Μέσα σε δύο μόλις λεπτά αυτή η ταινία μικρού μήκους «λέει» με τον πιο απλό και συγκινητικό τρόπο όσα χρειάζονται να ειπωθούν για τον ρατσισμό.
Της Νάνσυ Σπετσιώτη, με τους Ναταλία Δραγούμη, Νίκο Ψαρρά, Βλαδίμηρο Κυριακίδη, Waseem Aktar, Χαρά Τσιόνγκα, Γεωργία Κατσικονούρη.
Πηγή: tvxs.gr
http://tvxs.gr/news/sinema/jafar-pos-katarriptetai-o-ratsismos-se-2-lepta
Τη διάκριση στα Media Literacy Awards της Αυστρίας, γνώρισε μια ομάδα μαθητών από τους Παξούς, για την ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Επείγον Περιστατικό».
Το θέμα της ταινίας ήταν ανθρωπιστικό, σχετικά με το ρατσισμό και την περιθωριοποίηση παιδιών στο σχολείο, και απ ότι φαίνεται άγγιξε τους κριτές των Media Literacy Awards της Αυστρίας, οι οποίοι και την ανέδειξαν ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της διοργάνωσης.
«Είναι μια ομάδα 22 παιδιών. Η ταινία είναι εξ ολοκλήρου δικό τους δημιούργημα», λέει στην A.V. περήφανη, η υπεύθυνη καθηγήτρια κ. Λύχνου. «Μόνα τους έγραψαν το σενάριο, μόνα τους χειρίστηκαν τα μηχανήματα. Kαι όλο αυτό σε μόλις μία εβδομάδα. Εμείς οι καθηγητές αναλάβαμε μόνο το κομμάτι της ενημέρωσης».
Τα Media Literacy Awards είναι ένας θεσμός του Υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού και Τεχνών της Αυστρίας που βραβεύει οπτικοακουστικά έργα μαθητών από την Αυστρία αλλά και από άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι συμμετοχές ανέρχονταν στις 450, γεγονός που έκανε την διάκριση των καλύτερων αρκετά δύσκολη.
Η τελετή παρουσίασης των ταινιών που ξεχώρισαν που θα γίνει στις 6,7 και 8 Νοεμβρίου 2013 στη Βιέννη.
Original title: Έκτακτη Ανάγκη / English title: Emergency
Duration: 5′
Year of production: 2013
Age of children: 13-17 years old.
Language: Greek, with English subtitles.
Crew: Students of the High School of Paxos
Workshop leader: Nikos Theodosiou
Teacher in charge: Peppie Lyhnou
Synopsis: Ο Ιβαν είναι γιος μεταναστών που ζει στους Παξούς, ένα μικρό νησί στο Ιόνιο Πέλαγος. Δεν είναι αποδεκτός στη σχολική κοινότητα. Το μεγάλο πρόβλημα έρχεται όταν τραυματίζεται σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα και μεταφέρεται στο νοσοκομείο.
Team work: Η ταινία δημιουργήθηκε σε ένα κινηματογραφικό εργαστήριο που πραγματοποιήθηκε από τις 9 έως τις 14 Απρίλη. Ήταν το πρώτο εργαστήριο τέτοιου τύπου που διοργανώθηκε στους Παξούς.
Πηγή: tvxs.gr
http://tvxs.gr/news/paideia/diethnis-diakrisi-gia-antiratsistiki-tainia-ellinon-mathiton
Δείτε το υπέροχο βίντεο και… μη χάνετε άλλο χρόνο από τη ζωή σας!
Στην όμορφη Θεσσαλονίκη, ο σκηνοθέτης Κώστας Καρύδας γύρισε το βίντεο με τίτλο “Ξύπνα”. Μοιάζει με ιστορία πίσω από την οποία κρύβεται το πιο βαθύ νόημα… Το βίντεο βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Mofilm στο Λονδίνο.
Του Δημήτρη Σπύρου*
H εποχή μας είναι εποχή αποδόμησης πολλών παλιών στοιχείων, αλλά και αναδόμησης ενός πολιτισμού που σήμερα δυσκολευόμαστε να προσδιορίσουμε.
Αυτή τη στιγμή δυο καινούριες «θεότητες», παραμερίζουν τις παλιότερες. Η μία είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (Η/Υ) και η άλλη (που βγήκε όπως η Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία) το διαδίκτυο (Internet).
Τα οπτικοακουστικά μέσα επικοινωνίας και η σύγχρονη τεχνολογία δημιούργησαν μια νέα εποχή και επηρεάζουν πλέον καταλυτικά τη ζωή των ενηλίκων, των παιδιών και των νέων. Άλλαξαν τις συνήθειες των ανθρώπων. Το σχολείο, είναι αδύνατο να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα. Ακόμη κι αν ήθελε να την παρακάμψει δεν θα μπορούσε.
Στο Άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αναφέρεται ότι «Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία της άποψης χωρίς δυσμενείς συνέπειες, καθώς και την ελευθερία να αναζητεί, να λαμβάνει και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης και ανεξάρτητα από συνοριακές χωροθετήσεις.»
Για την προστασία και προώθηση θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, έχει καταστεί πλέον προαπαιτούμενο η Παιδεία στα Μέσα (media literacy), αφού χωρίς τις απαραίτητες δεξιότητες σ’ αυτά, δυσκολεύει η απόκτηση κοινωνιογνωσίας.
Η Παιδεία στα Μέσα αντλεί στοιχεία από τις επιστήμες της παιδαγωγικής, της κοινωνικής ψυχολογίας, της επικοινωνίας, της αισθητικής, της ιστορίας της τέχνης, της κοινωνιολογίας και τις Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνιών. Παίζει καταλυτικό ρόλο στην αγωγή του πολίτη, αφού αφορά ουσιαστικά στην ενεργό συμμετοχή του στα κοινά, σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση, με απώτερο στόχο τη διασφάλιση του αγαθού της ενημέρωσης, της ελευθερίας της έκφρασης, της δημοκρατικής του ταυτότητας, καθώς και την ανάπτυξη της κριτικής του σκέψης.
Ο δημόσιος διάλογος για την οριοθέτηση και το περιεχόμενο της Παιδείας στα Μέσα αποτέλεσε αντικείμενο ακαδημαϊκής και πολιτικής έριδας, λόγω του πολυεπιστημονικού της χαρακτήρα και των πολυεπίπεδων ερμηνειών που φέρει.
Από το 2005 και έπειτα, η Παιδεία στα Μέσα, έχει μπει πλέον στην πολιτική ατζέντα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Συμβούλιο της Ευρώπης, διεθνείς διακυβερνητικοί οργανισμοί όπως η UNESCO, η NORDICOM και η Συμμαχία των Πολιτισμών των Ηνωμένων Εθνών.
Η διδασκαλία του κινηματογράφου, είναι ο καλύτερος τρόπος για την γενικότερη παιδεία στα μέσα, επειδή συνδυάζει την τέχνη με τις τεχνολογίες, παλιές και σύγχρονες.
Σήμερα, σε όλες τις χώρες του κόσμου, ο κινηματογράφος έχει ενταχθεί ή γίνονται προσπάθειες να ενταχθεί, με διαφορετικούς τρόπους σε πολλαπλά πεδία στο σχολικό περιβάλλον, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Στην Ελλάδα, ο διάλογος πάνω στο θέμα αυτό ξεκίνησε δημόσια μόλις το 1997, με το διεθνές συνέδριο με τίτλο «Cinema and education», που διοργανώθηκε στην Αρχαία Ολυμπία, στο πλαίσιο του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους.
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας, πρωτοπορεί και σήμερα στο πολύπλοκο αυτό θέμα, σε επίπεδο θεωρίας και πράξης, γεγονός που αναγνωρίζεται διεθνώς.
Θεωρούμε πως ο κινηματογράφος, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται στα σχολεία απλώς σαν ένα εποπτικό μέσο διδασκαλίας αλλά πάνω απ’ όλα σα μια Τέχνη που συναρπάζει τα παιδιά, που αξιοποιεί ευφυώς και άμεσα κάθε νέα τεχνολογική ανακάλυψη (ψηφιακή εικόνα και ήχο, υπολογιστές κλπ.), που συνυπάρχουν σ’ αυτόν κίνηση, χρώμα, εικόνες και ήχοι, που σαν νεότερη τέχνη αξιοποιεί τις παλιότερες τέχνες και είναι, όπως είπε ο Κανούντο, «ένας υπέροχος συμβιβασμός μεταξύ των ρυθμών του χώρου (πλαστικές τέχνες) και των ρυθμών του χρόνου (μουσική και ποίηση)».
Η κινηματογραφική εκπαίδευση, πρέπει να ακολουθεί τρεις παράλληλους δρόμους:
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν τα παιδιά παρακολουθούν μια ταινία, δεν βλέπουν όλα τα ίδια πράγματα, ούτε ερμηνεύουν τις εικόνες με τον ίδιο τρόπο. Πρέπει λοιπόν να επιδιώκουμε να ασκούν την αντίληψή τους, βρίσκοντας κάθε φορά τις σωστές ερωτήσεις και την κατάλληλη διαδικασία. Η κινηματογραφική εκπαίδευση είναι κυρίως σκέψη γύρω από την κινηματογραφική γλώσσα, παρά εκμάθηση μιας καινούριας γλώσσας.
*Δημήτρης Σπύρου
Σκηνοθέτης – Καλλιτεχνικός Διευθυντής Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά & Νέους
Πηγή: eproini.gr
http://eproini.gr/index.php/politismos/politismos-cinema/27247-kinimatografos-kai-paideia
Ακαδημία Γουέλντον, σχολή για αγόρια, έτος 1959. Οι μαθητές γνωρίζονται με τον καινούριο καθηγητή τους, τον κύριο Kίτινγκ, και κάτι αρχίζει να συμβαίνει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο κύριος Κίτινγκ δεν δείχνει καθόλου να ενστερνίζεται τις μεσοαστικές αντιλήψεις των γονιών τους. Το σχολείο όμως θέλει να «μοιάζει» με τις αντιλήψεις αυτές. Οι έφηβοι μαθητές πρέπει να διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο πνεύμα ώστε, χωρίς αντιστάσεις, να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες ακολουθώντας το αδιαπραγμάτευτο τετράπτυχο «Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Διάκριση».
Ο κύριος Κίτινγκ είναι όμως ένας ενσυνείδητος εμπρηστής συνειδήσεων. Και γνωρίζει λίαν καλώς ότι εκείνο που σε τελευταία ανάλυση μετράει για έναν δάσκαλο, είναι το «πόσες πυρκαγιές θα καταφέρει να ανάψει στα τριαντατόσα χρόνια που θα είναι εκπαιδευτικός». Αγνοώντας λοιπόν ολοκληρωτικά το μεγάλο τετράπτυχο θα αρχίσει από την πρώτη κιόλα γνωριμία μαζί τους να τους προτρέπει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να τους παρακινεί να κάνουν αυτό που πιστεύουν, να τους ωθεί προς το να δημιουργούν αλλά και να αμφισβητούν την εκάστοτε ισχύουσα τάξη πραγμάτων.
Το βασικό του εργαλείο είναι η ποίηση. Και όχι μόνο η ποίηση που καταγράφεται με λέξεις στα έργα των δημιουργών αλλά και εκείνη που ενυπάρχει διάχυτη μέσα στον ιστό της καθημερινότητας, η άλλη εκείνη ποίηση που σαν καταφέρουμε να την ακούσουμε νιώθουμε να φλέγεται η λανθάνουσα επιθυμία μας για υπέρβαση και η ανάγκη μας να διασχίσουμε τα σύνορα της συμβατικότητας, φτερουγίζοντας προς άλλες περιοχές. Δεν είναι όμως μόνο η ποίηση το μοναδικό αντικλείδι του «Καπετάνιου» για το λουκέτο των εφηβικών συνειδήσεων. Είναι και η ανορθόδοξη διδακτική του αλλά και «κάτι» ακόμα που καθημερινά εκπέμπει, μια «ανθρωπομυρωδιά» την οποία αναβλύζουν τα κύτταρά του και μια αρμονία ανάμεσα στα λόγια του και την αντικομφορμιστική συμπεριφορά του.*
Έχοντας ως βάση αληθινές εμπειρίες από το σχολείο Montogomery Bell, ο σεναριογράφος Tom Schulman σκιαγράφησε τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου του στα πρότυπτα του αντικομφορμιστή Φιλόλογου Sam Pickering (τον ρόλο ερμηνεύει ο Robin Williams). Η εμπειρία της συνεργασίας των ηθοποιών, ιδιαίτερα των νεότερων (Ethan Hawk, Robert Sean Leonard, κ.α.) με τον σκηνοθέτη της ταινίας Peter Weir μνημονεύεται ως μια «μαγική εμπειρία» που υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία τους. Διανθισμένη με πολλά κομμάτια κλασικής μουσικής, η ταινία επίσης μνημονεύεται για το εξαίσιο soundtrack του Maurice Jarre. Πρωταγωνιστές του έργου είναι όμως και οι ποιητές.
Δε διαβάζουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένη. Διαβάζουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στην ανθρώπινη φυλή. Η Ιατρική, η Νομική είναι ευγενικοί στόχοι απαραίτητοι για τη ζωή. Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το ρομάντσο, η αγάπη… γι’αυτά ζούμε. Ο Γουίτμαν λέει:
«Ω, εγώ, ω ζωή των ερωτήσεων, χωρίς τελειωμό,
των ατέλειωτων τραίνων των άπιστων,
των πόλεων γεμάτων ανόητους.
Τι καλό έχουν αυτά, ω εγώ, ω ζωή;
Απάντηση.
Ότι είσαι εδώ, ότι η ζωή υπάρχει· και η ταυτότητα.
Ότι το παντοδύναμο παιχνίδι συνεχίζεται,
κι ίσως συνεισφέρεις μια στροφή».
Τα ποιήματα που διαβάζονται στην ταινία:
