Πάνος Βασιλόπουλος

Αναπολώντας τα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια, με βλέπω συνέχεια στους δρόμους για ψύλλου πήδημα. Να διαμαρτύρομαι για αντεργατικά νομοσχέδια, να καταλαμβάνω σχολές για την αποχουντοποίηση, να συμμετέχω σε πορείες διεθνούς αλληλεγγύης για τους Παλαιστίνιους έως τους Σαντινίστας, να γεμίζω τον κόσμο αφίσες με καλέσματα σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Η αφετηρία ήταν το Πολυτεχνείο το 73, που μαζί με τους συμμαθητές μου νοιώσαμε την αύρα του δακρυγόνου και την ανάσα της διαμαρτυρίας.

Σήμερα μάταια ψάχνω για το αόρατο φοιτητικό κίνημα και για τις λαϊκές αντιδράσεις που θα αντιστεκόντουσαν στα μνημόνια και στη ξευτίλα της καθημερινής μας ζωής.Ο αγώνας από τα αμφιθέατρα και τις πορείες , από τα πηγαδάκια και τις αφισοκολλήσεις, πέρασε στα τηλεοπτικά πάνελ και στις δημοσκοπήσεις.

Σίγουρα ο καιρός του μνημονίου έχει πολύ περισσότερα θύματα από αυτά του Πολυτεχνείου. Ακόμα πιο σίγουρα αυτό δεν αθωώνει τη προηγούμενη Χούντα του 73 σε σχέση με τη σημερινή κατάλυση κάθε δημοκρατικής διαδικασίας.

Όμως η κατάληψη της ΕΡΤ διαλύθηκε χωρίς τανκς, απλά με τη συνδρομή των ΜΑΤ , του Άδωνι και του ΣΚΑΪ.Η κατάλυση της Δημοκρατίας μπορεί να γίνει σίγουρα και χωρίς όπλα. Το αίμα χύνεται κάπου δίπλα κι από μόνο του. Ο κόσμος που πηδάει από ταράτσες , μπαλκόνια, γέφυρες προσφέρει μόνο τα ψιλά γράμματα στις μεγάλες θυσίες του σήμερα, στο πικρό λόγο «ρε σεις δεν πάμε καλά , κάντε κάτι!»

Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου, είδος σε εξαφάνιση, 60ρηδες, εβδομηντάρηδες-αν δεν πέθαναν κιόλας-παίρνουν τη σειρά των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης ή των πολεμιστών του 1940:Στο δρόμο της λήθης και της ιστορικής απαξίωσης. Σιγά τι ‘κάναν κι αυτοί;

Οι μόνοι που μένουν ή επανέρχονται και ευδοκιμούν, οι συνεργάτες των Γερμανών της κατοχής, ταγματασφαλίτες, γερμανοτσολιάδες, με τους πολιτικούς τους απογόνους, οι υμνητές και συνεργάτες της Χούντας σαν λυτρωτές του Ελληνισμού και οι σύγχρονοι συνεργάτες της Μέρκελ που αυξάνουν τα εισοδήματά τους, στην Ελλάδα των νέων ανέργων.

Ελλάδα είμαστε όλοι. Με την ιστορία που ερμηνεύει ο καθένας όπως τον βολεύει και με τις ανησυχίες που μας αποτρέπουν τον ύπνο. Η ήσυχη συνείδηση του λαού γύρω μας σημαίνει σήμερα παρακάλι ή καρτερικότητα  μεγαλύτερη από τις αγωνιστικές του περγαμηνές.

Το κτίριο του Πολυτεχνείου στέκει κάπου στη Πατησίων ορθό και μουτζουρωμένο, με τους συμβολισμούς του θολούς και απόμακρους. Πιο πίσω οι πορείες Ειρήνης, ο Γοργοπόταμος, η Πίνδος.

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

δημοσιεύθηκε στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας στις 16-11-2013