ptheofan's blog

Ο μικρός φοίνικας (λαϊκό παραμύθι από την Αφρική)

Ήταν κάποτε ένας κακός άνθρωπος που τον έλεγαν Μπεν Σάντοκ. Η σκοτεινιασμένη του ψυχή δεν μπορούσε να χαρεί το καλό και το όμορφο. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πράξεις του κινούνταν σε τόσο σκοτεινές περιοχές, που οτιδήποτε ήταν όμορφο και υγιές δεν μπορούσε να το αντέξει. Μοναδική του χαρά ήταν το να καταστρέφει.

Κάποια μέρα περπατούσε σε μια όαση, όταν το κακό βλέμμα του έπεσε πάνω σ’ ένα τρυφερό φοινικόδεντρο, που ήταν ακόμη μικρό σε ηλικία και χαιρόταν που μεγάλωνε. Χαρούμενο κουνούσε τα φύλλα του με τον αέρα και απολάμβανε την ύπαρξή του.Ο Μπεν Σάντοκ πήρε μια βαριά πέτρα και την έβαλε ακριβώς πάνω στην τρυφερή κορφή του νεαρού δέντρου και μετά συνέχισε το δρόμο του μ’ ένα απαίσιο γέλιο.

Το φοινικόδεντρο στην αρχή έδειξε ότι βρίσκεται κάτω από δυνατή πίεση. Μετά τινάχτηκε κι έσκυψε προς όλες τις πλευρές, προσπαθώντας να ρίξει από πάνω του την πέτρα. Όμως παρ’ όλες του τις προσπάθειες δεν μπόρεσε να τα καταφέρει, η πέτρα ήταν με πολλή δύναμη πιεσμένη πάνω στην κορφή του.

Ο νεαρός φοίνικας ηρέμησε και αποτραβήχτηκε στον εαυτό του. Για μερικές ημέρες και νύχτες ένοιωθε σαν σε όνειρο. Μετά άρχισε να συγκεντρώνει αργά τις δυνάμεις του. Βύθισε βαθιά στη γη τις ρίζες του και ύψωσε την κορφή του προς τον ουρανό για να μπορέσει να κρατήσει την ισορροπία του. Μ’ αυτό τον τρόπο οι ρίζες του έφτασαν στο βάθος της γης, σε υπόγεια νερά, που το δυνάμωσαν.

Με το φως του ήλιου μεγάλωνε η δύναμή του κι έτσι, έγινε ένα πραγματικά επιβλητικό δέντρο.Ύστερα από χρόνια, ξαναπέρασε απ’ την όαση ο Μπεν Σάντοκ για να χαρεί το έργο του. Φανταζόταν το ανάπηρο φυτό και γελούσε χαιρέκακα.`Αδικα όμως γύριζε μέσα στην όαση, ψάχνοντας για ένα κατεστραμμένο δεντράκι. Και τότε, ο ωραιότερος φοίνικας της όασης, έσκυψε την κορφή του, του έδειξε την πέτρα που ήταν μέσα στην καρδιά του και είπε με ήπια φωνή:

“Σ’ ευχαριστώ Μπεν Σάντοκ, το βάρος που έβαλες επάνω μου με έκανε δυνατό”.

“Washingtonia filifera #treetrail California palm Φοίνικας” από dullhunk διατίθεται με άδεια χρήσης CC by-nc-sa-2.0

Η αλεπού και το τύμπανο

(Λαϊκό τουρκικό παραμύθι)

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε σε ένα δάσος μια αλεπού. Ήταν χειμώνας, είχε χιονίσει και έκανε πολύ κρύο. Όλα τα ζώα είχαν λουφάξει στις φωλιές τους, τα δέντρα ήταν κάτασπρα και τα κλαδιά τους βαριά από το χιόνι. Οι νιφάδες του χιονιού χόρευαν τον όμορφο χορό τους σιωπηλά. Παντού ησυχία. Η σιωπή του χιονιού βασίλευε στο δάσος.

Ξαφνικά, μέσα σε αυτή την ησυχία ακούστηκε ένας θόρυβος, ένας παράξενος θόρυβος.

Η αλεπού, που είχε τρυπώσει στη φωλιά της για να μη κρυώνει, άκουσε τον θόρυβο και αναρωτήθηκε από πού ερχόταν. Έβγαλε μερικές φορές έξω το κεφάλι της γεμάτη περιέργεια, αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει. Ο παράξενος θόρυβος συνέχισε να ακούγεται και η αλεπού άρχισε με αγωνία να αναρωτιέται τι μπορούσε να σημαίνει αυτός ο επίμονος θόρυβος. Κάθε φορά που έβγαζε έξω το κεφάλι της για να κοιτάξει τριγύρω, σερνόταν φοβισμένη πάλι πίσω. «Α! Δεν μπορώ να ζω με αυτόν τον φόβο», σκέφτηκε. «Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει, από πού έρχεται αυτός ο θόρυβος.» Εξάλλου, πεινούσε πολύ. Έτσι, περιέργεια και πείνα μαζί την βοήθησαν να ξεπεράσει τον φόβο της και να βγει έξω. «Ό,τι και να’ ναι αυτός ο θόρυβος, πρέπει να βγω», σκέφτηκε.

Αποφασισμένη , βγήκε από τη φωλιά της και άρχισε να ψάχνει. Ο θόρυβος ακουγόταν δυνατά. Προχώρησε προσεκτικά προς το μέρος από το οποίο ακουγόταν και είδε να κρέμεται από το κλαδί ενός δέντρου κάτι που έμοιαζε με σάκο. Τα κλαδιά, που με κάθε φύσημα του ανέμου χτυπούσαν πάνω στο σάκο ακόμα, έκαναν αυτόν τον παράξενο θόρυβο. Πλησίασε αργά.

Από κοντά αυτός ο θόρυβος δεν ακουγόταν καθόλου τρομακτικός. «Τι μπορεί να έχει μέσα ο σάκος; Κρέας, λάδι ή τυρί;» αναρωτήθηκε πεινασμένη. Τεντώθηκε και τον κατέβασε κάτω. Δεν ήταν τόσο βαρύς όσο νόμιζε. Τον κοίταξε από όλες τις μεριές. Δεν φοβόταν πια, αλλά πεινούσε ακόμα πιο πολύ. Τελικά αποφάσισε να σκίσει τον σάκο για να δει τι υπήρχε μέσα.

Και τότε είδε ότι μέσα δεν υπήρχε τίποτα. Αυτό που το πέρασε για σάκο, δεν ήταν τίποτε άλλα παρά ένα τύμπανο. Άδικα λοιπόν φοβόταν και αγωνιούσε. Επειδή όμως η αλεπού μας, αντίθετα από τις άλλες, δεν ήταν μόνο πονηρή αλλά και έξυπνη, έβγαλε τα συμπεράσματα της από αυτό που της συνέβη και είπε στον εαυτό της:

• Να μην φοβάσαι για πράγματα μόνο και μόνο επειδή δεν τα ξέρεις.
• Ό,τι είναι κούφια και άδειο κάνει από μόνο του πολύ θόρυβο.
• Αν είχα καθίσει μέσα στη φωλιά μου, δεν θα γλίτωνα από τον φόβο μου.

Τώρα όμως δεν φοβάμαι πια. Όχι μόνο εγώ, αλλά κανείς μέσα στο δάσος δεν χρειάζεται να φοβάται. Θα πω τα καλά νέα και στα υπόλοιπα ζώα.

Μήνυμα: Ο φόβος νικιέται όταν τον αντιμετωπίζεις

“Vulpes vulpes” από Aries Tottle διατίθεται με άδεια χρήσης CC by-2.0