Αμάντα Μιχαλοπούλου, Συγγραφέας

Οι φωτογραφίες των Καρυάτιδων ξυπνούν μια συναισθηματική τονικότητα που έχουμε χάσει στην ενήλικη ζωή: το θαυμασμό της ομορφιάς, την ίδια την ομορφιά ως οντολογικό αγαθό. Παρότι η αρχαιολογική σκαπάνη επιτάχθηκε από την πολιτική σκοπιμότητα και την εθνικιστική έξαρση, οι φωτογραφίες διατηρούν κάτι από το δέος του αποκαλυπτικού γεγονότος που μας προσφέρεται δωρεάν ως χάρμα οφθαλμών.

Ετσι θα έπρεπε να είναι η ζωή, σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ: αποκαλυπτική (τα ωραία δάχτυλα των ποδιών), αλλά και με μυστηριώδεις περιοχές (ο χιτώνας, ας μην ξεχνάμε, καλύπτει). Ζωή χωρίς χρησιμοθηρία, χωρίς καταναλωτικό σκοπό, επενδεδυμένη με πηγαία χαρά, ξεριζωμένη από την τυραννία του χρόνου. Το γεγονός ότι κοιτάζουμε τις Καρυάτιδες, ότι «καθυστερούμε» χαϊδεύοντας με το βλέμμα το σχήμα του κορμού ή των παρειών, είναι από μόνο του επαναστατικό στην εποχή του κορεσμού των εικόνων.

Σε άλλους οι Καρυάτιδες επιβάλλονται με τον όγκο ή το υλικό τους, σε άλλους με την ιστορία τους ή με το αιφνίδιο της αποκάλυψής τους. Οποια και αν είναι η αιτία, η συνείδησή μας διευρύνεται καθώς κοιτάζουμε, καθώς θέτουμε στον εαυτό μας ερωτήματα που συνήθως αποφεύγουμε. Μαρμαρωμένοι μπροστά στην ουσία της δημιουργίας, βυθισμένοι στο χρόνο και ταυτόχρονα απελευθερωμένοι από την ταχύτητα, μαθαίνουμε ξανά να είμαστε άνθρωποι, πλατωνικοί «αεί παίδες», που κοιτάζουν συναρπαστικούς όγκους.
Πηγή: εφημ. ΚαΘημερινή 05/10/2014