Το blog της Λάουρας Λοϊζίδου Άλλος ένας ιστότοπος Blogs.sch.gr 

Ο βασικός ρόλος της εκπαίδευσης είναι να βοηθήσει το άτομο να αναπτύξει όλες τις ικανότητες και δυνατότητες του προκειμένου να ενταχθεί στην κοινωνία. Επειδή όμως η κοινωνία μεταβάλλεται συνεχώς αλλά και λόγω των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, είναι φυσικό η εκπαίδευση να προσαρμόζεται και να ακολουθεί τις εξελίξεις αυτές για να μπορεί να ισχύει η παραπάνω παραδοχή.

                Έτσι οι εκπαιδευτικές αλλαγές εμφανίζονται ιδιαίτερα αναγκαίες στον εκπαιδευτικό χώρο. Αλλαγές  που συνδέονται με το αναλυτικό πρόγραμμα, τις μεθόδους διδασκαλίας και μάθησης, το ανθρώπινο δυναμικό, την υλικοτεχνική υποδομή, την αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση, την επιμόρφωση, την είσοδο των νέων τεχνολογιών στην διδασκαλία κτλ.

                Αλλαγές που είναι συνήθως αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής πολιτικής μιας χώρας αλλά και εσωτερική ανάγκη μιας σχολικής μονάδας λόγω της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας της. Σημαντικότερες είναι οι αλλαγές ως αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής πολιτικής οι οποίες ως στόχο προτάσσουν την βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Συνήθως είναι επηρεασμένες από τις σχετικές πολιτικές διεθνών οργανισμών (ΟΟΣΑ), αλλά και επιβολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ε.Ε.2020 (Αθανασούλα-Ρέππα,1999:104).

Αποδέκτης της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι φυσικά πάντοτε η εκπαιδευτική μονάδα και συνακόλουθα ο εκπαιδευτικός ως πρωταγωνιστής των δρώμενων σε αυτήν. Είναι εμφανές ότι η επιτυχής εφαρμογή κάθε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι απόλυτα συνυφασμένη με την δυνατότητα υποδοχής της από την σχολική μονάδα, αφού η σχολική μονάδα με πρωταγωνιστή τον εκπαιδευτικό, καλείται να τα εφαρμόσει αφού τα πιστέψει και τα αποδεχθεί.

Τι ρόλο όμως καλείται να αναλάβει ο εκπαιδευτικός  σε αυτό το εγχείρημα; Ο ρόλος του καθορίζεται από τις απαιτήσεις των ίδιων των αλλαγών που σχεδιάζονται και διαμορφώνονται για την σχολική μονάδα και δεν αφορούν τόσο την προώθηση και την υποστήριξη συγκεκριμένων αλλαγών όσο την ανάπτυξη θεσμικών και δομικών προϋποθέσεων και επαγγελματικών νοοτροπιών που κάνουν το σύμπλεγμα των όρων διδασκαλία-μάθηση-συνεργασία, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής σχολικής εργασίας. Ο ρόλος αυτός είναι σαφώς διευρυμένος. Όπως επισημαίνει ο Μαυρογιώργος (1999): «Ο ίδιος δεν περιορίζεται στενά πλέον στην αίθουσα διδασκαλίας, αλλά καλείται να έχει συμμετοχή σε θέματα που εκδηλώνονται πριν απ’ την διδασκαλία (σχεδιασμός, διαμόρφωση αναλυτικών προγραμμάτων) αλλά και σε θέματα που αναδεικνύονται μετά την διδασκαλία και ανεξάρτητα απ’ αυτήν (συνεργασία με γονείς, φορείς κ.ά.). Ο εκπαιδευτικός αυτός, όλο και πιο πολύ καλείται να αντιμετωπίζει ζητήματα των οποίων η ρίζα βρίσκεται έξω από την εκπαιδευτική μονάδα όπως παραβατικότητα, ανεργία, υποεπίδοση, αποκλεισμός, εγκατάλειψη κ.ά.». Επιπλέον,  οι Fullan & Hargreaves (1992), τονίζουν ότι ζητείται απ’ αυτόν να κατανοεί αυτό που κάνει καθημερινά να το αξιολογεί και να πειραματίζεται για την αλλαγή του. Συμπεραίνουν δε ότι δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση της εκπαίδευσης χωρίς τον εκπαιδευτικό.

Καλούνται λοιπόν οι εκπαιδευτικοί  ως πρωταγωνιστές της εκπαιδευτικής μονάδας να υποδεχθούν τις εκπαιδευτικές αλλαγές αναλαμβάνοντας τον νέο τους ρόλο. Και το ζητούμενο είναι: Είναι έτοιμοι οι εκπαιδευτικοί να αναλάβουν το βάρος του νέου τους ρόλου; Ποια προβλήματα δημιουργούνται στην υιοθέτηση αυτού του ρόλου; Τους δίδονται οι απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να υποστηρίξουν αυτόν τον ρόλο;

Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτή είναι η πρώτη σας δημοσίευση. Αλλάξτε την ή διαγράψτε την και αρχίστε το “Ιστολογείν”!