Το… Σύστημα των ονείρων μας!

Του μαθητή Κωνσταντίνου Καλοφέρη

Ελλάς Μάιος 2012. Η χώρα εκλέγει νέα Βουλή με την ελπίδα μιας νέας  ευχάριστης τροπής. Μαζί με τους ενήλικες ελπίζουν και μαζί τους οι νέοι.. σε τι άλλο, παρά σε ένα Νέο Σχολείο, που θα  τους επιτρέψει να ονειρευτούν και να σχεδιάσουν το μέλλον, χωρίς τα σκοτεινά χρώματα με το οποίο  προδιαγράφεται.

Οι μαθητές σήμερα εύλογα αντιλαμβάνονται το σχολειό καθαρά ως ένα μέσο το όποιο θα καθορίσει τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό. Με αυτό τον τρόπο, όμως,  το σχολειό απεμπολά  τον ρόλο του ως το μέσον που παρέχει τα ερεθίσματα και τις δυνατότητες, ώστε ο μαθητής  να αναζητήσει μόνος του την γνώση ‘’Τροφή για σκέψη’’. Δυστυχώς στην χώρα μας η εκπαίδευση έχει θέσει τον πήχη πολύ χαμηλά, δεδομένου ότι  στην πράξη η στοχοθεσία περιορίζεται  από την ολοκλήρωση της διδακτέας ύλης (η οποία παραμένει απαράλλαχτη  εδώ και δεκαετίες!). Οι κλίσεις του μαθητή παραβλέπονται, ενώ η βαθμοθηρία είναι ένα γεγονός, αφού η αξιολόγηση της επίδοσης έχει γίνει πιο συστηματική από την οργάνωση της διδακτικής πράξης.

Παρά το γεγονός ότι διδασκόμαστε την ελληνική ιστορία επί  εννέα συναπτά έτη, από το δημοτικό έως και το λύκειο, και παρόλη την παγκοσμιοποίηση που η γενιά μας βιώνει, δεν υπάρχει μάθημα που να αναφέρεται  στην παγκόσμια ιστορία, έτσι ώστε ο να έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε  την ιστορία άλλων πολιτισμών. Επιπλέον η ιστορία της τέχνης απαξιώνεται από το σχολείο, ώστε η επαφή με τις τέχνες εν γένει να αποτελεί δραστηριότητα μόνον λίγων «ψαγμένων» μαθητών .Όλα αυτά με κάνουν να νιώθω πως το εκπαιδευτικό  σύστημα μας φροντίζει με ιδιαίτερη επιμέλεια την εθνικοφροσύνη μας, αλλά ξεχνάει να μας συστήσει με τους υπόλοιπους συμπολίτες  του Κόσμου. Φόβος ή έπαρση;

Επίσης η παιδεία στη χώρα μας, υστερεί στο θέμα της εκπαίδευσης και του εργατικού δυναμικού  των καθηγητών. Οι καθηγητές εκπαιδεύονται αποκλειστικά πάνω στο αντικείμενο τους, για παράδειγμα οι φιλόλογοι θα πάρουν τις απαραίτητες γνώσεις πάνω στην ελληνική γλωσσά και την ιστορία … οι μαθηματικοί πάνω στα μαθηματικά… Αλλά κανένας δε θα διδαχθεί μεθοδικά  πώς να φέρεται με επαγγελματισμό στα παιδιά που έχει απέναντι του, κανένας εκπαιδευτικός δεν είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει την εξέλιξη της τεχνολογίας, ώστε το μάθημα να αποκτήσει έναν πιο διαδραστικό χαρακτήρα.  Δεν είναι αμελητέο επίσης το γεγονός ότι ορισμένοι εκπαιδευτικοί, με σκοπό να συμπληρώσουν το υποχρεωτικό τους ωράριο, αναγκάζονται να διδάξουν μαθήματα στα οποία δεν έχουν εξειδικευτεί, με αποτέλεσμα την παροχή μιας χαμηλής ποιότητας εκπαίδευσης.

Τέλος τα σχολεία θα έπρεπε να είναι δομημένα έτσι ώστε να φιλοξενούν ή καλύτερα να αγκαλιάζουν τα παιδιά. Ωστόσο αν κρίνουμε από την υλικοτεχνική υποδομή δείχνονται ανεπαρκή. Ξεκινώντας από τα βασικά, θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερα χρώματα, αντί  του άσπρου, όπως για παράδειγμα στα νοσοκομεία, και του γκρι, όπως στις φυλακές. Τα προαύλια των σχολείων είναι περιφραγμένοι χώροι καλυμμένοι με τσιμέντο, συνήθως υπάρχει και γήπεδο μπάσκετ στο οποίο κανένας δεν επιλεγεί να παίξει διότι είναι κατεστραμμένο ,νομίζω πως ο κάθε μαθητής θα ήθελε να υπάρχει περισσότερο πράσινο και λιγότερο τσιμέντο . Θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι χώροι όπου οι μαθητές θα είχαν την δυνατότητα  να ασχοληθούν με κάτι που τους ενδιαφέρει , αυτό θα μπορούσε να είναι ο αθλητισμός, η μουσική, το θέατρο, ο χώρος και αλλά …

Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η παιδεία! Θα μπορούσα να αναφέρω ακόμα αρκετά. Όμως στόχος μου είναι απλώς να προβληματίσω κι εσάς, αγαπητοί συμμαθητές, μήπως και γίνει αυτό η αφορμή, πέρα από την κριτική, για μια στροφή!