Πάνος Βασιλόπουλος

Θυμάμαι αρκετά τρανταχτά αδέλφια που είχα(με) κατά καιρούς σαν Έλληνες. Το αδελφό κόμμα Μπάαθ σε Συρία και Ιράκ, ο αδελφός Καντάφι στη Λιβύη, τα αδελφά κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης και τους αδελφούς Κυπρίους.

Τους τελευταίους αδελφούς τους θυμάμαι πιο πολύ, γιατί με τη Χούντα και τον Ιωαννίδη το 1974 τους δρομολογήσαμε την τούρκικη εισβολή και  τους υποχρεώσαμε σε ένα άνισο πόλεμο, και έκτοτε μάλλιαζε η γλώσσα μας σε δηλώσεις και διαδηλώσεις, για την ενιαία και ανεξάρτητη Κύπρο.

Από όλα τα διεθνή αδέλφια μας σήμερα δεν μπορούμε να βρούμε σήμερα κάποιο να υπάρχει ή κάποιο τέλος πάντων κάποιο έστω να μας εκτιμά.

Αδέλφια Κυπρίους είχα τόσο σαν συναγωνιστές στο φοιτητικό κίνημα και στις πολιτικές οργανώσεις που συμμετείχα, δίνοντας κατά καιρούς αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη και τη διεθνή αλληλεγγύη.

Προχτές μπερδεύτηκα. Καταχάρηκα με το ΟΧΙ της Κυπριακής βουλής στους κοινούς δυνάστες μας και καταεκνευρίστηκα όταν η συνέχεια ήταν ότι με πρόσχημα τους μικροκαταθέτες των 100.000 ευρώ (ο ορισμός του φτωχοκαταθέτη ποιος είναι πια;) ένα ολόκληρο κοινοβούλιο  λέει το ίδιο ΝΑΙ αλλιώς …και πάει κατά διαόλου!

Είδα «αδελφούς» από τον Αναστασιάδη ως το Σαρρή και από τους διάφορους ανευθυνοϋπεύθυνους τραπεζίτες ως και επιχειρηματίες , σε αλλεπάλληλα τηλεπαράθυρα να εγκωμιάζουν τη σωτηρία από το Γιουρογκρουπ ή να ρίχνουν ευθύνες σε άλλους. Είδα τους μανιακούς ρεπόρτερ να ψάχνουν για «αναλήπτες» στα ΑΤΜ Κύπρου μόνο με 300 ευρώ τη μέρα, ενώ στην Ελλάδα είναι ζήτημα αν μπορούμε να κάνουμε ανάληψη 300 ευρώ το μήνα οι περισσότεροι.

Βρήκα επιτέλους και ένα αδελφό Κύπριο τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που με την προβοκατόρικη πρόκληση ότι «το ‘74 κλαίγαμε για τα σπίτια μας ενώ τώρα κλαίμε για τις βίλες μας» έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.

Τα αδέλφια μου στο κόσμο συνεχίζουν να υπάρχουν όχι αναγκαστικά πίσω από σημαίες, αλλά πίσω από απόψεις. Δεν θεωρώ συγγενείς όλους αυτούς τους δουλικούς που πασχίζουν για το παντεσπάνι τους πάνω στη πείνα των λαών. Δεν είμαι στην ίδια Ελλάδα με τους χιτλερικούς, δεν μπορώ να συνδιαλέγομαι με τη πίκρα του ομοεθνή Βγενόπουλου. Το έθνος τον καιρό των πολυεθνικών, είναι το οχυρό των τραπεζιτών απέναντι στη κοινή λογική του πολιτισμού, της ελευθερίας , της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Το δράμα του Τσάκου (τον μάθαμε μετά τη βόμβα) δεν είναι ίδιο με το δράμα του καθενός που έβαλε μια θηλιά στον απελπισμένο λαιμό του και πήδηξε στο κενό αντί να πηδήξει αυτούς που του φταίνε. Έλληνες είμαστε όλοι, αλλά δεν είμαστε όλοι αδέλφια. Αυτό το χύμα της αδελφοσύνης ισοπεδώνει τη τσέπη μου με του Προβόπουλου , το μυαλό μου με του Κασιδιάρη και το διεθνισμό μου με του Αναστασιάδη. Όχι και αμάν!

Από τη Κύπρο έχω ένα αδελφό σήμερα. Τον Αλκίνοο.

Βιβλιογραφία:

Ελεύθεροι Κατακτημένοι, του Αλκίνοου Ιωαννίδη

http://pvlimni.blogspot.gr/2013/03/blog-post_29.html

δημοσιεύθηκε στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας , στις  2-4-2013