Χρήστος Παπανδρέου






         Ένα blog για την εκπαίδευση και το φαινόμενο της ζωής…

26 Απριλίου, 2017

Ο νόμος του Rayleigh για παιδιά!!!

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 4:37 μμ
Ετικέτες:, , ,

Γιατί ο ουρανός είναι μπλε την ημέρα και κοκκινωπός κατά το ηλιοβασίλεμα; Στο Λύκειο το ήξερα μηχανικά…

Από τα δεκάδες πραγματικά αξιόλογα videos, αυτό είναι πολύ καλό για μαθητές.

21 Απριλίου, 2017

Εξερευνήστε τη διάθλαση του φωτός!

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 12:53 μμ
Ετικέτες:, , , ,
Διάθλαση φωτός


18 Ιουνίου, 2016

Πάλι ο χρόνος!

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 2:45 πμ
Ετικέτες:, , ,

Έτσι γίνεται πάντοτε με τον χρόνο.

Η ομορφιά του βρίσκεται στον τρόπο της διαδοχής των εποχών του.

Και δεν είναι δα και κάποια φοβερή διαπίστωση. Άλλη μια κοινότυπη και απλοϊκή σκέψη θα έλεγε κάποιος.

Παρατήρησε, όμως, τον εαυτό σου σε μια παρατεταμένη περίοδο ζέστης. Έχεις μπουχτίσει, έχεις σιχαθεί να ιδρώνεις. Ο Αύγουστος σε έχει εξαντλήσει και θα ήθελες να αισθανθείς ξανά το άρωμα από το βρεγμένο χώμα των τελών του Σεπτέμβρη που και αυτός το παρατράβηξε, λιγάκι!

Και λίγο αργότερα να νιώσεις τη ζεστή αγκαλιά της ζακέτας σου ή τη θαλπωρή της σόμπας, χαζεύοντας τη βροχή ή το χιόνι πίσω από το τζάμι. Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης.

Μα δεν περνά μήνας και αναζητάς ξανά λίγες παραπάνω αχτίδες από το φως της ημέρας που μεγαλώνει. Και οι μυρωδιές της πρώτης άνοιξης να σε συνεπαίρνουν, δημιουργώντας σου την προσδοκία της ελευθερίας σε έναν ανέμελο περίπατο. Τινάζεις από πάνω σου τη σκουριά, τη ραθυμία και την αρρωστημένη υγρασία του χειμώνα.

Ο Απρίλης και ο Μάης σού έχουν πάρει πλέον το μυαλό. Στιγμή δε στέκεσαι μέσα. Είσαι κι εσύ ένα από τα ενθουσιώδη χελιδόνια που ξεσηκώνουν την παλιά γειτονιά μέχρι το πορτοκαλί σούρουπο. Γίνεσαι πασχαλιά και ευωδιά ανθισμένης πορτοκαλιάς.

Και από  τον Ιούνιο δε απομένει τίποτε άλλο παρά να ενωθείς  με το μπλε του πελάγου και το άσπρο βότσαλο. Με την αλμύρα και το πεύκο. Να ταξιδεύεις σαν το απόηχο μιας νυχτερινής ροκ συναυλίας πέρα απ’ το λιμάνι και να καταλήξεις σε μια φλογισμένη, ερωτική αγκαλιά, εκεί που σκάει ήρεμα η νυχτερινή θαλάσσια αύρα της μυστικής σου παραλίας.

Ξυπνάς απ’ τ’ όνειρο της θερινής νυκτός για να βρεθείς μέσα στον τρύγο του παλαβιάρη Διόνυσου και με την ψυχή στο στόμα δραπετεύεις απ’ το αμπέλι για να πας γεμάτος έγνοιες στο σχολειό. Με μολύβι και βιβλίο και κλωνί βασιλικό.

Τέτοιος, λοιπόν, είναι ο χρόνος και σχετικός ο τρόπος με τον οποίο τον βιώνει ο καθένας. Πλαισιώνεται από τις 4 εποχές και το transision game τους, ώστε να μην πλήττεις! Μάλλον, φαίνεται να αρκούν. Τουλάχιστον δε μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά μπρος στην αδιάκοπη ροή του, παρά να κολυμπήσουμε μέσα στον χωροχρόνο, τον γεμάτο μικρές χαρές ή μικρές ευτυχίες, όπως λένε. Κάτι δεν είναι κι αυτό;

Κοινοτυπίες, όμως. Κοινοτυπίες!!!

9 Μαΐου, 2016

Συνάντηση με τον Σπαθάρη.

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 1:24 πμ
Ετικέτες:,

Αύγουστος του 2008 και ο Σπύρος με πηγαίνει στο σπίτι του Σπαθάρη, κοντά στη γειτονιά του, στο Μαρούσι. Μας δέχθηκε με χαρά στην πόρτα του σπιτιού του. Ο χρόνος έχει βαρύνει τα βήματά του. Όμως η διαύγεια του πνεύματός του ακόμη σε υψηλό επίπεδο. Παρότι εκείνη την ημέρα είχε αρκετές υποχρεώσεις, μας μίλησε αρκετή ώρα. Μας έλυσε ένα σωρό απορίες, μας είπε ιστορίες διάφορες, μας κέρασε καφέ.

100_2321100_2322

Επιτέλους, ένα παιδικό όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Οι φωνή από τις κασέτες βρισκόταν με σάρκα και οστά μπροστά μας. Ένας αγνός παιδικός ήρωας μας μιλούσε και μας αφηγούταν. Μετά από λίγο φύγαμε, αφού του φιλήσαμε το χέρι, όπως ταιριάζει σε έναν γλυκύτατο παππούλη!!! Μας συνόδευσε έως έξω, παρόλο που το βάρος των γηρατειών τον εμποδίζει σημαντικά. Γυρίζω να κοιτάξω μια τελευταία φορά. Στέκεται ακόμη και μας αποχαιρετά στη πόρτα της ολοπράσινης και κατάφυτης αυλής του.

9 Μαΐου του 2009, φεύγει από τη ζωή, αφού τρεις ημέρες νωρίτερα παραπατά σε σκάλες και τραυματίζεται βαριά στο κεφάλι, προσπαθώντας να αγκαλιάσει τις φιγούρες του, να μην του πέσουν κάτω.

Θα φάααααμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε. Αβάντι, μαέστρο!

31 Δεκεμβρίου, 2015

Βιτρίνα παιχνιδιών

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 7:20 μμ
Ετικέτες:, ,

31/12/2015

Μπροστά σε μια πολύχρωμη, ολοστόλιστη γιορτινή βιτρίνα παιχνιδιών που χαζεύεις παρελαύνει ο χρόνος. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σου… Κρατάς τον γιο σου τρυφερά απ’ το χεράκι του και καθώς κάνεις να φύγεις, εκείνος σε τραβά από την αντίθετη, διεκδικώντας την ελπίδα και την επιθυμία του για ένα δώρο. Κρατάς συνάμα ένα μηχανάκι του χρόνου που σε δονεί ξαφνικά για να σου υπενθυμίσει τα όσα έζησες, τα όσα βιώνεις και όσα πρόκειται να ζήσεις, αν το πεπρωμένο εξακολουθεί να ανάβει το πράσινο φως της ψυχής και της καρδιάς σου. Κρατάς τη ζωή, κρατάς τον πιτσιρίκο εαυτό σου, αυτόν που τώρα έχει μεγαλώσει πια και μάλλον θέλεις να του κάνεις και αυτουνού ένα δώρο, μια ύστατη χάρη που δεν είχες κάποτε. Κρατάς το μέλλον σας κι όλη την αόρατη ομορφιά που λαχταράς να αφήσεις πίσω, πράγματα που δεν αγοράζονται, ούτε πληρώνονται, ούτε πωλούνται.

Μοιάζει το παιχνίδι που θέλετε να αποκτήσετε με ένα περίτεχνο παζλ από εκατοντάδες κομψές ψηφίδες, αποσπάσματα και περιστατικά ζωής. Κάθε μέρα κι από ένα κομμάτι. Υπομονετικά. Σε ένα μπερδεμένο ταμπλό. Λαχτάρες, χαρές, λύπες, αγωνίες, πείσματα, αισιοδοξία, αγώνες, προσπάθειες, ματαιώσεις, επιτυχίες, αποτυχίες, μπλέκονται και ξεμπλέκονται διαρκώς, ώσπου μια μέρα αποφασίζουν να συνταιριάξουν. Και το κάδρο μοιάζει να έχει συμπληρωθεί. Έχεις ήδη αρχίσει να θαυμάζεις το αισθητικό αποτέλεσμα. Όμως πάντα κάτι θα λείπει. Και αυτό είναι το ένα, το τελευταίο, το μοναδικό, το σπάνιο κομμάτι που εναγωνίως αναζητάς. Λες κι εξαφανίστηκε σκόπιμα απ’ το κουτί του για να σε κρατά μονίμως σε εγρήγορση κι ένταση. Μόνο που δε μπορεί ούτε ο γιος σου, ούτε κανείς άλλος να στο βρει για να στο παραδώσει. Μόνος πρέπει να το αναζητήσεις και να το ανασύρεις από τις βαθιές κι απότομες χαράδρες του μέσα σου. Στον πυθμένα που γλίστρησε και κατέληξε απ’ την αρχή κιόλας του παιχνιδιού. Ίσως να είναι το δικό σου δάκρυ ειλικρινούς μεταμέλειας. Ίσως να είναι το χάδι που τους χρωστάς ή σου χρωστάνε. Ίσως η παραδοχή μιας σκληρής αλήθειας κοιτώντας αποφασιστικά το είδωλό σου στον καθρέπτη. Ίσως η κοπιώδης κάλυψη των υψηλών σου προσδοκιών και η υλοποίηση των υποσχέσεών σου. Μα όταν επιτέλους το εντοπίσεις και το επιστρέψεις στη θέση που του ταιριάζει, υποσχέσου να μην το χαλάσεις, ούτε γι’ αστείο. Στάσου τώρα χωρίς έγνοια να το χαρείς έστω για μια στιγμή στη ζωή σου.

Στη βιτρίνα του καταστήματος παιχνιδιών δε θα βρεις πια το ίδιο, ούτε άλλο παρόμοιο…

14 Ιουνίου, 2015

Εκλογές Δ/ντών, 10/6/2015

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 5:06 μμ
Ετικέτες:, , ,

(Μια βελτιωμένη version προηγούμενου άρθρου που είχε σχέση και με μαγειρική, κάπως πιο light!)

Αγαπητοί, αγαπητές,

Επιτρέψτε μου να εκφράσω μια διαφορετική οπτική σε ένα φλέγον θέμα που απασχολεί τον κλάδο μας τις τελευταίες ημέρες.

Θα αναφερθώ στις εκλογές της 10ης Ιουνίου 2015 για την ανάδειξη των νέων Δ/ντών σχολικών μονάδων Α/θμιας εκπ/σης.

Τα αποτελέσματα θέλουν πράγματι μια πολύ προσεκτική ανάγνωση για να κατανοήσουμε σε βάθος το νόημά τους.

Η συνέχεια εδώ

31 Δεκεμβρίου, 2014

Χρόνος είναι…

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 3:34 μμ
Ετικέτες:, ,

…Το βράδυ, λοιπόν, το τελευταίο εκείνου του χρόνου, μαζεμένη όλη η οικογένεια ζει τις τελευταίες στιγμές αυτής της συνεχούς χρονικής ροής και για το 2009. Δε πολυσκοτίζεται που το εορταστικό ρεβεγιόν της τηλεόρασης είναι κονσέρβα[1]. Έτσι κι αλλιώς το ίδιο δε γίνεται πάντοτε; Το ίδιο δεν είχε γίνει π.χ. και το 1982; Τώρα με βοηθό ξανά την ανάμνησή του βλέπει τον εαυτό του μικρό παιδάκι μπροστά στον ασπρόμαυρο δέκτη να καλωσορίζουν το «νέον έτος» με τα εφέ της εποχής εκείνης και τον Χάρρυ Κλυνν![2]

Σε λίγο αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το 2010: 3,2,1… ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ. ΥΓΕΙΑ & ΕΥΤΥΧΙΑ!!! Η κόρη του τον τραβά στο μπαλκόνι για να δουν μαζί τα πυροτεχνήματα. Τη σηκώνει ψηλά. Εκείνη ξεφωνίζει από χαρά και αυτός μέσα του κρυφογελάει, ελπίζοντας ότι κάποιο από τα νέα παιδιά, τις ερχόμενες γενιές, θα καταφέρουν κάποτε να λύσουν το γρίφο του χρόνου. Κρατώντας τη απ’ το χέρι, κλείνει το μάτι σε ένα αστέρι, κάνοντας μια ευχή. Η σκέψη του πηγαίνει και σε αυτούς που λείπουν πια από αυτόν τον κόσμο. Τι άραγε θα μπορούσε να τους ευχηθεί;

Αιωνιότητα…

Ολόκληρο το χρονογράφημα, εδώ.


[1] Μαγνητοσκοπημένη εκπομπή.

[2] Harry Klynn: Ο δημοφιλέστερος έλληνας κωμικός, θεατρικός συγγραφέας και performer των δεκαετιών του ’80- ‘90

30 Μαρτίου, 2014

Σκέψεις σχετικά με την πορεία των ελληνικών σχολικών ιστοσελίδων.

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 1:38 πμ
Ετικέτες:, ,

Αφιερωμένο στην οργανωτική ομάδα του συνεδρίου Ημαθίας, ευχαριστώντας τους για τη μέχρι τώρα προσφορά τους στον τομέα των Τ.Π.Ε. στην ελληνική εκπαίδευση, αφού αποτελούν πηγή έμπνευσης και εισαγωγής καινοτομιών.

internet

Συνέδριο Ημαθίας 2014 και για πρώτη φορά δεν προβλέπεται χώρος και χρόνος για τη βράβευση σχολικών ιστοσελίδων.

Διαβάστε τη συνέχεια: εδώ

28 Δεκεμβρίου, 2013

Γιορτές by night…

Κάτω από: Χωρίς κατηγορία — @ 8:31 μμ
Ετικέτες:, , , ,

Δημιουργήθηκε τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο του 2006.

Έχει βραδιάσει για τα καλά. Οι γιορτές κι αυτές καλά κρατούν. Έχουν φτάσει στο αποκορύφωμά τους. Το εορταστικό κλίμα είναι διάχυτο στον αέρα και στους στολισμένους δρόμους, στις ολόφωτες πλατείες, στις φορτωμένες βιτρίνες, στα πρόσωπα των βιαστικών περαστικών που με σβελτάδα προσπαθούν να  ολοκληρώσουν τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Στα ανέμελα πρόσωπα των μικρών παιδιών που με επιμονή τραβούν τους γονείς τους σε κάποια βιτρίνα με παιχνίδια, στους καταστηματάρχες που στέκονται στην πόρτα και χαιρετούν ευγενικά τους υποψήφιους πελάτες τους….

Η νυχτερινή ατμόσφαιρα, ένα μίγμα από κρύο αεράκι, επίκαιρη χαρμόσυνη μουσική, μυρωδιές από τα γύρω ζαχαροπλαστεία, φωνές και μουρμουρητά του πλήθους, έντονη κίνηση σε δρόμους και πλακόστρωτα, κόρνες των αγανακτισμένων οδηγών που ασφυκτιούν στην καμπίνα του αυτοκινήτου τους, ποικιλία από εκφράσεις και συναισθήματα στο πρόσωπο του κάθε διαβάτη, έρχεται να ολοκληρώσει το σύνθετο σκηνικό και αυτής της όμορφης, κατά τα άλλα, βραδιάς.

Η συνέχεια εδώ

22 Αυγούστου, 2013

Έργα και ημέρες ενός φανοστάτη.

Σχεδόν κάθε μέρα η προσοχή μου πέφτει πάνω στις κολόνες της ΔΕΗ ή στα καφάο του ΟΤΕ. Τα συρμάτινα μαλλιά τους μεταφέρουν ενέργεια ηλεκτρική και πληροφορία. Κάτω χαμηλά όμως, στο ξύλινο ή τσιμεντένιο τους κορμί, κουβαλούν όλη τη ζωή και τον ανθρώπινο πόνο… Πόσα, μα πόσα δράματα έχουν να σου διηγηθούν, αν δεν τις προσπεράσεις βιαστικά. Ξέρουν να σου πουν για όλο τον κόσμο, καθώς κρατάνε επιμελώς ακριβή στοιχεία και καταγράφουν γενεαλογικά δέντρα και ηλικίες ως άλλοι ληξίαρχοι.

Στα προλαβαίνουν όλα, πολλές φορές πιο γρήγορα και από τις εφημερίδες. Είναι επίσης ενήμερες για κάθε είδους κουτσομπολιό, εκδήλωση και πανηγύρι και διαμεσολαβούν αν θες να βρεις σπίτι προς ενοικίαση ή πώληση.

Κατά το βραδάκι, κάτω από τη λάμπα τους, τα παιδιά παίζουν το παιχνίδι με τις σκιές  και λίγο πιο πέρα δυο ερωτευμένοι μοιράζονται ένα κλεφτό τελευταίο φιλί πριν χωρίσουν, ενώ τα ξημερώματα οι πιωμένοι, παραπατώντας, βρίσκουν στήριγμα για ν’ ακουμπήσουν το βαρύ τους κεφάλι, προτού σωριαστούν στις πλάκες του πεζόδρομου.

Kolona-Dei

Η πολύχρωμη, συνήθως κακόγουστη, χάρτινη γκαρνταρόμπα τους ανανεώνεται διαρκώς και σπάνια θα μπορέσεις να τις δεις γυμνές, αφού πάντα κάτι ρίχνουν επάνω τους. Το αγαπημένο τους χόμπι είναι το κολλάζ από χαρτί, κόλλα, σελοτέιπ και συρραπτικό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε νιώθουν ποτέ πλήξη. Ζουν μες στην κίνηση των πολύβουων οδών. Μάθαν τη ζωή στο πεζοδρόμιο! Μια ζωή επί ξύλου κρεμάμενη…

Μέχρι που μια μέρα θα μονομαχήσουν σε έναν άνισο αγώνα κρούσης με κάποιο μηχανάκι μικρού ή μεγάλου κυβισμού ή κάποιο τρελό φορτηγό. Και πολύ πιθανό είναι να καταγράψουν ξανά τα ακριβή στοιχεία του ηττημένου…
Αυτές οι ξύλινες, ψηλές και άχαρες γεροντοκόρες θα παραμένουν για πολύ καιρό ακόμη, άγρυπνες, ακίνητες, κρατώντας το φανάρι της πόλης και τις γιορτινές της γιρλάντες, παρακολουθώντας τον παλμό των γεγονότων μιας ζωής τόσο απρόβλεπτης κι αεικίνητης.

« Προηγούμενη Σελίδα Επόμενη Σελίδα: »

© 2024 Χρήστος Παπανδρέου   Φιλοξενείται από Blogs.sch.gr

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση