Με μεγάλη χαρά δημοσιεύω κάποια από τα διήγηματα και ποιήματα των μαθητριών που συμμετείχαν στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής.

Παραδεισένια Ζάρρα

Σ’ έναν κόσμο που ξέχασε να ονειρεύεται….

Εγώ θέλω αλλά δεν τολμώ. Είμαι μόνη

σ’ ένα κόσμο που δεν ονειρεύεται πια,

που ξέχασε τι θα πει όνειρο. Εμείς θέλουμε

και μπορούμε να πράξουμε. Η δύναμή μας

μια γροθιά που μπορεί να τσακίσει κάθε

κακό και δυστυχία στον κόσμο. Η θέλησή μας,

η φωνή μας πλήγμα στις βουλήσεις των ισχυρών που

υφαίνουν καθημερινά τον ιστό της αδικίας και

της εκμετάλλευσης πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Ένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όμως όλοι μαζί

ενωμένοι σαν μια γροθιά μπορούμε να κάνουμε

θαύματα. Θαύματα που μπορούν να αλλάξουν

τον κόσμο σ’ έναν ίσο κόσμο για όλους τους

ανθρώπους, όπου θα υπάρχει ο σεβασμός, η αγάπη,

η συμπόνια για τους αδύναμους.

Η ελευθερία κάθε τύπου θα είναι δικαίωμα όλων

και τα ανθρώπινα δικαιώματα σεβαστά απ’ όλους

για μια κοινωνία πιο δίκαιη, χωρίς ανισότητες.

Μόνο εμείς μπορούμε ν’ απαλύνουμε τον πόνο,

να βοηθήσουμε να επουλωθεί η πληγή. Και ναι,

κάποια στιγμή ο αγώνας μας θα δικαιωθεί! Δε ζω

με ουτοπίες, απλά θέλω να πιστεύω στη δύναμή μας.

Το βάρος πέφτει πάνω μας. Έχουμε το χρέος με τη

δική μας συνεργασία να δημιουργήσουμε έναν

καλύτερο και δικαιότερο κόσμο για τις επόμενες γενιές,

ώστε να τον διαφυλάξουν κι εκείνες μέχρι η ειρήνη

και η ισότητα ν’ απλωθούν στον πλανήτη,

μέχρι και η τελευταία ανθρώπινη ψυχή να

γαληνέψει κάτω απ’ τη σκιά της γης

βλέποντας τον ήλιο ν’ ανατέλλει ξανά.

******************************

Ευαγγελία Τσαγκλιώτη

Ο ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Αγαπημένε μου φίλε

Αισθάνομαι την ανάγκη να σου γράψω και πάλι, έπειτα από τόσα χρόνια. Πριν από μια βδομάδα περίπου, έμαθα ότι πάσχω από λευχαιμία. Θεέ μου! Το λέω και μου φαίνεται σαν ψέμα, σαν ένα κακόγουστο αστείο. Αυτή η είδηση άλλαξε εντελώς το ξέγνοιαστο κοριτσάκι που κάποτε σου εξομολογούταν τους καβγάδες με τις φίλες της και τις αλλόκοτες φοβίες της παιδικής της ηλικίας… Τώρα ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πώς θα περνάει η κάθε μου μέρα. Δεν έχω βρει τη δύναμη ακόμη να το πω στα πρόσωπα που αγαπάω και ακόμη περισσότερο στον Οδυσσέα. Φοβάμαι ότι θα πληγωθεί πάρα πολύ και είναι λογικό. Δεν μπορώ να του το κρύψω όμως, είμαστε μαζί δυο χρόνια και τον αγαπώ πολύ. Έπειτα, έχει κάθε δικαίωμα να ξέρει.

Η σημερινή μου μέρα ήταν πολύ εξαντλητική. Με έπιασε πάλι έντονη ζαλάδα. Ένιωσα την κούραση να με κυριεύει. Δεν άντεξα και έφυγα από τη σχολή. Δεν ήθελα να λιποθυμήσω μπροστά σε όλους. Πήρα, λοιπόν, το λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι. Ωστόσο, στη διαδρομή παρατήρησα κάτι πολύ ενδιαφέρον. Αν και έβλεπα αυτό το δρόμο ένα χρόνο κάθε μέρα, μπορώ να πω ότι το ταξίδι με συνεπήρε. Συνειδητοποίησα ότι η διαδρομή, που άλλοτε έκανα με άγχος, προσπαθώντας συνέχεια να σπρώχνω αμήχανα το χρόνο, τώρα δεν ήθελα να τελειώσει. Έβλεπα τους ανθρώπους να τρέχουν με κάθε μέσο που τους προσφέρεται προσπαθώντας να προλάβουν όλα εκείνα, που θεωρούν σημαντικά στη ζωή τους χάνοντας, όμως, τα αληθινά και τα ουσιώδη.

Καθώς σκεφτόμουν αυτά κατάλαβα πως μια έκφραση στεναχώριας κυρίευσε το πρόσωπό μου. Αναρωτήθηκα, γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι κάτι τελειώνει για να το εκτιμήσουμε. Κοίταξα και πάλι έξω από το παράθυρο, αλλά αυτή τη φορά λίγο παραπέρα από τις ψηλές και κρύες πολυκατοικίες. Μου φάνηκε ότι και ο ουρανός παρακολουθούσε από ψηλά τους ανθρώπους και στεναχωριόταν που είχαν χάσει το δρόμο τους. Όλα φαίνονταν να στεναχωριούνται και να πνίγονται μ’ αυτή την κατάσταση. Ακόμη και ο αέρας διαμαρτυρόταν και χτυπούσε ανελέητα τα λιγοστά δεντράκια της πόλης, που κι αυτά είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν και να γίνονται ένα με τις γκρίζες οικοδομές.

Τον ειρμό των σκέψεών μου ήρθε να διακόψει ο εισπράκτορας, όταν με ρώτησε αν είμαι καλά και μου υπενθύμισε πως είχαμε φτάσει στο τέρμα της διαδρομής. Καθώς επέστρεφα στο διαμέρισμά μου προσπαθούσα να βρω τον κατάλληλο τρόπο, ώστε να μπορέσω, τελικά, να πω στους δικούς μου τι συμβαίνει. Παρ’ όλες τις προσπάθειες μου και όσο κι αν τρέλαινα το μυαλό μου με ιδέες, καμιά δεν μου φαινόταν καλή. Πώς είναι δυνατόν να πεις σε κάποιον κάτι, που ούτε εσύ ο ίδιος δεν το έχεις αποδεχθεί; Η ζωή κάποιες φορές παίζει περίεργα παιχνίδια, στα οποία είσαι υποχρεωμένος να φτάσεις μέχρι το τέλος! Ενώ φτιάχνεις τη ζωή σου όπως την ονειρευόσουν και είσαι ευτυχισμένος, φτάνει μόνο μια άσχημη είδηση για να σου πάρει τη χαρά και να μείνεις και πάλι γυμνός και πιο ευάλωτος από ποτέ. Καθένας από μας βλέπει τα προβλήματά του τεράστια και πιστεύει ότι δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Αν, όμως, ψάξει καλύτερα θα βρει την άκρη και σιγά σιγά θα αρχίσει να ξαναχτίζει τον κόσμο του και θα είναι έτοιμος για μια νέα αρχή. Τι συμβαίνει, όμως, όταν ανακαλύψει πως μόλις έχασε την τελευταία ευκαιρία και ο δρόμος του οδηγεί σε αδιέξοδο; Δεν ξέρω αν με φοβίζει τόσο ο θάνατος ή το γεγονός ότι θα χάσω όλα όσα αγαπώ πιο πολύ στη ζωή μου.

Ίσως να μην έχω πλέον τη δυνατότητα να αλλάξω δρόμο, μπορώ, ωστόσο, να τον περπατήσω ως το τέλος απολαμβάνοντας κάθε στιγμή. Τόσο καιρό είχα όσα ήθελα πάντα αλλά, μέχρι τώρα, ποτέ δεν τους είχα αφοσιωθεί όσο θα έπρεπε. Δεν σκοπεύω να χάσω ούτε λεπτό παραπάνω. Θα εκμεταλλευτώ στο έπακρο όλα όσα μου προσφέρει η ζωή και θα κατακτήσω όσα περισσότερα μπορώ! Θέλω να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται… Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Η αρρώστια αυτή μου χτύπησε την πόρτα, για να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Λυπάμαι, όμως, γιατί το κατάλαβα αργά…

Η ώρα μαζί σου περνάει πολύ γρήγορα. Είχα ξεχάσει πόσο ευχάριστη συντροφιά είσαι. Θα φροντίσω να μιλάμε συχνότερα.

Προς το παρόν έχω να κερδίσω τη ζωή μου.

Φιλιά

Νεφέλη

ΥΓ. Οι λευκές σελίδες σου, από δω και στο εξής, θα γεμίσουν πινελιές μιας πολύχρωμης ζωής, γεμάτης ένταση και πάθος!

*********************************

Ελένη Σκρίμπα

ΚΡΑΥΓΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

Ο ψυχολόγος πήρε ένα πακέτο τσιγάρα, μια κούπα ζεστό καφέ και περίμενε να χτυπήσει το τηλέφωνο, για να προσφέρει τη βοήθεια του, σε όποιον τη ζητήσει.

Η Λυδία βρισκόταν κλεισμένη στο δωμάτιο της, βυθισμένη σε σκέψεις, ενώ ανάμεικτα συναισθήματα τύλιγαν την καρδιά της. Δεν ήξερε τι να κάνει. Βρισκόταν σε αδιέξοδο. Μετά από λίγα λεπτά πήρε την απόφαση. Έσφιξε τα δόντια, σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε βιαστικά τον γνωστό τετραψήφιο αριθμό. Ο ήχος της αναμονής αντικαταστάθηκε από μία φωνή που της ενέπνευσε εμπιστοσύνη και ασφάλεια.

–   Γραμμή υποστήριξης, παρακαλώ; ακούστηκε η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής.

–   Ονομάζομαι Λυδία, απάντησε η κοπέλα.

–   Σε τι θα μπορούσα να σε βοηθήσω;

Η Λυδία σώπασε και στο μυαλό της, για ακόμη μια φορά, ήρθαν οι σκηνές που είχε ζήσει την κρύα νύχτα του προηγούμενου Σαββάτου.

Ο ψυχολόγος, που αντιλήφθηκε το δισταγμό της κοπέλας, προσπάθησε να την κάνει να νιώσει πιο οικεία.

–   Από την προφορά σου καταλαβαίνω ότι είσαι από την Κρήτη, της είπε.

–   Ναι, από ένα χωριό του νομού Χανίων, απάντησε η Λυδία αδιάφορα.

–   Αν κρίνω από τη φωνή σου, Λυδία, μάλλον είσαι νεαρή.

–   Είμαι δεκαεφτά χρονών και φοιτώ στη Γ’ Λυκείου, στα Χανιά.

–   Μάλιστα. Και τι είναι αυτό που σε έκανε να τηλεφωνήσεις; ρώτησε ήρεμα ο ψυχολόγος.

Η Λυδία δίστασε για ακόμη μία φορά. Ωστόσο, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε :

–       Έπεσα θύμα βιασμού πρόσφατα.

–       Από συγγενή σου, φίλο σου ή κάποιον άγνωστο; ρώτησε ο ψυχολόγος μετά από μία μικρή παύση.

–          Από έναν πολύ μεγαλύτερο συγχωριανό μου, απάντησε η κοπέλα.

–      Το έχεις συζητήσει με κάποιο μέλος της οικογένειάς σου;

–       Δεν έχω πει τίποτα στην οικογένεια μου και ειδικά στους γονείς μου. Είναι παραδοσιακοί Κρητικοί, που βάζουν πάνω απ’ όλα την Τιμή. Εξάλλου, δεν ξέρω αν θα με πιστέψουν, γιατί αυτός είναι άτομο υπεράνω πάσης υποψίας.

–   Στις φίλες σου έχεις αναφέρει κάτι;

–   Δεν έχω αναφέρει τίποτα. Δεν τις έχω τόσο εμπιστοσύνη, για να τις εκμυστηρευτώ ένα τέτοιο λεπτό και προσωπικό θέμα, απάντησε η κοπέλα ελαφρώς απογοητευμένη.

–    Σε καταλαβαίνω, Λυδία. Εσύ, πώς νιώθεις μετά από αυτό, που σου συνέβη;

–    Προσπαθώ και θέλω να το ξεπεράσω και να κοιτάξω μπροστά, αλλά τα σημάδια στο κορμί μου μου υπενθυμίζουν ό,τι έχω αντιμετωπίσει. Αισθάνομαι ότι όλοι με κοιτούν καχύποπτα, παρόλο που κανένας δε γνωρίζει τίποτα. Νομίζω, όμως, ότι στο χωριό έχουν αρχίσει να υποψιάζονται πως κάτι μου έχει συμβεί, γιατί ήμουν ένα κορίτσι χαρούμενο, κεφάτο, με συμμετοχή σε αθλητικές, σχολικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ενώ τώρα έχω κλειστεί ερμητικά στον εαυτό μου.

–    Από την επαγγελματική μου πείρα και τη θέση που κατέχω μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν είσαι η πρώτη, ούτε όμως και η τελευταία, που έχει υποστεί κάτι τέτοιο, Λυδία μου. Πρέπει, όμως, να συνεχίσεις τη ζωή σου κανονικά, γιατί είναι ένα ανεκτίμητο αγαθό, και να μην μείνεις προσκολλημένη στα γεγονότα που έχουν παρέλθει.

–    Δε μου είναι καθόλου εύκολο αυτό. Ζω έναν εφιάλτη. Αισθάνομαι ότι η ζωή μου τελείωσε το προηγούμενο Σάββατο.

–    Αναγνωρίζω ότι αυτό, που σου έχει συμβεί, είναι πολύ σοβαρό και είναι δικαιολογημένα όσα νιώθεις. Για αυτό το λόγο, σου προτείνω να συζητήσεις με τη μητέρα σου. Να της εξηγήσεις πώς έχει η κατάσταση και πώς νιώθεις μετά από όλα αυτό. Είμαι σίγουρος ότι θα σου συμπαρασταθεί. Άλλωστε, για κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές είναι οι γονείς. Μου το υπόσχεσαι; είπε ο ψυχολόγος γεμάτος προσμονή.

–    Ήδη νιώθω καλύτερα από τη στιγμή που σας το εκμυστηρεύτηκα και σας ευχαριστώ πολύ. Σας υπόσχομαι ότι σύντομα θα βρω το θάρρος να το συζητήσω με τη μητέρα μου, είπε η Λυδία, και έκλεισε το τηλέφωνο γεμάτη ανακούφιση.

Ένα γλυκό και γοητευτικό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της. Ο ψυχολόγος, από την άλλη, ικανοποιήθηκε που πρόσφερε τη βοήθεια του και ήρεμος άναψε το τελευταίο τσιγάρο, που είχε μείνει στο πακέτο.

************************

Ο συγγραφέας Διονύσης Λεϊμονής στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής της Σχολικής Βιβλιοθήκης Βελεστίνου

Ο φιλόλογος και συγγραφέας Διονύσης Λεϊμονής επισκέφτηκε σήμερα τη βιβλιοθήκη στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος “Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής”. Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β’ Λυκείου, που συμμετέχουν στο πρόγραμμα είχαν την ευκαιρία για ένα δίωρο να συνομιλήσουν μαζί του και όχι μόνο. Ο συγγραφέας μίλησε για τη χαρά της γραφής και παρουσίασε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο Το χαμένο ταίρι (εκδ. Ακρίτας) στους μαθητές. Αναφέρθηκε στις πηγές έμπνευσής του και τόνισε τη βαρύτητα της σχέσης συγγραφέα-αναγνώστη. Στη συνέχεια παρέσυρε τα παιδιά σ’ ένα δημιουργικό παιχνίδι γραφής με αφορμή το θέμα του βιβλίου του. Τα παιδιά έγραψαν σε πεζό αλλά και σε έμμετρο λόγο για ένα μοναδικό δικό τους “κουτί”, την εμφάνισή του και το περιεχόμενό του, ακούγοντας μουσικές της Μικράς Ασίας από ηχογραφήσεις της Εστουδιαντίνας της Νέας Ιωνίας. Η συνάντηση έκλεισε με τις αναγνώσεις των κειμένων των μαθητών και μαθητριών.

***********************************************

Η Σχολική Βιβλιοθήκη συμμετέχει στο πρόγραμμα που πραγματοποιείται φέτος στο σχολείο μας με θέμα: «Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής». Στο εργαστήρι συμμετέχουν μαθητές και μαθήτριες της Β’ Λυκείου, οι οποίοι σε συνεργασία με τη φιλόλογο Αγγελική Χατζηκυριαζή και την υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης μυούνται στην τέχνη της γραφής και τη γοητεία της λογοτεχνίας. Στη διάρκεια του προγράμματος τα παιδιά θα ασχοληθούν με αναγνώσεις λογοτεχνικών έργων ασκούμενοι στην κριτική τους και με τη συγγραφή δικών τους έργων γνωρίζοντας και εφαρμόζοντας τεχνικές αφήγησης.

Έχουμε, λοιπόν, τις πρώτες αναγνώσεις λογοτεχνικών έργων και τις απόψεις-κριτικές μαθητών που συμμετέχουν στο πρόγραμμα:

Paulo Coelho, Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει

Μετάφραση: Πουρνιάς Δημήτρης
Εκδόσεις: Α.Α. Λιβάνης
Χρονολογία Εκδοσης: 1999
Σελίδες: 322

Ένα βιβλίο που διάβασα και σας προτείνω ανεπιφύλακτα είναι το μυθιστόρημα του Paulo Coelho, Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει. Η ηρωίδα, η Βερόνικα, μια νεαρή Σλοβένα χωρίς γονείς, ζει μια μονότονη ζωή κάνοντας μια μονότονη δουλειά κι έτσι αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Σώζεται αλλά ο γιατρός της την αφήνει με την εντύπωση ότι η απόπειρα αυτή της δημιούργησε ανεπανόρθωτη βλάβη και σύντομα θα πεθάνει. Τότε η Βερόνικα εκτιμά την αξία της ζωής και αποφασίζει να τη βιώσει στις πραγματικές της διαστάσεις.

Ένα μυθιστόρημα που ίσως στην αρχή σας φανεί αρκετά απισιόδοξο και καταθλιπτικό. Ωστόσο, σας συμβουλεύω να το φτάσετε μέχρι το τέλος που είναι ανατρεπτικό. Δίνει μια νότα αισιοδοξίας και κατάφασης για τη ζωή, η οποία όσο ανιαρή, δύσκολη και αβίωτη αν φαίνεται, παραμένει ανεκτίμητο αγαθό.

Ελένη Σκρίμπα