Ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος καθιερώθηκε η 27 η Ιανουαρίου από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την 1 η Νοεμβρίου 2005. Με το συγκεκριμένο ψήφισμα καλούνται τα κράτη – μέλη να επεξεργαστούν προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδώσουν στις μελλοντικές γενιές τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος ώστε να βοηθήσουν στην πρόληψη πράξεων γενοκτονίας.

Το ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης έχει ως θέμα του το γκραφίτι επί της οδού Μιχαήλ Καλού στον Βαρδάρη και απεικονίζει την ζωή ενός Εβραιόπουλου εκείνης της εποχής. Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς, το μικρό παιδί παίζει ανέμελο πριν τον ερχομό ενός Γερμανού αξιωματικού που τον οδηγεί στην μαύρη σελίδα της ιστορίας, το Άουσβιτς.

Την έλεγαν Έρικα. Ρώτησε αν είμαστε ταξιδιώτες. Της απάντησα πως επιστρέφαμε μετά από ένα σεμινάριο δύο εβδομάδων στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, και είπε με λαχτάρα ότι πάντα ήθελε να κάνει αυτό το ταξίδι αλλά δεν είχε ποτέ αρκετά χρήματα για να πραγματοποιήσει το όνειρό της.
Πρόσεξα πως φορούσε στο λαιμό της μια χρυσή αλυσίδα με το άστρο του Δαβίδ και πρόσθεσα ότι στην επιστροφή μας από το Ισραήλ, ταξιδέψαμε στην Αυστρία και σταματήσαμε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν. Η Έρικα είπε πως εκείνη είχε φτάσει κάποτε μέχρι την πύλη του Νταχάου, αλλά δεν βρήκε το κουράγιο να μπει μέσα.
Κι έπειτα μου είπε την ιστορία της…”
(Από τον πρόλογο της συγγραφέως)

Η απάντηση των παιδιών στην ερώτηση, τι θα έπαιρναν μαζί τους αν ξαφνικά τους ζητούσε κάποιος να φύγουν από το σπίτι τους.