Κάθε φορά -εν όψει Γιορτών στο Νηπιαγωγείο- εμείς οι Νηπιαγωγοί οργανώνουμε διάφορες δράσεις σχετικές με κατασκευές. Ετσι και τώρα το Πάσχα! Λαμπάδες, καλαθάκια, αυγά, λαγοί κτλ κτλ φτιάχτηκαν πολλά-σε όλα τα νηπιαγωγεία της Ελλάδος.
-ΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΤΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙ, ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ, ΤΕΛΙΚΑ;
Σε σχετική συζήτηση που δημιουργήθηκε στον κόμβο του ΠΣΔ, η συναδέλφισσα Νηπιαγωγός απο το Ελευθέριο Κορδελιό μας κατέθεσε την άποψή της, η οποία είναι:
“Η γνωστική περιοχή »Δημιουργία και έκφραση» του ΑΠΣ του Νηπ/γείου περιλαμβάνει τη γνωριμία των παιδιών με τις τέχνες. Για να γίνουν ικανά τα παιδιά να δημιουργήσουν και να εκφραστούν μέσα από τις τέχνες, πρέπει πρώτα να αποκτήσουν δεξιότητες όπως η λεπτή κινητικότητα, η μίμηση, η φαντασία, ο ρυθμός στην κίνηση και το λόγο κλπ. Επομένως η προετοιμασία των εορτών με το ενδιαφέρον, που προκαλεί πάντα στα παιδιά, μπορεί να αξιοποιηθεί μόνο για την κατάκτηση των εκπαιδευτικών στόχων, που αναφέρθηκαν παραπάνω καθώς και για την απόκτηση γνώσεων από όλες όμως τις γνωστικές περιοχές του ΑΠΣ (διαθεματική προσέγγιση). Τα όποια έργα των παιδιών πρέπει να είναι προϊόντα δικής τους έμπνευσης, φαντασίας και ιδέας, για να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε όλους τους τομείς ανάπτυξης κι αν χρειαστεί να ενισχύσουμε τυχόν ελλείψεις και ανάγκες. Το τελικό αποτέλεσμα για να έχει νόημα για τα παιδιά και να συνδεθεί η γνώση με τη ζωή, μπορεί να παρουσιαστεί με οποιαδήποτε μορφή όπως δημιουργία έκθεσης, συμμετοχή σε εκδηλώσεις, παρουσίαση θεατρικής παράστασης ή εθίμων σε άλλες τάξεις και στους γονείς και φίλους κλπ. Τελικά, η ιεράρχηση των στόχων και η υπηρέτηση των εκπαιδευτικών σκοπών, που είναι και ο ρόλος του νηπ/γείου, ακυρώνουν την αξία μιας κατασκευής από ενήλικο ή μιας στημένης γιορτής για τις ανάγκες των άλλων.”
Να και μια ανάρτηση της Συναδέλφισσας Νηπιαγωγού απο το 14ο Νηπιαγωγείο Αθηνών,για το ίδιο ζήτημα:
“….. θα παρατηρήσετε ότι για τις δημιουργίες και τις κατασκευές των παιδιών, επιμένω να λέω ότι είναι «δικές τους» δημιουργίες. Δεν το κάνω τυχαία. Εμείς μπορούμε να δίνουμε τις γενικές οδηγίες και ιδέες για το κάθε έργο, αλλά το έργο πρέπει να είναι δημιούργημα του παιδιού. Θα μου πείτε ότι λέω το αυτονόητο; Και όμως, δεν είναι τόσο αυτονόητο.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Υποθέτουμε ότι θέλουμε να κατασκευάσουμε μία απλή κάρτα με κοτοπουλάκια. Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, η κάρτα θα είναι από κανσόν χαρτί και επάνω θα είναι κολλημένα τα κοτοπουλάκια, που θα έχουν φτιαχτεί από άλλο χαρτί. Αυτή η κάρτα μπορεί να γίνει με τους ακόλουθους τρόπους:
1) Το κοτοπουλάκια είναι κομμένα από τη νηπιαγωγό και τα παιδιά έχουν για μοναδικό έργο να τα κολλήσουν.
2) Τα κοτοπουλάκια είναι όμοια ζωγραφισμένα από την νηπιαγωγό στο χαρτί και τα παιδιά έχουν ως έργο να τα κόψουν και να τα κολλήσουν.
3) Το κάθε παιδί ζωγραφίζει τα κοτοπουλάκια του σε ένα χαρτί, τα κόβει και τα κολλάει επάνω στην κάρτα.
Φυσικά και η τρίτη εκδοχή είναι αυτή που επιλέγουμε:
α) Είναι δημιουργία (αισθητικός τομέας)
β) Κάνοντάς την τα παιδιά αποκτούν αυτοπεποίθηση – «μπορώ και εγώ να το κάνω», «η δασκάλα μου πιστεύει σε εμένα και θεωρεί ωραίο αυτό που κάνω» (συναισθηματικός τομέας)
γ) Αποτυπώνουν μορφές που ίσως και να μην είχαν ξαναδοκιμάσει, π.χ. κοτόπουλο, και έτσι αναγκάζονται να σκεφτούν πώς είναι, ή να το αναζητήσουν στα βιβλία μας για να το παρατηρήσουν (νοητικός τομέας)
δ) Ασκούν τη λεπτή κινητικότητα, και στο σχέδιο, και στο κόψιμο, και στο κόλλημα (νοητική και σωματική άσκηση)
ε) Μαθαίνουν ότι η διαφορά μας είναι η ομορφιά μας, ενώ αντίθετα η ομοιότητα είναι στοιχείο του ολοκληρωτισμού (κοινωνικός τομέας)
Αλλά ακόμη και εάν δεν υπήρχαν όλα τα προηγούμενα που συνηγορούν υπέρ του τρίτου τρόπου δουλειάς, θα ήταν αρκετό το ακόλουθο: Η τρίτη κάρτα είναι πιο ωραία! Τα έργα των παιδιών είναι πάντα πιο ωραία από τα έργα των νηπιαγωγών, ακόμη και αν τα κρίνουμε με καθαρά εικαστικά κριτήρια (εξαιρούνται μόνο οι νηπιαγωγοί που τυγχάνει να είναι και σπουδαίες/οι δημιουργοί).
