Τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου συγκεντρωθήκαμε για ακόμη μια φορά στο εργαστήριο φυσικής του σχολείου μας. Εκεί μας ζητήθηκε να εκτελέσουμε ένα πείραμα που είχε να κάνει με την τριβή και συγκεκριμένα για τον υπολογισμό της οριακής τριβής που ασκείται σε ένα σώμα.
Αυτό το πείραμα κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο κατανοητό και εύκολο από όσα έχουμε κάνει μέχρι στιγμής στη φυσική γιατί ακόμα και τα παιδιά της Α λυκείου γνώριζαν τα περισσότερα θεωρητικά πράγματα. Το πείραμα λοιπόν συντελέστηκε με όργανα τα οποία έχουμε χρησιμοποιήσει αρκετές φορές και στο παρελθόν. Αυτά ήταν μια αμαξοστοιχία, δηλαδή ένα ξύλινο αμαξάκι χωρίς ροδάκια, αλλά με μια μεταλλική επιφάνεια έτσι ώστε να κινείται πιο εύκολα, ένα δυναμόμετρο με το οποίο θα μετρούσαμε τη δύναμη που ασκούμε στο σώμα, βαρίδια τα οποία θα προσθέταμε σταδιακά στο αμαξάκι για να αυξηθεί η μάζα του, μεταλλικούς άξονες για να μπορούμε να τοποθετήσουμε τα προηγούμενα και μια ξύλινη βάση.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να ζυγίσουμε όλα τα σώματα-αντικείμενα που είχαμε στην διάθεσή μας και ύστερα να τα τοποθετήσουμε στο χώρο σύμφωνα με τις οδηγίες των καθηγητών μας. Επόμενο βήμα μας ήταν να αρχίσουμε τις μετρήσεις με απόλυτη προσοχή για να αποφύγουμε τα λάθη. Αυτό που έπρεπε να μετρήσουμε ήταν η μέγιστη τιμή της δύναμης που μπορούσε να ασκηθεί στο σώμα, που κάθε φορά αυξανόταν η μάζα του,από το χέρι μας μέσω του δυναμομέτρου . Αφού τελειώσαμε και αυτό το κομμάτι και καταγράψαμε τις μετρήσεις για κάθε σώμα στο φύλλο εργασίας, υπολογίσαμε για κάθε μέτρηση ξεχωριστά το συντελεστή της οριακής τριβής κάθε “νέας” αμαξοστοιχίας με τον τύπο μορ=Τορ/Ν. Τα αποτελέσματα, λόγω αναπόφευκτων πειραματικών λαθών, ήταν όλα διαφορετικά αλλά κοντά στην τιμή 0,21. Τέλος φτιάξαμε τη γραφική παράσταση. Η γραφική παράσταση ήταν ευθεία γραμμή όπως άλλωστε περιμέναμε με τέτοιες τιμές.
Η πραγματοποίηση και αυτού του πειράματος με μεγάλη επιτυχία μας έφερε ικανοποίηση και χαρά, ενώ ακόμα μας έφερε και γνώσεις και συλλογισμούς για την οριακή τριβή που συμπεράναμε πως δεν αλλάζει τελικά.