Χρήστος Παπανδρέου

Στο σημερινό ΒΗΜΑ της Κυριακής (21/4/2013), αρ. φύλλου: 16.293 και σελίδα: 2/2,  αναγνώρισα αμέσως τη συνοδευτική φωτογραφία! Άραγε, πού να την αλίευσε  η συντάκτρια κα Θέρμου;

Όντως, τα μάτια μου δε με γελούσαν… Ήταν το πολύπαθο μνημείο των ηρώων στην κεντρική πλατεία του Πύργου. Το Ηρώον με το σιντριβάνι. Ένα από τα πολλά πολύπαθα σημεία της πόλης μας, η οποία δεν αναγνωρίζεται πλέον από την ασχήμια που της προκαλούν οι πολίτες της και μη. Πού είναι ο παλιός νεοκλασικός Πύργος, έστω αυτός της δεκαετίας του ’80-’90;

Επανέρχομαι… Εκεί που σε κάθε εθνική εορτή, με μεγαλοπρέπεια αποδίδουμε φόρο τιμής σε αυτούς που με αυταπάρνηση θυσίασαν το πολυτιμότερο που είχαν, τη ζωή τους. Για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι… Το ξέρω, ακούγεται χιλιοειπωμένο και τετριμμένο. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν έχει νόημα να συνεχίσουμε να το χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα ή πειστικό επιχείρημα.

Το ερώτημα που θέτει το άρθρο είναι: Ο πολιτισμός διδάσκεται στο σπίτι ή στο σχολείο;. Αφορμή υπήρξε και η Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων. Τέλος πάντων, θα το διαβάσετε με την ησυχία σας.

Η μικρή δικαίωση που μπορεί να νιώσουμε, ως άνθρωποι της εκπαίδευσης, για τον σκληρό αγώνα που δίνουμε καθημερινά, πολλές φορές δίχως αναγνώριση, από διάφορες ομάδες της κοινωνίας μας,  δεν είναι το ζήτημα.

Το θέμα είναι το γιατί αυτά τα μνημεία δέχονται διαρκώς αυτή τη λυσσαλέα επίθεση από τόσο νέους ανθρώπους; Τι τους οδηγεί να πάρουν το σπρέι και τη μπογιά και να την πετάξουν τόσο βίαια; Γιατί διαλέγουν τα συγκεκριμένα σύμβολα, των οποίων η αγνότητα είναι προφανής; Ούτε καν οι συμβολισμοί τους δεν έχουν αποτρεπτική ισχύ; Τι έχει ξεριζώσει ή κλονίσει την πίστη αυτών των ανθρώπων; Μήπως δεν είναι μόνο η ανάγκη για ένα ηχηρό μήνυμα ή μια εκκωφαντική κραυγή διαμαρτυρίας εκ μέρους τους; Μήπως δεν είναι μόνο η προσπάθειά τους για προσέλκυση της προσοχής μας ή η επίδειξη αδιαφορίας τους για τα πάντα;

Ποιο είναι άραγε το πρότυπο αισθητικής; Τι σημαίνει για αυτούς ο όρος ομορφιά;  Ποιος αλήθεια ευθύνεται για την καλλιέργεια τέτοιων προτύπων; Πώς το αθώο παιδί που μέχρι χθες ζωγράφιζε με ξυλομπογιές και όμορφα χρώματα, σήμερα μουτζουρώνει τα πάντα;

Αν είχαν λαλιά τα αγάλματα, τα αγάλματα της πλατείας, τα απροστάτευτα και εκτεθειμένα αγάλματα- τυχερά και προνομιούχα όσα βρίσκονται στις προθήκες των Μουσείων-, πόσες μα πόσες ιστορίες θα είχαν να μας πουν… Για τις ώρες εκείνες που όταν η πόλη κοιμάται, κάτω από τα σβησμένα φώτα των σπασμένων φανοστατών, οι άγριες φυλές των αστικών γειτονιών δίνουν αγώνα κλέφτικο για μια επανάσταση εναντίον ποιων, άραγε;

Μήπως των ίδιων τους των εαυτών;

Μήπως τελικά είμαστε μια κοινωνία που διαρκώς αυτοτραυματίζεται;

Υπενθύμιση: Το κείμενο απευθύνεται κυρίως σε όσους έχουν μυηθεί στα βιβλία «Η Γλώσσα μου» του Ο.Ε.Δ.Β.

Όχι, όχι. Δεν πρόκειται να αναφερθώ κι εγώ στη συντέλεια του κόσμου!!! Το θέμα πια  εξαντλήθηκε κι έχασε την πρωτοτυπία του.

Χρονιάρες μέρες που έρχονται, το μυαλό μου γυρίζει μερικά χρόνια πίσω σε κάποιες ωραίες εποχές και στα βιβλία “Η γλώσσα μου” με τα υπέροχα κείμενα του Γρηγόριου Ξενόπουλου από τις Αθηναϊκές επιστολές του και τη Διάπλαση των Παίδων (τώρα αυτό εδώ μου ξαναθύμισε την περίοδο που διάβαζα Ν. Λογοτεχνία για τις εισαγωγικές εξετάσεις του τελευταίου Διδασκαλείου…).

Παιχνίδια που κάνει η διάθεση και η μνήμη (που είσαι κα Μητσάκου[1], κύριε Παπαθεοδωρόπουλεεεε… Ωχχχ, το Διδασκαλείο ξαναχτυπά. Αμάν με αυτές τις συνάψεις)!

Αθήναι, 17 Δεκεμβρίου 1922.

Αγαπητοί μου,

Η γη μας έχει κάποιο ελάττωμα εκ γενετής: Ο άξονάς της δεν είναι κάθετος κλπ, κλπ, κλπ…

Αιώνια ισημερία vs εποχών!!!

Και τελικά ο συγγραφέας τάσσεται υπέρ των εποχών, υποστηρίζοντας ότι είναι πολύ καλύτερο που δε διορθώνεται ο άξονας της γης. Τόσο το καλύτερο που οι four seasons θα εξακολουθούν να διαδέχονται η μία την άλλη! Ο Θεός, oh God, ξέρει τί κάνει… Φυσικά για να μη βαριόμαστε.

Καλόν θα ήτο να υπάρχουσι και αυτές, θα σχολίαζε κατά τοιούτον τρόπον και ο Κ.Π. Καβάφης, στη σελίδα 43. Το σπίτι με κήπον είναι υπέροχο με τα ζώα του κατά το γλυκύ Έαρ! (Θα το βρείτε και στα σημερινά αναγνωστικά της Γ’ Δημοτικού).

Και καταλήγει ο Ξενόπουλος στη χαρά που νιώθει, επειδή από τις 22 του Δεκέμβρη η γη μας, το καράβι μας, γύρισε πάλι προς το φως και τρέχει προς την άνοιξη. Ζήτω!

Το καράβι μας τρέχει σαν τρελό, σαν το τρελό άλογο του Σαμαράκη στη σελίδα 98 από το ίδιο αναγνωστικό. Το άλογο που τους ξάφνιασε όλους, το αμολητό άλογο που διέσπασε την προσοχή των περαστικών από τις σπουδαίες πρωτοχρονιάτικες γιορτινές έγνοιες τους, αλλά όχι από κάτι άλλο. Το αφηνιασμένο άλογο της τόσο λογικής οδού Σταδίου που τελικά δε το έγραψαν οι εφημερίδες στους καθιερωμένους οκτάστηλους τίτλους.

Αντ’ αυτού έγραψαν τότε: «Τη χρονιά που πέρασε, εκατομμύρια πέθαναν από πείνα». «Αν εκραγεί πυρηνικός πόλεμος, η ανθρωπότητα θα καταστραφεί εξολοκλήρου».

Σήμερα, τέλη του ’12 και όχι του 1912, θα έγραφαν: « Η Ελλάδα σώθηκε από τη χρεοκοπία», «τα πρώτα κολακευτικά σχόλια από τους ξένους υπουργούς οικονομικών, την Τρόικα (βλ. και ξυλάκι στα παλιά ψυγεία της ΕΒΓΑ), τον οίκο Σμούθις…», «τα σπριτ υποχώρησαν», «ο κύριος  (Βου)Κεφάλας  το πολιτικό πρόσωπο της Ευρώπης τη χρονιά που έφυγε…», «Εκατόμβες νεκρών στη Λωρίδα της Γάζας, μαίνεται ο εμφύλιος στη Συρία…».

Η συντέλεια του κόσμου τελικά δε συνέβη στις 21/12/2012, ο πλανήτης Γη θα συνεχίσει την τροχιά του στη ηλιακό μας σύστημα και ο κόσμος μας θα συνεχίσει να είναι ένας ΤΡΕΛΟΣ, ΤΡΕΛΟΣ, ΤΡΕΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (ακόμη πιο τρελός και από τους Μάνο Βουλαρίνο, Φάνη,  τους συμπαθέστατους παρουσιαστές της εκπομπής Συντέλεια) και με τη φράση αυτή ο Σαμαράκης  να ντριπλάρει το άλογο στη σελίδα 100 του εν λόγω αναγνωστικού και να κάνει πάσα στον Μπέρτολτ  Μπρεχτ στη σελίδα 81.

Αυτός με τη σειρά του θα περιμαζέψει κάποιον από τους αμέτρητους άστεγους της Ν. Υόρκης, της Ν. Ιωνίας, της Ν. Φιλαδέλφειας, της Νέας Αθήνας, προσπαθώντας να του προσφέρει ένα νυχτερινό καταφύγιο, μια ήσυχη και ζεστή νύχτα, μακριά από το χιόνι που του προοριζόταν. Όμως «ο κόσμος δεν αλλάζει μ’ αυτό, οι σχέσεις ανθρώπου με άνθρωπο δεν καλυτερεύουν, ο αιώνας της εκμετάλλευσης δε συντομεύεται μ’ αυτό…».

Κι εκεί που διαβάζω περί εκμετάλλευσης, ξαφνικά ο Σαρλώ με τραβά από το σβέρκο με το μπαστουνάκι του για να χορέψουμε στους ρυθμούς των Μοντέρνων Καιρών στο εργοστάσιο των λαμπτήρων της σελίδας 64. Μέσα από τη συμπίεση των γραναζιών κατάλαβα πολύ καλά τί σημαίνει ελαστικό ωράριο. Πώς μοιάζουν οι καιροί… 1936, 1970, 2012. Σούπερ ελαστικότητα. Οι εργασιακές κατακτήσεις δοκιμάζουν την ευελιξία και την ευλυγισία τους. Το ίδιο και τα νεύρα των εργαζόμενων. Οι λέξεις ευελιξία κι ελαστικότητα χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους τεχνοκράτες πολιτικούς και φαντάζουν τόσο, μα τόσο εντυπωσιακοί ως όροι. Αλλά που να ήξερες άτυχε εργαζόμενε, που προετοιμάζεσαι να πάρεις ξανά άλλον ένα εντυπωσιακό τίτλο, αυτόν του εφέδρου. Άντε και καλό βόλι.

Όσο για τα δάση στη σελίδα 31, δε ξέρουμε για πόσο θα αντέξουν, όπως και το ελάφι του Παρνασσού, «το ‘λάφι, μωρέ, το ΄λάφι…». Σύμπτωση;  Ο κόσμος δε λογαριάζει πια τίποτα από τη φύση, καίει, καταστρέφει, ρημάζει, υλοτομεί παράνομα, αφού το πετρέλαιο είναι πια ασύμφορο. Τα ήθη χαλαρώνουν, όπως σε κάθε κατάσταση κρίσης.

Η ομάδα Βουγιούκα, τα βιβλία της οποίας άντεξαν στο χρόνο για πάνω από 25ετία, χωρίς να έχει μαντικές ικανότητες έθιξε με τρυφερότητα κι ευαισθησία θέματα που παραμένουν επίκαιρα έως και σήμερα. Μας λείπουν. Αλλά η ζωή, ο χρόνος, η γνώση, η επιστήμη προχωρούν και δημιουργούν την επιτακτική ανάγκη για προσαρμογή στις νέες συνθήκες, στα νέα δεδομένα.

Αγαπητοί μου,

Όντως, η συντέλεια με την εσχατολογική έννοια που της αποδόθηκε, δε συνέβη σήμερα 21/12 του σωτηρίου έτους 2012, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Όμως, μια «άλλη» συντέλεια (σκεφτείτε ποια) έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και μάλλον έχουμε αρχίσει να την συνειδητοποιούμε…

Φίλες και φίλοι, φίλοι που τρώτε το σταφύλι,

Σας ασπάζομαι, όπως ο…Φαίδων!

Η γλώσσα μου για την Στ’ Δημοτικού, δεύτερο μέρος, Ο.Ε.Δ.Β. Έκδοση ΙΓ’, 1997

…από γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, απλά απομανγητοφώνησα τα λόγια του, τα οποία με διαφάνεια και οξύτητα περιγράφουν την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων. Με αφορμή την 38η επέτειο του Πολυτεχνείου τα παραθέτω εδώ:

“…τώρα είμαστε φαινομενικά ελεύθεροι. Όμως στην ουσία μας κυβερνούν οι ξένοι. Τότε τα όπλα τους ήταν ο φόβος της βίας και των τάνκς. Τώρα οι ξένοι μάς απειλούν με την ταπείνωση, την εξαθλίωση και το φάσμα της πείνας. Κουρεύουν το λαό. Κουρεύουν τη Δημοκρατία. Κουρεύουν τον πλούτο της Χώρας και το μέλλον των νέων. Οι ξένοι θέλουν μια Ελλάδα χωρίς τους Έλληνες. Σκοπός τους είναι να μας διαλύσουν και να μας κλέψουν. Σε λίγο, η νέα κυβέρνηση θα αρχίσει το ξεπούλημα.

Για το λόγο αυτό, δε θα πρέπει να αφήσουμε να πραγματοποιηθούν τα σχέδιά τους. Η δημόσια περιουσία μας, που έχει εκτιμηθεί σε 600 δις και πλέον €, έχει συμφωνηθεί να την πουλήσουν μόνο αντί 120 δις. Στη συνέχεια, έχουν βάλει στο χέρι τον υποθαλάσσιο και ορυκτό πλούτο που ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια €.

Όλα αυτά τα νούμερα δείχνουν πως στην πραγματικότητα η χώρα μας είναι πλούσια. Όμως οι ξένοι με τους ντόπιους συνεργάτες τους μας εμποδίζουν συστηματικά να εκμεταλλευτούμε και να αξιοποιήσουμε αυτό που μας ανήκει. Κι ακόμα χειρότερο: με πρόσχημα το δημόσιο χρέος, μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε φτωχοί κι ανήμποροι, ενώ υπάρχουν ακόμη και μεγάλες χώρες όπως οι ΗΠΑ  και η Γερμανία που έχουν διπλάσια και τριπλάσια από εμάς δημόσια χρέη.

Στο κάτω-κάτω, τα δικά μας χρέη δεν αφορούν το λαό μας, που δεν ωφελήθηκε από αυτά τα δάνεια, γιατί έγιναν πίσω από την πλάτη του και οι μόνοι που κέρδισαν ήταν οι ξένες τράπεζες, οι μεγάλες εταιρείες, όπως λόγου χάρη η SIEMENS και οι ξένοι και ντόπιοι μεσάζοντες.

Για αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει ο λαός μας, ότι δε χρωστάμε σε κανέναν τίποτα. Και δεν πρόκειται να πληρώσουμε σε κανέναν τίποτα. Φτάνει να διώξουμε από πάνω μας τους ανάξιους κυβερνήτες, που έχουν γίνει όργανο των ξένων και να εκλέξουν μια ελεύθερη κυβέρνηση με το σθένος, τη θέληση και το θάρρος να πει ΟΧΙ.

Αντίθετα, είναι οι ξένοι που μας χρωστούν, όπως λ.χ. οι Γερμανοί για τις καταστροφές που μας προκάλεσαν, γι αυτούς που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας τους, για τα αποθέματα χρυσού που μας έκλεψαν. Όλα αυτά ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος τα υπολογίζει σε 220 δις €.

Δεν είναι όμως οι ξένοι που μας χρεώσανε. Στις Ελβετικές τράπεζες, οι Έλληνες πλούσιοι έχουν καταθέσει 80 δις € αφορολόγητα και στις εταιρείες off shore άλλα 600 δις που μόνο μια ελεύθερη κυβέρνηση θα μπορέσει να βάλει στο χέρι.

Όπως βλέπετε λοιπόν, το ξαναλέω, η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα που έχει την ατυχία να βρίσκεται εδώ και πολλές δεκαετίες στα νύχια των ξένων και ντόπιων συνεργατών κι οργάνων τους. Την οριστική λύση μπορεί να τη δώσει μόνο ο ενωμένος λαός, οργανωμένος μέσα σε μια ενιαία οργάνωση. Μέσα σε ένα ελληνικό, λαϊκό, δημοκρατικό μέτωπο αντίστασης.

Όπως το Πολυτεχνείο σήμανε την αρχή του τέλους της δικτατορίας, έτσι και η νέα αντίσταση θα πρέπει να σηματοδοτήσει και το τέλος της ξενοκρατίας. Έως τώρα, με την πάλη μας καταφέραμε να διώξουμε από πάνω μας την κυβέρνηση Παπανδρέου. Πανικόβλητοι οι Μέρκελ και Σαρκοζί διατάξανε τον Έλληνα Πρωθυπουργό να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις και να σχηματίσει κυβέρνηση με τον Σαμαρά. Επειδή δε τους πιστεύουν, τους ζητούν γραπτές δηλώσεις υποταγής… Εκεί μας κατάντησαν. Επιπλέον, η προβληματική απομάκρυνση Παπανδρέου αποκάλυψε όχι μόνο τη σήψη και τη σύγχυση της εξουσίας, αλλά την εικόνα μιας τραγικής γελοιοποίησης που μας εκθέτει ακόμη περισσότερο διεθνώς, ενώ από την άλλη πλευρά αποκαλύπτει ανάγλυφα στον ελληνικό λαό την ανικανότητα και την ελαφρότητα αυτών που κυβερνούν, ενώ δείχνουν ότι δεν έχουν ούτε καν συνείδηση για το τι γίνεται γύρω μας.

Σε λίγο όμως θα διαπιστώσουν όλοι, και στην Ευρώπη και εδώ, ποια είναι η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και ποιοι την εκπροσωπούν. Οι ξένοι έδωσαν εντολή να ενωθούν οι πιστές στην Τρόικα ηγεσίες λέγοντας ψέματα ότι σχηματίζουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ενώ στην ουσία δεν εκπροσωπούν πάνω από το 1% του λαού μας.

Σε αυτή την απελπισμένη τους προσπάθεια η απάντηση θα έρθει από τον πολλαπλασιασμό της δύναμης των ελεύθερων κι ανεξάρτητων Ελλήνων, πίσω από την ηρωική λέξη: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Εσείς οι νέοι και οι νέες, που τιμάτε το Πολυτεχνείο, θα πρέπει να αποτελέσετε την πρωτοπορία της νέας αντίστασης. Όλοι με την Ελληνική, λαϊκή, δημοκρατική αντίσταση. Όλοι για την Ελλάδα.”.