Κόμικ, Γκρίκλις και διάφορες σκέψεις.

Έψαχνα στο διαδίκτυο προσεγγίσεις πάνω στο έργο του Παπαδιαμάντη και έπεσα πάνω σε μία σχεδόν ονειρική εικονογραφημένη διασκευή, ένα κόμικ, της “Φόνισσας” του Παπαδιαμάντη. Δε γνωρίζω τη σκιτσογράφο αλλά με εντυπωσίασε. Το βρήκα εδώ και συνέδεσα τις εικόνες σε pdf αρχείο εδώ

Έχω από την παιδική μου ηλικία μια αδυναμία  στα κόμικς που καθόλου δεν υποχώρησε με το χρόνο. Και η αδυναμία αυτή με οδήγησε τυχαία πριν πέντε χρόνια στο μεγαλύτερο, όσον αφορά τα κόμικς  και ένα από τα καλύτερα  ελληνικά φόρουμ, το GreekComics (www.greekcomics.gr). Δε θα προχωρήσω σε περιττούς επαίνους: αρκεί να πω πως έχει ήδη ολοκληρωθεί και τυπωθεί πλήρης κατάλογος όλων των κόμικς που εκδόθηκαν στα ελληνικά με πλήρη τα στοιχεία τους από 1939 έως το 2010 με δουλειά των μελών του φόρουμ (ο γράφων είχε συμμετοχή μόνο στο χαβαλέ και στην ανταλλαγή απόψεων…). Με μια εγγραφή στο φόρουμ ο φίλος των κόμικ πάει στον παράδεισο. Χωρίς υπερβολή.

Στο συγκεκριμένο φόρουμ το πρώτο πράγμα που είδα να απαγορεύεται ήταν (και είναι) τα γκρίκλις. Ξέρετε, τα λατινικά γράμματα σε ελληνικό λεξιλόγιο. Ελληνικό να το κάνει ο θεός δηλαδή, γιατί μάλλον σε φραγκοχιώτικο πηγαίνει. Και μου έκανε εντύπωση γιατί οι υπεύθυνοι του φόρουμ ούτε φιλόλογοι ούτε εκπαιδευτικοί γενικότερα ούτε αυτόκλητοι γλωσσαμύντορες είναι. Μια ευαισθησία είχαν οι άνθρωποι στο να μη δέχονται αυτόν τον οπτικό βιασμό της γλώσσας μας, αυτή την ωχαδερφίστικη παραίτηση από την ιστορική ορθογραφία που, όσο κι αν απέχει από την σύγχρονη φωνητική της απόδοση, δείχνει τη ρίζα που κρατά το δέντρο της νέας ελληνικής.

Ακάθιστος Ύμνος στα Καραμανλίδικα, τουρκικά με ελληνικούς χαρακτήρες. Ο θαυμαστός αγώνας που έκαναν ομάδες του Μικρασιατικού ελληνισμού για να αντισταθούν στον εξισλαμισμό και εκτουρκισμό τους. Τραγική η σύγκριση με τα γκρίκλις.

Πολλές φορές το είπα και στην τάξη πως δε με πειράζει αν δεν ξέρει κανείς απέξω το “Δαρείου και Παρυσάτιδος γίγνονται παίδες δύο”, δεν πιστεύω στην Ελλάδα ως  “Αρσακιώτισσα δασκάλα,/ με λογιώτατους παραγιομισμένη” του ποιητή (Κωστής Παλαμάς, Σατιρικά γυμνάσματα, Δεύτερη σειρά, 3. 1912). Με πειράζει όμως η αδιαφορία και η ευκολία με την οποία απορρίπτουμε, περιφρονούμε έναν ολόκληρο κόσμο που κυκλοφορεί αθέατος αλλά πανταχού παρών μέσα μας και γύρω μας. “Πάντα πλήρη θεών” έγραφε ο Σεφέρης στις Δοκιμές του· εμείς όμως σήμερα διαλέγουμε να περιφέρεται, επίσης αόρατος όμως πάντα επίκαιρος,  ο Θεόδοτος και το κομμένο κεφάλι του Πομπήιου, καταπώς θα’λεγε ο Καβάφης.

Αυτά και άλλα αντίστοιχα μου θύμισε η εύστοχη ανάρτηση του φίλου και συναδέλφου Μίλτου στο πολύ καλό ιστολόγιό του (https://blogs.sch.gr/milkappis). Ο τίτλος της: Η απάτη των Greeklish ! Εύστοχος ο τίτλος διότι όντως για απάτη πρόκειται. Άσε που πιστεύω πως τελικά τα γκρίκλις είναι περισσότερο ο φόβος του ανορθόγραφου μήπως αποκαλυφθεί και τον κοροϊδέψουν. Ανόητος φόβος γιατί υπάρχουν αυτόματοι ελληνικοί ορθογράφοι για κάθε φυλλομετρητή και δεν είναι ντροπή να τους συμβουλευόμαστε – το κάνω και εγώ ακόμη. Όσο για τα μηνύματα στα κινητά,επίσης δεν υπάρχει φόβος: οι φίλοι δεν παρεξηγούν, ενώ οι αποδέκτες/τριες ενός ερωτικού μηνύματος δεν κολλάν στην ορθογραφία. Τώρα δεν πιστεύω να έχετε μπλεξει με φιλόλογο; Χμμ… και γι’αυτό έχω λύση: Τριανταφυλλίδης On-Line από την διαδικτυακή υπερ-πύλη του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας.

Και μην ξεχνάτε:  Όποιος γράφει γκρίκλις, μιλάει γκρίκλις. Και όποιος μιλάει γκρίκλις, σκέφτεται Greekλις

3 σχόλια στο “Κόμικ, Γκρίκλις και διάφορες σκέψεις.

  1. Χ. Μοτσενίγος

    Πολύ καλό το άρθρο. Όσο για τα Greeklish δεν μπορείς να φανταστείς τον αγώνα που κάνω και που κάθε χρόνο γίνεται και πιο δύσκολος για να “ξεκολλήσω” τους μαθητές από τα… τρισκατάρατα τα Greeklish!
     
    Καμιά φορά απογοητεύομαι και απορώ μάλιστα που πετυχαίνω online παλιούς καλούς μαθητές, φοιτητές τώρα πια, και δυσκολεύονται να γράψουν δυο κουβέντες στα ελληνικά.
     
    Δεν το βάζω κάτω πάντως.

  2. Τσαλουχίδης Παντελής Συντάκτης άρθρου

    Μου κάνει εντύπωση που σε άλλα θέματα δείχνουν υπερβάλλοντα πατριωτισμό ενώ για τα γκρίκλις…αδιαφορία πλήρης. Είναι κατά βάθος ο κατακερματισμός της γνώσης, απότοκο της γνωσιολατρείας μας. Συγκεντρώνουμε (γιατί έτσι επιτάσσει το σχολείο) ένα σωρό πληροφορίες που όμως παραμένουν εν τέλει ασύνδετες: αδυνατούμε να δούμε τη σχέση γλώσσας – κουλτούρας – ιστορίας – εθνικής ταυτότητας πέρα από κλισέ και πρόχειρες εθνικοπατριωτικές κορώνες. Τα γκρίκλις είναι δείκτες μιας κοινωνίας που βολεύεται, βολεύεται γρήγορα, εύκολα και χωρίς τύψεις. Άραγε πόσο απέχει αυτό από το σημερινό πολιτικοοικονομικό χάλι; είναι μακρυά;
    Πληροφορικός “που δεν εγινε ακόμα ρινόκερος”; Ιονέσκο από Πληροφορικό; αυτά είναι πράγματικά καλά νέα!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *