Από τους μαθητές και τις μαθήτριες του τμήματος Γ1 Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης.
Πώς περνά τον καιρό του ένας έφηβος την εποχή του κορωνοϊού και των περιορισμών; Τι σκέφτεται, πώς αντιδρά σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες;
Μαθητές και μαθήτριες του Γ1 «σκίζουν» σελίδες από το ημερολόγιο τους και μας απαντούν…
«Κατερίνη 11/4/2020
Αγαπημένη μου Κλάρα,
Σήμερα κλείνουμε ένα μήνα μέσα στο σπίτι … Ένας μήνας χωρίς τους φίλους, τις βόλτες, το σχολείο μας …
Πότε θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης;
Δυστυχώς ο εφιάλτης που ζούμε αυτή τη στιγμή δεν είναι ένα δημιούργημα της φαντασίας μας που έρχεται στον ύπνο μας και φεύγει στον ξύπνιο μας σαν κακή ανάμνηση. Αυτός ο εφιάλτης είναι τόσο πραγματικός και ζωντανός όσο κάθε άλλο πλάσμα στον πλανήτη και αυτό είναι πιο τρομακτικό από κάθε τέρας, φάντασμα ή φρικιό που έρχεται στον ύπνο μας να μας στοιχειώσει.
Πνίγομαι Κλάρα, πνίγομαι!
Θέλω να βγω έξω, να χορέψω και να τραγουδήσω με τους φίλους μου, να σφίξω στην αγκαλιά μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα! Θέλω να αναπνεύσω τον καθαρό αέρα, να συνομιλήσω με τους φίλους μου ζωντανά, όχι μέσα από μια οθόνη! Και δεν περίμενα να το πω ποτέ αυτό, αλλά ναι, θέλω να γυρίσω στο σχολείο!!! Καλά και τα μαθήματα από τον καναπέ αλλά τίποτα από αυτά δεν συγκρίνεται με την αλληλεπίδραση καθηγητή-μαθητή που μπορούμε να βρούμε μόνο στην τάξη.
Μακάρι να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης και να δούμε σύντομα τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να νιώσουμε και πάλι ελεύθεροι και στο σώμα, όχι μόνο στο μυαλό και να συνεχίσουμε να ζούμε τις ζωές μας, όσο δύσκολο και αν είναι.
Αυτά είχα να σου πω για σήμερα Κλάρα μου, ελπίζω να μην ήταν πολύ βαριές οι σημερινές μου σκέψεις.
Σε φιλώ και πάω για ύπνο
Καληνύχτα»
«Ημέρα καραντίνας # δεν ξέρω έχω χάσει το μέτρημα
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
σήμερα αποφάσισα να γράψω τι έχω προσέξει ότι συμβαίνει αυτές τις μέρες που είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι.
Τι συνειδητοποίησα: Όσο πηγαίναμε σχολειό λέγαμε: “Πωω, αμάν πότε θα κλείσουν τα σχολεία, δεν μπορώ άλλο! Όλη μέρα διαβάζω!!!” Όταν επιτέλους έκλεισαν ήμασταν γεμάτοι χαρά και κανονίζαμε τι θα κάνουμε στον τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο μας.
Όταν όμως μάθαμε ότι δεν θα μπορούμε να πάμε πουθενά και περάσαμε μερικές μέρες στο σπίτι, με διαφορετικό σκεπτικό αυτή τη φορά αρχίσαμε να λέμε: “Πωω, αμάν πότε θα ανοίξουν τα σχολεία, δεν μπορώ άλλο! Όλη μέρα κάθομαι!!!”
Όταν πρωτοξεκινήσαμε μαθήματα μέσω υπολογιστή είπαμε: “Αχ τι ωραία που κάνουμε μάθημα και έχουμε με κάτι να ασχολούμαστε!”
Μετά από 2 εβδομάδες μαθημάτων αρχίσαμε να λέμε: “Αχ τι ωραία που δεν κάναμε μάθημα πριν. Όλο εργασίες μας βάζουν! Πότε θα προλάβω να τα κάνω όλα; Επειδή δεν πάμε σχολείο, δε σημαίνει ότι καθόμαστε όλη μέρα. Δεν είναι δυνατόν μέσα σε μια εβδομάδα να κάνουμε 1-2 εργασίες για κάθε καθηγητή. Δεν είμαστε ρομπότ!”
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως ο κορωνοϊός τελικά δεν επηρεάζει μόνο τους πνεύμονες, αλλά και το μυαλό. Μάλλον μαζί με την πανδημία του covid-19 έχει βγει και ένα άλλος ιός που επηρεάζει το μυαλό των παιδιών, ο “δεν ξέρω τι θέλω-19”.
Δεν μπορώ να δικαιολογήσω αλλιώς αυτό που συμβαίνει στα παιδιά. »
«Παρασκευή 10 Απριλίου 2020
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σου γράφω γιατί θέλω να σου πω πώς περνάω στην καραντίνα. Σήμερα νομίζω κλείνω 1 μήνα που είμαι μέσα στο σπίτι … δεν ξέρω … βασικά έχω χάσει τις μέρες … Τέλος πάντων, όλη την ώρα όλους τους ακούω να λένε ότι βαριούνται την ζωή τους και θέλουν να βγουν έξω. Εγώ προσωπικά είμαι μάλλον από τους λίγους ανθρώπους που προτιμούν να είναι μέσα. Βλέπω σειρές, παίζω επιτραπέζια με τις αδελφές μου … επίσης διαβάζω για τις εργασίες που πρέπει να κάνουμε για το κάθε μάθημα. Αλλά έχω κουραστεί λίγο με τις εργασίες, γιατί οι καθηγητές νομίζουν ότι απλώς καθόμαστε στο σπίτι συνέχεια με το κινητό, γενικά με τα ηλεκτρονικά, αλλά δεν έχουν δίκιο, γιατί άμα μας βάζει ο κάθε καθηγητής «100″ ασκήσεις στο μάθημα του με προθεσμία ή και χωρίς νομίζω σε λίγο θα τρελαθούμε. Εσύ τι πιστεύεις? Ελπίζω να συμφωνούμε. Αν και θέλω να πάω σχολείο για να συναντηθώ με τους φίλους μου, γιατί έχουν πολύ πλάκα και μου λείπουν.
Ας ξεφύγουμε τώρα με το θέμα του σχολείου, γιατί νομίζω ότι δεν θα τελειώσω να μιλάω για αυτό. Αυτές τις μέρες είμαι πολύ χαρούμενη γιατί ο ήλιος λάμπει και η άνοιξη έχει έρθει! Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να βγω έξω εξαιτίας όλων αυτών των συμβάντων. Πρέπει σε αυτό το σημείο να τελειώσω γιατί πρέπει να κοιμηθώ… έχει πάει ήδη 2:30.
Καληνύχτα ημερολόγιό μου θα σου γράψω πάλι αύριο. »
«Πρέπει να βαριέμαι πολύ. Τόσο πολύ που κατέληξα εδώ. Κάθομαι και γράφω ημερολόγιο. Λοιπόν “αγαπημένο μου ημερολόγιο” θα σου γράψω τι κάνω τις τελευταίες μέρες. Αν και μην περιμένεις τίποτα συναρπαστικό.
Όλη μέρα είμαι σπίτι και πουθενά αλλού. Ξυπνάω πιο αργά από όσο θα ξυπνούσα παλιότερα που είχα σχολείο, αλλά και πάλι αρκετά νωρίς. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι το να μην κάνω κάτι. Κάθομαι λίγη ώρα στο κρεβάτι μέχρι να βρω δύναμη να σηκωθώ. Άλλες φορές μου έρχεται γρήγορα και άλλες φορές αργεί, όταν συμβαίνει αυτό χαζεύω από το παράθυρο κυρίως τον ουρανό και σκέφτομαι διάφορα πράγματα (όπως το τι να κάνω για να περάσει η ώρα ή η ιδέα του να γράψω ημερολόγιο). Όταν σηκωθώ το πιθανότερο είναι να έχει ησυχία γατί ξυπνάω πιο νωρίς από την οικογένεια μου. Μόλις δω αν είναι κανείς ξύπνιος τρέχω στο κρεβάτι μου ξανά, αρπάζω το βιβλίο μου και διαβάζω λίγο. Όταν βαρεθώ σηκώνομαι, βγαίνω έξω από το δωμάτιο, βάζω κάτι στο στόμα μου και μετά παίρνω το κινητό μου και κάθομαι λίγη ώρα. Μετά από κάνα 20 λεπτό παίρνω το λάπτοπ και κάνω διάφορα πράγματα, όπως να δω ταινίες και σειρές. Όταν αφήσω το λάπτοπ πάω στον αδελφό μου και παίζω μαζί του λίγο ή μιλάω με την υπόλοιπη οικογένεια μου. Μετά όλα επαναλαμβάνονται και αυτό φταίει ίσως που βαριέμαι. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι μετά μπορεί να κάτσω να παίξω σκάκι με τον υπολογιστή ή με τον πάτερα μου και καμιά φορά κάνω γυμναστική μέσα στο σπίτι.
Δεν με ενοχλεί τόσο το ότι πρέπει να είμαι σπίτι όσο το ότι δεν γίνεται κανένας άλλος να βρίσκεται μαζί μου. Αυτή η κατάσταση είναι ό,τι χειρότερο και νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι ελπίζουμε να τελειώσει όσο πιο σύντομα. Τελικό συμπέρασμα είναι ότι είμαστε πολύ μοναχικά τον τελευταίο καιρό.»
«Πέμπτη 9 Απριλίου 2020
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Αυτές τις μέρες είμαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι λόγω μιας αρρώστιας που έχει εμφανιστεί – κορωνοϊός. Είναι μια πολύ σημαντική αρρώστια από την οποία μπορεί και να πεθάνεις, είναι πολύ επικίνδυνο.
Είμαι μέσα σχεδόν έναν μήνα και απλά έχω βαρεθεί … Τουλάχιστον παίρνω την κολλητή μου τηλέφωνο από το σταθερό και μιλάμε, αλλά το κακό είναι ότι δεν μπορώ να την δω και μου έχει λείψει πολύ. Ακόμα και το σχολείο άρχισε να μου λείπει, που δεν μου αρέσει καθόλου.
Έχουμε αρχίσει μαθήματα μέσω internet δεν λέω … δεν μου αρέσει και τόσο, θα προτιμούσα να πηγαίνω σχολείο. Εκεί θα έβλεπα και τους συμμαθητές μου και τους καθηγητές μου, μου έχουν λείψει και αυτοί μωρέ. Αλλά έχει και το καλό του αυτό δεν ξυπνάμε νωρίς για να πάμε σχολείο. Ξυπνάμε πιο αργά για να κάνουμε μάθημα.
Όλο αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει και θα έχουμε να λέμε για τότε που δεν βγαίναμε. Θα χαιρόμαστε που θα ανοίξουν τα σχολεία για πρώτη φορά αλλά δεν θα χαιρόμαστε για το πρωινό ξύπνημα … αλλά πρέπει είναι ακόμα νωρίς για να το λέω αυτό – δεν πειράζει! Πάνω από όλα όμως μου λείπουν οι βόλτες με την κολλητή μου, η χαρά που έπαιρνα κάθε φορά που με άφηνε η μαμά μου να βγω.
Νιώθω ότι πρέπει να βγω, αλλά δεν πρέπει, αλλά άμα δεν βγω θα τρελαθώ, είμαι πάνω από μια οθόνη όλη την μέρα, αλλά δεν έχω κάτι άλλο να κάνω, ξυπνάω και σκέφτομαι ότι έχω την ανάγκη να βγω να πάρω αέρα, αλλά η μόνη μου έξοδος πλέον είναι το μπαλκόνι. Ελπίζω να τελειώσει σύντομα.»
«Αγαπητό μου ημερολόγιο,
16|4|2020
σήμερα ήθελα να σου μιλήσω για το πώς περνάω τον χρόνο μου αυτές τις μέρες του κορωνοϊού. Να σου πω την αλήθεια έχω τόσες πολλές ασχολίες που δεν προλαβαίνω να βαρεθώ. Καταρχάς μου αρέσει να κάθομαι και να ακούω με τις ώρες μουσική και να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία, κάποιες φορές μαγειρεύω και μία από τα πιο αγαπημένες ασχολίες είναι να συμμαζεύω δικά μου μέρη [το δωμάτιο μου]. Είμαι αρκετά χαρούμενη που δεν χρειάζεται να πάω σχολείο ή φροντιστήριο και να είμαι την μισή μέρα στους δρόμους, ενώ τώρα το μόνο που έχω να κάνω είναι να παρακολουθώ μαθήματα στο διαδίκτυο.
26|4|2020
Οι ώρες μου κυλάνε γρήγορα, τα μαθήματα σιγά σιγά αρχίζουν να με κουράζουν, εύχομαι όλο αυτό να ήταν ένα όνειρο. Προτιμώ να είμαι στο σχολείο και στα φροντιστήρια και να γυρνάω σπίτι λιώμα, παρά να είμαι κλεισμένη. Κάθε μέρα που περνάει σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήμουν σχολείο, θα έπαιζα έξω στην αυλή του σχολείου, καμία έγνοια άμα θα κολλήσω κορωνοϊό. Θα έβλεπα τους συγγενείς και τους φίλους μου όποτε ήθελα. Πρέπει να σε αφήσω τώρα, με φωνάζει η αδερφή μου να παίξουμε Μονόπολη. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα σου γράψω να έχει τελειώσει όλο αυτό.»
«25/3/2020
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Μπορεί να σου φανεί περίεργο αλλά μου αρέσει αρκετά αυτή η κατάσταση, εννοώ χρειαζόμουν ένα διάλειμμα, λίγο χρόνο να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ, γιατί ξέρεις ότι είχαν ξεφύγει τα πράγματα. Επίσης, αλήθεια, δεν καταλαβαίνω καθόλου τους ανθρώπους. ΟΛΟΙ παραπονιούνται, δεν αντέχουν κλεισμένοι, λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα να κάνουν.
Εγώ όμως όχι. Ίσα, ίσα είμαι αρκετά ανακουφισμένη. Που δεν θα χρειάζεται να ανησυχώ για το τι θα βάλω το πρωί ή το τι θα πουν οι άλλοι για εμένα, δεν θα ντρέπομαι να περάσω τους διαδρόμους του σχολείου ή να πάω στο κυλικείο ή να μου λένε συνέχεια ότι δεν είναι καλό να μένω σπίτι τα Σαββατοκύριακα. Νιώθω πραγματικά ανακούφιση. Έχω να κάνω τόσα πράγματα στο σπίτι που δεν προλάβαινα πριν, μπορώ να ζωγραφίσω, να κάνω γιόγκα, να χορέψω με δυνατή μουσική, να φτιάξω τον δικό μου κήπο ή ακόμα και να ετοιμάσω ένα μιούζικαλ με τις αδελφές μου. Ναι το ξέρω ακούγεται λίγο τραβηγμένο αλλά … Τέλος πάντων παρόλο που είναι πραγματικά τραγικό αυτό που περνάμε, ο καθένας μας μπορεί να εκμεταλλευτεί τον χρόνο του κατάλληλα.
Εντάξει, εντάξει, το παραδέχομαι, είναι αρκετά πιεστική κατάσταση, άμα το σκεφτείς λογικά … αλλά και πάλι είναι καλή ευκαιρία για να μάθεις και να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα.
Πάντως είναι πολύ περίεργο που νιώθω ότι έχω τόσα πράγματα να κάνω που δεν προλαβαίνω, ενώ έχω όλη την ήμερα για τον εαυτό μου. Χαίρομαι πολύ που δεν υπάρχει το άγχος του σχολείου, αν και έχω ένα κάρο ασκήσεις. Δεν πειράζει όμως είμαι ευγνώμων για τον ελεύθερο χρόνο που πρώτη φορά έχω. Έχω χρόνο ακόμα και να χαζεύω τον τοίχο. Ειλικρινά δεν θέλω καθόλου να ανοίξουν τα σχολεία.
Καληνύχτα αγαπημένο μου ημερολόγιο πρέπει να πάω για ύπνο αύριο έχω πάλι διαδικτυακό μάθημα και λέω να φτιάξω κρουασάν για πρωινό, οπότε πρέπει να ξυπνήσω νωρίς.»
«Κατερίνη, 22/4/2020
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Εντάξει, ό τι και να πεις έχεις δίκιο. Έχω τόσο ελεύθερο χρόνο και δε σου έγραψα καθόλου. Μη με κατηγορείς όμως γιατί και εγώ δεν περνάω καλύτερα.
Δε λέω, κοιμάμαι αρκετά, ξεκουράζομαι, βλέπω τις αγαπημένες μου ταινίες, παίζω μουσική αλλά δεν έχουμε διακοπές. Τα μαθήματα δεν σταμάτησαν και μπορεί να έλυσαν το θέμα της ύλης, αλλά με τίποτα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το μάθημα στην τάξη με τους συμμαθητές, τα αστεία και τις πλάκες μας, τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μας και από την άλλη τους καθηγητές με τις παρατηρήσεις και τις συμβουλές. Μήπως, όμως, σταματάει εδώ το κακό; Μου έχουν λείψει τα διαλείμματα που παίζαμε μπάσκετ και χαιρόμασταν την άνοιξη που χάνουμε τώρα που είμαστε μέσα. Και απ’ την άλλη έχουμε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους ειδικούς να μας ενημερώνουν απ’ τη μια και να μας πανικοβάλλουν απ’ την άλλη. Γιατί θα μου πεις, ΚΟΡΩΝΟΙΟΣ είναι αυτός και δεν μπορείς να τον υποτιμάς, αλλά έχω αρχίσει να τον βλέπω και στον ύπνο μου. Βέβαια, μέσα σ’ όλα αυτά, βλέπω περισσότερο την οικογένειά μου και νομίζω πως όταν τελειώσει όλο αυτό θα μου κακοφανεί και λίγο. Αυτά προς το παρόν. Η επόμενη φορά που θα σου γράψω θέλω να είναι και αυτή που όλα θα έχουν τελειώσει.»
Πρώτη δημοσίευση: Μουσικές Πένες, Απρίλιος-Μάιος 2020
