Χρήστος Παπανδρέου

Αυτά τα ανοιξιάτικα απογεύματα του Μαΐου έχουν κάτι το ακαταμάχητο, κάτι το οποίο σε κάνει να μη μπορείς να συγκεντρωθείς στη δουλειά που θες να ολοκληρώσεις μέσα στο σπίτι, να μη μπορείς ν’ αντισταθείς στη γοητεία μιας βόλτας με το σκύλο σου.

Εντάξει, εντάξει, σκύλο δεν έχω στο σπίτι,έχει μείνει να φυλάει στο χτήμα. Έχω όμως δύο πιτσιρίκια-ζουζούνια και με τραβολογάνε για βόλτα. “Βόλτα μπαμπά, βόλτα!” Η μητέρα τους έξαλλη και αυτή θέλει να τα ξεφορτωθεί για λίγο. Έτσι για να ηρεμήσει ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να προλάβει να κάνει καμιά δουλειά, πριν νυχτώσει και ταβλιαστεί κάτω από την κούραση (τυπική εικόνα ελληνίδας εργαζόμενης-μητέρας-συζύγου-νοικοκυράς)!
Το σκηνικό είναι ιδανικό για τον περίπατο που όλοι τους με λαχτάρα περιμένουν.

Μυρωδιές δέντρων, κομμένο χορτάρι.
Πανέμορφος μπλε-πορτοκαλί ουράνιος θόλος, λίγο πριν το σούρουπο.
Ιδανική θερμοκρασία, ελαφρύ αεράκι σε χτυπά στο μάγουλο.
Ο ήχος από τα ενθουσιώδη χελιδόνια που κάνουν τις τελευταίες χαμηλές πτήσεις τους πάνω από τις στέγες των σπιτιών, έτοιμα και αυτά να χωθούν κάτω από κάποιο μπαλκόνι.
Οι στέγες των ίδιων των σπιτιών, ειδικά όσων νεοκλασσικών έχουν καταφέρει να σωθούν από τη φθορά του χρόνου.
Οι γιαγιάδες που έχουν βγάλει το καρεκλάκι στο πεζοδρόμιο για να κάνουν χάζι.

Η παρέα ξεκινά με μεγάλη προσδοκία: να περάσει καλά στη βόλτα! “Μπαμπά, θα μου πάρεις κάτι; Ένα γλειφιτζουράκι απ’ το περίπτερο να το “απολάψω”, λέει η μικρή. Ωαία, ναιιιαι, κάνει ο μικρός.

Ακολουθούμε το γνωστό δρομολόγιο: σπίτι-πλατεία-κούνιες.
Στο δρόμο σχολιάζουμε διάφορα. Τους περαστικούς, τους γείτονες που ταχταρίζουν τα παιδιά, το παλιό γκρεμισμένο σχολείο, τον Αϊ-Θανάση, τον ουρανό…
Κι εκεί που κοιτάμε ψηλά, θες γιατί κάτι τέτοιες ώρες έσκαγε μύτη κι εκείνος για βόλτα με το παιδί, να σου και τα μεταφυσικά ερωτήματα:
-Μπαμπά, ο παππούλης είναι τώρα στο Θεούλη; Ξεκουράζεται; Μας βλέπει; Εγώ γιατί δε τον βλέπω; Θα πας κι εσύ στο Θεούλη; Δε θέλω. Θέλω να σας βλέπω…
-Όχι, ψυχούλα μου. Δε φεύγουμε εμείς. Εμείς έχουμε πολύ πολύ καιρό μπροστά μας. Μα κι ο παππούς είναι καλά εκεί που πήγε. Δεν είναι κάτι κακό.
Ξέρεις, μικρή, μοιάζουμε σαν τα φυτά που γεννιούνται, μεγαλώνουν, ψηλώνουν, ψηλώνουν, ψηλώνουν, βγάζουν φύλλα, λουλούδια, μυρίζουν όμορφα. Ε, κάποια στιγμή τα φύλλα τους πέφτουν, ώσπου κάποτε μαραίνονται. Και αυτό είναι όλο. Μετά κάποιο άλλο λουλουδάκι θα φυτρώσει. Εμείς είμαστε λουλουδάκια τώρα. Μην ανησυχείς. Εντάξει;
-Εντάξει…

Φαίνεται να το δέχεται. Τα αθώα και ανήσυχα ματάκια της κοιτούν μπροστά. Το μουσουδάκι της χαμογελά. Κουνάει την αλογοουρά της πέρα δώθε. Όμως δε ξέρω αν την έχω πείσει. Μάλλον όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ταχύτατα η σκέψη και η διάθεση των παιδιών επιστρέφει στο παιχνίδι, στην προσδοκία της χαράς. Είναι η άμυνά τους. Το ότι είναι παιδιά είναι καλό.

Πάντως, ο μικρός άνθρωπος κάνει τις καλύτερες ερωτήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αναζήτηση της αιώνιας αλήθειας έχει αρχίσει από τόσο, μα τόσο νωρίς. Ρωτάει ο μικρός, ρωτάει κι ο μεγάλος. Κοινός παρονομαστής: δε ξέρω σίγουρα τί συμβαίνει ή πού να ξέρω. Είναι όμως χαραγμένο μέσα στον κώδικά μας να το ψάξουμε. Θα το βρούμε; Το CERN θα μας τη λύσει την απορία;

Γι’ αυτό πάμε πλατεία;
Επαρχείον, δέντρα, μυρωδιά πεύκου, σιντριβάνια, κούνιες, παιδικές φωνές, ζωντάνια, όλος ο καλός ο κόσμος. Σουβλάκια, παγωτό, μπαλόνια, πασαρέλλα, για περάστε κόσμε…
Κλασικές καθημερινές εικόνες που επαναλαμβάνονται με τη διαδοχή των εποχών, αλλά φαίνεται να μας αρκούν. Είναι οι μικρές χαρές, οι μικρές ευτυχίες όπως λένε.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, όσο πιο βαθιά μπορώ. Φυσάω τον αέρα. Εξακολουθώ να κοιτάζω ψηλά. Επιστρέφω.
Πάω τα μικρά στην παιδική χαρά.
Πάω και την ψυχή μου παιδική χαρά…
Βολεύει.