Οι μαθητές μας, την Παρασκευή 15-12-2017 και ώρα 9:00 π.μ. στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου Αρφαρών θα μας παρουσιάσουν τα Δικαιώματα του Παιδιού μέσα από διάφορες εκπαιδευτικές τεχνικές θεάτρου. 

Ο στόχος της δράσης αυτής είναι να φέρουμε τους μεγάλους αντιμέτωπους με τις καταστάσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους, ανεξαρτήτως της ηλικίας τους, ώστε να κατανοήσουν τα συναισθήματα που τους προκαλούν. 

Όλοι έχουμε δικαίωμα στη σωματική ανάπαυση και την πνευματική ανατροφοδότηση και φυσικά στη φροντίδα και την αγάπη. Μα πιο πολύ απ’ όλους δικαίωμα έχουν τα παιδιά, τα φύσει αδύναμα αυτά πλάσματα, που είμαστε υποχρεωμένοι να τα προστατεύουμε και πάνω απ’ όλα να τα βοηθήσουμε ν’ αναπτυχθούν ομαλά και στις καλύτερες δυνατόν συνθήκες, όπως τους πρέπει.

Ειδικότερα, τα νηπιάκια με την τεχνική της παγωμένης εικόνας θα εκφράσουν δυναμικά τη στάση τους απέναντι στο Εκπαιδευτικό Σύστημα, στην Οικογένεια, διεκδικώντας την Υγεία, το Παιχνίδι, την Ελευθερία Έκφρασης και τη Διαφορετικότητα.

Σεβασμός στα διακιώματά μου

Λίγα λόγια για τις Εκπαιδευτικές Τεχνικές Θεάτρου

Θέατρο Εικόνων και Forum Theatre

Το «θέατρο εικόνων» είναι η τεχνική που χρησιμοποιήθηκε από τον Αουγκούστο Μποάλ για έρευνα, κατάθεση απόψεων, προτάσεις για ξεπέρασμα εμποδίων κ.α. Πρόκειται για μια προσεκτική και ιδιαίτερη χρήση των δυναμικών εικόνων. Είναι μια τεχνική του Θεάτρου του Καταπιεσμένου (Θ.τ.Κ.) που χρησιμοποιεί τις εικόνες των σωμάτων, τις δυναμικές εικόνες ή tableaux vivant, για να οδηγήσει στην έκφραση συναισθημάτων, εννοιών, θεωρήσεων της πραγματικότητας και να επιτρέψει τη μη λεκτική αντιπαράθεση της ομάδας ως προς τις συγκρούσεις και τις καταπιέσεις που την αφορούν. Οι εικόνες μπορούν να συγκριθούν, να ερμηνευθούν, να ζωντανέψουν, να εμπλουτιστούν με χειρονομίες, αντικείμενα και ήχους. Ο ίδιος ο Μποάλ προέκτεινε το «θέατρο εικόνων» στο «θέατρο φόρουμ» (forum theatre) κατά το οποίο δίνεται η δυνατότητα στο θεατή/κοινό να παρεμβαίνει στα δρώμενα ή στη σκηνή (συχνά και σε κανονική παράσταση), να παίρνει τη θέση κάποιου χαρακτήρα (συνήθως του «πρωταγωνιστή») και να προτείνει λύσεις σε κάποιο κοινωνικό πρόβλημα. Το Θέατρο Φόρουμ βασίζεται σε μια σύντομη αυτοσχέδια θεατρική σκηνή, τη «σκηνή πρότυπο», η οποία συνδέεται με ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα και παριστάνει μια άλυτη σύγκρουση, μια καταπίεση ή ένα αδιέξοδο. Η σκηνή αυτή έχει συνεπώς άσχημο τέλος: ο «πρωταγωνιστής» υπόκειται σε καταπίεση, την οποία θα ήθελε να ανατρέψει, αλλά διαπράττει λάθη και στο τέλος επικρατεί η αδικία. Παρουσιάζεται η «σκηνή πρότυπο» στο κοινό και στη συνέχεια η σκηνή επαναλαμβάνεται. Το κοινό όμως αυτή τη φορά μπορεί να επέμβει για να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, ανατρέποντας την καταπιεστική πραγματικότητα που παρουσιάζεται. Ο θεατής μπορεί να φωνάξει «στοπ» στο σημείο το οποίο κρίνει ότι ο πρωταγωνιστής διαπράττει ένα σφάλμα, να παγώσει τη δράση και να τον αντικαταστήσει. Κατά τον Boal ο θεατής (spectator) μετατρέπεται έτσι σε έναν ενεργό θεατή–ηθοποιό, τον «θεα-ποιό» (απόδοση του νεολογισμού spect –actor του Boal) και ενεργεί έτσι όπως αυτός θα ήθελε να ενεργήσει στην αντίστοιχη περίπτωση, στις συνθήκες στις οποίες διαδραματίζεται η σκηνή, προτείνοντας έτσι έναν τρόπο αντίδρασης στην καταπίεση. Σκοπός είναι να δοκιμαστούν εμπράκτως όλες οι εναλλακτικές λύσεις μιας καταπιεστικής, άδικης, απαράδεκτης πραγματικότητας. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί της σκηνής, που έχουν ρόλους είτε «ανταγωνιστών» -καταπιεστών είτε εν δυνάμει συμμάχων του «πρωταγωνιστή»- καταπιεζόμενου αυτοσχεδιάζουν με συνέ-πεια προς το χαρακτήρα τον οποίον ενσαρκώνουν. Τονίζεται ότι αυτές οι τεχνικές δεν αποσκοπούν στο να οδηγήσουν τους μαθητές να πάρουν τελεσίδικη θέση σε αμφιλεγόμενα θέματα όσο στο να αναδείξουν τις πολλές πλευρές με τις οποίες μπορεί να προσεγγιστεί ένα τέτοιο ζήτημα, να μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν τις διαφορετικές απόψεις, πώς να συζητάνε και το κυριότερο όλων πώς να διεκδικούν.    Σε μια προσομοιωμένη πραγματικότητα διενεργείται μια συζήτηση για το τι είναι δυνατόν να γίνει, πώς μπορεί κανείς πέρα από τα ευχολόγια να επιτύχει την αλλαγή και αυτές οι δυνατότητες αλλαγής της πραγματικότητας παίζονται με τη συνδρομή των μαθητών. Το θέατρο λοιπόν γίνεται έτσι ένας προστα-τευμένος χώρος όπου στρατηγικές διαπολιτισμικότητας, ενδυνάμωσης, αποτίναξης της καταπίεσης και της αδικίας και κοινωνικής αλλαγής προβάρονται, για να χρησιμοποιηθούν ενδεχομένως και στην πραγματικότητα. Συνήθως οι τεχνικές του Θεάτρου Εικόνων προηγούνται των τεχνικών του Θεάτρου Φόρουμ και βοηθούν να δημιουργηθεί μια «θεατρική κοινότητα» με κοινή «γλώσσα». Όπως και στο Θέατρο Φόρουμ, οι «θεα-ποιοί» μπορούν να αντικαταστήσουν κάποιο πρόσωπο της εικόνας ή να αλλάξουν τη στάση του, αλλάζοντας έτσι και τις καταστάσεις που παριστάνονται.

Η ανίχνευση σκέψης

Ο εμψυχωτής μπορεί να παγώσει έναν αυτοσχεδιασμό και ν’ ακουμπήσει ένα μαθητή (γνωστό και ως «άγγιγμα στον ώμο»), ο οποίος θα αντιδράσει «σε ρόλο» απαντώντας σε ερωτήσεις όπως «πώς αισθάνεσαι;», «τι σκέφτεσαι;» κλπ. Η ανίχνευση σκέψης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε μια σειρά δυναμικών εικόνων και βοηθά στη ενίσχυση του χαρακτήρα αλλά και στην καλλίτερη κατανόηση της γενικότερης κατάστασης μιας σκηνής. Εναλλακτικά, μπορεί ο ίδιος ο χαρακτήρας, χωρίς άγγιγμα, να λέει το κείμενο του και αμέσως επαναλαμβάνει και τις σκέψεις  που κανονικά δεν θα έλεγε.

Οι δυναμικές εικόνες

Τα μέλη της ομάδας, ατομικά ή σαν σύνολο, καλούνται να φτιάξουν με τα σώματά τους μια «φωτογραφία». Λέγονται επίσης και «παγωμένες εικόνες», «ακίνητες εικόνες», «ταμπλό» κ.ά.. Είναι εικόνες γεμάτες δυναμική ενέργεια που για αφετηρία ή ερέθισμα μπορεί να έχουν μια φωτογραφία, ένα στίχο, μία ανάμνηση, ένα γεγονός, ένα συναίσθημα, μια άποψη κ.ά.

Η τεχνική των δυναμικών εικόνων είναι δημοφιλής, βρίσκει πολλές εφαρμογές και μερικοί τρόποι όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι: α) Σαν απλή άσκηση για ζέσταμα π.χ. «Ας φτιάξουμε μια εικόνα ενός τρακτέρ με τα σώματά μας» β) Σαν στρατηγική και εργαλείο έρευνας ενός θέματος π.χ. «Φτιάξτε μια δυναμική εικόνα που να εκφράζει το εκπαιδευτικό σύστημα» ή ενός χαρακτήρα π.χ. «Φτιάξτε μια εικόνα που να περιγράφει την αντίδραση των άλλων χαρακτήρων προς την Ισμήνη» ή για να δώσει ευκαιρία για κατάθεση και ανταλλαγή απόψεων π.χ. στο Θέατρο Εικόνων (Image Theatre) του Αουγκούστο Μποάλ (βλ. παρακάτω) γ) Σαν εργαλείο για πρωτογενή δημιουργία ή θεατρική σύμβαση όπως να αυξήσει την δραματική ένταση σε παράσταση π.χ. Η δράση παγώνει και κάποιος αφηγείται κάτι, ή μπορεί να σταματήσει το γρήγορο ρυθμό μιας δραστηριότητας και να βοηθήσει τους συμμετέχοντες να εστιάσουν σε μια λεπτομέρεια, ή μπορεί να βοηθήσει την ομάδα να μπει στη καρδιά ενός θέματος, να αναπτύξει μια αφήγηση και να οδηγηθεί σε ένα πιο στυλιζαρισμένο είδος παρουσίασης μακριά από νατουραλισμούς ή μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για μια ομαδική πρωτότυπη δημιουργία-σενάριο ή χορογραφία- π.χ. αναπαράγοντας μια φωτογραφία και επικεντρώνοντας σ’ ένα σημαντικό σημείο ή σε μια συμβολική ιδέα της, φτιάχνουμε πολλές δυναμικές εικόνες στη σειρά, ή μπορεί να βοηθήσει να παιχτούν γρήγορα και συμπυκνωμένα ολόκληρα έργα όταν π.χ. χρειάζεται να γίνει ένα είδος γρήγορης επανάληψης σε μια πρόβα. Παράδειγμα: Κάποιος μπαίνει στον χώρο και παίρνει μια στάση. Μετά μπαίνει και κάποιος άλλος για να συμπληρώνει την εικόνα, παίρνοντας μια στάση κοντά ή μακριά, ακουμπώντας ή όχι τον πρώτο. Κατόπιν, ένας τρίτος συμπληρώνει την εικόνα. Τα παραπάνω γίνονται χωρίς κανείς να σχολιάζει, να υποδεικνύει ή να εξηγεί τις προθέσεις του. Η υπόλοιπη ομάδα συζητά τη σύνθεση που προέκυψε, π.χ. ποιοι είναι, πού είναι, τι σχέση έχουν, τι έχει συμβεί λίγο πριν, τι θα συμβεί μετά κλπ.

Πως να κρυφτείς από τα παιδιά; (Σαββόπουλος)