Πολλά έχουν ειπωθεί για την Μεγάλη αυτή γιορτή της Ελλάδος. Ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης και οι άλλοι -τόσοι και τόσοι επαναστάτες αγωνιστές μας εμπνέουν διαχρονικά.

Το νηπιαγωγείο μας -εκτός από μια πολύ ενδιαφέρουσα προβολή- θα οργανώσει φέτος και μια “ξεχωριστή” δράση: καιρού επιτρέποντος θα χορέψουμε στην αυλή παραδοσιακούς χορούς. Τα παιδιά θα ντυθούνε παραδοσιακά (με αυτοσχέδιες στολές): τα κορίτσια με ποδιές και μαντήλες, ενώ τα αγόρια με φεσάκια και ζώνες! Επιλέξαμε τρία -κυρίως – τραγούδια, τα παρουσιάζουμε παρακάτω:

ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΣΟΥ

Ένα από τα πιο γνωστά και όμορφα Πωγωνίσια τραγούδια από την Ήπειρο. Χορεύεται “στα δύο” όπως ονομάζεται στην Ήπειρο ή “στρωτό”. Αποτελεί κατ’ ουσίαν ένα τραγούδι της ξενιτιάς, όπως και η πλειονότητα των τραγουδιών της Ηπείρου, αφού οι Ηπειρώτες βίωσαν την ξενιτιά περισσότερο ίσως από κάθε άλλον Έλληνα.

Οι στίχοι:

Γιάννη μου το μαντήλι σου τι τό ‘χεις λερωμένο;
βρε Γιάννη, Γιαννάκη μου
βρε παλικαράκι μου.
Tο λέρωσε η ξενιτιά, τα έρημα τα ξένα
βρε μανούλα μου
κάψαν την καρδούλα μου.
Πέντε ποτάμια τό ‘πλυναν κι έβαψαν και τα πέντε
βρε Γιάννο, Γιαννάκη μου
βρε παλικαράκι μου.
Kι έβαψαν και τη θάλασσα με όλα τα καράβια
βρε Γιάννο, Γιαννάκη μου
βρε παλικαράκι μου.

ΜΩΡΗ ΚΟΝΤΟΥΛΑ ΛΕΜΟΝΙΑ

Οι στίχοι:

Μωρη κοντού μωρη κοντούλα λεμονιά,
Με τα πολλά λεμό λεμόνια, Βησσανιώτισσα,
σε φίλησα κι αρρώστησσα
και το γιατρό δε φώναξα.

Πότε μικρή, πότε μικρή μεγάλωσες;
Κι έγινες για στεφά στεφάνι, Βησσανιώτισσα,
σε φίλησα κι αρρώστησσα
και το γιατρό δε φώναξα.

Χαμήλωσε, χαμήλωσε τους κλώνους σου,
να κόψω ένα λεμό λεμόνι, Βησσανιώτισσα,
Σε φίλησα κι αρρώστησσα
και το γιατρό δε φώναξα.

Για να το στύ για να το στύψω να το πιω,
να μου διαβούν οι πό οι πόνοι, Βησσανιώτισσα,
σε φίλησα κι αρρώστησσα
και το γιατρό δε φώναξα.

Mωρή κοντού μωρή κοντούλα λεμονιά
με τα πολλά λεμό λεμόνια, Bησσανιώτισσα
δε σ’ είδα ψες κι αρρώστησα
κι ούτε γιατρό δε φώναξα.

Πότε μικρή μεγάλωσες κι απόλυκες κλωνάρια
συ μ’ έκαμες κι αρρώστησα
και το γιατρό δε φώναξα.

Xαμήλωσε τους κλώνους σου να κόψω ένα λεμόνι
μικρή Δελβινακιώτισα
απ’ τον καημό σ’ αρρώστησα.

Για να ντο ζήψω να ντο πιω να μου διαβούν οι πόνοι
σε φίλησα κι αρρώστησα
κι ούτε γιατρό δε φώναξα.

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΚΛΕΦΤΟΠΟΥΛΑ

Οι στίχοι:

Μάνα μου τα, μάνα μου
τα κλεφτόπουλα τρώνε
και τραγουδάνε, άιντε
πίνουν και γλεντάνε.

Μα ένα μικρό μα ένα μικρό
κλεφτόπουλο δεν τρώει,
δεν τραγουδάει, βάι
δεν πίνει δε γλεντάει.

Μόν’ τ’ άρματα,
μόν τ’ άρματά του κοίταζε,
του τουφεκιού του λέει:

Γεια σου Κίτσο μου λεβέντη,
πόσες φορές, πόσες φορές
με γλίτωσες απ’ των εχθρών
τα χέρια κι απ’ των Τούρκων
τα μαχαίρια.