ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

Μπορεί να μας έχει στερήσει πολλά η πανδημία, αλλά το Μουσικό Σχολείο Ξάνθης αποφάσισε να ομορφύνει αυτές τις μέρες. Καλές γιορτές σε όλους.

http://tinyurl.com/y26pq3qp

https://crosswordlabs.com/view/the-way-we-look

https://quizlet.com/_6a2o9n

Αναρωτιέμαι αν υπήρξε ξανά τέτοια μορφή ηγέτη σαν τον Βασίλειο τον Β! Ηγέτης που έτρωγε και πολεμούσε δίπλα στους στρατιώτες του, που δεν χαμπάριαζε από κρύο κι από χιόνι, που δεν σταματούσε πριν τον τελικό σκοπό!

Πέραν του ηρωικού χαρακτήρα όμως, υπήρξε κι ένας άνθρωπος βαθιά αποτελεσματικός! Και όταν χρειαζότανε συγκρουσιακός!  Καμία σχέση δηλαδή με τους πολιτικούς του σήμερα!

Σε μια εποχή όπου το airplay δεν καθορίζεται από τους ακροατές αλλά μάλλον το ίδιο διαμορφώνει τους ακροατές του, πως μπορεί ένα αδιαμόρφωτο παιδί στην εφηβεία του να βρει νέους δρόμους(εν προκειμένω ήχους?)

Δεν έχει νόημα να πάμε στην δική μας εποχή, όταν  κάθε Σάββατο οι μουσικόφιλοι πλημμυρίζαμε τα δισκάδικα για να ακούσουμε τις νέες κυκλοφορίες και να συζητήσουμε με τους πωλητές. Δεν υπάρχει ούτε καν ένα ελάχιστο ενδιαφέρον για τους πίνακες επιτυχιών. Αν κάνεις την ερώτηση σε εφήβους σήμερα θα σου πουν με μια φωνή ένα πράγμα(όσοι ενδιαφέρονται φυσικά) To ΙΝΤΕΡΝΕΤ!!!!!!!

Εδώ που τα λέμε δεν έχουν και πολύ άδικο. Δεν είναι αμελητέο το να μπορείς να πληκτρολογήσεις μία ηλεκτρονική διεύθυνση και να μπορείς να ακούσεις εκατοντάδες τραγούδια, ανεξαρτήτως εποχής, τόπου, μουσικού είδους! Και ταυτόχρονα να μπορείς να πλοηγηθείς σε συγκροτήματα και μουσικούς με παρόμοιο ήχο! Άρα,λύθηκε το πρόβλημα? Τέλος καλό, όλα καλά

Μάλλον απέχουμε πολύ από κάτι τέτοιο. Κυρίως γιατί το internet αποτελεί μέσο ή δίαυλο, δεν αποτελεί οδηγό! Κι αυτό είναι το πρόβλημα της εποχής! Ποιος θα οδηγήσει όλα αυτά τα νέα παιδιά στις δικές τους ανακαλύψεις? Ποια θα είναι η πυξίδα τους;

Kareli-Mesogeiti_MME

Το 1974 οι Genesis τραγουδούσαν I know what I like(in your wardrobe). Εγώ το τραγούδι το ανακάλυψα στα 1985 και το αγάπησα σχεδόν αμέσως. Ίσως ήταν εκείνα τα ντραμς του Collins στην εισαγωγή ή τα μοναδικά φωνητικά του Gabriel. Κάτι ήταν πάντως.

Βέβαια η πρώτη γνωριμία με ένα τραγούδι μοιάζει αρκετά με ένα πρώτο ρομαντικό ραντεβού με μια κοπέλα που πραγματικά σου αρέσει. Εστιάζεις μόνο στην ομορφιά και βάζεις εντελώς στο περιθώριο όσα σου τη χαλάνε. Εμένα μου πήρε δεκαετίες για να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις τι σου αρέσει. Ευτυχώς κάποτε ήρθε και κείνη η στιγμή.

Αν με ρωτούσε κάποιος στα δεκαπέντε αν μου αρέσει η τζαζ θα χοροπηδούσα και θα απαντούσα καταφατικά. Σήμερα ξέρω πως η τζαζ που πραγματικά μου ταιριάζει είναι η bebop και όχι ολόκληρη συλλήβδην η τζαζ κληρονομιά. Τα ποντιακά οφείλω να ομολογήσω ότι τώρα μου αρέσουν, ούτε τότε.

Το προνόμιο όμως της αυτογνωσίας δεν έρχεται χωρίς τίμημα. Και στην περίπτωση μου αυτό που δεν μπορώ να ανεχτώ είναι η δηθενιά από άτομα της ηλικίας μου. Δεν έχω πρόβλημα να ακούω μεγαλοστομίες(με ένα όριο βέβαια) από νεαρά άτομα. Στο κάτω κάτω αυτό με χαρακτήριζε κι εμένα κάποτε. Αυτό που με σκοτώνει είναι όταν κάποιος προσπαθεί να καλύψει την άγνοια του ,ακολουθώντας την λογική της επιχρυσωμένης αυθεντίας.

-“Ξέρεις τι έγραψε ο ποιητής?”(όχι ο φανφάρας, ο άλλος ο “μεγάλος”).

-Ομολογώ πως δεν ξέρω!

-“Την ώρα που πέφτει ο ήλιος, εκείνη την ώρα του σούρουπου….”

Ρε μεγάλε ο ποιητής μπορεί να έλεγε στην κουνιάδα του πότε να πάει να πάρει το αμάξι, τι μου το φέρνεις ως παράδειγμα για να μου δείξεις την μόρφωση που κουβαλάς?

Αυτό με σκοτώνει! Οι άμουσοι ταμπουρώνονται πίσω από το Χατζιδάκι ή τον Θεοδωράκη κι αν φέρεις τη συζήτηση στο χαμόγελο της Τζοκόντας, σου λένε μόνο Νουαζέτα έχουμε! Οι απολίτικοι μνημονεύουν

1. τον Καραμανλή ή
2.  τον Ανδρέα

και αν τους πας την κουβέντα στα έργα του Μόρνου ή το Γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι, σφυράνε κλέφτικα!

Μήπως τελικά να βολευτούμε με Νουαζέτα?

Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτό είναι το πρώτο σας άρθρο. Αλλάξτε το ή διαγράψτε το και αρχίστε το “Ιστολογείν”!