επιλογή φωτογραφίας : Νίκος Δημητρίου
Είναι αναμφίβολο ότι το πώς είμαστε σαν άνθρωποι σχετίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό με τις πεποιθήσεις μας. Οι πεποιθήσεις αρχίζουν να δημιουργούνται από τη στιγμή της γέννησης. Από όταν άνθρωποι μας χαμογελούσαν ή μας φώναζαν όταν ήμασταν νεογέννητα.
Αυτές οι πρώτες αλληλοεπιδράσεις και όλες όσες ακολούθησαν με άλλα ανθρώπινα πλάσματα διαμόρφωσαν τον άνθρωπο που είμαστε σήμερα. Έτσι, λοιπόν, έχουμε διαμορφώσει μία εικόνα για τον εαυτό μας που βασίζεται στις συμπεριφορές άλλων ανθρώπων προς εμάς. Είναι μια εικόνα που έχουμε υιοθετήσει και η οποία είτε μας βοηθά είτε μας εμποδίζει στην πλήρη ανάπτυξη των δυνατοτήτων μας και ποτέ δεν μένει στατική, αλλά αλλάζει με κάθε νέα περίσταση ή συνθήκη που διαμορφώνεται.
Από τη γέννησή μας ακόμα, «ειδικοί» παρακολουθούσαν, σχημάτιζαν γνώμες και αξιολογούσαν όλα όσα κάναμε. Αυτοί οι επονομαζόμενοι «ειδικοί» ήταν οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι συγγενείς, οι μεγαλύτεροι. Καθώς μεγαλώναμε δεχτήκαμε και μετρήσαμε τις γνώμες τους ως την απόλυτη αλήθεια. Τώρα, στην ενήλικη ζωή μας μπορούμε να αξιολογήσουμε κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι ήταν ειδικοί σχετικά με τις ικανότητές μας. Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας μπορεί να πρόσθεσε ή να περιόρισε την εξέλιξή μας.
Η εικόνα που έχει κάθε άτομο για τον εαυτό του είναι μια γενική αποτίμηση κάθε συμπεριφοράς και γνώμης που τους έχει ειπωθεί για τον εαυτό τους από τη γέννησή τους και σε μερικές περιπτώσεις πριν ακόμη από αυτήν. Eίναι τόσο βαθιά ριζωμένο, από τις συνεχείς ισχυρές επαναλήψεις που σταδιακά γίνεται η υποσυνείδητη εικόνα της ιδέας που έχει για τον εαυτό του.
Ένας ενήλικας λειτουργεί μέσα στα όρια της εικόνας που έχει για τον εαυτό του και σταδιακά αυτή η δοσμένη εικόνα γίνεται ο πραγματικός άνθρωπος σε αντίθεση με την εικόνα. Σταδιακά γίνεται η «νόρμα» και η «ζώνη ασφαλείας» μας, όπου αισθανόμαστε ασφαλείς, σίγουροι και προστατευμένοι. Αυτό παρόλο που ακούγεται θετικό, μπορεί να γίνει αρνητικό, αφού μπορεί να καταντήσει περιοριστική φυλακή.
Είναι η αντίληψη του τι πιστεύουμε εμείς ότι είμαστε, τι νομίζουμε ότι είμαστε, που πρακτικά ορίζει πώς αντιδρούμε στη ζωή και κατά συνέπεια τι πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Η ζώνη ασφαλείας, στην οποία κινούμαστε είναι η ζωή, που νιώθουμε ασφαλείς να ζούμε. Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να είναι μια ζωή μέσα στη μιζέρια, τη φτώχεια, τον πόνο, τη βαρεμάρα, το φόβο και τη θλίψη.
Οι άνθρωποι συχνά μένουν κλειδωμένοι σε τέτοιες καταστάσεις επειδή η εικόνα για τον εαυτό τους και οι πεποιθήσεις τους τους στηρίζει σ’ αυτές. Πραγματικά πιστεύουν ότι αυτός είναι ο τρόπος που τους αξίζει, αυτό που δικαιούνται και ασφαλείς με αυτή την πεποίθηση παραμένουν άπραγοι μέσα στη ζώνη ασφαλείας τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα σε μία κλειστή επαναληπτική διαδικασία. Η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τουςδημιουργείται από τις πεποιθήσεις τους (ό,τι πιστεύει ένα άτομο ότι είναι αλήθεια για εκείνο και τον κόσμο). Το άτομο χτίζει και ταϊζει αυτές τις πεποιθήσεις και αληθινά νιώθει άνετα με αυτές.
Μόλις ένα άτομο πάρει την απόφαση να αλλάξει ξαφνικά έχει την ουσιαστική ελευθερία να διαλέξει και κατά συνέπεια να απολαύσει πεποιθήσεις και συμπεριφορές που τον ενδυναμώνουν. Η διαδικασία είναι η ίδια για όλα τα άτομα. Ο καθένας μας έχει τις δικές του φανταστικές φυλακές και είναι δική μας απόφαση να ανακτήσουμε ή όχι την ελευθερία μας.
Οι πεποιθήσεις μπορούν να αλλάξουν. Όλων οι πεποιθήσεις μπορούν να αλλάξουν. Αυτό που χρειάζεται είναι να τις εντοπίσουμε, να δούμε πώς μας επηρεάζουν και να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε. Η διαδικασία δεν είναι απλή και εύκολη, αλλά δύσκολη και χρονοβόρα. Εάν σκεφτούμε πόσα χρόνια μας πήρε να εδραιωθεί η πεποίθηση είναι απολύτως κατανοητό ότι η διαδικασία για να την αποτινάξουμε θα πάρει πολύ χρόνο και κόπο.
Όμως, να θυμάστε ότι εσείς επιλέγετε να πιστεύετε τις δικές σας πεποιθήσεις και επομένως εσείς μπορείτε και να τις αλλάξετε.
ΠΗΓΗ:e-psychology.gr
