“Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω”.
Κ. Π ΚΑΒΑΦΗΣ
Διαβάζοντας το φιλοσοφικό ποίημα του μεγάλου μας ποιητή αναρωτήθηκα: “Πώς γίνεται άραγε να χτίζονται τείχη ψηλά και απόρθητα γύρω μας,χωρίς τον παραμικρό ήχο ή κρότο;” Και ο συνειρμός μου με πήγε στο περίφημο Wall των Pink Floyd:”Teacher, only only you are ….another brick in the wall”
Η δουλειά ,δηλαδή, λες συχνά να γίνεται από πολύ μικρή ηλικία; Από ένα σχολείο που αντί να απελευθερώνει ,αντί να δίνει φτερά στο παιδί να πετάξει προς όποια κατεύθυνση του ταιριάζει καλύτερα , αντί να νοιάζεται για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του ,να το εγκλωβίζει σε στερεότυπα περί επιτυχίας και καταξίωσης, ή να φροντίζει να του κωλήσει τη ρετσινιά του ανεπαρκούς επειδή απλά έτυχε αυτό να μη χωράει στα μέτρα του.
Τότε είναι που θυμήθηκα την παρότρυνση ενός άλλου μεγάλου μας ποιητή:
“Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα,
γερά θεμελιωμένα, από της χώρας
ακάθαρτης, πoλύβοης, αρρωστιάρας
μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολειά χτίστε!”
Και ένιωσα μέσα μου βαρύ το χρέος που και σε μένα πλέον αναλογεί: να αγωνιστώ για ένα σχολείο “ευήλιο” ,”ευάερο” , ζωντανό , πολύχρωμο και δημιουργικό .. Όσο δύναμαι και μπορώ… Βλέπεις πρέπει και εγώ να ξεκινήσω να σπάω “τείχη” .
