Από την επίσκεψη των μαθητών της Π. Ο. του Γ4 του 3ου Γ/σίου Τρικάλων στο φράγμα του Αχελώου στη Μεσοχώρα. Άσκηση: «ΟΡΑΜΑ» Φανταστείτε την περιοχή που επισκεφτήκατε το 2040. Οι συνομήλικοι – συμμαθητές της τότε Π.Ο. του Γ4 του 3ου Γ/σίου Τρικάλων αποφασίσαμε μετά από 40 χρόνια την επανάληψη της επίσκεψής μας στο φράγμα του Αχελώου στη Μεσοχώρα. Άλλοι παντρεμένοι με οικογένειες , άλλοι ελεύθεροι μα όλοι εργαζόμενοι (γιατροί, δικηγόροι, υπάλληλοι, εργάτες) και μεσήλικες.
Ξεκινήσαμε με ένα τουριστικό λεωφορείο κατά τις 8 π.μ. .Περάσαμε την Πύλη αφήνοντας πίσω μας την τοξωτή γέφυρα που έχτισε ο Άγιος Βησσαρίων και τη γέφυρα Κονδύλη. Τα νερά του Άσπρου συνάντησαν πια τον Πορταικό ποταμό. Και τι δεν έχει να πει ο Άσπρος με τη Σαλαμπριά. Θυμάσαι πως μας μάλωνε η μάνα μας η Πίνδος. Θυμάσαι πόσο ζαβολιάρης ήμουνα λέει ο «Ά σ π ρ ο ς». Το ταξίδι μας συνεχίστηκε δίπλα στην τεχνητή λίμνη στην Πύλη που σχηματίστηκε με τα νερά του Αχελώου. Η διαδρομή ευχάριστη. Ο δρόμος πλατύς και ασφαλτοστρωμένος μας οδηγεί συνέχεια όλο και πιο ψηλά. Μπροστά ένα δάσος κατάφυτο με έλατα , οξιές, και αγριοκαστανιές.
Η « πηγή των Θεών» μας περιμένει ξανά ενώ το κρυσταλλένιο της νερό τρέχει ασταμάτητα.Στο νου μας έρχεται ο Διευθυντής ο κ. Κοτρώνης που μας έδινε πληροφορίες για την περιοχή . Κάποιος θυμάται τον Αχελώο με τα διάφανα και γαλαζοπράσινα νερά του. Ένας άλλος προσπαθεί να θυμηθεί τον κ.Γκαρτζονίκα, υπάλληλο της Δ.Ε.Η. και τις πληροφορίες που μας έδινε για το φράγμα . Κάποιες κυρίες θυμούνται τις συνεντεύξεις που πήραν στο σχολείο , στο καφενείο και στο περίπτερο από τους κατοίκους της Μεσοχώρας. Οι άντρες της παρέας θυμούνται το σχολείο της Μεσοχώρας, την ανηφόρα για να φτάσουμε μέχρι εκεί και το μπάσκετ που έπαιξαν με τους συνομήλικους συμμαθητές τους της Μεσοχώρας. Πάντως όλοι κάτι θυμούνται μέχρι να φθάσουμε στο πετρόχτιστο παρκάκι όπου και σταματήσαμε.
Εδώ όλα έχουν αλλάξει. Το πάρκο μοιάζει τελείως διαφορετικό. Τα δέντρα που φύτεψαν μεγάλωσαν πολύ και το κιόσκι με τα παγκάκια μας περιμένουν για να μας ξεκουράσουν. Όμως που να καθίσουμε, σαν τότε που ήμασταν δεκαπέντε χρονών, τρέχουμε να απολαύσουμε το υπέροχο θέαμα. Μάταια τότε προσπαθούσαμε να σχηματίσουμε με τη φαντασία μας τη λίμνη. Τούτο που βλέπουμε σήμερα σαράντα χρόνια μετά είναι μαγευτικό. Συνδυασμός πράσινου και γαλάζιου. Μάταια προσπαθούμε να ακούσουμε το βουητό του «Ασπροποτάμου» που κατέβαινε για να βρει τα αδέρφια του. Άλλωστε όπως προείπαμε τώρα συνάντησε ήδη τη Σαλαμπριά στην Πύλη. Προσπαθούμε να θυμηθούμε την περιοχή σαράντα χρόνια πριν.
Η αλλαγή του μικροκλίματος της περιοχής με τη δημιουργία της λίμνης συνετέλεσε στην ανάπτυξη της χλωρίδας. Τα βουνά σκεπάστηκαν με πυκνή βλάστηση και επειδή στη φύση ισχύει «η τροφική αλυσίδα» η βλάστηση συνετέλεσε στην ύπαρξη μιας πλούσιας πανίδας. Λαγοί, αλεπούδες, γεράκια, αγριόπαπιες, λύκοι μα και αρκούδες λένε οι ντόπιοι πως βλέπουν στα δάση τους τα τελευταία χρόνια. Η «τροφική αλυσίδα» παρά την ανθρώπινη παρέμβαση, με την κατασκευή του φράγματος δεν έσπασε ανεπανόρθωτα, μα το νερό της λίμνης έγινε τροφοδότης. Μια βόλτα στη λίμνη με το καραβάκι είναι μαγευτική.
Ο καπετάνιος, πενήντα πέντε χρονών, ηλιοκαμένος και χαμογελαστός, είναι έτοιμος να αρχίσει τη κουβέντα μαζί μας.– Από πού είστε βρε πατριώτες, μας ρωτά.
– Από τα Τρίκαλα του απαντάμε.
– Έχετε ξανάρθει στη Μεσοχώρα.
– Βέβαια του απαντάμε χαμογελαστοί.
Πριν σαράντα χρόνια όταν ήμασταν μαθητές της τρίτης Γυμνασίου. Συμμετείχαμε σ? ένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα «ο Αχελώος και οι ομορφιές του» και επισκεφτήκαμε το χωριό σου τότε μας φάνηκε ένα ορεινό χωριό σχεδόν έρημος. Είχαμε πάει και στο Γυμνάσιο της Μεσοχώρας καθώς και στην εκκλησία της. Τώρα όλα άλλαξαν. Ήμουνα και εγώ τότε στο Γυμνάσιο, μας λέει ο καπετάνιος. Μαθητής της τρίτης, ο πιο ψηλός. Έδωσα συνέντευξη σε κάποια παιδιά. Με ρώτησαν αν πίστευα πως το φράγμα θα άλλαζε τη ζωή μας. Που να το φανταστώ πως στη λίμνη θα έβγαζα μεροκάματο είτε με το τουριστικό καραβάκι είτε με το ψαροκάικό μου. Η λίμνη είναι γεμάτη ψάρια μας λέει. Να πάτε και στο Μουσείο, είναι εκεί όπου χτίστηκε ο καινούργιος οικισμός και μεταφέρθηκαν οι κατακλυσμένοι. Εκεί μεταφέρθηκε και η πανέμορφη τοξωτή γέφυρα του Κόκκου Χατζηπέτρου. Οι κατακλυσμένοι αποζημιώθηκαν πολύ καλά τότε. Έχουν να λένε όλοι πως το φράγμα άλλαξε τη ζωή τους. Το ορεινό χωριό μας, που ήταν έρημο και άγνωστο μέχρι τότε, σήμερα είναι πασίγνωστο, μετατράπηκε σε μια όμορφη κωμόπολη που προσελκύει ντόπιους και ξένους οι οποίοι έρχονται να θαυμάσουν το φράγμα, τη λίμνη το Μουσείο και τον νέο οικισμό ταιριαστό με το τοπίο. Πέτρινα σπίτια, πλακόστρωτες αυλές και δρόμοι. Πραγματικά όταν επισκεφτήκαμε τον οικισμό πληγέντων μείναμε έκπληκτοι. Ακούγονται φράσεις χαμηλόφωνα πως «οι Μεσοχωρίτες είναι περήφανοι, αγαπούν τον τόπο τους και φροντίζουν συνέχεια να τον κάνουν πιο όμορφο». Τα σπίτια τους είναι περιποιημένα και οι κήποι τους γεμάτοι με λογής – λογής λουλούδια.
Προχωρώντας να και η καφετέρια που πήρε τη θέση του παλιού καφενείου. Εκεί ήπιαμε το καφεδάκι μας και οι συζητήσεις άρχισαν να φουντώνουν. Τώρα μπορούμε πια να καταλάβουμε που έβρισκαν τότε οι καθηγήτριές μας το κουράγιο να μας συνοδεύουν στις περιβαλλοντικές μας εξορμήσεις & επισκέψεις για βιωματική μάθηση και ασκήσεις πεδίου. Όλα αυτά συνετέλεσαν στο να αγαπήσουμε το περιβάλλον ώστε να βοηθήσουμε για την «αειφορία» στον πλανήτη μας. Οι περισσότεροι το καταλάβαμε πολύ αργότερα ότι είναι χρέος μας όλων να βοηθήσουμε στη σωτηρία του πλανήτη μας ώστε τα παιδιά μας να συνεχίσουν να ζουν πάνω σε αυτόν. Με αυτές τις συζητήσεις ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας στη Μεσοχώρα σαράντα χρόνια μετά. Με αυτή την άσκηση «ΟΡΑΜΑ» η ομάδα μας ολοκληρώνει τις εργασίες της.
Θέλουμε για άλλη μια φορά να ευχαριστήσουμε το διευθυντή μας κ. Χρ. Κοτρώνη για τη συμπαράστασή του στην όλη μας προσπάθεια και τις καθηγήτριές μας Αποστόλου Μαριάννα, υπεύθυνη του προγράμματος, Γούλα Πόπη, Μαγαλιού Πόπη και Κόπανου Θάλεια καθώς και τον κ.Γκαρτζονίκα για την ενημέρωση και τη Δ.Ε.Η. για το γεύμα που μας προσέφερε. Ακόμα ευχαριστούμε τα παιδιά της Μεσοχώρας για τη θερμή υποδοχή που μας έκαναν.
Αγαπήσαμε τον «Α σ π ρ ο π ό τ α μ ο » τον ακούσαμε να μας συμβουλεύει. Μας είπε πως η ζωή μας είναι σύντομη μπροστά στην δική του αιωνιότητα. Εκείνος θα κυλά για εκατομμύρια χρόνια και θα συνεχίζει ασταμάτητα το δρόμο του για να συναντήσει τη θάλασσα. Ακόμα μας είπε πως οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στη φύση πρέπει να γίνονται με μέτρο και λογική γιατί αρκετές φορές η « φύση εκδικείται ». Αγαπήσαμε ακόμα τους παραποτάμιους οικισμούς του Ασπροποτάμου που περιμένουν ακούραστα τα καλοκαίρια τους κατοίκους τους για να χτυπήσουν τις καμπάνες χαρμόσυνα στα πανηγύρια τους ,τα κατσίκια και τα πρόβατα να βελάξουν και τα κλαρίνα με τα βιολιά για να αντηχήσουν τα δημοτικά τους τραγούδια πέρα ως πέρα.
Ευχόμαστε να έχουν την τύχη και άλλα παιδιά να συμμετέχουν σε περιβαλλοντικές ομάδες για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον τόπο τους καλύτερα, για να αγαπήσουν τη φύση περισσότερο και να συμβάλλουν στην “ α ε ι φ ο ρ ί α ” της.
Τα παιδιά της Περιβαλλοντικής Ομάδας
Του Γ4 του 3ου Γ/σίου Τρικάλων
1. Ρήγας Σωτήριος
2. Ρίζος Θωμάς
3. Ροβίσης Αλέξανδρος
4. Σαμαντά Μαρία
5. Σαμαρά Μαριάνθη
6. Σέγγης Κων/νος
7. Σιαμαντά Νικολέττα
8. Σινάνη Όλγα
9. Σκούρα Σοφία
10. Σουλιώτη Αρετή
11. Σταμούλης Βασίλη
12. Σταρίδα Ευαγγελία
13. Σωτηρίου Ελένη
14. Σωτηρίου Σοφία
15. Ταραμπέκη Ζωή
16. Τάσιος Νικόλαος
17. Τζέτζιας Γεώργιος
18. Τσαγκούλης Νικόλαος
19. Τσαγκούλης Χρήστος
20. Τσάτσας Γρηγόριος
21. Τσίτζηρα Κων/να
22. Τσιουτσιουβάλα Αικατερίνη
23. Τσιχρίνης Παναγιώτης
24. Τυρογιάννης Ευάγγελος
25. Χατζή Γεωργία
26. Χατζούλη Ιωάννα-Μαρία2
7. Χριστοδουλιά Παναγιώτα
28. Χύτα Δήμητρα
