Το ερώτημα «τι θέλει ένα παιδί από το γονιό του;» είναι το πρώτο που θα έπρεπε να απασχολεί τους γονείς. Εκείνοι, όμως, σπάνια αναρωτιούνται γι’ αυτό. Συνήθως σκέφτονται τι θέλουν εκείνοι από τα παιδιά τους. Συχνά παραπονιούνται ότι δεν τους ακούνε, ότι αδιαφορούν για τα μαθήματα, ότι δεν στρώνουν το κρεβάτι τους και ότι τους ενδιαφέρει η παρέα και η ζωή έξω από το σπίτι. Μόλις οι γονείς τελειώσουν τις «κατηγορίες», υπάρχει μια ερώτηση που αν τους την απευθύνετε, συνήθως, συνοδεύεται από μία σιγή δευτερολέπτων και χαμένα βλέμματα: «Αλήθεια, έχετε σκεφτεί τι περιμένω εγώ από εσάς;». Η ερώτηση-βόμβα βάζει τους γονείς σε σκέψεις. «Αλήθεια, τι θέλει το παιδί μου από μένα;». Κι ύστερα, γελώντας, απαντούν: «Αν σε ρωτούσα τι θες από εμένα θα μου έλεγες να σου πάρω οτιδήποτε θέλεις.» Τι κρίμα να πιστεύουν οι γονείς κάτι τέτοιο… Είναι η ώρα να αποκαλύψουμε τι πραγματικά θέλουν τα παιδιά από τους γονείς τους. -Θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί τους, τίποτα άλλο.- Θέλω να συζητώ μαζί τους. -Θέλω να μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι λίγο μεγαλύτερος. –Θέλω να με φροντίζουν, να με αγαπάνε και να με βοηθούν όταν έχω προβλήματα. -Θέλω να με κάνουν ευτυχισμένο. Θέλω να με σέβονται και να μην με αντιμετωπίζουνε σαν μικρό παιδί. -Θέλω να ασχολούνται μαζί μου περισσότερο, να μην στενοχωριούνται όταν φέρνω χαμηλούς βαθμούς στα τεστ. -Αυτό που θέλω να είναι πιο χαλαροί. Αυτό που ζητούν είναι να έχουν κοντά τους γονείς τους. Να μοιράζονται περισσότερο χρόνο μαζί. Αυτό το «μαζί» περιλαμβάνει επικοινωνία, ηρεμία, ασφάλεια και στιγμές ευτυχίας. Τα παιδιά φαίνεται να ζητούν το αυτονόητο. Τι κάνουν, όμως, οι γονείς για αυτό; Τι είναι αυτό που εμποδίζει τους γονείς να πλησιάσουν τα «θέλω» των παιδιών τους; Στην ουσία, οι γονείς μπερδεύουν τα δικά τους «θέλω» με τα «θέλω» των παιδιών. Οι απαιτήσεις της καθημερινής ζωής των ενηλίκων: η εργασία της μητέρας έξω από το σπίτι, οι πολλές ώρες εργασίας διαμορφώνει μια νέα κατάσταση στη σημερινή ελληνική οικογένεια. Ο λιγοστός χρόνος που απομένει για να συνυπάρξουν οι γονείς με τα παιδιά δεν μπορεί να είναι ποιοτικός χρόνος, καθώς υπάρχει κούραση και νεύρα. Οι απαιτήσεις της καθημερινής ζωής των παιδιών: τα παιδιά αντιμετωπίζονται πλέον περισσότερο ως «μαθητές» παρά ως «παιδιά». Στο πλαίσιο αυτό φορτώνονται με πολλές σχολικές εργασίες, ιδιαίτερα μαθήματα και… γονείς που φωνάζουν «ακόμη δεν τέλειωσες το διάβασμα;». Η σχέση γονιού-παιδιού μοιάζει με τη σχέση δασκάλου-μαθητή. Αποτέλεσμα; Ο γονιός παύει να είναι γονιός. Χαλάει τη σχέση του με το παιδί γιατί εκείνο «δεν διαβάζει» ή «δεν τελειώνει γρήγορα τα μαθήματά του» ή «χαζεύει». Λες και η σχέση τους πρέπει να περάσει μόνο μέσα από το κανάλι των σχολικών μαθημάτων για να εξελιχθεί. Κάθε γονιός που θέλει να ανταποκριθεί στα υγιή «θέλω» των παιδιών του αρκεί να ρωτήσει το παιδί του «τι θέλεις από εμάς, τους γονείς σου;». Ακόμη κι αν το παιδί αντιδράσει περίεργα, αν σας πει ότι «αυτό που θέλω είναι να μην με πρήζετε» κ.τ.λ., εσείς ρωτήστε πιο καθαρά: «πες μας τι θέλεις να κάνουμε, όχι τι δεν θέλεις να κάνουμε». Η απάντηση που θα λάβετε θα είναι ό,τι πιο σημαντικό σας έχει πει το παιδί σας. Συνοψίζοντας, φαίνεται ότι αυτό που δεν θέλουν τα παιδιά είναι η καταπίεση, το άγχος και οι πολλές ώρες εργασίας των γονέων τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς θα πρέπει να σταματήσουν να έχουν απαιτήσεις για καλύτερη επίδοση ή να σταματήσουν να εργάζονται. Εκείνο που χρειάζεται είναι να δουν τι μπορούν να αλλάξουν στη συμπεριφορά τους, ώστε οι ώρες που βρίσκονται σπίτι να αξιοποιούνται στη σχέση τους με το παιδί.
ΑΠΕΙρεΣ (2009-2010)
Ανατρεπτικές Πηγές Ενέργειας Ιστολόγια Δράσης συνεργασίας Σχολείων Διασχολικό πρόγραμμα που υλοποιείται στα πλαίσια του Δικτύου σχολικής καινοτομίας από το Γυμνάσιο Σχηματαρίου και το 5ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων. Οι μαθητές αναρτούν συζητούν παρουσιάζουν τα θέματα που τους ενδιαφέρουν.
SCHIP (2008-2009)
SCHimatari Ioannina Proastio Διασχολικό πρόγραμμα που υλοποιήθηκε στα πλαίσια του Δικτύου σχολικής καινοτομίας από το Γυμνάσιο Σχηματαρίου το 3ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων και το Γυμνάσιο Προαστίου Καρδίτσας.
Η παρουσίαση των προγραμμάτων έγινε στις 7/5/2010 στα Ιωάννινα στα πλαίσια της ημερίδας του Δικτύου Σχολικής Καινοτομίας
Τον Ιανουάριο του 2010 συμπληρώθηκε από 195 μαθητές του Γυμνασίου μας ένα ερωτηματολόγιο με θέμα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε). Η αφορμή πάρθηκε από το μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής της τρίτης γυμνασίου. Βγήκαν τα εξής αποτελέσματα:
-
H πλειοψηφία των παιδιών παρακολουθεί μέχρι 3 ώρες τηλεοπτικές σειρές-ταινίες ή μουσικές εκπομπές
-
Τα είδη ταινιών που βλέπει η πλειοψηφία των παιδιών είναι οι κωμωδίες και οι περιπέτειες
-
Τα περισσότερα παιδιά στον ελεύθερο χρόνο τους:
διαβάζουν περιοδικά μόδας ή αθλητικά περιοδικά, ακούνε ραδιόφωνο ή ασχολούνται με το internet, πηγαίνουν σπάνια cinema και καθόλου στο θέατρο, δεν διαβάζουν εφημερίδες
Ένας παλιάτσος είμαι εγώ
καλή σας μέρα
Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ
ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα
γι’ αυτό κι εγώ θα σας το πω…
Τραγούδι λέω δυνατά
ν’ ακούσουν όλα τα παιδιά
ν’ ακούσει η πολιτεία
κι απ’ το τραγούδι μου αυτό
παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία
Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα
να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής
να τραγουδάς κι εσύ απ’ την πλατεία
να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις
Τραγούδι λέω δυνατά
ν’ ακούσουν όλα τα παιδιά
ν’ ακούσει η πολιτεία
κι απ’ το τραγούδι μου αυτό
παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία
Ένας παλιάτσος είμαι εγώ
καλή σας νύχτα…
AKOYΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ……
ΧΡΥΣΑ-ΣΧΗΜΑΤΑΡΙ-Γ3
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ ΤΗΣ Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ, ΤΑ
ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΛΑΥΡΕΝΤΗ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑ ΣΕ
ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ ΜΑΣ ΠΕΠΗΣ
ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ…. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ…..
Ήρθε πάλι ο καιρός για να πούμε ένα αντίο
πάντα ετούτο τον καιρό αγαπούσα πιο πολύ
κλείνει πάλι το σχολείο.
Μα είναι διαφορετική η χρονιά που τελειώνει
Γιατί είναι η τελευταία στο γυμνάσιο αυτή
Και άλλη δεν θα ξαναρθεί
Αναμνήσεις ζωντανεύουν και δε θέλω να χαθούν
Γιατί έζησα πολλά και ωρίμασα πολύ,
Ούτε το’ χα φανταστεί
Είναι τώρα που μετράμε 3 χρόνια στο σχολείο
Και κανένας μας δεν θέλει πια να φύγει από’ δω
Μα να μείνω δεν μπορώ.
Σε μιαν ανάσα… τόσα χρόνια τα χωράω
Στο σχολείο όσα ζήσαμε ως χτες, σε μιαν ανάσα
Με μιαν ανάσα… παίρνω δύναμη και πίσω δεν κοιτάω
Σου χρωστάω και το λέω…. όσες μου χάρισες στιγμές!
Τώρα θα μας περιμένουν κάπου αλλού, κάποια θρανία
Για να γράψουμε και πάλι ιστορία απ’ την αρχή
Όπως γράψαμε κι αυτή
Δε θ’ αφήσουμε να σβήσουν οι παλιές μας οι φιλίες
Θα φροντίσουμε να μείνουν χαραγμένες πιο βαθιά
ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ……………………
ΧΡΥΣΑ-Γ3-ΣΧΗΜΑΤΑΡΙ
+ΦΩΝΕΙΤΕ Ή ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΕ???
Στη χώρα της «ελευθερίας και των ευκαιριών» η δημόσια εκπαίδευση μόνο ελεύθερη και με ευκαιρίες δεν είναι για όλους. Οι ευκαιρίες δίνονται κυρίως σ’ αυτούς που μπορούν να επιλέξουν μια καλύτερη εκπαίδευση. Σε καθημερινή βάση αλλοδαποί μαθητές ζουν φαινόμενα ρατσισμού στα σχολεία τους. Έχει αποδειχθεί ότι αν η φυλετική δικαιοσύνη ήταν υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία, τα περισσότερα παιδιά της Ελλάδας δε θα περνούσαν το μάθημα.
Το πρόβλημα του κοινωνικού ρατσισμού στα σχολεία, δεν αφορά μόνο στην υποδοχή του ξένου, εκείνου, δηλαδή, που προσδιορίζεται με τα τυπικά χαρακτηριστικά του αλλοδαπού.
Ακούμε συχνά για αλλοδαπούς συμμαθητές μας “ Ένα Ελληνάκι δεν θα το έκανε ποτέ αυτό”… και παινευόμαστε για το πνεύμα φιλοξενίας που μας διακρίνει ως φυλή. Κύριοι εκφραστές αυτού του είδους διακρίσεων είναι οι γονείς, ακολουθούν οι καθηγητές και ελάχιστες εξαιρέσεις μαθητών. Γιατί τα παιδία από τη φύση τους αποδέχονται τα πράγματα όπως είναι. Επίσης ορισμένοι γονείς ενοχλούνται από την παρουσία αλλοδαπών μαθητών ζητώντας την απομάκρυνσή τους με το πρόσχημα τη φασαρία που προκαλούν, την αδυναμία προσαρμογής τους στο σχολικό περιβάλλον και γενικά τη διαφορετικότητά τους ως χαρακτήρες από τα παιδιά τους, τα ελληνόπουλα. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιούμε τους αλλοδαπούς μαθητές ως καταφύγιο για τη δική μας ανεπάρκεια.
Ο μαθητικός ρατσισμός, ωστόσο, δεν περιορίζεται ούτε εστιάζεται αποκλειστικά εδώ. Μεγάλη είναι η εκδήλωση ρατσιστικών συμπεριφορών που απλώς διαφέρουν ή έχουν κάποια χαρακτηριστικά, που τα κάνουν να αποκλίνουν από το μέσο όρο αποδεκτικότητας όπως η δυσλεξία.
Το δικαίωμα στην εκπαίδευση δε γνωρίζει σύνορα και δε δίνεται μόνο σε προνομιούχους. Κάθε παιδί δικαιούται ίσες ευκαιρίες στη ζωή. Ας μην το αποκλείσουμε από τη γνώση, την εξέλιξη, το ευτυχισμένο παρόν και το ελπιδοφόρο μέλλον, επειδή απλά γεννήθηκε κάπου αλλού.
Όλα αυτά είναι λόγια αγάπης… Λόγια ενός παιδιού που θέλει να μεγαλώσει χωρίς διακρίσεις, μίσος και κακίες. Το ξέρω ότι μπορεί να μην υπάρξει ποτέ τέτοιος κόσμος αλλά πιστεύω ότι αξίζει να προσπαθήσουμε έστω και για λίγο. Και ας μην ξεχνάμε
ΟΤΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ! ΑΣ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!!!!!!!
ΧΡΥΣΑ-Γ3-ΣΧΗΜΑΤΑΡΙ