17 Νοέμβρη 2017 … Ήταν ωραία γιορτή…

    4ο Λύκειο Τρικάλων – Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

17 Νοέμβρη 2017 … Ήταν ωραία γιορτή…

 Γράφει η Μαριάννα Αποστόλου

Οι συνάδελφοι που ανέλαβαν φέτος τη γιορτή ο Σπύρος, η Ευαγγελία και η Μαρία δούλεψαν αθόρυβα χωρίς να αντιληφθεί κάποιος ότι ετοίμαζαν μια ωραία γιορτή, τη γιορτή του Πολυτεχνείου !!!

Παρασκευή πρωί, 17 Νοέμβρη 2017, 44 χρόνια μετά, στο αμφιθέατρο του 4ου Γενικού Λυκείου Τρικάλων –«Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης», οι μαθητές και οι μαθήτριες περιμένουν την έναρξη της γιορτής. Στα άσπρα πουκάμισα κόκκινα γαρύφαλλα…

Ακούγεται η Χριστίνα …Σήμερα γιορτάζουμε, με αίσθημα τιμής και ευθύνης, την επέτειο του Πολυτεχνείου… ένα κομμάτι της πρόσφατης ιστορίας μας… οι μνήμες είναι νωπές… η συγκίνηση περισσεύει … ακολουθεί video καθώς υπάρχουν πλήθος οπτικοακουστικών πηγών ου ξετυλίγουν το νήμα της ιστορίας. Συνεχίζει η Ραφαηλία μας θυμίζει ότι οι νέοι της Ελλάδας ορθώνουν το ανάστημά τους στις δύσκολες στιγμές οι έφηβοι των αρχαίων χρόνων, οι Ιερολοχίτες του 1821, οι νέοι του Αλβανικού Μετώπου, οι νέοι του Πολυτεχνείου κι αν χρειαστεί οι νέοι… του 21ου αιώνα.

Ακούγεται το «ψήφισμα του Δημοφάντου» …κτενῶ καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ καὶ ψήφῳ καὶ τῇ ἐμαυτοῦ χειρί, ἂν δυνατὸς ὦ, ὃς ἂν καταλύσῃ τὴν δημοκρατίαν τὴν ᾿Αθήνησι. καὶ ἐάν τις ἄρξῃ τιν᾿ ἀρχὴν καταλελυμένης τῆς δημοκρατίας τὸ λοιπόν, καὶ ἐάν τις τυραννεῖν ἐπαναστῇ ἢ τὸν τύραννον συγκαταστήσῃ. «Θα συντελέσω και με λόγια και με έργα και με την ψήφο και με το ίδιο μου το χέρι, αν το μπορώ, στη θανάτωση εκείνου που θα καταλύσει τη Δημοκρατία στην Αθήνα. Τα ίδια θα πράττω και για όποιον επιχειρήσει να γίνει τύραννος ή συνεργεί στην επιβολή τυραννίας…..» 

Ο Πέτρος κι η Αθηνά απαγγέλλουν « Αθήνα 16  Νοεμβρίου 1973» του Γιάννη Ρίτσου… Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια. Ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,  Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα, Έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, – πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου; ….. Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

«Προς Αντιγόνην» της Λείας Χατζοπούλου – Καραβία

Ο αδελφός σου κείται νεκρός, Αντιγόνη. Χτες η ατίθαση φωνή του ξερνούσε

μίσος κι ανατρεπτικά συνθήματα, όποιος τον άκουγε το ‘χε για σίγουρο

πως η αυγή του Σαββάτου θα τον εύρισκε πορθητή ή σκοτωμένο….

 Οι μαθητές και οι μαθήτριες βουβοί …παρακολουθούν σιωπηλά … χειροκροτούν τις συμμαθήτριές τους την Αποστολία και την Ειρήνη που τραγουδούν «το γελαστό παιδί» του Μίκη Θεοδωράκη.

Στο μικρόφωνο ο Διονύσης απαγγέλει «τη Δήλωση του Σεφέρη» … Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας…. .Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά…  Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό, να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.

Έρχεται η Ειρήνη και η Σωτηρία και απαγγέλλουν του Βασίλη Ρώτα «Εδώ Πολυτεχνείο» … Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ τα νιάτα σέρνουνε χορό. Της Επιστήμης τα παιδιά και τραγουδάν τη Λευτεριά…. ακολουθούν τραγούδια απαγγελίες και η γιορτή συνεχίζεται… το ακροατήριο παρακολουθεί, συμμετέχει, χειροκροτεί … έρχεται η

Ζαχαρένια που απαγγέλλει το «Φοβάμαι» του Μανώλη Αναγνωστάκη .

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι….

Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Videos και τραγούδια παρεμβάλλονται για να ομορφύνουν τη γιορτή, να συγκινήσουν, να θυμίσουν, να κάνουν τις καρδιές μας να χτυπήσουν δυνατά … οι περισσότεροι θυμούνται τις μέρες εκείνες, τις επετείους, τις πορείες… οι μνήμες νωπές… τα μάτια βουρκώνουν.

Η Αφροδίτη και η Ειρήνη .. «ένα παιδί αφηγείται»

Και βέβαια είχαμε νεκρούς. Τι θα πει «πόσους;» Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου, δε θέλω επίδεσμο…Με συγχωρείτε, πρέπει να πηγαίνω, η μάνα μου θ’ ανησυχεί. Τι να σας πω; Δεν ξέρω… Μα ναι… ήμουνα ΕΚΕΙ…

 

Η γιορτή κλείνει με την Εύη που διαβάζει τα λόγια του Αριστόβουλου Μάνεση λίγο πριν τη σύλληψή του το 1973.

…. Και αν η Εξουσία, που την συμφέρει να έχει παθητικούς και πολιτικά αδιάφορους υπηκόους, σας πει ότι, έτσι κάνοντας, δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε της ότι καλός πολίτης είναι μόνον ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός, ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Και θυμίστε της ότι ο Περικλής είχε πει στον «Επιτάφιο»: όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου του είναι, όχι Φιλήσυχος, αλλ’ άχρηστος, «αχρείος» πολίτης. Και μη ξεχνάτε, στις σημερινές δύσκολες για την Πατρίδα μας και το Λαό μας περιστάσεις, τα λόγια του ποιητή – και θέλω μ’ αυτά να σας αποχαιρετήσω: «Όσοι το χάλκεον χέρι // βαρύ του φόβου αισθάνονται, // ζυγόν δουλείας ας έχωσι· // Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».

Ακούγεται το “Brick the wall” …

Αγαπητοί μαθητές/ριες να είστε συνειδητοί, ενεργοί και υπεύθυνοι μαθητές…, Αγαπητοί συνάδελφοι: Σπύρο, Ευαγγελία, Μαρία σας ευχαριστούμε θερμά … ήταν μια ωραία γιορτή. Με μνήμες νωπές, με συγκινήσεις … Και του χρόνου…

 

Όλοι/ες  όρθιοι/ες  σε στάση προσοχής

Εθνικός Ύμνος

Σε γνωρίζω από την κόψη … χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

 

Κατηγορίες: 4ο Λύκειο Τρικάλων – Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Δημοσιεύσεις, Μαριάννα Αποστόλου. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.

Αφήστε μια απάντηση