e-patha

Κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα το νέο βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού με τον τίτλο Η αηδονόπιτα
Ο Ισίδωρος Ζουργός είναι δάσκαλος που γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Τα προηγούμενά του μυθιστορήματα: Φράουστ, Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού, Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού, Στη σκιά της πεταλούδας.
Όπως αναφέρεται στην παρουσίαση του βιβλίου στις εκδόσεις Πατάκη:

Η αηδονόπιτα είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα περιπέτειας, πρωταρχικά όμως είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα και την ελευθερία.
Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της ελληνικής επανάστασης του 1821 είναι η αφορμή για να ανασυσταθεί στα μάτια του αναγνώστη ο ελληνικός κόσμος του πρώιμου 19ου αιώνα, ο κόσμος του εμπορίου στα λιμάνια και στις ευρωπαϊκές παροικίες, ο κόσμος των γραμμάτων της Εσπερίας, η ελληνική φιλοκαλία και παράδοση, αλλά και ο βρόντος των όπλων του ξεσηκωμού.
Ο Γκάμπριελ Θάκερεϊ Λίντον, σπουδαστής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, ύστερα από έναν πικρό και ατελέσφορο έρωτα αποφασίζει να περάσει τον ωκεανό συνεπαρμένος από το πνεύμα των ταξιδιών του Μπάιρον. Περνώντας από τα πιο βασικά μεσογειακά λιμάνια και καθώς αναζητά τους χάρτινους Έλληνες των βιβλίων του, η ρότα του ταξιδιού φέρνει το νεαρό Αμερικανό στη Νάξο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη την εποχή που η πόλη δοκιμάζεται σκληρά από έναν πολύμηνο κύκλο αίματος και τρομοκρατίας.
Από εκεί μια καινούρια περιπλάνηση ξεκινά, στεριανή αυτήν τη φορά, στα λημέρια του Ολύμπου, στο θεσσαλικό κάμπο, στον Ασπροπόταμο, στα αρματολίκια της Ρούμελης ως και στο έγκλειστο Μεσολόγγι. Περνούν έτσι πέντε χρόνια δράσης, στοχασμού αλλά και ενός τυραννικού έρωτα, που, εκτός από την κύρια αφήγηση, περιγράφονται και μέσα από τις σελίδες ενός ημερολογίου, το οποίο και καταλήγει σημαντικό στα επόμενα χρόνια.
Στις σελίδες του περνούν και καταγράφονται με το άρωμα του ρομαντισμού ο Μπάιρον, ο Ανώνυμος ο Έλληνας, συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας, γνωστοί αρματολοί, οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, πιο πολύ όμως καταγράφεται μια εσωτερική ζωή, ένας φιλοσοφικός σπαραγμός για την ανθρώπινη μοίρα και την αναζήτηση του Θεού.
Η “αηδονόπιτα” ήταν μια φράση των Ελλήνων εκείνης της εποχής που δήλωνε το ανέφικτο, το άπιαστο ιδανικό της ομορφιάς, τη ραχοκοκαλιά των ονείρων και τη σχέση τους με το αδύναμο του ανθρώπου. Το μυθιστόρημα χρησιμοποιεί αυτήν τη λέξη όχι ως χλεύη κατά του οράματος αλλά πιο πολύ ως υπόσχεση στην ανθρώπινη μοίρα πως δικαιούται ένα κομμάτι ελπίδα.….

Το 36ο Δημοτικό σχολείο βρίσκεται στο οικοδομικό τετράγωνο που περικλείεται από τις οδούς: Αγ.Σοφίας, Αβδελλά, Ιασονίδου.(Δεν είναι λοιπόν τετράγωνο αλλά τρίγωνο). Χτίστηκε το παρόν κτήριο το 1969 αφού γκρεμίστηκε το προϋπάρχον σχολείο επειδή ήταν επικίνδυνο για την ασφάλεια των παιδιών. Μάλιστα την άνοιξη και αρχές καλοκαιριού πριν γκρεμιστεί, τα παιδιά κάναν μάθημα στην αυλή για λόγους ασφάλειας.
Εκείνο το παλιό σχολείο έχει μια ιστορία που έγινε γνωστή (γιατί όλα τα κτήρια έχουν ιστορία), έγινε λοιπόν γνωστή επειδή σ’ αυτό το σχολείο λειτούργησε το Διδασκαλείο Θηλέων καθώς κι ένα πρότυπο δημοτικό σχολείο. Και επιπλέον ήταν διευθυντής αυτού το Διδασκαλείου, για κάποιο διάστημα, ο Μίλτος Κουντουράς και δάσκαλος ο Θόδωρος Κάστανος.
Εκείνα τα χρόνια ο χώρος του σχολείου ήταν μεγαλύτερος από τον παρόντα: έφτανε μέχρι τη Φιλίππου.Η αυλή ήταν πολύ μεγάλη: είχε κήπο, σιντριβάνι, λουλούδια και παρτέρια που τα καλλιεργούσαν οι μαθήτριες.

«Στο πλαίσιο της ανάπτυξης πολιτισμικής συνείδησης και ιστορικής γνώσης των μαθητών και στην προσπάθεια ποιοτικής πολιτιστικής αναβάθμισης της λειτουργίας του Σχολείου, καθιερώνεται η προσθήκη προσωνυμίας στη σημερινή αριθμητική επωνυμία των σχολείων της χώρας. Η προσωνυμία κρίνεται παιδαγωγικά και κοινωνικά απαραίτητη διότι η αριθμητική επωνυμία προσδίδει χροιά «κελιών φυλακής». Η προσωνυμία θα είναι δηλωτική της ιστορικής και πολιτιστικής παράδοσης της περιοχής ή του τόπου γενικότερα και θα αναφέρεται σε ονόματα ευεργετών, προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών, καλλιτεχνών, ατόμων της ιστορικής και θρησκευτικής ζωής του τόπου και γενικότερα προσώπων που πρόσφεραν αναγνωρισμένες και αξιόλογες υπηρεσίες στον τόπο και στο έθνος και αποτελούν πρότυπα»…..

Η σημερινή αυλή του σχολείου, που θα ονοματιστεί κατά πάσα πιθανότητα “Μίλτος Κουντουράς”, μοιάζει πολύ με τις αυλές των φυλακών: δεν έχει χώμα, είναι μπαζωμένη ,τσιμεντένια, περιτριγυρισμένη από πολυκατοικίες και μικρή. Η σημερινή αυλή δεν “προσδίδει χροιά” είναι μια φυλακή με κάγκελα όπου πρέπει να χωρέσουν 150 παιδιά την ώρα του διαλείμματος με τα χιλιάδες “μη”. Όχι μπάλες, όχι τρέξιμο, όχι σκαρφάλωμα στα κάγκελα. “Αν είναι δυνατόν να κάθεστε ήσυχα, παρακαλώ, να συζητάτε, να περπατάτε και βεβαίως να αναπνέετε. Ευχαριστώ.” “Όμως, τι χαρά, το σχολείο σας δε θα ονομάζεται πλέον 36ο αλλά “Μίλτος Κουντουράς” κι έτσι θα είστε ποιοτικά και πολιτιστικά αναβαθμισμένα. Θα αναπτυχθεί η ιστορική και πολιτισμική σας συνείδηση……” Ποιος τη χάρη σας!!

Βροχή ξεβροχή, βρεθήκαμε όλοι μαζί, φιληθήκαμε, δώσαμε ευχές, το κατσίκι ψήθηκε, φαγώθηκε, είπαμε και του χρόνου με υγεία.
Χρόνια πολλά σε όλους!

Τη στιγμή εκείνη πρόβαινε από το φρύδι του βουνού ο ήλιος’ έδωκε ένα σάλτο ο παπάς, βρέθηκε ομπρός στους χωριανούς, άνοιξε τις αγκάλες:
–Χριστός ανέστακας, μωρέ παιδιά! φώναξε.
Η γνώριμη πολυτριμμένη λέξη: ανέστη του φάνηκε ξαφνικά μικρή, φτενή, μίζερη’ δεν μπορούσε να χωρέσει τη Μεγάλη Αγγελία’ πλάτυνε η λέξη, θέριεψε στα χείλια του παπά. Λύγισαν οι γλωσσικοί νόμοι, έσπασαν ακολουθώντας τη φόρα της ψυχής, δημιουργήθηκαν νόμοι καινούριοι’ και να, πρώτη φορά το πρωί εκείνο, ο γερο-Κρητικός, δημιουργώντας την καινούρια λέξη, ένιωθε πως αληθινά ανάσταινε, σε όλο του το μέγα μπόι το Χριστό.

(Αναφορά στον Γκρέκο)

Καλή αρχή από απόψε!!!