Μαντώ Νίκου- Αιρετός ΠΥΣΠΕ Έβρου

Μια φορά κι έναν καιρό ο Σεπτέμβρης  που ήταν ένα αγόρι, χορτασμένο ήλιο και παιχνίδι, και βέβαια με ωραίο χρώμα απ’ το καλοκαίρι, πείσμωσε. Καλοκάθισε στην άκρη του δρόμου που θα τον έφερνε στη γη κι αρνιόταν να πάει στον προορισμό του. Πέσανε επάνω του όλοι για να τον μεταπείσουν.Πείσμα αυτός, ανένδοτος, δεν μιλούσε σε κανέναν! Τελευταίος τον πλησίασε ο μπαμπάς του ο Χρόνος: «Πες μου αμέσως  τι συμβαίνει» του λέει. «Τι πράγματα είναι αυτά; Πρέπει να πας Σεπτέμβρη, ν΄ αρχίσει  ο τρύγος, να ξεπροβοδιστούν τα χελιδόνια για το ταξίδι τους, να πάρουν το κιτρινοκόκκινο χρώμα τα φύλλα των δέντρων. Και βέβαια πρέπει να πας για ν’ ανοίξουν τα σχολεία παιδί μου! Χιλιάδες παιδιά περιμένουν!Πώς μπορείς εσύ να τεμπελιάζεις;»

«Δεν είμαι τεμπέλης» άρχισε επιτέλους να μιλάει  ο Σεπτέμβρης. «Απλώς δεν βλέπω το λόγο για να πάω. Κοίτα τους ανθρώπους τριγύρω σου πατέρα.  Ήταν ποτέ άλλοτε χειρότερα;  Δες τους: Τόσο λυπημένοι και σκυθρωποί… Άρρωστοι χωρίς φάρμακα, άνθρωποι χωρίς δουλειές, πονοκεφαλιασμένοι από λογαριασμούς, τηλεθεατές που βλέπουν μετανάστες να τους καταπίνουν οι θάλασσες και νησιά να γίνονται στάχτη, άνθρωποι χωρίς  ελπίδα,  πες μου βρε μπαμπά, ποιος  θα το καταλάβει αν ξεχαστούν τα χελιδόνια εδώ;

Ποιος νοιάζεται για το φθινόπωρο και τα χρώματά του πια; Οι άνθρωποι μόνο την φτώχεια τους κοιτάνε τώρα. Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω…»
«Καλό μου αγόρι» του λέει ο πατέρας του, ο σοφός ο Χρόνος. «Δίκαιο έχεις, αλλά την ίδια στιγμή κάνεις και λάθος! Δεν γίνεται να  τα ξεχνάς τα παιδιά που σε περιμένουν στα σχολειά…

Και να σου πω και το πιο σημαντικό;  Γιατί  νομίζεις ότι υπάρχουν σχολεία Σεπτέμβρη μου; Για τους αριθμούς, τις γραμματικές και τις χημείες; Λάθος καλέ μου!

Για να γίνονται οι άνθρωποι,  Άνθρωποι με το άλφα τους κεφαλαίο, γι” αυτό υπάρχουν τα σχολεία..

Για να μάθουν να σέβονται τη Ζωή, τη Φύση…                                                                                                                                      

Για να σέβονται το Δίκαιο, να σέβονται το γέλιο των παιδιών…                                                                                              

Το σχολείο υπάρχει για να κάνει τα παιδιά ενεργούς πολίτες όταν μεγαλώσουν, όχι θλιβερούς τηλεθεατές με σταυρωμένα χέρια…!!!                                                                                                                                                                    

-Σήκω Σεπτέμβρη μου και πήγαινε στο πόστο σου. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα καλέ μου. Τα παιδιά σε περιμένουν! Οι μεγάλοι άνθρωποι θα πρέπει να βρουν τον τρόπο για να συμμαζέψουν τη λύπη, το θυμό και τη φτώχια τους. Κι αν τους έχει μείνει και λίγο μυαλό μ’ όλα αυτά που τους βρήκαν, στα σχολεία πρώτα θ’ απλώσουν τα χέρια τους. Αυτά πρέπει να στηρίξουν όπως κι όσο μπορούν περισσότερο».

Άκουσε ο Σεπτέμβρης προσεκτικά τον μπαμπά του κι όπως κάθε καλό παιδί, υπάκουσε. Άλλωστε ο πατέρας είχε δίκαιο. Έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα.Μπήκε στη ζωή των ανθρώπων λοιπόν και στα ημερολόγιά τους. Γι αυτό και κατάφεραν σήμερα, παρόλα αυτά,  ν’ ανοίξουν τα σχολεία…!!!

-Άντε καλοί μου, καλή μας χρονιά για να ζήσουμε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα…!!!

(Κική Δημητριάδου, Νηπιαγωγός  & συγγραφέας)

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και δοκιμιογράφος, Πλούταρχος, είχε πει πως  η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση και η ποίηση είναι η ζωγραφική που μιλά.

Από το 2001, μαζί με την Εαρινή Ισημερία, έρχεται και η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ένας θεσμός που ξεκίνησε από την Ελλάδα όταν το 1998 ο ποιητής Μιχαήλ Μήτρας πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να καθιερωθεί μια μέρα που να τιμά την ποίηση.

Ο Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της   Ελλάδας στην  UNESCO το 2000, μετέφερε εκεί την ιδέα για την καθιέρωση μιας Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης. Η πρόταση έγινε δεκτή κι έτσι στις   21 Μαρτίου 2001 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασμός στην Ελλάδα, σε μια χώρα άλλωστε που γεννηθήκαν μερικοί από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου όπως ο Κώστας Βάρναλης, ο Νίκος Γκάτσος, η Κική Δημουλά, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Αντρέας Εμπειρίκος, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο Νίκος Καββαδίας, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Γιώργος Σεφέρης, Άγγελος Σικελιανός και πολλοί άλλοι.

«Ο Ελύτης είπε ότι η ποίηση είναι μια άλλη όραση. Πράγματι, γιατί μας δείχνει την άλλη όψη των πραγμάτων. Πώς ο πραγματικός κόσμος προεκτείνεται στον ιδανικό, ή αντιστρόφως,πώς ο ιδανικός  κόσμος προεκτείνεται στον πραγματικό. Πώς η ζωή προεκτείνεται στον θάνατο, πώς ο θάνατος είναι η συνέχεια της ζωής. Πώς εν τέλει η οδός άνω και η οδός κάτω είναι μία, κατά τη ρήση του Ηράκλειτου, και η ελληνική γη, η Νυν και Αεί,  είναι η γη των θαυμάτων.»

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας…
που μας κάνουν ευτυχισμένους…
απ΄την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…
Κάποιους τους έχουμε σε όλη τη διαδρομή στο πλάι μας…
βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε…
ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας…
Ίσως κάθε φύλλο ενός δέντρου χαρακτηρίζει τους φίλους μας…
Επιπλέον…
η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους…
αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας…
Πολλούς από αυτούς…
τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές… φίλους Καρδιακούς…
Είναι ειλικρινείς…
είναι αληθινοί…
Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά…
ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους..!
Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι…
αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές…
ή για λίγες μέρες ή ώρες…
Αυτοί συνήθως στολίζουνε το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα…
για όσο καιρό είμαστε κοντά τους…
Μιλώντας για κοντά…
δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους…
εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών…
και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα…
μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου…
Περνάει ο καιρός… το καλοκαίρι φεύγει…
πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας…
μερικά γεννιούνται σ’ ένα άλλο καλοκαίρι…
και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές…
Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό…
Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς…
Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά…
αλλά δεν θα υπάρξουν αυτοί που δε μας άφησαν τίποτα…
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας…
και η πιο προφανής απόδειξη…
πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν Π ο τ έ τυχαία!!
(Χόρχε Λουίς Μπόρχες)

Τούτος ο λαός, αφέντη μου,
δεν ξέρει πολλά λόγια,
τούτος ο λαός, αφέντη μου,
δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες
τα δένει κομπολόγια,
σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες
τα δένει κομπολόγια.

Και κάποιο βράδυ, πες, σαν χθες,
υψώνει το κεφάλι,
κι αστράφτουνε τα μάτια του
κι αστράφτει ο νους του πάλι.

Να `τος, περνάει αλύγιστος,
λαός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης
με στάρι κι άστρα ειρήνης.

Τούτος ο λαός, αφέντη μου,
δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες
τα δένει κομπολόγια.

Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν,
μαδάει ο αγέρας ρόδα,
κι όπως περνάν κι όπως βροντάν,
μαδάει ο αγέρας ρόδα,
κι από τη λάσπη ξεκολλά
της ιστορίας η ρόδα,
κι από τη λάσπη ξεκολλά
της ιστορίας η ρόδα.

Και τούτο το περήφανο,
τ’ άμετρο ψυχομέτρι,
μόνη σημαία το φως κρατεί
μόνο σπαθί τ’ αλέτρι.

Να `τος, περνάει αλύγιστος,
λαός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης
με στάρι κι άστρα ειρήνης.

Τούτος ο λαός, αφέντη μου,
δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες
τα δένει κομπολόγια.

Ο ΛΑΟΣ

« Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας”

Τώρα χτυπάει πιο γλήγορα τ΄ όνειρο μες στο αίμα

-του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει:
Ελευθερία!
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν τον δρόμο:
Ελευθερία!
-για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος…

(Οδυσσέας Ελύτης)

Τώρα κείτεται…

Έμαθα:

Πως να μεγαλώνεις
δεν σημαίνει μονάχα να «κλείνεις» χρόνια.

Πως η σιωπή
είναι η καλύτερη απάντηση όταν ακούς ανοησίες.

Πως να δουλεύεις
δεν σημαίνει μονάχα να κερδίζεις χρήματα.

Πως οι φίλοι
«αποκτούνται» δείχνοντας το πραγματικό μας πρόσωπο.

Πως οι αληθινοί και πραγματικοί φίλοι
βρίσκονται πάντα κοντά μας.

Πως τα χειρότερα πράγματα
«κρύβονται» μέσα σε μια καλή εμφάνιση.

Πως η φύση
είναι το πιο όμορφο δημιούργημα σε αυτή την ζωή.

Πως όταν σκέφτομαι πως γνωρίζω τα πάντα
ακόμη δεν γνωρίζω τίποτα.

Πως μια μοναδική ημέρα
μπορεί να είναι πολύ σπουδαιότερη από πολλά χρόνια.

Πως μπορείς να «συνομιλήσεις» με τα αστέρια.

Πως μπορείς να «εξομολογηθείς» στο φεγγάρι.

Πως μπορείς να ταξιδέψεις στο άπειρο.

Πως είναι υγιές να ακούς όμορφα και καλά λόγια.

Πως το να είσαι ευγενικός κάνει καλό στην υγεία.

Πως είναι αναγκαίο να ονειρεύεσαι.

Πως μπορείς να είσαι «παιδί» για όλη την ζωή.

Πως η ύπαρξή μας είναι ελεύθερη.

Πως ο Θεός δεν απαγορεύει τίποτα στο όνομα της αγάπης.

Πως το να κρίνεις και να κατακρίνεις τον εαυτό σου δεν έχει σημασία όταν αυτό που
πραγματικά έχει σημασία είναι η εσωτερική γαλήνη.

Και τέλος έμαθα πως δεν μπορείς να πεθάνεις για να μάθεις να ζεις…!!!

(Κική Δημητριάδου, Νηπιαγωγός  & συγγραφέας)

Μια φορά κι έναν καιρό ο Σεπτέμβρης  που ήταν ένα αγόρι, χορτασμένο ήλιο και παιχνίδι, και βέβαια με ωραίο χρώμα απ’ το καλοκαίρι, πείσμωσε. Καλοκάθισε στην άκρη του δρόμου που θα τον έφερνε στη γη κι αρνιόταν να πάει στον προορισμό του. Πέσανε επάνω του όλοι για να τον μεταπείσουν.Πείσμα αυτός, ανένδοτος, δεν μιλούσε σε κανέναν! Τελευταίος τον πλησίασε ο μπαμπάς του ο Χρόνος: «Πες μου αμέσως  τι συμβαίνει» του λέει. «Τι πράγματα είναι αυτά; Πρέπει να πας Σεπτέμβρη, ν΄ αρχίσει  ο τρύγος, να ξεπροβοδιστούν τα χελιδόνια για το ταξίδι τους, να πάρουν το κιτρινοκόκκινο χρώμα τα φύλλα των δέντρων. Και βέβαια πρέπει να πας για ν΄ ανοίξουν τα σχολεία παιδί μου! Χιλιάδες παιδιά περιμένουν! Πώς μπορείς εσύ να τεμπελιάζεις;»

«Δεν είμαι τεμπέλης» άρχισε επιτέλους να μιλάει  ο Σεπτέμβρης. «Απλώς δεν βλέπω το λόγο για να πάω. Κοίτα τους ανθρώπους τριγύρω σου πατέρα.  Ήταν ποτέ άλλοτε χειρότερα;  Δες τους: Τόσο λυπημένοι και σκυθρωποί… Άρρωστοι χωρίς φάρμακα, άνθρωποι χωρίς δουλειές, πονοκεφαλιασμένοι από λογαριασμούς, τηλεθεατές που βλέπουν μετανάστες να τους καταπίνουν οι θάλασσες και νησιά να γίνονται στάχτη, άνθρωποι χωρίς  ελπίδα,  πες μου βρε μπαμπά, ποιος  θα το καταλάβει αν ξεχαστούν τα χελιδόνια εδώ;

Ποιος νοιάζεται για το φθινόπωρο και τα χρώματά του πια; Οι άνθρωποι μόνο την φτώχεια τους κοιτάνε τώρα. Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω…»
«Καλό μου αγόρι» του λέει ο πατέρας του, ο σοφός ο Χρόνος. «Δίκαιο έχεις, αλλά την ίδια στιγμή κάνεις και λάθος! Δεν γίνεται να  τα ξεχνάς τα παιδιά που σε περιμένουν στα σχολειά…

Και να σου πω και το πιο σημαντικό;  Γιατί  νομίζεις ότι υπάρχουν σχολεία Σεπτέμβρη μου; Για τους αριθμούς, τις γραμματικές και τις χημείες; Λάθος καλέ μου!

Για να γίνονται οι άνθρωποι,  Άνθρωποι με το άλφα τους κεφαλαίο, γι΄ αυτό υπάρχουν τα σχολεία..

Για να μάθουν να σέβονται τη Ζωή, τη Φύση…                                                                                                                                      

Για να σέβονται το Δίκαιο, να σέβονται το γέλιο των παιδιών…                                                                                              

Το σχολείο υπάρχει για να κάνει τα παιδιά ενεργούς πολίτες όταν μεγαλώσουν, όχι θλιβερούς τηλεθεατές με σταυρωμένα χέρια…!!!                                                                                                                                                                        -Σήκω Σεπτέμβρη μου και πήγαινε στο πόστο σου. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα καλέ μου. Τα παιδιά σε περιμένουν! Οι μεγάλοι άνθρωποι θα πρέπει να βρουν τον τρόπο για να συμμαζέψουν τη λύπη, το θυμό και τη φτώχια τους. Κι αν τους έχει μείνει και λίγο μυαλό μ’ όλα αυτά που τους βρήκαν, στα σχολεία πρώτα θ’ απλώσουν τα χέρια τους. Αυτά πρέπει να στηρίξουν όπως κι όσο μπορούν περισσότερο».

Άκουσε ο Σεπτέμβρης προσεκτικά τον μπαμπά του κι όπως κάθε καλό παιδί, υπάκουσε. Άλλωστε ο πατέρας είχε δίκαιο. Έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα.Μπήκε στη ζωή των ανθρώπων λοιπόν και στα ημερολόγιά τους. Γι αυτό και κατάφεραν σήμερα, παρόλα αυτά,  ν’ ανοίξουν τα σχολεία…!!!

-Άντε καλοί μου, καλή μας χρονιά για να ζήσουμε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα…!!!

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και δοκιμιογράφος, Πλούταρχος, είχε πει πως  η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση και η ποίηση είναι η ζωγραφική που μιλά.

Από το 2001, μαζί με την Εαρινή Ισημερία, έρχεται και η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ένας θεσμός που ξεκίνησε από την Ελλάδα όταν το 1998 ο ποιητής Μιχαήλ Μήτρας πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να καθιερωθεί μια μέρα που να τιμά την ποίηση.

Ο Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της   Ελλάδας στην  UNESCO το 2000, μετέφερε εκεί την ιδέα για την καθιέρωση μιας Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης. Η πρόταση έγινε δεκτή κι έτσι στις   21 Μαρτίου 2001 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασμός στην Ελλάδα, σε μια χώρα άλλωστε που γεννηθήκαν μερικοί από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου όπως ο Κώστας Βάρναλης, ο Νίκος Γκάτσος, η Κική Δημουλά, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Αντρέας Εμπειρίκος, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο Νίκος Καββαδίας, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Γιώργος Σεφέρης, Άγγελος Σικελιανός και πολλοί άλλοι.

«Ο Ελύτης είπε ότι η ποίηση είναι μια άλλη όραση. Πράγματι, γιατί μας δείχνει την άλλη όψη των πραγμάτων. Πώς ο πραγματικός κόσμος προεκτείνεται στον ιδανικό, ή αντιστρόφως,πώς ο ιδανικός  κόσμος προεκτείνεται στον πραγματικό. Πώς η ζωή προεκτείνεται στο θάνατο, πώς ο θάνατος είναι η συνέχεια της ζωής. Πώς εν τέλει η οδός άνω και η οδός κάτω είναι μία, κατά τη ρήση του Ηράκλειτου, και η ελληνική γη, η Νυν και Αεί,  είναι η γη των θαυμάτων.»

Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.(Ελύτης)