Δεν ξέρω τι είναι λιτότητα
και δεν γενικεύω.
Εμένα μου φτάνει
το τραγούδι του τζίτζικα
η σονάτα της αύρας
το κατρακύλισμα της θάλασσας στα στήθια μου.
Κρατώ στα χέρια μου
τα χαμένα παιδικά χρώματα
έχω να ζωγραφίσω
χιλιάδες ατέλειωτα παιδικά όνειρα
κι ένα σωρό παιγνίδια
που σαν παιδί δεν έζησα

Οι ρωγμές που είχα μέσα μου
γέμισαν χώμα,
γιασεμιά
κι αηδονοφωλιές.
Τα χιονισμένα τοπία
κυκλάμινα
τραγούδια ρυακιών
και πράσινα θεόρατα δέντρα
Μου φτάνουν

Αργύρης Μπαρής
«ΡΟΕΣ»

Ο Αργυρής Μπαρής γεννήθηκε στο παλιοκαστρο Χαλκιδικής το 1930 που βρίσκεται προ του Πολυγύρου . Είναι ένα πολύ μικρό χωριό , και τα χρονιά της κατοχής στην περιοχή του , έδρευε ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που ήταν η ψυχή της αντίστασης .

Έτσι τόσο ο ίδιος όσο και όλη η οικογένεια του πήρε ενεργό μέρος στην εθνική αντίσταση . Πως άλλωστε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού ο πατέρας του ήταν αναγνωρισμένος Μακεδονομάχος ? Ο μεγάλος αδελφός του γραμματέας του ΕΑΜ , ο άλλος καπετάνιος του ΕΛΑΣ και ο ίδιος σύνδεσμος και διακινητής διαφωτιστικού υλικού . Την εποχή αυτή γνωρίζει τον Τριαντάφυλλο Πέτα , τον γνωστό συγγραφεα και ποιητή , που είχε ως παράνομος του ΕΑΜ το ψευδώνυμο «Κλεάνθης» άνθρωπο που εντυπωσίαζε και γοήτευε . Και για επιβεβαίωση η ομολογία του ποιητή Πεντζικη που τον χαρακτήριζε καλό γνώστη του Μαρξισμού , που μάλιστα τον εμύησε στο Μαρξισμό . Αυτός πρώτος τον μίλησε για την ποίηση και την λογοτεχνία .

Αργότερα στα χρονιά του εμφυλίου -σύνδεσμος και πάλι , πιάστηκε και βασανίστηκε και με τον νομό 509 καταδικάστηκε σε θάνατο παμψηφεί .

Στο Επταπύργιο , που φυλακίστηκε περιμένοντας την εκτέλεση , γνώρισε τα ωραία παιδιά της ΕΠΟΝ Θεσσαλονίκης μεταξύ των οποίων και τον Μανόλη Αναγνωστάκη .

Μανόλη
Ψήλωσες πολύ
Άγγιξες τ’ όνειρό μου
Μη μιλάς
Αυτό μου φτάνει.

Σημείωση του ποιητή: ” Ο Μανόλης αξίωσε να παραλείψω το Αναγνωστάκης επίμονα και αυτό έκανα.
Το γιατί, είναι για τον Μανόλη αυτονόητο. (27/06/2005)”

Με τον Μανόλη έζησε στο ίδιο τρίπατο κρεβάτι . Σ’ αυτόν μαθήτευσε . Ο Μανόλης ανοιχτό από τότε μυαλό , αμφισβητούσε το Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό και αναφέρονταν συχνά στο Λουκατς , τον ELIOT , τον Σεφέρη .

Τότε ήταν που ο Μπαρης άρχισε να σκαρώνει τα πρώτα ποιήματα . Η συνέχεια είναι γνωστή: διάβαζε πολύ και κάπου κάπου έγραφε .

Το 1976 εξέδωσε τις «ΜΝΗΜΕΣ» , το 1980 τις «ΡΙΖΕΣ» , το 1985 το «ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ» το 2004 τις «ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ» και το 2007 το «Οράματα στους Δρόμους».

Μετά την αποφυλάκισή του και την επιστροφή από την Μακρόνησο , -ενταγμένος στην ΕΔΑ- δημοσίευσε αρκετά άρθρα στην «ΑΥΓΗ».  Ιδρυτικό μέλος και στέλεχος των ΛΑΜΠΡΑΚΙΔΩΝ μαζί με μια ομάδα φιλών  (Μυρσίνη , Κομψοπουλο , Κερμανιδη ) ίδρυσαν το «ΛΑΪΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ» Έτσι το ονόμασαν . Σ¨αυτό -για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο- έγινε κουβέντα για το Σοσιαλισμό , το διαλεκτικό υλισμό , τον Μαρξ, γι αυτό και με δικαστική απόφαση απαγορεύτηκε .

¨Εζησε στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά του.

ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΙΣ 9-1-2008

…………………………………………………………….

ΚΙ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ (ο ποιητής ήταν ο μπαμπάς της παιδικής μου φίλης Εύης και τον γνώρισα από κοντά):

-Κ. Αργύρη, σου αφιερώνω λίγους στίχους, θέλοντας να σου εκφράσω -έστω και καθυστερημένα- τον θαυμασμό μου:

(Ρίτσος, Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα)

“…Ρηνούλα, βάλε το δάχτυλό σου στη φλούδα των δέντρων.

Εκεί θα ακούσεις το σφυγμό μου.

Κοίταξε ψηλά τον ουρανό.

Εκεί θα ακούσεις το τραγούδι μου.

Δεν έφυγα.

Τα λουλούδια που πέθαναν μυρώσαν τον αέρα.

Τα λουλούδια δεν πέθαναν.

Μέσα στην ευωδιά τους και στο σπόρο τους υπάρχουν”.

(Κι εσύ ποιητή, υπάρχεις μέσα από τα γραψίματα….γεμάτος “ευωδιά και σπόρους”).