Η αξιολόγηση των μαθητών, σήμερα, είναι ένα φαινόμενο που έχει ταυτιστεί με τη διαδικασία της εξέτασης και όχι μόνο με την διαδικασία της παράδοσης του μαθήματος.
Η διαδικασία της αξιολόγησης είναι ένα θετικό φαινόμενο γιατί δικαιώνει τις προσπάθειες των μαθητών, ένω αποτελεί και ένα μέσο ελέγχου της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αφού επιτρέπει την παρακολούθηση και τον έλεγχο της διδακτικής πορείας. Επίσης, η αξιολόγηση ασκεί ακόμα έναν διαπαιδαγωγικό ρόλο γιατί συντελεί στην αυτογνωσίατου μαθητή, ενώ ενημερώνει τους γονείςγια την πορεία της μαθησιακής κατάστασης αφού είναι ένα αξιόπιστο κριτήριο διαπίστωσης των πραγματικών δυνατοτήτων του. Τέλος, διευκολύνει την πολιτεία στην επιλογή των ικανότερων μαθητών γιατί με τις πανελλαδικές εξετάσεις επιλέγονται μαθητές, οι οποίοι έχουν ένα υψηλό επίπεδο γνώσεων.
Από την άλλη πλευρά, η αξιολόγηση των μαθητών είναι ένα αρνητικό φαινόμενο γιατί παραγνωρίζονται σημαντικές πτυχές μίας προσωπικότητας που δεν μπορούν να αξιολογηθούν με μία απλή εξεταστική διαδικασία. Η αξιολόγηση, συχνά, κατατάσσει τους μαθητές σε μία κοινωνική τάξη των «κακών», «μέτριων», και «άριστων» μαθητών. Επιπλέον, ο τρόπος αξιολόγησης, πολλές φορές, επιδρά αρνητικά στις σχέσεις διδασκόντων και μαθητών. Σ’αυτό συμβάλλουν, η υποκειμενικότητα του καθηγητή αλλά και η χρήση του βαθμού ως μέσου επιβολής. Μία ακόμα αρνητική συνέπεια στην αξιολόγηση των μαθητών είναι η προσπάθεια για βαθμολογική υπερτέρηση και ατομική ανάδειξη που οδηγεί στον φθόνο και στον εγωισμό. Τέλος, η αξιολόγηση νοθεύει την εκπαιδευτική διαδικασία ιδιαίτερα στο λύκειο, το οποίο δε λειτουργεί ως μορφωτική βαθμίδα αλλά ως στάδιο επιλογής για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Καταλήγοντας, πρέπει να τονίσουμε την ανάγκη να συνειδητοποιήσει και ο μαθητής και ο αξιολογητής τον ορθό τρόπο αξιολόγησης. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε τις απαραίτητες προυποθέσεις για την προσωπική και κοινωνική ευημερία.
