαλάζιος «βόλος» στη γειτονιά μας

Το Hubble εντόπισε πλανήτη στα χρώματα της Γης σε απόσταση 63 ετών φωτός

Ουάσινγκτον 

Παρατηρήσεις με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble επέτρεψαν για πρώτη φορά στους αστρονόμους να προσδιορίσουν το χρώμα ενός πλανήτη εκτός του Ηλιακού Συστήματος -και η απόχρωση που βρήκαν είναι το γνώριμο μπλε της Γης. Οι ομοιότητες όμως σταματούν εκεί, αφού ο γαλάζιος εξωπλανήτης φαίνεται ότι αποκτά το χρώμα του λόγω μιας μόνιμης βροχής καυτού γυαλιού.
Η ανακάλυψη
Διεθνής ομάδα αστρονόμων έστρεψε το Hubble στον πλανήτη HD 189733b, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 63 ετών φωτός, και μέτρησε τις χρωματικές αλλαγές καθώς ο πλανήτης περνούσε πίσω από το μητρικό του άστρο.
Όταν ο πλανήτης κρυβόταν πίσω από το άστρο, η ακτινοβολία που δεχόταν το τηλεσκόπιο μειωνόταν απότομα στα μπλε μήκη κύματος. «Αυτό σημαίνει ότι το αντικείμενο που εξαφανίστηκε είναι γαλάζιο» εξηγεί ο Φρέντρικ Ποντ του Πανεπιστημίου του Έξετερ στη Βρετανία, μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Αν κανείς τον κοιτούσε κατευθείαν, ο πλανήτης αυτός θα φαινόταν σαν μια μπλε κουκκίδα, η οποία θα θύμιζε το χρώμα της Γης» σχολιάζει ανακοίνωση της NASA.
Σύγκριση του πραγματικού χρώματος ανάμεσα στα σώματα του Ηλιακού Συστήματος και τον HD 189733b (Προσαρμογή από NASA, ESA, and A. Feild)
Το χρώμα

Το γαλάζιο χρώμα είναι όμως η μόνη ομοιότητα ανάμεσα στη Γη και τον HD 189733b. Ο μπλε εξωπλανήτης ανήκει σε μια κατηγορία σωμάτων που ονομάζονται «καυτοί Δίες» -γίγαντες από αέριο που κινούνται σε πολύ μικρή απόσταση από το μητρικό τους άστρο. Λόγω της πολύ μικρής απόστασης, η περίοδος περιφοράς του HD 189733b είναι ίδια με την περίοδο περιστροφής -με άλλα λόγια, μία μέρα σε αυτόν τον παράξενο πλανήτη διαρκεί όσο ένα έτος.
Και αυτό σημαίνει ότι η μία πλευρά του πλανήτη κοιτάζει μόνιμα προς το άστρο, και ψήνεται στους 1.000 βαθμούς Κελσίου, ενώ η άλλη πλευρά παραμένει βυθισμένη στην αιώνια, παγωμένη νύχτα. Η διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια προκαλεί ανέμους που εκτιμάται ότι πνέουν με ταχύτητα 7.000 χλμ την ώρα.
Ψηλά στην ταραγμένη ατμόσφαιρα, εκτιμούν οι επιστήμονες, σωματίδια πυριτίου λιώνουν από τη ζέστη και σχηματίζουν σταγονίδια γυαλιού, τα οποία πέφτουν προς τα κάτω υπό τη μορφή μιας βίαιης θύελλας.Τα σταγονίδια γυαλιού σκεδάζουν το γαλάζιο χρώμα περισσότερο από ό,τι το κόκκινο, δίνοντας έτσι στον πλανήτη το χαρακτηριστικό του χρώμα. Όπως φαίνεται, θα περιμένουμε ακόμα αρκετά χρόνια μέχρι να ανακαλυφθεί ένας πλανήτης βαμμένος μπλε από τους ωκεανούς του, όπως συμβαίνει με τη δική μας Γη. Τουλάχιστον όμως οι αστρονόμοι πέτυχαν το σωστό χρώμα. Η ανακάλυψη έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters».
Για βιντεο

Οι ωκεανοί «βράζουν» Απορροφούν την έξτρα θερμότητα των κλιματικών μεταβολών

Οι ωκεανοί «βράζουν»

Οι ωκεανοί είναι πολύ πιθανό να απορροφούν στο εσωτερικό τους την έξτρα θερμότητα που παράγεται στον πλανήτη

Λονδίνο         

Ο ρυθμός αύξησης της θερμοκρασίας εξαιτίας των κλιματικών μεταβολών στη Γη είχε συνεχή ανοδική τάση στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Στη συνέχεια ο ρυθμός μειώθηκε με την επιστημονική κοινότητα να αναζητά τις αιτίες και να προσπαθεί να διαπιστώσει αν η αύξηση της θερμοκρασίας σταμάτησε.
Τα ευρήματα μιας σειράς ερευνών που εξέδωσε η Μετεωρολογική Υπηρεσία της Βρετανίας (Met Office) συμφωνούν στο ότι το φαινόμενο δεν σταμάτησε αλλά απλά έκανε «παύση» ή καλύτερα μεταφέρθηκε από την ατμόσφαιρα στους ωκεανούς οι οποίοι απορροφούν την έξτρα θερμότητα που παράγεται στον πλανήτη. 

Η «υδαταποθήκη» θερμότητας

Η έκθεση του Met Office που απαρτίζεται από τρεις επιστημονικές μελέτες ενισχύει τη θεωρία ότι οι ωκεανοί απορροφούν τη θερμότητα που κανονικά θα παρέμενε στην ατμόσφαιρα και θα αύξανε συνεχώς τη θερμοκρασία στην επιφάνεια της Γης.

Σύμφωνα με τα νέα ευρήματα, οι ωκεανοί απορροφούν συνεχώς ποσότητα θερμότητας ίση με εκείνη που παράγουν 150 δισεκατομμύρια ηλεκτρικοί βραστήρες. Η θερμότητα παγιδεύεται στα βάθη των ωκεανών και για αυτόν τον λόγο δεν μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα από τους δορυφόρους. Μια έμμεση απόδειξη της θεωρίας είναι ότι τα τελευταία χρόνια καταγράφονται αρνητικές επιπτώσεις σε θαλάσσια οικοσυστήματα (π.χ καταστροφή κοραλλιογενών υφάλων) ή μεταναστεύσεις ψαριών που συνδέονται άμεσα με την αύξηση της θερμοκρασίας των ωκεανών.

Και όμως…

Κορυφαίοι ειδικοί που ασχολούνται με την κλιματική αλλαγή επισημαίνουν ότι η μείωση του ρυθμού αύξησης της θερμοκρασίας τη δεκαετία του 2000 δεν ήταν τέτοια που να αποτρέψει την ύπαρξη πολύ υψηλών θερμοκρασιών στον πλανήτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τότε που τηρούνται αρχεία θερμοκρασίας στη Γη από τις 14 πιο θερμές χρονιές στον πλανήτη μας οι 12 είναι χρονιές από το 2000 και μετά.

«Κάποιοι μιλάνε για επιβράδυνση, κάποιοι για ένα κενό, κάποιο για μια παύση. Η μέση παγκόσμια θερμοκρασία στην επιφάνεια της Γης δεν έχει αυξηθεί αξιοσημείωτα τα τελευταία 10-15 έτη. Αν και δεν κατανοούμε πλήρως όλες τις λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει σε αυτό το χρονικό διάστημα, επικρατεί η πεποίθηση ότι υπάρχουν διακυμάνσεις στον ρυθμό αύξησης της θερμοκρασίας» αναφέρει στη βρετανική εφημερίδα The Independent ο Ρόουαν Σάτον, καθηγητής Kλιματολογίας στο βρετανικό πανεπιστήμιο Reading.

Η αρχαία αύξηση

Μια προβολή του τι πιθανώς να συμβεί στο μέλλον προσφέρει μια νέα μελέτη ερευνητών του Imperial College στο Λονδίνο. Οι ερευνητές μελέτησαν τις επιπτώσεις όταν πριν από πέντε εκατομμύρια έτη η Γη βίωσε ένα φαινόμενο κλιματικών μεταβολών και αύξησης της θερμοκρασίας η οποία ήταν παρόμοια με αυτή που καταγράφεται τις τελευταίες δεκαετίες. Οπως διαπίστωσαν, η αύξηση της θερμοκρασίας έλιωσε ένας μεγάλο μέρος των πάγων της Ανταρκτικής και της Γροιλανδίας με αποτέλεσμα η στάθμη της θάλασσας σε παγκόσμιο επίπεδο να ανέβει κατά…20 μέτρα! Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience».

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=523462

Ο πιο «αδύναμος» Ηλιος του αιώνα

Το μητρικό μας άστρο βιώνει τον πιο εξασθενημένο 11ετή κύκλο εδώ και 100 χρόνια

Ο πιο «αδύναμος» Ηλιος του αιώνα
Ο Ηλιος βιώνει την ισχυρή περίοδο του 11ετούς κύκλου του που είναι όμως η πιο… αδύναμη από τότε που υπάρχουν σχετικές καταγραφές. Credit: Hathaway/NASA/MSFC

Χιούστον, Τέξας         

Η δραστηριότητα του Ηλιου ακολουθεί έναν κύκλο αυξομείωσης με περίοδο 11 ετών. Η κορύφωση του τρέχοντος κύκλου, η οποία αντιστοιχεί στο λεγόμενο ηλιακό μέγιστο, εξελίσσεται το 2013. Σύμφωνα με τους ειδικούς, μέχρι στιγμής έχουμε να κάνουμε με το πιο εξασθενημένο ηλιακό μέγιστο των τελευταίων 100 ετών.
Μάλιστα οι επιστήμονες που ασχολούνται με τη δραστηριότητα και τα φαινόμενα του μητρικού μας άστρου εκτιμούν ότι και το επόμενο ηλιακό μέγιστο θα είναι το ίδιο ή και ακόμη πιο ασθενές από το τωρινό. «Είναι το μικρότερο ηλιακό μέγιστο που γνωρίζουμε στη διάρκεια της Διαστημικής Εποχής» αναφέρει ο Ντέιβιντ Χαθαγούει, στέλεχος του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Μάρσαλ της NASA.
Δείτε σχετικά: Τέταρτη ισχυρή ηλιακή έκλαμψη σε διάστημα τριών ημερών

Μια σπάνια ματιά στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου

Απεικονίστηκε η κβαντική υπόσταση των ηλεκτρονίων που περιφέρονται γύρω από τον πυρήνα ενός υδρογόνου
Μια σπάνια ματιά στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου
Απεικόνιση των κυματοσυναρτήσεων των ηλεκτρονίων σε άτομα υδρογόνου. Οι κόκκινες περιοχές αντιστοιχούν σε μεγαλύτερες πυκνότητες ηλεκτρονίων (Πηγή: Aneta Stodolna et al. / FOM)

Άμστερνταμ         

Ερευνητές στην Ολλανδία κατάφεραν για πρώτη φορά να απεικονίσουν την κβαντική υπόσταση των ηλεκτρονίων που περιφέρονται γύρω από τον πυρήνα ενός ατόμου υδρογόνου -μια μελέτη που δεν είναι εντυπωσιακή μόνο λόγω του μεγέθους του ατόμου, αλλά και λόγω των φαινομενικά παράλογων περιορισμών που επιβάλλει η κβαντική μηχανική.
Η εξίσωση
Οι κβαντικές ιδιότητες των ηλεκτρονίων και άλλων σωματιδίων καθιστούν ουσιαστικά αδύνατο τον προσδιορισμό της ακριβής τους θέσης. Το μόνο που διαθέτουν οι φυσικοί για να μπορούν να εκτιμήσουν πού μπορεί να βρίσκεται ένα ηλεκτρόνιο είναι η λεγόμενη κυματοσυνάρτηση: μια εξίσωση που δίνει την πιθανότητα να βρίσκεται το ηλεκτρόνιο σε μια οποιαδήποτε συγκεκριμένη θέση. Ακόμα και η κυματοσυνάρτηση, όμως, είναι δύσκολο να μετρηθεί με ακρίβεια,  καθώς έχει την τάση να καταρρέει σε κάθε απόπειρα άμεσης παρατήρησης.
Η απεικόνιση
Τώρα, ερευνητές στο ολλανδικό Ίδρυμα Θεμελιώδους Έρευνας στην Ύλη αναφέρουν στην επιθεώρηση Physical Review Letters ότι κατάφεραν να απαθανατίσουν τις κυματοσυναρτήσεις των ηλεκτρονίων σε άτομα υδρογόνου.
H Δρ Ανέτα Στόντολνα και οι συνεργάτες της βομβάρδισαν με λέιζερ άτομα υδρογόνου έτσι ώστε τα ηλεκτρόνια να εκτιναχθούν μακριά, με ταχύτητες και οι κατευθύνσεις που εξαρτώνται από τις κυματοσυναρτήσεις τους. Αμέσως μετά, ένα ισχυρό ηλεκτρικό πεδίο ανάγκασε τα ηλεκτρόνια να πέσουν πάνω σε έναν επίπεδο ανιχνευτή. Το πείραμα είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε οι θέσεις στις οποίες προσέκρουσαν τα ηλεκτρόνια να εξαρτώνται από τις από τις αρχικές τους ταχύτητες, οι οποίες με τη σειρά τους εξαρτώνταν από τις κυματοσυναρτήσεις.
Οι θέσεις στις οποίες έπεφταν τα ηλεκτρόνια καταγράφηκαν σε μια φθορίζουσα οθόνη και φωτογραφήθηκαν σε υψηλή ανάλυση. Οι εικόνες που προκύπτουν, διαστάσεων 4 επί 4 χιλιοστά, δείχνουν ότι η κατανομή των ηλεκτρονίων στον ανιχνευτή ταιριάζει με τις κυματοσυναρτήσεις στις οποίες υπάκουαν τα ηλεκτρόνια τη στιγμή που εκτινάχθηκαν έξω από τα άτομα υδρογόνου.
Η νέα μελέτη
Η μελέτη προσφέρει μια νέα τεχνική για την απεικόνιση της κυματοσυνάρτησης, σχολίασε στο δικτυακό τόπο του Science ο Τζεφ Λουντίν, φυσικός του Πανεπιστημίου της Οτάβα που έχει πραγματοποιήσει πειράματα στις κυματοσυναρτήσεις ενός άλλου σωματιδίου, του φωτονίου.
Επισημαίνει πάντως, ότι οι κυματοσυναρτήσεις των ηλεκτρονίων σε μεγαλύτερα άτομα θα μπορούσαν να διαφέρουν σημαντικά από τις παρατηρήσεις στο άτομο του υδρογόνου. Εφόσον αποδειχθεί ότι είναι εφαρμόσιμη και σε άλλα άτομα, η νέα τεχνική θα μπορούσε μάλιστα να βρει στο μέλλον πρακτικές εφαρμογές σε «μοριακά καλώδια» που θα επιτρέψουν την περαιτέρω σμίκρυνση των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων.
Ακόμα κι αν δεν συμβεί αυτό, πάντως, το πορτρέτο της κυματοσυνάρτησης θα μπορούσε να βελτιώσει τις γνώσεις μας για την ατομική φυσική που βρίσκεται σε δράση στις χημικές αντιδράσεις και τη νανοτεχνολογία

Η Μεγάλη Πρόκληση της NASA

Νέο πρόγραμμα εντοπισμού και αντιμετώπισης επικίνδυνων αστεροειδών
      ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  19/06/2013 13:36
Η Μεγάλη Πρόκληση της NASA
Τον εντοπισμό όλων των επικίνδυνων αστεροειδών και τρόπους αντιμετώπισης τους αναζητά η NASA

Χιούστον         

Μπορεί να έχει εντοπιστεί το 95% των αστεροειδών που έχουν μέγεθος και τροχιά τέτοια που να αποτελούν εν δυνάμει κινδύνους για τη Γη αλλά η NASA δεν αισθάνεται… ασφαλής. Για αυτό τα στελέχη της ανακοίνωσαν ένα νέο πρόγραμμα εντοπισμού και αντιμετώπισης των απειλητικών διαστημικών αντικειμένων. 

Το πρόγραμμα ονομάζεται Asteroid Grand Challenge και η NASA ζητά την συμμετοχή και συνεργασία σε αυτό άλλων διαστημικών υπηρεσιών, διαφόρων επιστημονικών φορέων, του ιδιωτικού τομέα που δραστηριοποιείται στο Διάστημα αλλά και κάθε επιστήμονα ή ερασιτέχνη αστρονόμου που πιστεύει ότι έχει να συνεισφέρει κάτι σε αυτό το ζήτημα. Η NASA επιζητά όχι μόνο τον εντοπισμό όλων των απειλητικών αστεροειδών αλλά και προτάσεις για την αντιμετώπισή τους.

«Το πρόγραμμα επικεντρώνεται στον εντοπισμό και την κατηγοριοποίηση των αστεροειδών καθώς και στο να υπάρξουν νέες καινοτόμες προσεγγίσεις για την επίλυση του προβλήματος που είναι παγκόσμιο» ανέφερε στη διάρκεια της ανακοίνωσης του νέου προγράμματος η υποδιοικητής της NASA  Λόρι Γκάρβερ.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=518454

Πυρηνική «γεωβόμβα» έφτιαξε τη Σελήνη

Σούπερ έκρηξη στο κέντρο της Γης δημιούργησε το φεγγάρι
      ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  05/07/2013 15:18
Πυρηνική «γεωβόμβα» έφτιαξε τη Σελήνη
Μια έκρηξη στο εσωτερικό της Γης ίσως ευθύνεται για τη δημιουργία της Σελήνης

Αμστερνταμ         

Ολλανδός επιστήμονας διατυπώνει μια νέα θεωρία για την ύπαρξη της Σελήνης. Είναι ίσως η πλέον ανατρεπτική αλλά και αρκετά «προωθημένη» θεωρία από όσες έχουν διατυπωθεί μέχρι σήμερα για τη δημιουργία του φυσικού μας δορυφόρου. Ο Βιμ βαν Βέστρενεν, πλανητικός επιστήμονας του Πανεπιστημίου του Αμστερνταμ, υποστηρίζει ότι η Σελήνη είναι προϊόν μιας σούπερ έκρηξης που σημειώθηκε στον πυρήνα της Γης. 

Η έκρηξη

Ο Βέστρενεν εκτιμά ότι η έκρηξη σημειώθηκε πριν από 4.5 δισ. έτη και είχε ισχύ ανάλογη με εκείνη 40 δισεκατομμυρίων ατομικών βομβών! Η σούπερ έκρηξη όπως είναι ευνόητο ουσιαστικά «διαμέλισε» τη Γη και ένα από τα κομμάτια του πλανήτη που εκτοξεύτηκαν στο Διάστημα μετατράπηκε τελικά σε φυσικό του δορυφόρο.

Η θεωρία του Βέστρενεν βασίζεται σε μια άλλη θεωρία που διατυπώθηκε πριν από περίπου 60 έτη και η οποία υποστηρίζει ότι στο κέντρο της Γης υπάρχει ένας τεράστιος πυρηνικός αντιδραστήρας. Σύμφωνα με τη νέα θεωρία αμέσως μετά τη δημιουργία της Γης ραδιενεργά στοιχεία όπως το πλουτώνιο και το ουράνιο συνέρρευσαν στον εξωτερικό πυρήνα του πλανήτη και μετασχηματίστηκαν σε μεγάλες υγρές δεξαμενές. Ολο αυτό το ραδιενεργό υλικό προκάλεσε μια αλυσιδωτή αντίδραση που οδήγησε σε μια τρομερή έκρηξη στο εσωτερικό του πλανήτη. «Μια πυρηνική έκρηξη είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να εξηγήσει την ύπαρξη της Σελήνης» υποστηρίζει ο Βέστερνεν.

Οι θεωρίες

Η πρώτη δημοφιλής θεωρία για την ύπαρξη της Σελήνης διατυπώθηκε από τον Τζορτζ Ντάργουιν, υιό του Καρόλου Δαρβίνου. Ο βρετανός αστρονόμος είχε υποστηρίξει ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε από τη Γη, όταν ένα κομμάτι ύλης αποσπάστηκε από την περιοχή του ισημερινού του πλανήτη μας λόγω της φυγόκεντρης δύναμης. Η κρατούσα θεωρία πάντως αναφέρει ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε μετά από τη σύγκρουση της Γης με ένα γιγάντιο διαστημικό σώμα, πιθανώς με έναν πλανήτη στο μέγεθος του Αρη.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=520936

Επανέρχεται η θεωρία ότι κάποτε η Γη είχε δύο φεγγάρια

Η «χαμένη αδελφή» της Σελήνης

Επανέρχεται η θεωρία ότι κάποτε η Γη είχε δύο φεγγάρια

Επανέρχεται η θεωρία ότι κάποτε η Γη είχε δύο φεγγάρια
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι τα βουνά και άλλα γεωλογικά χαρακτηριστικά της επιφάνειας της Σελήνης είναι τα υπολείμματα του μικρότερου δορυφόρου   (Φωτογραφία:  Reuters

Αθήνα

Πριν από δύο χρόνια ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βέρνης διατύπωσαν τη θεωρία η Γη διέθετε όχι ένα αλλά δύο φυσικούς δορυφόρους.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία κάποια στιγμή οι δύο δορυφόροι συγκρούστηκαν δημιουργώντας τη Σελήνη.
Μια νέα μελέτη που πραγματοποίησαν ερευνητές στις ΗΠΑ στηρίζει τη θεωρία για την ύπαρξη (κάποτε) δύο δορυφόρων γύρω από τη Γη.
Τη νέα θεωρία ανέπτυξαν ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας οι οποίοι πιστεύουν ότι αμέσως μετά τη δημιουργία της Γης (λίγες δεκάδες εκατομμύρια έτη μετά) γύρω από τον πλανήτη μας εμφανίσθηκαν δύο δορυφόροι το μέγεθος των οποίων ήταν μικρότερο από εκείνο της Σελήνης.
Κάποια στιγμή ο μικρότερος εκ των δύο δορυφόρων προσέγγισε τον μεγαλύτερο, συγκρούστηκε και τελικά συγχωνεύθηκε με αυτόν δημιουργώντας τη Σελήνη όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι τα βουνά και άλλα γεωλογικά χαρακτηριστικά της επιφάνειας της Σελήνης είναι τα υπολείμματα του μικρότερου δορυφόρου.
Αναμένεται να αναπτύξουν τη θεωρία τους σε συνέδριο της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου που θα διεξαχθεί τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Πηγή: Βήμα Science

Πυρηνική μακαρονάδα» φαίνεται ότι σιγοβράζει σε άστρα νετρονίων

Καλλιτεχνική άποψη ενός άστρου νετρονίων (πάλσαρ). Τα πυρηνικά ζυμαρικά φαίνεται ότι σταθεροποιούν την περιστροφή αυτών των σωμάτωνΚαλλιτεχνική άποψη ενός άστρου νετρονίων (πάλσαρ). Τα πυρηνικά ζυμαρικά φαίνεται ότι σταθεροποιούν την περιστροφή αυτών των σωμάτων

αυτών των σωμάτων, η ύλη δεν μπορεί να υπάρξει όπως τη γνωρίζουμε. Δεν αποκλείεται όμως ότι οι πυρήνες των ατόμων στριμώχνονται τόσο πολύ ώστε ενώνονται και διατάσσονται σε δομές που μοιάζουν με ζυμαρικά -άλλα είναι μακρόστενα σαν μακαρόνια, άλλα επίπεδα σαν λαζάνια και άλλα σπειροειδή σαν φουσίλι.
«Τέτοιες συνθήκες υπάρχουν μόνο στα άστρα νετρονίων, τα πιο πυκνά αντικείμενα του Σύμπαντος μετά τις μαύρες τρύπες» σχολιάζει ο Χοσε Πονς, επικεφαλής της μελέτης στο Πανεπιστήμιο του Αλικάντε στην Ισπανία.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ομάδας του, οι οποίες δημοσιεύονται στο Nature Physics, τα πυρηνικά ζυμαρικά ενδέχεται να σταθεροποιούν την ταχύτητα περιστροφής των άστρων νετρονίων.
Κοσμική συνταγή
Η ύπαρξη των «πυρηνικών ζυμαρικών» είχε προταθεί σε θεωρητικό επίπεδο παλαιότερα, η νέα μελέτη όμως προσφέρει τις πειστικότερες ενδείξεις μέχρι σήμερα.
Τα άστρα νετρονίων είναι κατάλοιπα άστρων που εξάντλησαν τα πυρηνικά τους καύσιμα και εκρήγνυνται σε σουπερνόβα. Αυτό που μένει στη θέση τους είναι μια εξαιρετικά συμπαγής σφαίρα, διαμέτρου μερικών χιλιομέτρων, με πυκνότητα που φτάνει τα 590 τετράκις εκατομμύρια κιλά ανά κυβικό μέτρο.
Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες, τα άτομα της ύλης δεν μπορούν να υπάρξουν όπως τα γνωρίζουμε: τα πρωτόνια και τα ηλεκτρόνια λιώνουν μεταξύ τους και σχηματίζουν ουδέτερα νετρόνια και άλλα σωματίδια που ονομάζονται νετρίνα.
Αυτό που μένει τελικά είναι μια σφαίρα που αποτελείται εσωτερικά από έναν υγρό πυρήνα νετρονίων και εξωτερικά από μια λεπτή κρούστα ατομικών πυρήνων.
Από τη στιγμή του σχηματισμού τους, τα άστρα νετρονίων περιστρέφονται με εξαιρετικά μεγάλες ταχύτητες, σταδιακά όμως επιβραδύνονται, καθώς χάνουν ενέργεια εκπέμποντάς στη στο Διάστημα υπό τη μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.
Περιέργως, όμως, κανένα άστρο νετρονίων δεν δείχνει να χρειάζεται πάνω από 12 δευτερόλεπτα για να συμπληρώσει μια πλήρη περιστροφή.
Και η «πυρηνική μακαρονάδα» δείχνει τώρα να εξηγεί γιατί τα άστρα νετρονίων δεν περιστρέφονται πιο αργά: Τα υπολογιστικά μοντέλα των ερευνητών δείχνουν ότι ο σχηματισμός αυτών των πυρηνικών ζυμαρικών μειώνει την ηλεκτρική αγωγιμότητα της επιφάνειας του άστρου νετρονίων. Και η μείωση της αγωγιμότητας σημαίνει ότι εξασθενεί το μαγνητικό πεδίο του άστρου, οπότε η εκπομπή ακτινοβολίας μειώνεται με τη σειρά της.
Με άλλα λόγια, τα πυρηνικά ζυμαρικά εμποδίζουν την απώλεια ενέργειας και διατηρούν έτσι την υψηλή ταχύτητα περιστροφής.
Δυστυχώς, όμως, η πυρηνική μακαρονάδα πιθανότατα θα μείνει για πάντα απρόσιτη για τα πιρούνια των φυσικών.
Οι αστρονόμοι θα συνεχίσουν πάντως να αναζητούν άστρα νετρονίων με περίοδο περιστροφής πάνω από 12 δευτερόλεπτα. Αν δεν βρουν τέτοια σώματα, θα μπορούν να είναι πιο βέβαιοι ότι ανακάλυψαν μια κοσμική μακαρονάδα.

Newsroom ΔΟΛ

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων