Ο Θούριος του Ρήγα ως παιάνας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821
Προεπαναστατικά Κινήματα Ελλήνων (1453-1913)
Η ιστορία της Ελλάδας σε 10′
Κάντε κλικ στην Ιστορία
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΥΜΝΟΥ ΜΑΣ
Η Σημαία είναι το Σύμβολο της Πατρίδας κάθε ανθρώπου και συμβολίζει την Ιστορία και τους αγώνες κάθε λαού για την Ελευθερία του και την Τιμή του. Ο σεβασμός που απονέμουμε προς τη Σημαία αποδεικνύει την πίστη μας προς την Πατρίδα μας και τη θέλησή μας να συνεχίσουμε να ζούμε και να αγωνιζόμαστε για τα ίδια ιδανικά, για τα οποία έζησαν και αγωνίσθηκαν οι πρόγονοί μας. Οι παλαιότερες ελληνικές Σημαίες ήταν ο αυτοκρατορικός αετός ως και τα ιερά σύμβολα του Χριστιανισμού: ο σταυρός, τα αρχικά γράμματα του Ιησού Χριστού (ΧΡ ή ΙΧ), η εικόνα της Παναγίας, κατά την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Για την καθιέρωση της Σημαίας του Ελληνικού Κράτους αποφάσισε η Α’ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου την 1η Ιανουαρίου 1822. Ως χρώματα της Σημαίας καθιερώθηκαν το γαλάζιο και το λευκό με την ίδια απόφαση. Το Εκτελεστικό Σώμα στη συνέχεια με την υπ’ αριθμ. 540/15 Μαρτίου 1822 διαταγή του Προέδρου καθόρισε το σχηματισμό των Σημαιών ως εξής: α) Η χερσαία Σημαία, σχήματος τετραγώνου, θα είχε εμβαδόν γαλάζιο, το οποίο θα διαιρείτο σε τέσσερα ίσα τμήματα από άκρο σε άκρο του εμβαδού από ένα λευκό σταυρό, β) Η ναυτική Σημαία, μία για τα πολεμικά και άλλη για τα εμπορικά πλοία. Το εμβαδόν της Σημαίας για τα εμπορικά πλοία θα διαιρείτο σε εννέα οριζόντια παραλληλόγραμμα με χρώματα γαλάζιο και λευκό. Στην άνω εσωτερική γωνία αυτού του εμβαδού σχηματιζόταν μπλε τετράγωνο, διαιρεμένο στο μέσο με ένα λευκό σταυρό. Η Σημαία για τα εμπορικά πλοία θα είχε εμβαδόν γαλάζιο. Στην άνω εσωτερική γωνία αυτού του εμβαδού σχηματιζόταν επίσης λευκό τετράγωνο, διαιρεμένο στο μέσο με γαλάζιο σταυρό.
Με το βασιλικό διάταγμα της 31ης Μαΐου 1914 καθιερώθηκε ως εθνική Σημαία η εμπορική ναυτική Σημαία. Η καθιερωθείσα ως εθνική Σημαία μας είχε ως πρότυπο το λάβαρο του βυζαντινού αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά και ήταν σύμβολο της οικογένειας Δημητρίου Καλλέργη, ενός από τους αρχηγούς της εξέγερσης της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843.
Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός συνέθεσε τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» το Μάιο του 1823. Ένα έτος αργότερα, το 1824, με φροντίδα του Σπυρίδωνος Τρικούπη ο Ύμνος τυπώθηκε στο τυπογραφείο του Δ. Μεσθενέως στο Μεσολόγγι. Η έκδοση ήταν δίγλωση με πεζή απόδοση στα ιταλικά από το φιλόλογο Γκαετάνο Γκρασσέτι και κυκλοφορήθηκε το 1825. Η υποδοχή του έργου ήταν ενθουσιώδης. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους αρκετά αντίτυπα του Ύμνου διανεμήθηκαν στην επαναστατημένη Χώρα, δωρεάν στους απόρους και έναντι «εκατό παράδων» στους ευπόρους για να καλυφθούν οι ανάγκες του νοσοκομείου του Ναυπλίου. Κατά τη διάρκεια του ίδιου έτους ο Ύμνος μεταφράστηκε δύο φορές και διανεμήθηκε στους φιλέλληνες του εξωτερικού. Η πρώτη έκδοση δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τόμο της συλλογής του Σαρλ Φωριέλ «Δημοτικά Τραγούδια της νεώτερης Ελλάδας» με πεζή μετάφραση του Στανισλάς Ζυλιέν στο Παρίσι. Η δεύτερη έγινε στο Λονδίνο από τον Τσαρλς Σέρινταν με βάση τη γαλλική μετάφραση.
Το 1827 ο Ιακωβάκης Ρίζος-Νερουλός δημοσίευσε είκοσι στροφές από την έκδοση του Ζυλιέν στο έργο του Cour de la literature Grecque moderne. Η έκδοση του Ύμνου στα «Ευρισκόμενα» του Ιακώβου Πολυλά (1859) βασίσθηκε στις παλαιότερες εκδόσεις του Μεσολογγίου και του Παρισιού. Από τότε ακολούθησαν αλλεπάλληλες εκδόσεις, με σημαντικότερη αυτή του Λίνου Πολίτη το 1948. Το 1865 με βασιλικό διάταγμα καθιερώθηκαν οι πρώτες στροφές του Ύμνου με τη μελοποίηση του Νικολάου Μάντζαρου ως Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας.
Παναγιώτης Νταβαρίνος
Διδάκτωρ Φιλ. (Ιστορίας)