Μια θέση στο μέλλον
Το μέλλον μου εγώ
σαν έναν κόσμο μακρινό το θεωρώ
γύρω μου πετούν οι σκέψεις
σ’ ένα ονειρικό χορό.
Μες στο παζλ της ζωής μου
ποιο κομμάτι να ταιριάξω
για τη θέση που ζητάω
μες στο μέλλον μου να φτιάξω.
Φτιάχνω φίλτρο μαγικό
για έναν κόσμο πιο σωστό
μα παιδεύομαι λιγάκι
δύσκολο να ‘σαι νεραϊδάκι.
Ακουμπώ στο παραθύρι
και ο νους μου έχει φύγει
δένω αστέρια στην κλωστή
για μια φύση ζωντανή.
Μια κραυγή που με τρομάζει
και κοιτώ αν είναι αυτή
η μορφή από το μέλλον
που βοήθεια καλεί.
Πώς να σώσω εγώ τη γη μου
που πονάνε οι λαοί
αρχηγούς άλλους δε θέλουν
και η πίστη λιγοστή.
Μα κρυστάλλινη πηγή
έρχεται η ρόδινη αυγή
σκύβω για να δροσιστώ
την ελπίδα εγώ κρατώ.
Αλυσίδα εγώ θα φτιάξω
κάθε κρίκος και ευχή
πέντε κύκλοι ενωμένοι
και σφιχτά σφιχτά δεμένοι.
Ύστερα θα την απλώσω
να πιαστούνε όλοι αυτοί
που πιστεύουν στην αγάπη,
στη φιλία, στη ζωή.
Κι όλο προχωρά το παζλ
σαν κουβάρι με κλωστή
ξετυλίγεται και φτάνει
στην πιο όμορφη κορφή.
Εκεί κάθομαι γελώντας
στο πλευρό μου είσαι εσύ
είμαι μια μικρούλα νεραϊδούλα
που το μέλλον κατακτεί.
Σου απλώνω εγώ το χέρι
κοίτα, έπεσε ένα αστέρι
και θα κάνω μια ευχή
να είμαι εγώ, να είσαι εσύ
και να έχουμε μαζί
μία θέση στη ζωή.
Ηλιάνα Τσεκούρα – Ευαγγελίδη, Β’2
Το μέλλον… μια θέση στον κόσμο
Το μέλλον… μια θέση στον κόσμο;
πω πω, μα σήμερα είναι Κυριακή, κι εγώ ακόμα είμαι μικρή!
Είμαι η Έλενα, απ’ την Ελλάδα, μια χώρα ακόμα πιο μικρή,
πώς η φωνή μου ν’ ακουστεί;
και τι να πω; αχ να μπορούσα να σκεφτώ.
Θέλω αλλά να, αυτές οι θάλασσες με τα νερά τα γαλανά
γλυκές και άγριες από χρόνια μυθικά
τα καλοκαίρια τα τεμπέλικα, τα βιαστικά
πλημμύρισαν τη σκέψη μου… και έχω και το ποίημα,…
έλα σκέψου, σκέψου…
κι αυτός ο ήλιος ο εγωιστής, πάλι το απόγευμα
θα κάνει μια θεόρατη βουτιά
βάφοντας σύννεφα, βουνά μενεξεδιά,
το ίδιο χιλιάδες χρόνια πιο παλιά… και έχω και το ποίημα,
έλα σκέψου, σκέψου…
μα είμαι κουτή; αυτά είν’ το μέλλον, η ζωή,
θάλασσα, ήλιος, ουρανός
το μέλλον είν’ το παρελθόν, είν’ το παρόν, το τώρα
κι αν τα διαβάσουμε σωστά, αν τους φερθούμε συννετά
σε χίλια χρόνια ή πιο μετά
ένα παιδί κάπου στη γη, πώς θα ‘ναι το μέλλον θα σκεφτεί…
Μπέη Έλενα, Β’2
