Γενικά

Αθήνα – Περικλής – Θουκυδίδης: τρεις λέξεις ερέθισμα – πρόκληση για τη σκέψη μας.

Αρχίζω να νιώθω κιόλας πολύ μικρή και ασήμαντη απέναντι σε αυτά τα γιγαντιαία ονόματα- θρύλους της παγκόσμιας ιστορίας. Κι από την άλλη πολύ τυχερή που θα μπορέσω να σταθώ για λίγο κοντά τους, να πάρω μια μυρουδιά από το άρωμα τους, που ξεπέρασε το φράγμα του χρόνου και έφτασε ως τις μέρες μας.

Αθήνα: Το τέλειο, το ιδανικό, η ομορφιά με όλα τα γράμματα κεφαλαία η αρμονία και η ισορροπία που εκφράζουν έναν αιώνα, ό,τι καλύτερο έχει να δείξει η ελληνική αρχαιότητα, η προσωποποίηση του κλασικού στην κορωνίδα της, το ζενίθ της, μια αναπνοή πριν αρχίσει η πτώση, εφόσον δεν υπάρχει πορεία πιο πάνω από το ψηλότερο σημείο.

Αυτό το θαύμα μάς κάνει να αναρωτηθούμε πώς δημιουργήθηκε, από ποια πρόσωπα και συνθήκες, αν ήταν τυχαίο ή το προκάλεσε μια δύναμη εξωτερική ή οι συγκυρίες. Με αυτή την έννοια, αν είναι μέσα στο περατό, στις ανθρώπινες δυνατότητες, το θαύμα μπορεί να επαναληφθεί; Τότε γιατί δεν επαναλήφθηκε, αλλά εμείς ως απόγονοι έχουμε κολλήσει και μηρυκάζουμε τη δόξα και τα κατορθώματα των προγόνων μας χωρίς να μπορούμε να τα πλησιάσουμε;

Γιατί, για να μην πάω παραπέρα, η Ευρώπη σκύβει με ευλαβική προσήλωση να μελετήσει τα κείμενα αυτά και τα έργα τέχνης γενικότερα με μια διάθεση Θείας Κοινωνίας, λες και είναι το αντίδωρο της προσπάθειας που καταβάλλει;

Κι εμείς κάνουμε τα πάντα για να απομακρυνθούμε, να μην πλησιάσουμε, να κλείσουμε τα μάτια να μη μας θαμπώσει η λάμψη τους, γιατί τόσο δυνατή λάμψη δεν την αντέχουμε…

Η δυσκολία του κειμένου είναι ένα πολύ καλό άλλοθι…

Είναι το τραγούδι άλλων σειρήνων θα μου πείτε…

Είμαστε εμείς που φεύγουμε χωρίς μια ματιά πίσω μας …

Μα δεν πρέπει να μας υποψιάσει καθόλου η στάση των άλλων απέναντι σ’ αυτά που εμείς περιφρονούμε; Το λιγότερο θα ήταν να μιλήσουμε για τα χρήματα από τον τουρισμό (γιατί αυτή είναι η μόνη αξία φαίνεται που αναγνωρίζουμε σήμερα) από τους επισκέπτες των μουσείων που φιλοξενούν δικά μας έργα που ομολογουμένως έχουν αγκαλιάσει με στοργή και φροντίδα. Η άρνησή τους να μας τα επιστρέψουν δεν μας υποψιάζει καθόλου; Δίνεις αυτό που η έλλειψή του δε σου στοιχίζει, ενώ κρατάς απεγνωσμένα εκείνο που δεν μπορείς να αποχωριστείς. 19 αίθουσες στο Λούβρο με ελληνικά εκθέματα. Το μουσείο περιλαμβάνει εκθέματα από πολλούς πολιτισμούς. Δύο τουλάχιστον δικά μας κλέβουν την παράσταση και τις καρδιές περισσότερο κι από τη Τζοκόντα του Λεονάρντο ντα Βίντσι: Η Αφροδίτη της Μήλου, που στο κάτω κάτω δεν είναι και το καλύτερο ελληνικό έργο τέχνης ούτε ανήκει στο χρυσό αιώνα, αλλά είναι μεταγενέστερο της κλασικής εποχής, και η Νίκη της Σαμοθράκης.

Ομολογουμένως οι ξένοι ξέρουν να εκτιμούν την ομορφιά. Οι περισσότερες μελέτες είναι από ξένους σε ξένη γλώσσα. Χιλιετίες τώρα υπάρχουμε στις σελίδες της Ιστορίας, γιατί κάποιοι άλλοι ασχολούνται μαζί μας. Σίγουρα δεν μπορούμε να επαναπαυτούμε ότι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε περιμένοντας οι άλλοι να συνεχίσουν να ασχολούνται μαζί μας.

Ας γυρίσουμε όμως πίσω. Η μηχανή του χρόνου μας μεταφέρει στο 431 π.χ. 2437 χρόνια ταξίδι σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου με τη μαγική δύναμη της ανθρώπινης σκέψης και μνήμης.

Η Αθήνα στην καλύτερη στιγμή της…

Ο Περικλής στην καλύτερη στιγμή του…

Ο Θουκυδίδης στην καλύτερη στιγμή του…

Ένα θαύμα που δεν έχεις την ευκαιρία να το παρακολουθήσεις συχνά. Ας προσπαθήσουμε να το ζήσουμε, να το αναβιώσουμε. Πρόκληση το ερώτημα αν μπορούμε να το επαναλάβουμε…

Πριν φτάσουμε τόσο μακριά, ίσως είναι στα όρια των δυνατοτήτων μας να το κατανοήσουμε, να το γνωρίσουμε.

Αλλά αμέσως αρχίζει ο δαίμονας του Ντεκάρτ να μας κεντρίζει ζητώντας μέσα από την αμφιβολία να επιβεβαιώσει τη στέρεη γνώση.

Όντως ήταν τόσο σπουδαία όλα αυτά;

· Όντως η δημοκρατική Αθήνα ήταν τόσο τέλεια;

· Όντως ο Περικλής λέει αλήθεια ή «τα φουσκώνει» λιγάκι για να κάνει τους εχθρούς του, τους Σπαρτιάτες, μιας και μόλις έχει αρχίσει ο πόλεμος, να χάσουν το ηθικό τους, και τους πολιτικούς του αντιπάλους να σκάσουν από το κακό τους και να εξασθενίσει την πολιτική αντιπαράθεση;

· Μήπως «τα φούσκωσε» κι ο Θουκυδίδης, γιατί στον επιτάφιο αυτό λόγο αυτό βρήκε την ευκαιρία της ζωής του να γράψει ένα έργο με το οποίο που θα περνούσε τις πύλες της αιωνιότητας;

Η αλήθεια είναι απόδειξη post quem ότι και τα 3 αυτά ονόματα (Αθήνα, Περικλής, Θουκυδίδης) γράφηκαν στην ιστορία με χρυσά γράμματα. Τι μας μένει να κάνουμε εμείς. Τι περισσότερο έχουμε να πούμε; Να κλείσουμε λοιπόν το στόμα και να το δεχτούμε όταν τόσοι αιώνες μελέτης επιβεβαιώνουν το θαύμα; Όχι! έχουμε και εμείς το δικαίωμα να σκεφτούμε, να κρίνουμε και να αμφισβητήσουμε. Αυτό δεν μπορεί να μας το αφαιρέσει κανείς. Ακόμα και αν μπορεί κάποιος να μας στερήσει το δικαίωμα της έκφρασης, δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα της σκέψης. Κι επειδή αυτό που ζητά επιβεβαίωση ή δικαίωση είναι πολύ σπουδαίο, θα πρέπει η κριτική μας να είναι αμείλικτη. Το οφείλουμε στην ιστορία, στον εαυτό μας, στην αλήθεια στις επόμενες γενιές, γιατί αποτελούμε το συνδετήρα του παρελθόντος με το μέλλον. Αν θέλουμε να φτιάξουμε ένα παρανοϊκό σενάριο σύμφωνα με τα οποίο κάποιος αποφασίζει να καταστρέψει τον κόσμο και η άποψη που θα σχημάτιζε το μέλλον για το παρελθόν εξαρτιόνταν από αυτόν και μόνο, τι άποψη θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας;

Το χρωστάμε στην ΑΛΗΘΕΙΑ, μια λέξη ιερή που σα χέλι ξεγλιστρά πολλές φορές από τα χέρια μας

Ας κάνουμε λοιπόν τη σύνθεσή μας, ας βγάλουμε την ετυμηγορία μας σ’ αυτή τη δίκη, πριν φύγουμε από το χώρο του σχολείου, όπου λειτουργήσαμε ως δικαστές – κριτές των ανθρώπινων έργων και λόγων. Κι αν βέβαια τώρα κάνουμε λάθος, καθένας δικαιούται να ασκήσει αργότερα έφεση. Χωρίς φόβο και πάθος, με συναίσθηση ευθύνης, ας αναλάβουμε το ενδιαφέρον μεν, αλλά δύσκολο καθήκον να κρίνουμε την ομορφότερη στιγμή, όπως μας λένε, του αρχαίου ελληνικού κόσμου, και ή να την απομυθοποιήσουμε, λέγοντας «α! τελικά δεν ήταν και τόσο σπουδαίο» ή να μείνουμε έκθαμβοι και να δούμε πώς θα κυλήσει η ζωή μας από δω και πέρα έχοντας δει τόση ομορφιά.

Πιστεύω σε σας: δεν έχετε ακόμα κανένα λόγο να φορέσετε χρωματιστά γυαλιά για να δείτε τα πράγματα. Με την καθαρότητα λοιπόν του βλέμματός σας, καθώς εγώ θα κρύψω τα δικά μου γυαλιά, για να μη σας επηρεάσω, λειτουργώντας με τις ερωτήσεις μου κάπως σαν την αλογόμυγα/ οίστρο του Σωκράτη, καλείστε να δείτε και να εξωτερικεύσετε την αλήθεια που έχετε μέσα σας, αν και το αγνοείτε. Γιατί δε θα κάνουμε τίποτε άλλο παρά να κωδικοποιήσουμε αυτά που μάθαμε τόσα χρόνια στα σχολείο και να γράψουμε τον επίλογο.

>
Μια ζεστή ήσυχη μέρα της άνοιξης οι ευωδιές της άνοιξης πλανώνται αιθέριο σύννεφο προσελκύοντας τα έντομα. Ένα σμήνος από μέλισσες πετούν πάνω από τα τροφαντά αρωματισμένα λουλούδια. Ο άνθρωπος ζώντας στη φύση ζει εκστατικά το πανηγύρι γύρω του και η ματιά του κλέβει μια σπάνια εικόνα: δυο μέλισσες τυχαία έχουν ορμήσει στο ίδιο μεγάλο τροφαντό άνθος που σφύζει από τους χυμούς της νέας ζωής που ξεκίνησε κατά την ανακύκληση των εποχών την άνοιξη. Καμιά τους δε διεκδικεί την αποκλειστικότητα για τον εαυτό της. Οι χυμοί είναι αρκετοί και για τις δυο τους. το μινωικό κόσμημα από το Χρυσόλακκο Μαλίων

Το θέαμα δίνει μια εικόνα συμμετρίας που είναι δύσκολο να αποδιώξει ο παρατηρητής καλλιτέχνης. Όταν καλείται να φτιάξει ένα κόσμημα θα πρέπει σ’ ένα αντικείμενο ν’ αποδώσει τρεις έννοιες μαζί : κόσμος, τάξη και στολίδι. Η εικόνα έχει χαραχτεί μέσα του κι όταν μόνος στο εργαστήριό του κάθεται να σχεδιάσει πρωτότυπα σχέδια για τις κυρίες της αυλής.

Ποια δύναμη καθοδηγούσε τις λεπτές κινήσεις των χεριών του; Η αφόρμηση από τη φύση ή η πανέμορφη κυρία για την οποία προοριζόταν; Όταν το σφιχτό περικόρμιο θα αγκάλιαζε στενά το σώμα της, αφήνοντας ελεύθερη την πηγή της ζωής που εκφράζει το στήθος, το έργο του θα ήταν τοποθετημένο λίγο παραπάνω: η ζωντανή φύση με τους χυμούς της ζωής και πιο πάνω οι χυμοί της ζωής που ήδη τρυγιούνται από δυο πλάσματα της φύσης. Με τα λεπτά εργαλεία, τα επιδέξια χέρια, την πλούσια και τολμηρή φαντασία ενώνει τη φύση με τον άνθρωπο, τοποθετώντας τον στο περιβάλλον του, βάζοντας το περιβάλλον σχηματοποιημένο ν’ ακουμπήσει πάνω στον τρυφερό σώμα μιας όμορφης νέας γυναίκας που αποτελεί υπόσχεση για τη διαιώνιση της ζωής. Το εν δυνάμει και το εν ενεργεία πολλούς αιώνες πριν από τον Αριστοτέλη αποτυπώνεται στο πιο πολύτιμο υλικό: το χρυσάφι.

Ένα δώρο που παραγγέλθηκε για μια ξεχωριστή στιγμή, μια ανοιξιάτικη γιορτή, και έπρεπε να είναι επίκαιρο. Χωρίς στοιχεία λατρείας, χωρίς ανθρώπινες ή θεϊκές μορφές και σύμβολα (διπλά κέρατα και πελέκεις, δέντρα και ιερά) καταφέρνει να προκαλέσει μεγαλύτερο δέος απ’ ό,τι αν προσπαθούσε ν’ αποδώσει την Επιφάνεια της Θεότητας.

Ποια κυρία άραγε να φορούσε στον τρυφερό της λαιμό πάνω στο δροσερό δέρμα που σφύζει από χυμούς αυτό το κόσμημα; Η κυρία με τη λεπτόσωμη κορμοστασιά τη φροντισμένη κόμμωση κα τις χαριτωμένες κινήσεις του σώματος και των χεριών που με τόλμη και χάρη στέκεται ανεξάρτητη και περήφανη έχει συναίσθησης της δύναμης και του ρόλου της: της σχέση της με τη φύση και τη ζωή. Γνωρίζει ότι η ίδια είναι φύση και εγγυάται τη διαιώνιση της ζωής. Με το λαιμό να στέκεται γεμάτος δύναμη και λεπτότητα στους ώμους απαιτεί και βρίσκει το στολίδι που όχι απλώς συμπληρώνει την ομορφιά της, αλλά που της δίνει ταυτότητα και χαρακτήρα.

Και καθώς όλα τα ανδρικά μάτια θα καρφώνονταν πάνω της δε θα ήξεραν πού να αποδώσουν μεγαλύτερο θαυμασμό: στον κάτοχο ή στο δημιουργό. Όταν εκείνος με περίσσια υπομονή σκάλιζε πάνω στο πολύτιμο αυτό μέταλλο, ήξερε ότι έφτιαχνε ένα έργο που δε θα άγγιζε ο χρόνος.

>
Ο ήλιος στέλνει τις τελευταίες πύρινες αχτίνες του. Τώρα που βράδιασε ο μέγας αρχιερέας της έπαυλης περνά το πολύθυρο που βγάζει στη δυτική πύλη , η οποία έχει πρόσοψη προς το βορρά. Καθισμένος εκεί απολαμβάνει με ηρεμία το τέλος μιας ακόμα όμορφης μέρας. Οι ήχοι των νεωρίων τέτοια ώρα λιγοστεύουν, καθώς οι εργάτες, μετρώντας την ώρα με το μπόι του ήλιου, είχαν σχολάσει.

Σε απόσταση 50 μέτρων από το βόρειο τοίχο της έπαυλης το κύμα στέλνει πρόθυμα τα πορφυρά φιλιά του στην ακτή. Αφροί που πλάθουν χιλιάδες σχήματα που κανένα δεν είναι όμοιο με άλλο. Μια χιλιοειδωμένη εικόνα που καθηλώνει το μάτι, που κανείς δε βαρέθηκε, που κανένας δε χόρτασε, φαινομενικά ίδια, πάντα διαφορετική. Καθώς όμως η μέρα μεταμορφώνεται σε τόνους του γκρίζου, ο ήχος δυναμώνει σκιάζοντας την όραση. Είναι η ώρα των τυφλών να εξομοιωθούν με τους υπόλοιπους προνομιούχους του γήινου κόσμου. Είναι η ώρα να ανοίξουν τις πύλες τους οι αισθήσεις που μένουν αδικημένες από το δυναμισμό της. Ήχος σιγανός σαν ερωτικός ψίθυρος, άλλοτε ήρεμος σα φιλική κουβεντούλα και άλλες φορές εκκωφαντικό μούγκρισμα των κυμάτων με τα βράχια σαν πάλη προαιώνιων εχθρών. Μια μουσική που δε χορταίνει καμιά ακοή, που δεν κουράζει κανένα αυτί. Το κύμα αιωρούμενο σε ιπτάμενες στάλες έρχεται να ποτίσει το δέρμα σου και η αρμύρα του να εισχωρήσει στην πιο κρυφή καμπύλη του κορμιού. Ξέπνοος από τη σφοδρότητα της επίθεσης με τις αισθήσεις σε εγρήγορση, σε μια ερωτική σχεδόν συνεύρεση, σε θέση λαβειν απολαμβάνεις τη δωρεά της φύσης, που κανένα δώρο δεν μπορεί να συναγωνιστεί την αξία του.

Καινούρια καράβια είχαν ριχτεί εκείνη τη μέρα στη θάλασσα. Ο μέγας αρχιερέας με ευχές και προσευχές τα είχε ευλογήσει βυθίζοντας τους ιερούς πελέκεις στα κύματα για να κόψουν με τη δίκοπη επιφάνειά τους την ορμή τους και να προοιωνίσουν εύπλοια. Το παρθενικό βάπτισμα συνοδεύτηκε από ενθουσιασμό και πολλές ελπίδες.

Ο παφλασμός του κύματος στην επαφή του με τα νέα σκαριά σκέπασε τους φόβους του ταξιδιού και μαζί με τους γλάρους συνόδευσε τη φαντασία στους δρόμους της άγνοιας που επιδιώκει να γίνουν βατοί και με το σώμα, αφού πρώτα η σκέψη τριγύρισε πάνω τους, εισχώρησε μέσα τους, περπάτησε γύρω τους: η τόλμη της αναμέτρησης με το κύμα, με τον καιρό και το άγνωστο. Η αίσθηση της ελευθερίας, της απώθησης του δεδομένου και του τετριμμένου, του εφησυχασμού και της επανάπαυσης, της στέρησης των οριζόντων, της καθήλωσης του νου, που αναζητεί τους γλάρους του στους ουρανούς της διαφυγής από τα όρια της συνήθειας. Η ομιλία του νερού με τα στοιχεία της φύσης: Ο έρωτας μεταξύ τους όλο παιχνίδι και πάθος που κυμαίνεται από την τρυφερότητα ως την αγριάδα.

Μια επιλογή γεμάτη εναλλαγές, αντιθέσεις και μεταμορφώσεις:

Η ηρεμία με η φουρτούνα: Η ένταση και η ηρεμία

Το ρηχό και το βαθύ: Το επίπεδο και το ανισόπεδο

Το μπλε και το γαλάζιο: Το νερό και ο αέρας

Ναι, είναι αλήθεια, ένα μεγάλο μέρος των εσόδων από το ναυτικό εμπόριο θα σωριαζόταν στις αποθήκες του βασιλιά, ενώ οι ίδιοι θα καρπώνονταν την εμπειρία του ταξιδιού, την ένταση και την αγωνία, την τόλμη και την αποφασιστικότητα που σκίαζε το φόβο και την αρμύρα και αντάμειβε με εικόνες άγνωστης ομορφιάς, γιατί όσες φορές κι αν πήγαινες, πάντα θα έβρισκες κάτι καινούριο σ΄ αυτό τον απέραντο κόσμο, του οποίου η άκρη δε φαινόταν πουθενά. Ταξιδεύοντας προς τις χώρες που ανατέλλει ο ήλιος είχαν την ελπίδα να τον πλησιάσουν, να βρουν την πηγή του, να συναντήσουν την αρχή του κόσμου, απ’ όπου προέρχονταν τόσα αγαθά.

Ένας κόσμος τόσο διαφορετικός από το δικό τους. Άνθρωποι μαυρισμένοι από τις κατακόρυφες αχτίνες του ήλιου, που δεν τολμούσαν να κοιτάξουν στα μάτια το βασιλιά τους, γιατί τον θεωρούσαν θεό και του έχτιζαν τεράστιους ναούς που προκαλούσαν δέος με τη μεγαλοπρέπεια και το μέγεθός τους. Όχι ότι τα δικά τους υστερούσαν σ’ αυτό, αλλά μπορούσαν να το πετύχουν με λιγότερο κόπο και χρήματα και χωρίς να χρειάζονται να δουλέψουν τόσοι άνθρωποι. Τεράστια κτίρια που έκρυβαν τον ουρανό για να θάψουν έναν άνθρωπο. Γυρίζοντας πίσω θα είχαν να λένε, να κρίνουν και να συγκρίνουν κι οι άλλοι θα κρέμονταν από τα χείλη τους . Όχι ότι είχαν να ζηλέψουν τίποτα από την ομορφιά της ανατολής, παρά μόνο τη γνώση του άγνωστου και του διαφορετικού.

Ένας μικρόκοσμος κλεισμένος σε λίγα τετραγωνικά, ενώ εκείνοι χρειάζονταν τεράστιες εκτάσεις, που βέβαια διέθεταν. Η απλότητα που συνυπήρχε αρμονικά με τον πλούτο, η κομψότητα που αναδείκνυε το εκλεπτυσμένο γούστο, η παιγνιώδης και φιλική διάθεση, η ομορφιά της φύσης ήταν στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας τους. Οι θεοί τους δεν προκαλούσαν φόβο με τον όγκο τους. Προσιτοί, εφόσον μπορούσαν να χωρέσουν στη χούφτα τους, να κινηθούν και να μετακινηθούν. Μπορούσαν να αγγίξουν τα ομοιώματά τους, να τα κουβαλήσουν, και κατά τη σωματική επαφή να αντλήσουν δύναμη από ύπαρξή τους, να μειώσουν τη μοναξιά και την αίσθηση της ανημπόριας τους.

>
Ax, Ίκαρε, ας μπορούσες να δεις αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μου 3,5 χιλιετίες μετά την πτήση και την πτώση σου. Στη βόρεια παραλία της Κρήτης, μόλις 100 μέτρα από την έπαυλη της Αμνισού και 500 μέτρα από το αεροδρόμιο Ηρακλείου, παρατηρώ ότι κατά τις ώρες κυκλοφοριακής αιχμής ένα αεροπλάνο προσγειώνεται ή απογειώνεται κάθε 3 λεπτά. Ούτε ο τεράστιος όγκος του ούτε το βάρος του ούτε οι καιρικές συνθήκες το εμποδίζουν. Χρειάστηκε βέβαια να χαθούν κι άλλες ζωές μετά τη δική σου για να μπορέσει ο άνθρωπος σήμερα να πραγματοποιεί εναέρια ταξίδια με αρκετή ασφάλεια, χωρίς βέβαια να μπορεί ποτέ να εξασφαλίσει ότι δε θα υπάρχουν ατυχήματα.

Η πράξη σου ερμηνεύτηκε αρχικά ως επιπολαιότητα και απερισκεψία, απειθαρχία των αφρόνων νέων στις συνετές συμβουλές των γηραιών σοφών.

Έπειτα εντάχθηκε στα πλαίσια της ανθρώπινης αλαζονείας να υπερβεί τους δεδομένους φυσικούς νόμους βαρύτητας και θερμοκρασίας.

Η πτώση σου ήταν μια ανώμαλη προσγείωση στα περιορισμένα μέτρα του ανθρώπου, που θα πρέπει να αποδέχεται χωρίς αμφισβήτηση τον ορίζοντά του σε όλες τις διαστάσεις.

Τα κέρινα φτερά σου δεν έλιωσαν από τον ήλιο. Έλιωσαν από τη συγκατάνευση ότι η πτώση σου ήταν μια δίκαιη τιμωρία στην αλαζονεία σου, από τη δυσπιστία εκείνων που δεν πίστεψαν αληθινά ότι εκεί που οδηγούν τα φτερά της φαντασίας, της σκέψης του οραματισμού μπορεί να φτάσει και το σώμα.

Πλήρωσες το τίμημα να υπερβείς τα επιτρεπτά όρια των φυσικών νόμων. Όμως η εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, τουλάχιστον στο επίπεδο της τεχνολογίας, συνίσταται ακριβώς σ’ αυτή την υπέρβαση. Εσύ το πίστεψες, απλά δε βρήκες το σωστό τρόπο για να το πετύχεις.

Για την τόλμη σου να αμφισβητείς το γνωστό και το δεδομένο

Για την ελπίδα σου να πιστεύεις ότι ο άνθρωπος αξίζει περισσότερο απ’ αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι μπορεί

Για την αισιοδοξία σου να νομίζεις ότι του αξίζει καλύτερη τύχη από την ισοπέδωση των οριζόντων του

Για το θάρρος να διαθέτεις το ίδιο σου το σώμα

Για το θράσος να ξεπερνάς τα όρια

πιστεύω ότι κερδίζεις επάξια το χαρακτηρισμό του αληθινού φιλοσόφου.

>
Μετά από μήνες γυμνή η φύση με περίμενε στην ερημιά της κρατώντας τρυφερά στα σπλάχνα της την υπομονή. Το φως καραδοκούσε παντού, άσπριζε τις πέτρες, γυάλιζε την ψυχή μου.

Η κορυφή αστράφτει πάντα. Είναι η μόνη που ξεχωρίζει. Τα άσπρα βράχια κέρδισαν τη λάμψη τους με το σκληρό αέρα, τον ήλιο, την ομίχλη, τις ανελέητες καταιγίδες, κι ακόμα προβάλλουν πανίσχυρες προσελκύοντας το πέταγμα των ελεύθερων και εκείνων που διψούν για ελευθερία. Μόνα στη εγκατάλειψη του χειμώνα, αλλά φρεσκοπλυμένα και αστραφτερά, δυνατά, χωρίς παράπονα στέκουν στα πόδια τους και περιμένουν αδιαμαρτύρητα στη σιωπή τους να δείξουν την περήφανη ομορφιά της μοναξιάς τους.

Οι μυρωδάτοι θάμνοι περιμένουν ένα άγγιγμά για να απελευθερώσουν το θαύμα τους. Ένα σύννεφο ανάερο, άπιαστο, αόρατο που δεν μπορείς να το επιβεβαιώσεις ούτε και να το αρνηθείς. Ένα ακόμη παιχνίδι της φύσης που παίζει με τις αισθήσεις μας μαγεύοντας τις και ξεγελώντας τις. Το ακουμπώ ξανά και ξανά για να το αναγκάσω να παραδεχτεί ότι είμαι εγώ που του προκαλώ την απελευθέρωση των μυστικών του δυνάμεων, ότι με χρειάζεται για να αποδείξει τις χάρες του. Η ζωή ολοφάνερη και μυστική …

Η αγριελιά στην άκρη του γκρεμού, στα όρια της γης, του σταθερού και της αστάθειας, έχει τρελαθεί στο φύσημα του αγέρα παραδομένη στο ρυθμό του. Το ερωτικό τους φλερτάρισμα οδηγεί ελεύθερα τη σκέψη μου σε οργασμούς δημιουργίας και το συναίσθημα σε εκρηκτικούς παροξυσμούς. Ας μπορούσε να σταματήσει ο θόρυβος της μηχανικής μας ζωής για να μπορέσω να χαρώ το σιωπηλό τραγούδι σας…

Κάθε εικόνα ανασαλεύει τα έγκατά μου ψάχνοντας να βρει να συγκινήσει ό,τι πιο ευαίσθητο κρύβεται στις πτυχές της μνήμης των αποθηκευμένων εμπειριών, να ξυπνήσει την επιθυμία για νέες, να προκαλέσει νέους κραδασμούς.

Αποδέχομαι το δροσερό χάδι στο δέρμα του προσώπου μου, το κυμάτισμα των μαλλιών, το μισοκλείσιμο των βλεφάρων, το άνοιγμα των χειλιών, όταν κοντεύει να σταματήσει η αναπνοή από το φύσημα του αέρα. Εισχωρώντας κάτω από τα ρούχα, παγώνοντας τα μέλη μου, ανατριχιάζοντας το δέρμα, συσπειρώνοντας το κορμί ν΄ αντέξει τα δικά της μηνύματα αποτελεί ένα παιχνίδι δύναμης και εξουσίας, αλλά κι ένα ερωτικό και φευγαλέο κάλεσμα.

Χαίρομαι την ελευθερία του πετάγματος των πουλιών, τη ζωή χωρίς κανόνες και ζηλεύω. Αυτό που κερδίζεις είναι ανάλογο εκείνων που είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να το αποκτήσεις, σκέφτομαι…

Κλείνω ηδονικά τα μάτια στο άπλετο φως του ήλιου. Η όραση είναι ακατάλληλη αίσθηση στον έρωτα …

p1310019.JPG

Tην ώρα της δύσης οι ίσκιοι της δυτικής πλευράς του ανακτόρου καλύπτουν τη μισή κεντρική αυλή. Το ίδιο θα συνέβαινε το πρωί με τις ανατολικές πτέρυγες. Αυτό το νόημα έχει εξάλλου ο προσανατολισμός β-Ν: την εκμετάλλευση και αξιοποίηση του φωτός και της σκίασης ανάλογα με τις επιθυμητές ενέργειες.

 Όσο κι αν η μορφολογία του εδάφους  έχει αλλάξει, φαντάζομαι ότι η πιο Ψηλή Κορφή του Γιούχτα ήταν ορατή από πολλά σημεία του ανακτόρου. Κατ’ αυτή την έννοια το παλάτι ήταν στραμμένο  νότια γυρίζοντας την πλάτη του στο βορρά για ν’ αποφύγει  τους ισχυρούς ανέμους προσευχόμενο γι’ αυτό στη Μεγάλη Θεά. Όταν θα διεξάγονταν οι τελετουργίες στην κεντρική ή στη  δυτική αυλή, θα πρέπει να υπήρχε οπτική πρόσβαση  και στροφή των ιερουργούντων  προς αυτή την κατεύθυνση.

Περήφανος, ισχυρός, αλύγιστος, αλλά και γεμάτος καμπύλες που ανηφορίζουν και κατηφορίζουν σε μια νοητή κεντρική γραμμή στην πλάτη του. Κι άλλοι κοντά μου αρνούνται να χάσουν αυτές τις τελευταίες στιγμές θέλοντας να κάνουν προσομοίωση στις συνθήκες του χρόνου, αν και ξέρω ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι  το ίδιο. Η κυριότερη διαφορά έγκειται στον τρόπο (λογικό ή συναισθηματικό) που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα.

Είναι η αίγλη του μύθου, μιας ευτυχισμένης ειρηνικής ζωής που έπλασε η αίσθηση ανικανοποίητου της ζωή της Ευρώπης που εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο Το μοντέλου του δίκαιου βασιλιά που αξιώθηκε τον τίτλο του κριτή στον Άδη, του ευσεβούς αρχιερέα, του πλούσιου ηγεμόνα, του ικανού ηγέτη, όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, μαγεύει τους επισκέπτες, ξεχνώντας για λίγο ότι πρόκειται  για ένα συγκεντρωτικό καθεστώς. Ακόμα κι αν την προηγούμενη συμμετείχαν σε μια εκδήλωση για τη διεκδίκηση και υποστήριξη  των ανθρώπινων  δικαιωμάτων, εύκολα ξεχνούν τα πλήθη που εργάζονταν – άγνωστο κάτω από ποιες συνθήκες- για τον πλούτο και τη δόξα του ηγεμόνα. Εκτός κι αν θέλουν να το ξεχάσουν στο πλαίσιο μιας γαλήνιας παραμυθένιας ύπνωσης, όπου όλα τα προβλήματα απουσιάζουν ή λύνονται αυτομάτως από μαγικές νεράιδες.

Οι ίσκιοι σιγά σιγά μακραίνουν και τώρα πια καλύπτουν όλη την αυλή. Είναι η ώρα που μετά τη ζέστη και τον κόπο της ημέρας στη δροσιά των τελευταίων στιγμών της ημέρας θα συγκεντρώνονταν ν’ αποχαιρετήσουν τον ηλιακό δίσκο, περιμένοντας τον άλλο της σελήνης. Δεν παραλείπουν να ρίξουν μια τελευταία ματιά στο Γιούχτα, που θα τον δουν να δέχεται τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου. Με σύννεφα άσπρα ή σκούρα κι απειλητικά διατηρεί και ενισχύει την αίγλη, το δέος και το σεβασμό που τους προκαλεί.

Το τρεμοσβήσιμο του ήλιου από τη μια, το επιβλητικό ιερό βουνό από την άλλη ήταν οι κυρίαρχοι της στιγμής.

Στην Αίγυπτο λατρευόταν ως θεός, αλλά εδώ, αν κρίνουμε από τις απεικονίσεις του κυρίως σε σφραγιστικά δαχτυλίδια διαμορφώνει το πλαίσιο στο οποίο κινείται η θεότητα και οι πιστοί της.

Ο ήλιος κρύβεται και φαίνεται πίσω από το σύννεφο λίγο πιο πάνω από τα πεύκα της δυτικής αυλής που φύτεψε ο Έβανς. Ίσως στην ίδια θέση τους να βρίσκονταν άλλα, ελιές, αν πρέπει να δώσουμε βάση στην τοιχογραφία του ιερού άλσους και του τριμερούς ιερού. Ανάλογα με το σχήμα των κλαδιών και τις πυκνώσεις ή τα κενά που αφήνουν  επιμένει να με κρυφοκοιτάζει με τις φλογερές ματιές του, ενώ εγώ απτόητη κρατώντας σχεδόν πάντα μαζί μου τον «κλέφτη του χρόνου» αρνούμαι να χάσω έστω και μια από τις διαφορετικές του παραλλαγές. Κάθε λεπτό κλέβω μια μορφή του για να τη δώσω στο χρόνο να τη φυλάξει, καθώς ο  δικός μου δίσκος μνήμης δεν είναι τόσο ισχυρός.

Ο ηλιακός δίσκος πυρπολεί τώρα την πιο ψηλή φούντα ενός πεύκου, το οποίο διαχέει το φως του σ’ ένα άπλωμα οριζόντια στα άλλα που το συντροφεύουν. Καθισμένη στο βόρειο τοίχο της αυλής δίπλα στο κεκλιμένο επίπεδο που ανηφορίζει από την τοιχογραφία του ταύρου τον βλέπω να με κοιτάζει εξεταστικά, αλλά με αρκετό θράσος αντέχω το εκτυφλωτικά τολμηρό βλέμμα του επιμένοντας να τον δω να σβήνει χανόμενος πίσω από το μικρό πευκώνα παίρνοντας την ωραιότερη μορφή του μετουσιωνόμενος  στην πιο ψηλή και εκλεκτή εκδοχή του.

     Η μετοχή «μολών» του αορίστου β΄ «έμολον είναι του ρήματος «βλώσκω», που σημαίνει έρχομαι. Το ” μολών” και το συγγενικό «μόλις» ή «μόγις» (επίρρ.=μετά κόπου και πόνου)  είναι ομόρριζα του  προέρχονται από το ρήμα  «μογέω»= κοπιάζω, υποφέρω. Η ιδιαίτερη σημασία που αποκτά ή φράση «μολών λαβέ» έγκειται ακριβώς στη σημασία της μετοχής «μολών» σε συνδυασμό με τη  χρονική σχέση του προτερόχρονου με την προστακτική «λαβέ». Δηλαδή πρέπει πρώτα να κοπιάσεις για να τα πάρεις, τα όπλα στην περίπτωση των Περσών, τα νησιά στην περίπτωση των Γερμανών. Στην πρόκληση της διεκδίκησης  έχουμε μια προκλητική απάντηση: Αν σου βαστά, έλα να τα πάρεις. Κι οι Σπαρτιάτες … έστειλαν τους πρέσβεις που τους ζήτησαν «γην και ύδωρ» στο πηγάδι .. να τα βρουν.

    Η Γερμανία αποτελεί μια χώρα όπου οι κλασικές σπουδές έχουν ευδοκιμήσει, ενώ είναι πασίγνωστες στους ειδικούς οι εκδόσεις της Λειψίας Τeubner. Πώς ξαφνικά απώλεσαν τη μνήμη και την παιδεία τους δεν ξέρω. ..

   Μια πρόκληση δοκιμάζει πάντα  πρώτα πρώτα τα όρια αντοχής του αντιπάλου. Νομίζω ότι όλοι με εύγλωττους τρόπους, όχι ίσως πάντα αποδεκτούς, δώσαμε την απάντησή μας. Μια οικονομική κρίση δε σημαίνει και κρίση ηθικών και πνευματικών αξιών. Μια οικονομική χρεοκοπία δε σημαίνει ότι τα βγάζουμε όλα στο σφυρί…

    Έχουμε και κάποια πράγματα που κάποιος θα πρέπει να «μογήσει» για να τα πάρει…

   «Μολών λαβέ», λοιπόν …

“Συνύπαρξη 3”
“Coexistence 3”
Oil on canvas 40cm X 50cm

Giannis Georgiadis     Ας μου επιτραπεί  να κάνω την προσωπική μου ανάγνωση του υπέροχου αυτού έργου.
Τα σύμβολα δανεισμένα από το φυσικό περιβάλλον εντάσσουν τον άνθρωπο στον κόσμο αυτό με τους ίδιους όρους με τα άλλα όντα. Το σπίτι (η πρακτική βάση της ζωής), η βάρκα (το σύμβολο του ταξιδιού), το ουράνιο τόξο (ο χώρος του ονείρου, των επιθυμιών και των προσδοκιών μας) βρίσκονται γύρω μας.
Καθένας μας κάνει την προσωπική του πορεία αναζήτησης. Βρίσκεται σ΄ ένα περιβάλλον, κάπως σταθερό, το έδαφος, και τείνει στην αναζήτηση του λιγότερο σταθερού και γνωστού, του ουράνιου. Οι ρίζες μας αποτελούν μια στήριξη, αλλά και μια δέσμευση ταυτόχρονα.
Άνθρωποι ερχόμενοι από διαφορετικές κατευθύνσεις, αντίθετες πολλές φορές, με διαφορετικά βιώματα και αρχές, με ανάλογο δυναμικό, πνευματικό και συναισθηματικό (θα μπορούσαμε να επεκταθούμε και σε άλλες κοινωνικές συνιστώσες) τείνουν ο ένας στον άλλο ή έρχονται να συναντηθούν πατώντας γερά καθένας στο έδαφός του. Ανεξάρτητοι, αυτόνομοι, αλλά και ελλειπτικοί και ανολοκλήρωτοι αποζητούν την ένωση και το στήριγμά τους. Στροβιλιζόμενοι στις δίπλες του δέντρου της φυσικής τους υπόστασης στηρίζουν και στηρίζονται χωρίς να υποστηρίζονται. Καθένας πατά στα πόδια του από μόνος του, αλλιώς η προσπάθεια του άλλου να τον στηρίξει θα ήταν αρνητική για τον ίδιο, καθώς θα ανάλωνε το δυναμικό του εκεί, εμποδίζοντας ή καθυστερώντας την προσωπική του εξέλιξη. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εσωτερική πνευματική αυτονομία, που θα αποτελέσει τη βάση μιας υγιούς και απρόσκοπτης ένωσης και συνεργασίας, συνύπαρξης τελικά, όπου το ένα άτομο δεν απορροφά το άλλο, αλλά το ενισχύει. Ο εγκλωβισμός στη συνύπαρξη και η απορρόφηση της ιδιωτικότητας και της ατομικότητας θα σήμαινε την καταστροφή του ζεύγους, καθώς η αδυναμία του ενός θα ανάγκαζε το άλλο άτομο να αναλώσει τις δυνάμεις του για να το στηρίξει ή να παραιτηθεί για να επιβιώσει το ίδιο αναζητώντας άλλη κατεύθυνση, μέσα όμως από την καταστροφή της συνύπαρξης. Η αλληλοστήριξη δίνει τις προϋποθέσεις μιας υγιούς ανθρώπινης πορείας στο πλαίσιο της αναζήτησης του αγνώστου.

ΤΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΗΣ ΚΝΩΣΟΥ -CNOSSOS PALACE

ΣΠΗΛΑΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ

Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

ΜΙΝΩΙΚΑ ΕΡΓΑ ΣΕ ΞΕΝΑ ΜΟΥΣΕΙΑ

ΚΝΩΣΟΣ:ΝΟΤΙΑ ΟΙΚΙΑ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΑΥΛΗ ΑΜΝΙΣΣΟΥ

ΕΠΑΥΛΗ ΑMΝΙΣΣΟΥ: ΥΛΙΚΑ

ΜΙΝΩΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ

ΜΙΝΩΙΚΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ

ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΔΙΚΤΑΙΟΝ ΑΝΔΡΟΝ – DIKTAION ANDRON

ΚΝΩΣΟΣ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΛΙΜΑΚΟΣΤΑΣΙΟ

Η ΠΑΛΑΙΟΑΝΑΚΤΟΡΙΚΗ ΦΑΙΣΤΟΣ

ΜΙΝΩΙΚΑ ΙΕΡΑ

ΚΝΩΣΟΣ: ΚΑΤΟΨΕΙΣ, ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΚΝΩΣΟΣ: Η ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ

ΚΝΩΣΟΣ: ΤΟ ΤΡΙΜΕΡΕΣ ΙΕΡΟ

ΤΟ ΤΡΙΜΕΡΕΣ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ

ΚΝΩΣΟΣ: ΒΟΡΕΙΑ ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΚΑΘΑΡΜΩΝ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

ΑΝΕΜΟΣΠΗΛΙΑ

ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΦΑΙΣΤΟΣ

ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ- ΣΦΡΑΓΙΣΤΙΚΑ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΑ

ΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΝΩΣΟ

ΜΥΡΤΟΣ: ΦΟΥΡΝΟΥ ΚΟΡΥΦΗ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΑΥΛΗ ΣΤΟ ΒΑΘΥΠΕΤΡΟ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΑΥΛΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΑΥΛΗ ΣΚΛΑΒΟΚΑΜΠΟΥ

ΤΥΛΙΣΣΟΣ, ΚΤΙΡΙΟ Α

ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ -MINOAN FRESCOS

ΜΙΝΩΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΙ

ΜΙΝΩΙΚΑ ΑΓΓΕΙΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΧΟΡΟΣ ΣΤΗ ΜΙΝΩΙΚΗ ΚΡΗΤΗ

ΜΙΝΩΙΚΑ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ

ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ

ΣΠΗΛΑΙΟ ΕΙΛΕΙΘΥΙΑΣ

ΤΑ ΥΔΡΑΥΛΙΚΑ ΕΡΓΑ ΣΤΗΝ ΚΝΩΣΟ

ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟ

κΝΩΣΟΣ: ΜΙΚΡΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ

Η ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ

ΜΙΝΩΙΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

ΖΑΤΡΙΚΙΟ

Ο ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΑΙΓΑΓΡΟΣ

ΞΕΝΩΝΑΣ – ΚΑΡΑΒΑΝΣΕΡΑΪ

ΚΟΜΜΟΣ

ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΟΥΧΤΑΣ: ΙΕΡΟ ΚΟΡΥΦΗΣ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΑΥΛΗ ΣΤΗ ΖΩΜΙΝΘΟ

ΚΟΦΙΝΑΣ

ΓΟΥΡΝΙΑ 2

ΣΠΗΛΑΙΟ ΧΩΣΤΟ ΝΕΡΟ

ΜΙΝΩΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΗΣ ΚΝΩΣΟΥ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΧΛΩΡΙΔΑ

ΜΑΡΜΑΡΟΣΠΗΛΙΟΣ Η ΧΑΪΝΟΣΠΗΛΙΟΣ

ΓΟΥΡΝΙΑ

ΣΠΗΛΑΙΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΚΝΩΣΟΣ: VILLA ΑΡΙΑΔΝΗ

ΚΝΩΣΟΣ

ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΡΑΠΕΖΑΣ Η ΚΡΟΝΙΟΝ

ΚΝΩΣΟΣ: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΕΠΑΥΛΗ

ΤΥΛΙΣΣΟΣ, ΚΤΙΡΙΟ Β

ΤΥΛΙΣΣΟΣ, ΚΤΙΡΙΟ Γ

ΠΡΙΝΙΑΣ

ΚΝΩΣΟΣ: Η ΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΑ

ΜΙΝΩΙΚΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΓΑΛΑΤΑ

ΥΣΤΕΡΟΜΙΝΩΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΑΡΜΕΝΩΝ

ΥΔΡΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΥΛΙΣΣΟΥ

ΙΔΑΙΟΝ ΑΝΔΡΟΝ

ΚΑΡΦΙ: ΜΙΝΩΙΚΟ ΙΕΡΟ ΚΟΡΥΦΗΣ

ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΑΥΛΗ ΝΙΡΟΥ

ΠΥΡΓΟΣ ΜΥΡΤΟΥ

ΜΑΛΙΑ

Ο/H Tilemahos Karavias έγραψεστις 7 Ιουλίου 2009, ώρα 12:12 μ.μ.

Η Κνωσός είναι εκτός καταλόγου των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και… εκεί θα παραμείνει αν δεν ενδιαφερθεί ουσιαστικά για το θέμα η Πολιτεία και δεν αγκαλιάσουν την προσπάθεια όλοι οι τοπικοί φορείς και οι απλοί πολίτες.
Το μνημείο που δέχεται κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο δεν πρόκειται να ενταχθεί στον κατάλογο αν δεν απελευθερωθεί η ζώνη γύρω απ’ αυτό και αν δεν περιοριστεί στο ελάχιστο η ηχορρύπανση.
Αυτό τόνισε μεταξύ άλλων από το Ηράκλειο η πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής UNESCO Καίτη Τζιτζικώστα, προσθέτοντας ότι κατά τα λοιπά το μνημείο πληροί όλους τους όρους ένταξης. Ωστόσο, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος το 2012, θα πρέπει να ξεκινήσει η διαδικασία το 2010. «Η Κρήτη πρέπει να προετοιμαστεί για την ένταξη της Κνωσού και να μην περιμένει να γίνει αυτό με ευχολόγια» είχε χαρακτηριστικά η κυρία Τζιτζικώστα, η οποία βρέθηκε στο Ηράκλειο με αφορμή την πρώτη εκδήλωση του Ομίλου για την UNESCO “ΚΝΩΣΟΣ” και είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί το μνημείο.
Η κυρία Τζιτζικώστα είπε ότι το πρόβλημα με το γύρω χώρο της Κνωσού μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί και πρόσθεσε «Δε νομίζω ότι δε μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί, γιατί τα οφέλη της Κρήτης από το μνημείο αυτό αφού ενταχθεί θα είναι πολύ μεγαλύτερα από το κόστος για την απελευθέρωση του γύρω χώρου. Αν υπάρχουν σπίτια που μένουν άνθρωποι και δεν είναι νόμιμα, ας αποζημιωθούν. Η πολιτεία θα μπορούσε να τους αποζημιώσει, αρκεί να το θελήσει».
Παράλληλα, ο πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO “ΚΝΩΣΟΣ’’ Γιάννης Σαμνιώτης εκφράζοντας την προσωπική του άποψη για το θέμα είπε «Κατά καιρούς έχουν κατεδαφιστεί αυθαίρετα με αποζημίωση στους ανθρώπους που έμεναν εκεί στην παραλιακή για λόγους εξωραϊσμού της πόλης. Πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να τολμήσει να κάνει το ίδιο πράγμα σε κάποια άλλα αυθαίρετα, αποζημιώνοντας τους ανθρώπους, ώστε και η Κνωσός να πάρει τη θέση που της αξίζει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι».
Η UNESCO είναι στο σύστημα των Ηνωμένων Εθνών το κομμάτι που ασχολείται με την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τις επιστήμες και την επικοινωνία, όπως ανέφερε η κυρία Τζιτζικώστα, ξεκαθαρίζοντας ότι ο ρόλος της είναι καθαρά ενημερωτικός, καθώς οι τοπικοί φορείς είναι εκείνοι που πρέπει ν’ αναλάβουν την πρωτοβουλία για την προετοιμασία του φακέλου προς την UNESCO.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO είναι 890. Απ’ αυτά τα 689 είναι πολιτιστικά μνημεία, τα 176 φυσικά και τα 25 μικτά, σε 148 συνολικά κράτη μέλη της Διεθνούς Οργάνωσης Επιστημών και Πολιτισμού του ΟΗΕ.

ΣΟΦΙΑ ΤΣΕΝΤΕΛΙΕΡΟΥ
Εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ»

 p1350703.JPG

Στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού έχουν έρθει στο φως με τις ανασκαφές
Το ανάκτορο
Το Μικρό Ανάκτορο
Η βασιλική έπαυλη
Η οικία του αρχιερέα
Ο βασιλικός τάφος και ιερό
Το καραβάν σαράι.

Έχει κανείς την εντύπωση ότι είναι αυτά μόνα κτίσματα που υπήρχαν στην περιοχή αυτή κατά τη μινωική Κρήτη;

Στην προσπάθειά τους να χτίσουν οι κάτοικοι της Κνωσού συνεχώς σκοντάφτουν πάνω στα αρχαία. Αναρωτιέμαι αν όλα τα ευρήματα καταφέρνουν να φτάσουν στα χέρια της αρχαιολογικής υπηρεσίας, ή αυτή θα συνεχίσει να  «σκεπάζει» τις αρχαιότητες δίνοντας στη συνέχεια άδεια οικοδόμησης.

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Θα πρέπει να αποφασίσουμε αν μας ενδιαφέρει να σώσουμε τον πολιτισμό μας, αυτόν στον οποίο στηρίζεται κατά μεγάλο μέρος η οικονομία της Κρήτης σήμερα. Κι αν δε διαθέτει κάποιος ίχνος πολιτισμικής ευαισθησίας, μόνο το οικονομικό του συμφέρον να σκεφτεί, θα πρέπει να κινητοποιηθεί για την εξομάλυνση της «αυθαιρεσίας» στο χώρο τη Κνωσού.