My SchBlogOut

Πρόταση για ένα νέο σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών λειτουργών , ανακοίνωσε το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου Η πρόταση αφορά :
1. Εσωτερική αξιολόγηση σχολικής μονάδας
2.Σύστημα υποστήριξης της επαγγελματικής ανάπτυξης των εκπαιδευτικών
3. Σύστημα αξιολόγησης για μονιμοποίηση των εκπαιδευτικών
4. Κατάρτιση Στελεχών Εκπαίδευσης
5. Σύστημα αξιολόγησης για σκοπούς προαγωγών
6. Σύστημα αξιολόγησης για σκοπούς προαγωγών με εξωτερική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών
7.Σύστημα αξιολόγησης για σκοπούς προαγωγών / επιλογής των στελεχών της
εκπαίδευσης μέσω της Ακαδημίας Στελεχών Εκπαίδευσης
8. Υπηρεσιακή ανεπάρκεια / ακαταλληλότητα
9. Ανακατανομή των υφιστάμενων οργανικών θέσεων
10. Σύστημα διοίκησης σχολικών μονάδων
Οι βασικές αρχές που διέπουν την πρόταση για την εφαρμογή ενός νέου σχεδίου αξιολόγησης είναι:
(α) Η διάκριση των μορφών αξιολόγησης (εσωτερική αξιολόγηση σχολικών μονάδων, διαμορφωτική-συμβουλευτική αξιολόγηση, αξιολόγηση για σκοπούς
προαγωγών).
(β) Η απόδοση της πρέπουσας έμφασης στη διαμορφωτική-συμβουλευτική αξιολόγηση και στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου.
(γ) Η αποσύνδεση της ανέλιξης των εκπαιδευτικών από την ανάληψη διοικητικών καθηκόντων, με στόχο να δοθούν κίνητρα στους εκπαιδευτικούς για να παραμένουν στην τάξη.
(δ) Ο καθορισμός συγκεκριμένων λειτουργικών κριτηρίων αξιολόγησης, τα οποία θα διαφοροποιούνται ανάλογα με τη μορφή αξιολόγησης και τη θέση προαγωγής, ώστε να ανταποκρίνονται στο ρόλο και τις αρμοδιότητες της κάθε θέσης.
(ε) Η διαμόρφωση έγκυρων και επιστημονικά θεμελιωμένων εντύπων αξιολόγησης, τα οποία θα διαφοροποιούνται ανάλογα και τα καθήκοντα της θέσης προαγωγής (εκπαιδευτικό, εποπτικό, διοικητικό έργο).
(στ) Η υιοθέτηση συμμετοχικού μοντέλου αξιολόγησης. Για την επιτυχή εφαρμογή ενός νέου συστήματος αξιολόγησης, απαραίτητη προϋπόθεση είναι τα ίδια τα άτομα που θα βιώνουν άμεσα το σύστημα να εμπλακούν ενεργά στη διαδικασία ανάπτυξής του, να γνωρίζουν τις πτυχές του και να συμφωνούν με τους στόχους και τις επιδιώξεις του. Μέσα από μια τέτοια διαδικασία οι εμπλεκόμενοι αναπτύσσουν μια
αίσθηση ιδιοκτησίας, η οποία συμβάλλει τα μέγιστα στη διατήρηση της εμπιστοσύνης και του αμοιβαίου σεβασμού για το τελικό προϊόν και δημιουργεί την υποχρέωση για την επιτυχία του νέου συστήματος αξιολόγησης.
(ζ) Η διαφάνεια σε κάθε στάδιο των διαδικασιών αξιολόγησης. Ο κάθε εκπαιδευτικός θα γνωρίζει το πότε θα αξιολογηθεί, τις μεθόδους αξιολόγησης που θα χρησιμοποιηθούν, τα κριτήρια της αξιολόγησής του, καθώς και τα αποτελέσματα της όλης διαδικασίας.
(η) Η υιοθέτηση απλουστευμένων διαδικασιών σε κάθε μορφή αξιολόγησης.
(θ) Η υιοθέτηση αναπτυξιακής, εξελικτικής και ανατροφοδοτικής προσέγγισης στην αξιολόγηση, ώστε να γίνεται ουσιαστική αξιοποίηση των 9 διαδικασιών και των αποτελεσμάτων, με στόχο την επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού συστήματος.
Περισσότερα εδώ.

Σύμβολο της αλματώδους ανάπτυξης μιας μη θεσμοθετημένης πηγής πληροφόρησης, η ηλεκτρονική συμμετοχική εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια (Wikipedia) κατατάσσεται πρώτη μεταξύ όλων των προτιμήσεων στις μηχανές αναζήτησης. Ο τρόπος λειτουργίας της, αν και δεν είναι αψεγάδιαστος, στηρίζεται σε κανόνες πολύ πιο περίπλοκους από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Το μοντέλο ανάπτυξης της Βικιπαίδειας, που ο ισραηλινός καθηγητής Δικαίου Γιοσάι Μπένκλερ βάφτισε «συλλογική παραγωγή από ισότιμους χρήστες» (peer production), απαιτεί μεγάλη αυτονομία των συμμετεχόντων. Ο ιδρυτής της Τζίμι Γουέιλς, ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2008 ότι μια ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια απαιτεί «απίστευτη ακρίβεια σκέψης», επειδή, «σε αντίθεση με τους “προστατευμένους” συντάκτες μιας κλασικής εγκυκλοπαίδειας με συγκεκριμένα λήμματα», οι άνθρωποι που εργάζονται πάνω σε ανοιχτά προγράμματα είναι εντελώς εκτεθειμένοι «στην αμφισβήτηση εάν χρησιμοποιήσουν σαθρά επιχειρήματα ή εφόσον στηρίξουν τα συμπεράσματά τους επάνω σε εσφαλμένες πηγές».Με άλλα λόγια, στη Βικιπαίδεια η εξειδίκευση δεν αφορά πλέον ένα «πρόσωπο» αλλά μια «διαδικασία», μέσα από τη συγκέντρωση πολλαπλών προσωπικών απόψεων, μέσα από τη «σοφία του πλήθους». Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται, λοιπόν, στη συμμετοχή. Και προκειμένου να εξασφαλιστεί μαζικά και με συνεχή ροή, πρέπει πάση θυσία η «βικιπαιδική» εμπειρία να είναι διασκεδαστική και άμεση, εδραιωμένη στην αρχή: «Μπορείτε να εκδώσετε τη σελίδα αυτή αμέσως». Αν και η δεοντολογία του προγράμματος η οποία επιβάλλει την ισότητα, φαίνεται ότι ορισμένοι συντάκτες επικαλούνται δεξιότητες ή εξωτερικούς τίτλους. Έτσι, η δραστηριότητα του χρήστη Ες-Τζέι τού επέτρεψε την πρόσβαση σε όλες, περίπου, τις βαθμίδες ευθύνης που υπάρχουν μέσα στη Βικιπαίδεια. Εχαιρε τέτοιας εκτίμησης, που η έγκυρη επιθεώρηση «The New Yorker» πήρε συνέντευξη από αυτόν στο αφιέρωμα που έκανε στην εγκυκλοπαίδεια. Του προτάθηκε, επίσης, η θέση του διευθυντή κοινότητας (community manager) ή του ρυθμιστή στους κόλπους της Wikia, ενός οργανισμού κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ξεκίνησε από τον Τζίμι Γουέιλς το 2004. Η προσφορά αυτή ήταν μοιραία: το βιογραφικό σημείωμα που ο Ες-Τζέι συμπεριέλαβε στη Wikia δεν είχε απολύτως τίποτα κοινό με το προφίλ που παρουσιάστηκε στους χρήστες της Βικιπαίδειας ή στους αναγνώστες του «The New Yorker». Στην πραγματικότητα, όπως φαινόταν, δεν επρόκειτο για έναν καθηγητή Θρησκευτικών Σπουδών με διδακτορικούς τίτλους στο Δίκαιο και τη Φιλοσοφία, αλλά για έναν νεαρό άνδρα ηλικίας 24 ετών, ο οποίος δεν διέθετε καν πτυχίο!Στο ζήτημα της ακρίβειας, το περιοδικό «Nature» συνέκρινε 42 επιστημονικά άρθρα προερχόμενα αντίστοιχα από τη Βικιπαίδεια και από την Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν ισότιμα σε ποιότητα. Ωστόσο, η έλλειψη ακρίβειας στη Βικιπαίδεια την καθιστά προβληματική. Ο τελικός σκοπός μιας εγκυκλοπαίδειας είναι η αλήθεια. Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ. Eπιπρόσθετα δες κι εδώ.

Οι γιορτές πέρασαν, φάγαμε το αρνάκι μας, ίσως κάποιοι βαρυστομάχιασαν όταν κάποιοι άλλοι, εδώ κι αλλού, ίσως χόρταιναν με τα …αποφάγια μας, μια και στην Ελλάδα μισό κιλό τρόφιμα και αποφάγια πάνε στα σκουπίδια καθημερινά (δες εδώ)! Ας είναι…Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ομάδα για τη Δεοντολογία, η ποσότητα τροφίμων που σπαταλιέται στη Γαλλία, θα μπορούσε να θρέψει τον υποσιτισμένο πληθυσμό στη Δημοκρατία του Κονγκό και η ποσότητα που καταλήγει στα σκουπίδια στην Ιταλία, θα μπορούσε να θέσει τέλος στην πείνα στην Αιθιοπία. Στους αντίποδες οι Αυστραλοί (δες εδώ) πετάνε ετησίως τρία εκατομμύρια τόνους τροφίμων στα σκουπίδια. Η εκτεταμένη σπατάλη τροφίμων δεν είναι μόνο θέμα της Γαλλίας, της Ιταλίας ή της Αυστραλίας. Είναι ένα φαινόμενο του σύγχρονου τρόπου ζωής που έχει επεκταθεί σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Στη Μεγάλη Βρετανία, μία κρατική υπηρεσία υπολογίζει πως περίπου το 1/3 του συνόλου των τροφίμων πετιέται στα σκουπίδια κι αυτό κοστίζει στους Bρετανούς καταναλωτές περισσότερα από 13 δισ. ευρώ το χρόνο. Ωστόσο, δεν υποφέρει μόνο το πορτοφόλι των καταναλωτών. Το περιβάλλον επίσης το πληρώνει ακριβά, καθώς κάθε χρόνο τα απορρίμματα τροφίμων εκπέμπουν στην ατμόσφαιρα δισεκατομμύρια τόνους αερίων που ενισχύουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Το φαγητό που πετιέται και σαπίζει στις χωματερές εκπέμπει 20 φορές περισσότερο μεθάνιο στην ατμόσφαιρα απ’ ό,τι το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων στην ατμόσφαιρα. Και η «συνήθεια» πολλών να πετούν το φαγητό, μεταφράζεται όχι μόνο σε μεθάνιο, αλλά και σε κατά κόρον σπατάλη νερού. Όταν, λοιπόν, πετάμε ένα κιλό βοδινού κρέατος, δεν πετάμε μόνο κάμποσα ευρώ στα σκουπίδια, αλλά και 50 000 λίτρα νερού που χρησιμοποιήθηκαν για να μεγαλώσει το μοσχάρι…Μη κι είναι καιρός ως καταναλωτές να αναρωτηθούμε γιατί μαγειρεύουμε περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να φάμε; Γιατί αγοράζουμε τρία κοτόπουλα στην τιμή των δύο, ενώ στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε μόνο ένα; Γιατί υποφέρουμε από συλλογική αμνησία όταν πρόκειται για τη σοφία του καλού νοικοκυριού των προηγούμενων γενεών, που γνώριζαν πώς να προγραμματίζουν τα ψώνια του παντοπωλείου και πώς να μαγειρεύουν γεύματα από υπολείμματα; Διάβασε ολόκληρο το άρθρο της Mariann Fischer Boel, Επιτρόπου της ΕΕ για τη γεωργία και την αγροτική ανάπτυξη, για τη σπατάλη σε τρόφιμα ημών των καλοζωισμένων της …οικονομικής κρίσης εδώ.Δείτε και το φιλμάκι ”Chicken a la carte” και κάποια σχόλια εδώ.

Η πίστη σε ένα ή περισσότερα ανώτερα όντα είναι ένα διαχρονικό και πανανθρώπινο φαινόμενο. Ακόμη και σήμερα, την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας της επιστήμης, το 95% του παγκόσμιου πληθυσμού δηλώνει ότι πιστεύει στην ύπαρξη μιας υπερφυσικής δημιουργικής δύναμης. Η διαχρονικότητα και η καθολικότητα του φαινομένου της θρησκευτικής πίστης δε θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορους τους νευροεπιστήμονες, οι οποίοι άρχισαν να αναζητούν ην περιοχή στον εγκέφαλο που ευθύνεται για την εκδήλωση της θρησκευτικής μας συμπεριφοράς. Σύμφωνα με πρόσφατη αμερικανική έρευνα, που δημοσιεύθηκε στα πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), δεν υπάρχει ένα «κέντρο» της θρησκευτικής πίστης στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αντίθετα, η πίστη σε ένα υπέρτατο ον είναι προϊόν της συνεργασίας πολλών περιοχών του εγκεφάλου μας, και μάλιστα των ίδιων ακριβώς περιοχών που ενεργοποιούνται, όταν ένα άτομο έχει απέναντί του ένα άλλο άτομο και καλείται να αποκρυπτογραφήσει τις διαθέσεις και τις σκέψεις του διαμέσου των εκφράσεων του προσώπου και της συμπεριφοράς του. Σε πειράματα με εθελοντές διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων και άθεους διαπίστωσαν ότι σε όλους τους εθελοντές ενεργοποιούνταν τα ίδια λίγο – πολύ νευρωνικά κυκλώματα, είτε ήταν πιστοί είτε άθεοι. Διαπίστωσαν επίσης ότι δεν ενεργοποιούνταν μία αλλά πολλές περιοχές του εγκεφάλου. Σύμφωνα με άλλη έρευνα επιστημόνων από το πανεπιστήμιο του Aarhus στη Δανία, που μελέτησαν λεπτομερώς τις εγκεφαλικές αντιδράσεις είκοσι πιστών χριστιανών που προσεύχονταν στον Θεό, διαπίστωσαν ότι όταν προσευχόμαστε είναι σαν να συνομιλούμε με ένα φίλο μας. Παρατηρώντας, σε πραγματικό χρόνο, τον εγκέφαλο των εθελοντών μέσω της λειτουργικής αξονικής τομογραφίας, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όταν ένα άτομο προσεύχεται ενεργοποιούνται οι ίδιες περιοχές που ενεργοποιούνται όταν συνομιλεί με έναν άλλο άνθρωπο, ενώ όταν απαγγέλλει μια προσευχή από μνήμης, ενεργοποιούνται αποκλειστικά οι περιοχές που σχετίζονται με την ανάσυρση και επανάληψη απομνημονευμένων πληροφοριών. Σύμφωνα με τον επιστημονικό συντονιστή της έρευνας Uffe Schjodt, αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν υπάρχει τίποτε το υπερβατικό ή υπερφυσικό στον τρόπο αυτό «επικοινωνίας» των ανθρώπων με τον Θεό.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=36170

Λέγεται πως όταν ο Ναπολέων παρατήρησε με κάποια έκπληξη στον Πιερ – Σιμόν Λαπλάς ότι δεν είδε πουθενά τον Θεό στο επιστημονικό του έργο, ο μεγάλος φυσικομαθηματικός του απάντησε: «Ο Θεός, εξοχότατε, θα ήταν περιττή παράμετρος στις εξισώσεις της θεωρίας μου». Ακριβής ή όχι, η μαρτυρία έχει ισχυρή συμβολική σημασία: Καθώς οι θετικές επιστήμες, από την ίδια τους τη φύση, δέχονται ότι υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα, που υπακούει στους δικούς της, κοσμικούς νόμους, οι λειτουργοί τους πολύ συχνά κλίνουν προς τον υλισμό, τον αγνωστικισμό, τον Θεό – Φύση του Σπινόζα ή, το πολύ- πολύ, τον Θεό – ωρολογοποιό του Ντεκάρτ. Εναν Θεό, ο οποίος, αφού έφτιαξε το Σύμπαν – ωρολογιακό μηχανισμό και το «κούρδισε», προικίζοντάς το με τους νόμους της αέναης ελέλιξής του, το άφησε στην (αυστηρά προκαθορισμένη) μοίρα του.Τέκνο αυτής της παράδοσης είναι και ο ευρέως γνωστός, Βρετανός βιολόγος και συγγραφέας, Ρίτσαρντ Ντόκινς (Το Εγωιστικό Γονίδιο, Η περί Θεού Αυταπάτη κ.α.). Μαχητικά άθεος και υπερασπιστής του κοσμικού κράτους, ο Ντόκινς πρότεινε κάποτε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να αντικατασταθεί, στην πολυπολιτισμική Βρετανία, η γιορτή των Χριστουγέννων από τον εορτασμό των γενεθλίων του… Ισαάκ Νεύτωνα (Isaac Newton)! Ο θεμελιωτής της σύγχρονης Φυσικής, ο οποίος γεννήθηκε, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε τότε, στις 25 Δεκεμβρίου του 1642, είναι κοινός ευεργέτης της ανθρωπότητας και προσφέρει, κατά τον Ντόνικς, μια καλή δικαιολογία για διακοπές στους πάντες.Είναι αλήθεια ότι το έργο που άφησε πίσω του ο Νεύτων προκαλεί δέος με την πρωτοτυπία, το βάθος και το σχεδόν υπερφυσικό εύρος του: Μηχανική, Βαρύτητα, Οπτική, Θερμότητα, Διαφορικός Λογισμός, Αλγεβρα – είναι τα κυριότερα γνωστικά πεδία όπου άφησε ανεξίτηλο στίγμα, όπως γνωρίζουν σήμερα οι μαθητές του λυκείου. Αν ζητούσαμε όλους τους φυσικούς να διαλέξουν τον επιστήμονα που άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή ανά τους αιώνες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ψήφιζαν τον Νεύτωνα, πολύ μπροστά και από τον «ροκ σταρ» της σύγχρονης Φυσικής, τον Αϊνστάιν – όσο κι αν ο ίδιος ο Νεύτων, παρότι δεν φημιζόταν για τη σεμνότητά του, είπε κάποτε: «Αν μπόρεσα να δω μακριά, ήταν μόνο γιατί στηριζόμουν σε ώμους γιγάντων»!Παρόλα αυτά, ο Νεύτων είναι βέβαιο ότι όχι μόνο δεν θα χειροκροτούσε, αλλά θα έφριττε με την πρόταση του Ντόκινς. Ο συγγραφέας του Principia ήταν πιστός Χριστιανός -ίσως «αιρετικός» με τα μέτρα της εποχής, αλλά πιστός- και μάλιστα έγραψε περισσότερες σελίδες θεολογικού, παρά επιστημονικού περιεχομένου (αν και δεν έμεινε στην Ιστορία για την ποιότητα των μεταφυσικών του αναζητήσεων και δεν δέχθηκε να κοινωνήσει στο κρεβάτι του θανάτου). «Η θεωρία μου εξηγεί τους νόμους της βαρύτητας, αλλά δεν εξηγεί ποιος θέσπισε αυτούς τους νόμους», έγραψε χαρακτηριστικά.Αν κάτι ενσάρκωσε ο Νεύτων, αυτό ήταν η συμβατότητα μεταξύ θρησκείας και αγοράς. Από το 1699 μέχρι τον θάνατό του, το 1727, ήταν επικεφαλής του Βασιλικού Νομισματοκοπείου. Υπηρέτησε (με το αζημίωτο) τα οικονομικά της Βρετανίας, στέλνοντας στην αγχόνη ή στο διαμελισμό πολλούς παραχαράκτες χωρίς το παραμικρό έλεος. Προσεβλήθη κι αυτός από τη διαδεδομένη, εκείνη την εποχή, μανία των αλχημιστών (δες εδώ), που πάσχιζαν να μετατρέψουν φτηνά μέταλλα σε χρυσό. Αποτέλεσμα ήταν, στο πτώμα αυτού του έξοχου επιστήμονα, να βρεθούν πολύ ισχυρές συγκεντρώσεις υδραργύρου. Κι ήταν γι’ αυτό που ο διάσημος οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς, είπε κάποτε: «Ο Νεύτων δεν ήταν ο πρώτος της εποχής του Λόγου, αλλά ο τελευταίος των μάγων»!

Από http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100006_18/04/2009_311385

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νature» το διοξείδιο του άνθρακα που παγιδεύεται στο υπέδαφος μένει αναλλοίωτο για χιλιάδες χρόνια. Οι επιστήμονες μελέτησαν φυσικά σχηματισμένες υπόγειες αποθήκες αερίου και διαπίστωσαν ότι για χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια παραμένει ασφαλές, καθώς διαλύεται χωρίς επιπτώσεις στις υπόγειες δεξαμενές νερού. Έτσι, πιστεύουν πως μπορούν να αποθηκεύσουν το διοξείδιο του άνθρακα βαθιά κάτω στο υπέδαφος , όπου δεν θα αποτελεί κίνδυνο για όσο καιρό ακόμα ο άνθρωπος εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ορυκτά καύσιμα για την παραγωγή ενέργειας. Μια μέθοδος που θεωρείται ως μία από τις ασφαλέστερες για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου.Η έρευνα βασίστηκε στην ανάλυση χημικών ισοτόπων του ηλίου και του διοξειδίου του άνθρακα σε εννιά πεδία φυσικού αερίου στη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Κίνα. Τα πεδία αυτά γεμίζουν διοξείδιο του άνθρακα εδώ και εκατομμύρια χρόνια, καθώς αυτό πηγάζει υπόγεια από γειτονικά ηφαίστεια. Η αναλογία των ισοτόπων στα πεδία δείχνει στους επιστήμονες αν έχει διαρρεύσει διοξείδιο του άνθρακα στην επιφάνεια μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Ο καθηγητής Κρις Μπαλεντάιν από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ εξηγεί ότι η τεχνική αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε τεχνητές αποθήκες αερίου. «Έτσι θα μπορούμε να διαπιστώσουμε, αν το διοξείδιο του άνθρακα που προέρχεται από τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας μένει στο υπέδαφος ή διαρρέει στην επιφάνεια – πληροφορία εξαιρετικά κρίσιμη για μελλοντικές εφαρμογές».Ήδη για περισσότερα από 10 χρόνια, η νορβηγική εταιρεία πετρελαίου αποσπά διοξείδιο του άνθρακα από το φυσικό αέριο και το αποθηκεύει σε βάθος 1000 μέτρων στο υπέδαφος. Υπολογίζεται ότι από το 1996 έχει απαλλάξει την ατμόσφαιρα από 10 εκατομμύρια τόνους βλαβερού αερίου, οι οποίοι έχουν παραμείνει άθικτοι κάτω από τη γη. Οι Νορβηγοί εξετάζουν τακτικά τις υπόγειες δεξαμενές με μία μέθοδο που μοιάζει με υπερηχογράφημα της γης. Όλα αυτά τα χρόνια, το διοξείδιο έχει καταλάβει τρία τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή ελάχιστο ποσοστό της έκτασης που έχουν στη διάθεσή τους. Στις ΗΠΑ το υπουργείο Ενέργειας έχει υπολογίσει πως οι υπόγειοι χώροι αποθήκευσης με πωρόλιθο ή αλατούχους υδροφόρους ορίζοντες, που μπορούν να χρησιμοποιήσουν, χωρούν 3,9 δισ. τόνους αερίου, ποσότητα λίγο μικρότερη από αυτή που εκπέμπεται στην ατμόσφαιρα από τις 1700 μεγάλες βιομηχανίες της χώρας. Σε δοκιμές που έχουν γίνει στο Τέξας, οι επιστήμονες δεν κατάφεραν να ξαναβγάλουν στην επιφάνεια το διοξείδιο του άνθρακα που έθαψαν στο υπέδαφος. Περισσότερα εδώ.