Μήνας: Ιούνιος 2011

Το μέλλον στο παρόν: Μπορεί το ψηφιακό βιβλίο να αντικαταστήσει το συμβατικό?
Παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της 8ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης από τον Αντώνη Μαυρομάτη, Υπεύθυνο Νένων Τεχνολογιών των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη ως μέρος της συζήτησης με θέμα: “Το διαδίκτυο και οι έφηβοι” (Κυριακή, 8/5/2011). Ομιλητές: Θεόδωρος Καρτσιώτης, Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας.
Αντώνης Μαυρομάτης, Δρ. Πληροφορικής. Μάνος Σφακιανάκης, Διευθυντής Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Ασφάλειας Αττικής. Έλλη Φιλιπποπούλου, Νομικός Σύμβουλος ΕΚΕΒΙ. Άννα Χατζημανώλη,
Συγγραφέας – εκδότρια. Συντονίστρια: Άσπα Χασιώτη,
Δρ. Φιλολογίας, Γενική Διευθύντρια Εκπαιδευτηρίων Mαντουλίδη.
Μετάφραση: Α.Σ. Μαυρομάτης. Αρχικό video: http://www.youtube.com/watch?v=YhcPX1wVp38 – Popularlibros.com.

Ευχαριστώ πολύ τον Χαράλαμπο που μου το έστειλε!

Κλικ & αποσυμπίεση στο to ragismeno doxeio

(Αναδημοσίευση)

Μπορεί πολλοί γονείς να πιστεύουν ότι τα παιδιά τους λατρεύουν τη βία στην τηλεόραση, ωστόσο μια νέα έρευνα έρχεται να τους αποδείξει ότι κάνουν λάθος. Αμερικανοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά δεν ικανοποιούνται και δεν ψυχαγωγούνται περισσότερο παρακολουθώντας προγράμματα κινουμένων σχεδίων που περιέχουν βία σε σχέση με προγράμματα που δεν έχουν βία. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις τα παιδιά ψυχαγωγούνται περισσότερο από τα προγράμματα που δεν περιέχουν βίαιες σκηνές.

Η βία δεν παράγει ευχαρίστηση
Την έρευνα διεξήγαγε ομάδα ειδικών του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα που αρχικά διαπίστωσε ότι το 70% των παιδικών προγραμμάτων στην τηλεόραση περιέχει βία. Στη συνέχεια οι ερευνητές συγκέντρωσαν μια ομάδα 128 παιδιών (αγόρια και κορίτσια)  ηλικίας 5-11 ετών στα οποία πρόβαλαν πεντάλεπτες ιστορίες κινουμένων σχεδίων που είχαν δημιουργηθεί ειδικά για την έρευνα.
Μελετώντας τη συμπεριφορά των παιδιών αλλά και τις απαντήσεις που έδωσαν σε ένα ερωτηματολόγιο, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η βία δεν ψυχαγωγεί περισσότερο τα παιδιά. Μια από τις αιτίες είναι, σύμφωνα με τους ειδικούς, ότι τα παιδιά και ειδικότερα τα αγόρια ταυτίζονται πολλές φορές με τους χαρακτήρες ενός προγράμματος. Ετσι, αν ο αγαπημένος χαρακτήρας του παιδιού πέφτει θύμα βίας και το ίδιο το παιδί αισθάνεται άσχημα.
«Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί τους δημιουργούς παιδικών προγραμμάτων αλλά και τους σχολιαστές στα ΜΜΕ  δεν είναι αν στα παιδιά αρέσει να βλέπουν βία αλλά γιατί τους αρέσει να βλέπουν βία. Ο δικός μας στόχος ήταν να εξετάσουμε τη σχέση των παιδιών με το βίαιο τηλεοπτικό περιεχόμενο. Όπως φαίνεται τελικά δεν χρειάζεται να προσθέσεις βία στα κινούμενα σχέδια για να τα κάνεις θελκτικά στα παιδικά μάτια. Στα παιδιά αρέσουν το ίδιο ή και περισσότερο τα μη βίαια προγράμματα» αναφέρουν οι ερευνητές στο άρθρο τους στο επιστημονικό περιοδικό «Media Psychology».

Ευχαριστώ τη Μαρία, που μου το έστειλε!

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η … εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»…παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.

Γι ‘ αυτό τουμπάραμε…

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ ‘ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ ‘ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ ‘ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε … αγροτι­κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ­κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο­τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι­τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά­των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί­σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε­μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ ‘ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν… Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα…

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε­ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Ευχαριστώ τη Μαρία που είχε την καλοσύνη να μου το στείλει!

Ακούγοντας τους φύλακες από την άλλη πλευρά ένιωθε πάντα την ανάγκη να δηλώνει την παρουσία της και την ελληνικότητα του τόπου υψώνοντας κάθε μέρα την ελληνική σημαία!

Την τελευταία της πνοή άφησε σε ηλικία 100 ετών η γυναίκα σύμβολο του Έβρου, η γερόντισσα των Μαρασίων.

Το σπίτι της γιαγιάς Βασιλικής Λαμπίδου βρίσκεται στα 300 μέτρα από τα τουρκικά φυλάκια, με φυσικό σύνορο τον Έβρο, στο χωριό Μαράσια. Η ίδια γνώρισε σε νεαρή ηλικία την προσφυγιά, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1921 και έλεγε ότι ακούγοντας τους φύλακες από την άλλη πλευρά ένιωθε πάντα την ανάγκη να δηλώνει την παρουσία της και την ελληνικότητα του τόπου.

Κάθε μέρα ένας Έλληνας φαντάρος επισκεπτόταν τη γνωστή Γερόντισσα των Μαρασίων, ώστε να τη βοηθήσει να περπατήσει μέχρι την αυλή του σπιτιού της και να σηκώσει την ελληνική σημαία, όπως κάνει από τότε που ήταν έφηβη.

Για την προσφορά της στην πατρίδα η κ. Λαμπίδου έλαβε πριν από λίγες ημέρες μία τιμητική διάκριση, πέραν αυτών που έχει λάβει από το στρατό, την Ακαδημία Αθηνών και όλη την τοπική κοινωνία. Η απόδοση τιμής προήλθε αυτή τη φορά από το Δίκτυο Εκλεγμένων Γυναικών πρώτου και δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης.

Την κηδεία ανέλαβε ο στρατός. Έγινε προχθές στις 12:00 στα Μαράσια Έβρου παρουσία του αρχηγού του στρατού.

Πηγή: Το Βήμα online (επιλογή)

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ.

Αρκεί μια ματιά στις προεκλογικές αφίσες του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) για να καταλάβει κανείς ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έβλεπε πολύ πιο μακριά από τις εκλογές της 12ης Ιουνίου τις οποίες με άνεση κέρδισε. Στις αφίσες αυτές δεσπόζει μια χρονολογία: 2023… Τότε συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της σύγχρονης τουρκικής Δημοκρατίας που ίδρυσε στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο Μουσταφά Κεμάλ «Ατατούρκ». Ο Ερντογάν, ο άνθρωπος στον οποίο το κεμαλικό κατεστημένο είχε κάποτε απαγορεύσει ακόμη και την κάθοδο στις εκλογές, θέλει να βάλει την ανεξίτηλη σφραγίδα του στη μετατροπή της Τουρκίας σε περιφερειακή- ίσως και παγκόσμια- δύναμη. Μια δύναμη που θα έχει «ισλαμικό» άρωμα και σίγουρα θα ενοχλούσε τον Ατατούρκ.

Η άνοδος της Τουρκίας είναι μία από τις σημαντικότερες μικρές ιστορίες της διεθνούς πολιτικής της τελευταίας δεκαετίας. Αφού επί χρόνια υπήρξε ο καλύτερος «πελάτης» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), έφθασε να είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη διεθνώς, πίσω μόνο από την Κίνα και την Ινδία. Η επιτυχία αυτή εξαργυρώθηκε με τη συμμετοχή της Τουρκίας στην ομάδα των 20 μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη (G20). Την ίδια στιγμή οι τουρκικές εταιρείες επεκτείνονται με σαρωτικούς ρυθμούς. Ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή οι τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες έχουν πάρει όλες τις μεγάλες δουλειές- με το Ιράκ να έχει αναδειχθεί σε νέο «Ελντοράντο». Η Τουρκία είναι αυτή τη στιγμή ο δεύτερος μεγαλύτερος κατασκευαστής επίπεδου γυαλιού και ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός τηλεοράσεων για την Ευρώπη. Οι Τουρκικές Αερογραμμές έχουν μεταβληθεί σε παγκόσμια δύναμη και η Κωνσταντινούπολη είναι πλέον μια μεγαλούπολη στην οποία συρρέουν καθημερινά εκατομμύρια επιχειρηματιών και τουριστών.

… Ως το 2023 η Τουρκία θα πρέπει να γίνει μία από τις 10 μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις στον κόσμο, με το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της να φθάνει στα 2 τρισ. δολάρια. Το κατά κεφαλήν εισόδημα του Τούρκου θα πρέπει να είναι 25.000 δολάρια και οι εξαγωγές να αυξάνονται ετησίως κατά 500 δισ. δολάρια. Τέλος, η ανεργία, η οποία πλήττει σήμερα κυρίως τους νέους και τους κατοίκους των αστικών κέντρων, να μειωθεί στα επίπεδα του 5%. Πέραν αυτών, ο Ερντογάν θέλει να δει την Τουρκία να κατασκευάζει αεροπλάνα, δορυφόρους, ακόμη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ο Ερντογάν θέλει να κάνει την Τουρκία υπερδύναμη;”

Αν ο Θεός ΔΕΝ επέτρεπε τις δυσκολίες στη ζωή μας, αυτό θα είχε για εμάς παραλυτική δράση! Δείτε μια όμορφη παρουσίαση που μου έστειλε ο Βασίλης: Η_πεταλούδα

• Ανάγκασε τον εαυτόν σου σαν συναντήσεις τον διπλανό σου, να τον τιμήσεις παραπάνω από το μέτρο του. Φίλησε τα πόδια και τα χέρια του, και κράτησέ τα πολλές φορές με πολλή τιμή, και βάλε τα επάνω στα μάτια σου, και παίνεψέ τον ακόμα και για εκείνα που δεν έχει. Και σαν χωριστεί από εσένα, πες γι’ αυτόν κάθε καλό και τιμημένο, γιατί με αυτά και με τέτοια τον τραβάς στο καλό και τον κάνεις να ντρέπεται από τα καλά λόγια που του είπες και σπέρνεις σε αυτόν σπόρους της αρετής !
• Κάνοντας αυτό συνηθίζεις τον εαυτό σου, τυπώνεται μέσα σου τύπωμα καλό και θα αποκτήσεις ταπείνωση μέσα σου και χωρίς κόπο κατορθώνεις μεγάλα. Κι όχι μονάχα αυτό, μα κι αν έχει κάποια ελαττώματα, σαν τιμηθεί από σένα, εύκολα παραδέχεται από σένα την γιατρειά του, επειδή ντρέπεται από την τιμή που του έδωσες.
• Τούτον τον τρόπο να έχεις πάντα, να γλυκομιλάς και να τιμάς όλους τους ανθρώπους και να μην ερεθίζεις κανέναν είτε να τον πεισμώνεις μήτε για την πίστη το μήτε για τα κακά έργα του. Φύλαγε τον εαυτό σου να μην προσβάλλεις κανέναν σε κάποιο πράγμα, γιατί έχουμε στον ουρανό Κριτή που δεν κοιτάζει πρόσωπο ! “

Όμορφα λόγια ζωής, του Αγίου Ισαάκ του Σύρου.