Αγαπημένε μας Μανώλη, αγαπητό Μανωλάκι, αγαπημένο μας παιδί.
Σήμερα το σχολείο κλαίει απαρηγόρητα. Οι τοίχοι έχουν δακρυσει και στα βιβλία
έχουν ξεθωριάσει τα γράμματα.

Τα βλέμματα μας βουρκωμένα και θολά η σκέψη και τα λόγια μας πνίγουν σαν θηλιά.
Δηλώνουμε αδυναμία να αποδεκτούμε ότι σε μια στιγμή μας έφυγες για πάντα.

Εκεί ψηλά που θα πας, στη γειτονιά των αγγέλων, καθώς θα αγναντεύεις το πέλαγο
να είσαι και εκεί ευτυχισμένος. Και καθώς θα ξεμακραίνεις γύρνα μια στιγμή πίσω
να σου ξαναπούμε ποσό σε αγαπάμε.

Δάνεισε μου λόγια από τη δική σου τη γραφή να συνεχίσω…

“Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ’ ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να ‘χουμε, τι να ‘χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ’ έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!”

Ο Θεός να δίνει δύναμη στην αδελφή σου Μαρία, στη μητέρα σου Στρατία και στον πατέρα σου Κυριάκο να αντέξουν την απωλεια σου.

Η Διευθύντρια και ο Σύλλογος Διδασκόντων του Λυκείου Αρχαγγέλου.