Δημόσια Ιστορία και άλλα…

“Καθετί ψηφιακό είναι καυτό”[2]διατείνεται ο Zaagsma (Zaagsma,2013:3)τοποθετώντας ταυτόχρονα στο διευρυμένο ψηφιακό κάδρο τις ανθρωπιστικές επιστήμες και την Ιστορία που τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του συνεχώς μεταβαλλόμενου κάδρου.

Η λεγόμενη “ψηφιακή στροφή” ή“ψηφιακή επανάσταση” θα μεταβάλλει και την Ιστορία δημιουργώντας ένα νέο κλάδο της Δημόσιας Ιστορίας την Ψηφιακή,[3]σαφώς πιο ελκυστική και ενδιαφέρουσα σε αντίθεση με την περίκλειστη,παλαιομοδίτικη και στεγανή ακαδημαϊκή Ιστορία εγκαινιάζοντας τον αιώνα “της ψηφιακής ύστερης νεωτερικότητας”[4](Μπιλάλης,2007:1-3˙Μπιλάλης,2015:70,υποσ.14˙Svensson,2012:184-185˙Μπιλάλης,2017a,17:43-21:39˙Zaagsma,2013:3-5˙Μπιλάλης,2015a:10-11)(φωτ.2)

Η Ψηφιακή Ιστορία εκτός από τον επιθετικό προσδιορισμό φέρει στις αποσκευές της τον ενθουσιασμό του νέου,άφθαρτου,καινοτόμου με εγγυήσεις ως προς τα οφέλη και την αξία.(Zaagsma,2013:3)Φέρει έρευνες,συζητήσεις,αναζητήσεις,όρια,δυνατότητες,ενστάσεις,προβλήματα,

ανοιχτά θέματα ως παραγόμενα μιας στενής σχέσης Δικτύου και Ιστορίας που ανάγεται ήδη από τη δεκαετία του ’60.Φέρει αλλαγές που συντελούνται σε πρακτικό[5]αλλά κυρίως σε θεωρητικό επίπεδο δηλαδή όπως επισημαίνει ο Μπιλάλης στη“συλλογική κουλτούρα για το παρελθόν, ως πρακτική και ως κοινωνικό διακύβευμα”(Μπιλάλης,2007:2,1-4˙Zaagsma,2013:3-28˙Μπιλάλης,2002:387-402)

Φέρει αγωνιώδεις συζητήσεις,προβληματισμούς και αντεγκλήσεις για το παρόν και το μέλλον της ιστορικής επιστήμης ως επιστημονικής πειθαρχίας που κατά τον Zaagsma,“αγωνίζεται να συμβιβαστεί με το γενναίο νέο κόσμο[…]στην πορεία της ψηφιακής χιονοστιβάδας”(Zaagsma,2013:4-5˙ Μπιλάλης,2007:1-3˙Μπιλάλης,2015:70,Svensson,2012:184-185˙ Μπιλάλης,2017a,17:43-21:39)

Φέρει “μάχες για την Ιστορία”[6]τη μέθεξη/(επι)κοινωνία με την ιστορική επιστήμη μέσα από “ιστορίες εν δικτύω” ή από δημόσιους ιστορικούς που “μέσα από επάλληλες οθόνες,αξεδιάλυτα μπλεγμένοι ανάμεσα σε χαρτιά και καλώδια,γράφουν, διδάσκουν και διδάσκονται εν δικτύω”(Μπιλάλης,2007:2·Μπιλάλης,χ.χ.:7)

Φέρει τέλος σχεδόν κυρίαρχα και κυριαρχικά το παρελθόν στο διαδίκτυο μορφοποιημένο ως ιστορική πληροφορία, σπαραγματική, συνθηματολογική, θρυμματισμένη,“ψηφιοποιημένη ψηφίδα”ενός διαδικτυακού παλίμψηστου που διακινείται ιομορφικά,(viral),παρασιτικά,[7](Μπιλάλης,2015:71,υποσ.15· Serres,2009)στον κυβερνοχώρο με αυτοματοποιημένες ή μη πρακτικές ιομορφικού διαμοιρασμού[8]που φτάνει ως τη“φετιχοποίηση”[9]υπό το πρίσμα μιας γενικότερης “ιο-πολιτικής” θεώρησης του παρελθόντος ορισμένη πλήρως από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του“ψηφιακού καπιταλισμού”[10](Μπιλάλης,2015:70,υποσ,14,72-75˙Μπιλάλης,2015a:69˙Ντόκινς,2017˙ Tarde[1890β]1979˙Hardt&Negri,2002:400-407˙Μπιλάλης,2007:1-10˙ Gustaffson,2010:8˙Kaplan,&Haenlein,2011:255˙Μπιλάλης,2017a,25:52-26:20·)

Η ιστορική πληροφορία,υπεραπλουστευμένη,θρυμματισμένη και συνθηματική λειτουργεί στον κυβερνοχώρο ολοκληρωτικά φαντασματικά με τη ιική νοσηρότητα που περιγράφει ο Τάρντε[11]ή ως Αμλετικό φάντασμα υποδηλώνοντας τη νοσηρότητα του ψηφιακού και όχι μόνο “Βασιλείου της Δανιμαρκίας”.Τέλος κατά τον Μπιλάλη λειτουργεί ως συλλογικό και ατομικό αποθετήριο μνήμης χρονικά ασυνεχές και χωρικά ως Φουκωϊκή ετεροτοπία[12](Μπιλάλης,2007:1-10˙Μπιλάλης,2015:65-81˙Μπιλάλης,2015a:8-10,58-79,82˙Μπιλάλης,χ.χ.:5-6˙Λιάκος,2012a:161-165˙Μπιλάλης,2017a,1:02:19-1:04:09)