Η Γαλλία ανέκαθεν φημιζόταν για την κουλτούρα της, τον διαφορετικό της αέρα, τις προχωρημένες τις ιδέες και την κομψότητά της. Αποτέλεσε πατρίδα των κοινωνικών επιστημών και η γαλλική κοινωνιολογική σχολή επηρέασε καθοριστικά την ιστορία τόσο της Κοινωνιολογίας όσο και της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Ήταν γνωστή για τις ελεύθερες, πρωτοποριακές ιδέες της και στήριξε όσο καμία άλλη χώρα τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Αποτέλεσε μάλιστα χώρα φιλοξενίας για τους διωγμένους πολιτικούς και πνευματικούς της εποχής αλλά και τους καλλιτέχνες οι οποίοι έβρισκαν χώρο να εκφράζονται και να δημιουργούν ελεύθερα.
Μεγάλος υπήρξε ο ρόλος της Γαλλίας για την πνευματική εξέλιξη των υπολοίπων ευρωπαϊκών λαών μιας και γέννησε ανθρώπους όπως ο Μοντεσκιέ, ο Βολταίρος, ο Ρουσσώ, και άλλους μεγάλους συγγραφείς όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Φλομπέρ, ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ και ο Αλμπέρ Καμύ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Για τη γαλλική μουσική η πιο σημαντική μορφή μουσικής έκφρασης είναι το chanson, αν και η στεγνή μετάφρασή του είναι τραγούδι, για τους Γάλλους είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Με ρίζες από το γερμανικό lieder του Schubert, το chanson χρησιμοποιήθηκε από τους Γάλλους από τον Μεσαίωνα αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, καθώς συνιστά ένα αξεπέραστο μόρφημα μουσικής εκφραστικότητας και λυρικής ποικιλομορφίας. Τον 20ό αιώνα το chanson εξελίσσεται κάθε λίγα χρόνια, επιρρεπές στις πνευματικές αλλαγές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις της γαλλικής κοινωνίας. Ο Francis Poulenc με τους Jacques Prévert και Jean Cocteau συνθέτουν τα chanson conservatrices (συντηρητικά τραγούδια), ενώ αργότερα επανέρχεται η πιο φυσιολατρική εκδοχή του chanson, που άπτεται θεματικών που σχετίζονται με τη θάλασσα, το βουνό, τα τοπία.
Οι επιταγές των καιρών οδηγούν στο chanson littéraire (λογοτεχνικό τραγούδι) και αρκετά αργότερα στο chanson de pop (δημοφιλές τραγούδι). Παρά τις μικρές ή μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις του, το chanson είναι αδιάλειπτα το όχημα για την πολιτιστική και γλωσσική έκφραση ενός ολόκληρου έθνους, αλλά και η ασπίδα που αντικρούει κάθε ανεπιθύμητη εξωτερική επιρροή ή επίθεση.
Η δραματική περίοδος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η ήττα των Γάλλων απέναντι στη ναζιστική Γερμανία πυροδότησαν σημαντικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, αλλά ταυτόχρονα σηματοδότησαν την πνευματική αναγέννηση, επηρεάζοντας άμεσα το γαλλικό chanson που οδηγείται σε μία νέα ακμή κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου. Αυτή η περίοδος σημαδεύεται από τη μεγάλη κυρία του γαλλικού τραγουδιού, τη μοναδική Edith Piaf.
Ροκοκό
Γεννήθηκε στη Γαλλία στις αρχές του 1700. Ο όρος προέρχεται από τη Γαλλική λέξη “rocaille” που σημαίνει όστρακο. Τα έργα προσπαθούν να αποτυπώσουν τις ευχάριστες καθημερινές σκηνές, με ειδυλλιακά τοπία και πρόσωπα από την αριστοκρατία σε διάφορες ασχολίες, ξεφεύγοντας από τα αυστηρά όρια που επέβαλλε η εκκλησία. Τα χρώματα είναι απαλά και διάφανα με τόνους παστέλ, χωρίς βαθιές φωτοσκιάσεις. Προσπαθούν να προσδώσουν στα έργα έναν τόνο χαριτωμένο, ανάλαφρο και μια κομψότητα. Επίσης η ζωγραφική πορτραίτων ήταν πολύ διαδεδομένη αυτή την εποχή.
Από τους κύριους εκφραστές είναι: Jean-Antoine Watteau, Boucher, Canaletto, Hogarth, Fragonard
 |
 |
|
| “Η όχθη των σκλάβων” Canaletto (1730) |
“Η κούνια” Fragonard (1767) |