Γράφει η Μαριάννα Αποστόλου
Ο συνάδελφος που ανέλαβε να μιλήσει φέτος στο 4ο Γενικό Λύκειο Τρικάλων – Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, για την 28η Οκτώβρη, άρχισε να μιλά χαμηλόφωνα, ζεστά. Κάποια στιγμή αφήνει τα χαρτιά και αναφέρεται σε βιώματα του παππού του από την Κρήτη καθώς σε βιώματα του παππού της Εύης, για το ύψωμα 731. Ήταν γενναίοι οι παππούδες μας….
Ανάγνωση του πρακτικού και παράδοση της σημαίας από τη διευθύντρια Μαριάννα Αποστόλου … βράβευση των μαθητών/τριών … αριστεία …. βραβεία… χειροκροτήματα… Συγχαρητήρια αγαπητοί μας μαθητές/μαθήτριες, οι καρποί της γνώσης πάντα τα καλύτερα εφόδια για τη μετέπειτα πορεία σας…
Το χρονικό σε αποσπάσματα. Αφηγούνται οι μαθήτριες Βάγια και Γεωργία… Η μηχανή του χρόνου μας θυμίζει σκληρές στιγμές, ηρωικά κατορθώματα…..28 Οκτώβρη 1940 μια μέρα συνηθισμένη, όπως όλες οι άλλες, μια μέρα που έμελλε να γίνει η αρχή του έπους 1940-41. Απαγγέλλει η Ζαχαρένια.
….Πάντα νικάει το δίκιο!
Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.
Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.
Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.
Καταχειροκροτείται… παρόλο που ζητήθηκε να χειροκροτήσουμε τους μαθητές και τις μαθήτριες στο τέλος της γιορτής. Δεν κρατιέται η νεολαία, ενθουσιάζεται, εκδηλώνεται… Ακούγεται το τραγούδι της Σοφίας Βέμπο … η αίθουσα πάλλεται, ρίγη συγκίνησης… απόλυτη ησυχία ακούγεται «Πορεία προς το μέτωπο» από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη .. μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα… απαγγέλλει ο Μάνος Κατράκης. Συνεχίζει η Μαρία απαγγέλλοντας το ποίημα της συναδέλφου Χριστίνας «Εκείνοι» .. απλά υπέροχο. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός από τη χορωδία με τη Σταματία σας ευχαριστούμε ..ήσασταν υπέροχες/οι. Η μηχανή του χρόνου μας οδηγεί στο ύψωμα 731… ο Μουσολίνι έφυγε ταπεινωμένος, το ύψωμα 731 έγινε δόξα, γράφτηκε στην ιστορία. Ήταν το 5ο Σύνταγμα Πεζικού Τρικάλων που ντρόπιασε το Μουσολίνι .. η Εύη είναι δίκαια υπερήφανη για τον παππού της.
Η γιορτή συνεχίζεται… ο Μανώλης ήρεμος επιβλέπει αποπνέει τον απαραίτητο σεβασμό, έχει την αύρα του εμπνευσμένου δασκάλου… η Εύη ανησυχεί, καθοδηγεί, συντονίζει… όλα βαίνουν καλώς. Ο Θανάσης πανταχού παρών. Στο μικρόφωνο η Ευτυχία απαγγέλει Νικηφόρο Βρεττάκο … «Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει…». Συνεχίζει η Ιωάννα για το «..χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας » του Οδυσσέα Ελύτη. Η γιορτή συνεχίζεται με τραγούδια από τη χορωδία … «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί» του Νίκου Ξυλούρη, «Άσμα ασμάτων»… οι μαθητές/ριες συμμετέχουν με την παρουσία τους … πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα…κάποιοι ..οι εξαιρέσεις αποχωρούν για λίγο και επιστρέφουν πάλι… Ακούγεται ο Καζαντζίδης …μα στη χαμένη μου τη γη θα ανθίσουν πάλι οι κλώνοι θαναλαλεί το αηδόνι… συνεχίζει η Άρτεμις με τα λόγια του Γάλλου Αντρέ Ζιντ …Η πίστη κινεί βουνά…και η αυλαία πέφτει με το Καλησπέρα σας Κύριε Δικτάτορα από τη Σωτηρία … Η τελευταία παράσταση τελείωσε. Δεν μπορούμε πια να μιλάμε με τους νεκρούς …με τα φαντάσματα !!! Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ… από τη χορωδία… Η γιορτή τελειώνει με τον Εθνικό Ύμνο. Όλοι σηκωνόμαστε στεκόμαστε προσοχή ακούγεται ….απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε ω χαίρε λευτεριά…
Νοιώθουμε υπερηφάνεια ως απόγονοι ηρώων και δίνουμε βουβή υπόσχεση για μια κοινωνία αλληλεγγύης και ευημερίας ως απόγονοι ηρώων να δείξουμε εθνική ενότητα και ομοψυχία. Η δημοκρατία, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, η φιλοπατρία, η αγάπη, η δικαιοσύνη, ο σεβασμός στην παράδοση και στον πολιτισμό μας ας αναδειχτούν σε θεμελιακές αξίες της κοινωνίας μας. Απλές λέξεις, τεράστιο το νόημά τους. Έτσι μόνο θα αντισταθούμε σε κάθε ξενόφερτη αλλοίωση και θα οικοδομήσουμε ένα μέλλον με ανιδιοτέλεια και κοινωνική δικαιοσύνη για τα παιδιά μας για τον συνάνθρωπό μας.
Στην πορεία μας αυτή ας στηθεί φωτεινός σηματοδότης ο ανώνυμος ανθυπολοχαγός της Αλβανίας που… Ήταν γενναίο παιδί!!! Mε τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά…
Και το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο… Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας. Δεν έκλαψαν. Γιατί να κλάψουν; Ήταν γενναίο παιδί!!! Είναι γενναίοι οι Έλληνες!!!
Αγαπητοί μαθητές/ριες, αγαπητοί συνάδελφοι: Μανώλη, Εύη, Ματίνα, Χριστίνα, Θανάση σας ευχαριστούμε θερμά … ήταν μια γιορτή αλλιώτικη χωρίς πατριωτικές εξάρσεις. Με αυθεντικότητα και ευαισθησία. Και του χρόνου…
