Άλλαξαν οι εποχές θα μου πείτε.. Τι ζητώ να βρω κάνοντας τέτοιες συγκρίσεις;Μα πώς να προχωρήσει η ζωή χωρίς τη σύγκριση του χθες με το σήμερα;Και ειδικά όταν τα εκάστοτε υποθέματα που τίθενται για σύγκριση έχουν να κάνουν με τις ψυχές των παιδιών μας..;
Κάποτε οι εξετάσεις είχαν πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Τελευταία τείνουν να δείξουν στα σημεία τους και μια παράξενη σκληρότητα και αδικία. Το αποτέλεσμα ;Φυσικά η αύξηση της απέχθειας των μαθητών απέναντι ειδικά στη λογοτεχνία που για κάποιους από μας είναι κάτι σαν έρωτας , που δεν μπαίνει στη ζυγαριά και που με σεβασμό , με δέος πρέπει να προσεγγίζουμε την ουσία της αλλά και την αξιολόγησή της ..
“Πώς τα καταφέρατε και με κάνατε να μισήσω τη λογοτεχνία;”Αυτή ήταν πριν από δύο χρόνια μια ερώτηση άριστης μαθήτριας προς εμένα, την πρώην καθηγήτριά της , όταν άλλαξε σχολείο και πήγε σε μακρινό λύκειο . Δεν εννοούσε πώς τα κατάφερα εγώ , έτσι κι αλλιώς δεν ήταν πλέον δική μου μαθήτρια. Εννοούσε πώς τα κατάφερε το σύστημα..
Το ίδιο σύστημα που λίγες μέρες πριν ζήτησε από την ίδια και συμμαθητές της στις Πανελλήνιες εξετάσεις στη λογοτεχνία μια ερώτηση στην οποία έδωσε 20 μόρια (δηλαδή 4 ολόκληρους βαθμούς στους 20!) ενώ η απάντησή της ήταν ούτε τρεις σειρές..
Ποια κρίση , ποιο χάρισμα ανάπτυξης , ευρύτητας σκέψης θα κρίνει ο εξεταστής των απαντήσεων ;Γιατί να χάσει τέσσερις ολόκληρους βαθμούς ο μαθητής που δεν είχε παπαγαλισει τη συγκεκριμένη υπο σημείωση (που… σημειωτέον δεν συμφωνούν όλοι οι ειδικοί καν ότι ειναι σωστή!)
Ας έπαιρνε 5 μόρια μια τέτοια άσκηση, αλλά 20;Με ποιο κριτήριο δόθηκε αυτή η βαρύτητα σε μια τέτοια σχεδόν α-νόητη ερώτηση;
Πού θα φτάσει αυτό το παιδοκτόνο σύστημα;
