Mια είδηση που δημιούργησε αίσθηση την εβδομάδα που μας πέρασε, είχε πρωταγωνιστή έναν δάσκαλο που ξύρισε το κεφάλι του όταν παρατήρησε πως ένας μαθητής του, που έχασε τα μαλλιά του, έπεσε θύμα εκφοβισμού από άλλους συμμαθητές του. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο δάσκαλος έδειξε έμπρακτα τη συμπαράστασή του στο μικρό παιδί που πάσχει από ασθένεια του ανοσοποιητικού.
Είναι αλήθεια ότι πολύς λόγος γίνεται για το σχολικό εκφοβισμό και τις ανησυχητικές διαστάσεις που έχει προσλάβει στις μέρες μας. Έντονος προβληματισμός αναπτύσσεται για τα αίτια, σχετικές πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται για την πρόληψη και αντιμετώπιση περιστατικών βίας στα σχολεία μέσω της ευαισθητοποίησης όλων των φορέων της σχολικής κοινότητας. Αλλά από πολλές πλευρές διατυπώνονται εύλογες αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα αυτών των καλοπροαίρετων δράσεων. Θα μπορούσε κανείς να βρει αναλογίες με το πρόβλημα των ναρκωτικών ουσιών ή της εξάπλωσης του AIDS. Όλοι είναι γνώστες της επικινδυνότητας επιπόλαιων συμπεριφορών, γνωρίζουν τί πρέπει ν’ αποφεύγουν και ουκ ολίγες εκστρατείες ενημέρωσης διοργανώνονται για το θέμα. Τα αποτελέσματα φαίνονται όμως να κυμαίνονται σε μία κλίμακα από πενιχρά μέχρι εντελώς απογοητευτικά. Γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι η ευαισθητοποίηση μόνο θέμα πληροφόρησης;
Αν και τα κοινωνικά φαινόμενα δεν έχουν μονοσήμαντα αίτια και πολλοί παράγοντες υπεισέρχονται στην “εξίσωση” επίλυσής τους, η ενέργεια αυτού του δασκάλου φαίνεται να επανέφερε στο επίκεντρο της προσοχής το σωστό θέμα. Η συνέχεια της είδησης αναφέρει πως σε λίγες μέρες όλα τα παιδιά της τάξης ξύρισαν κι αυτά τα κεφάλια τους δείχνοντας την αγάπη τους στον συμμαθητή τους. Πράγματι, το πιο αποτελεσματικό μέσο διδασκαλίας είναι το παράδειγμα. Ακόμη και τα μικρά παιδιά ξέρουν να διακρίνουν το γνήσιο και το αληθινό. Εξετάζουν προσεκτικά πώς διαχειρίζονται οι ενήλικες τα περιστατικά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά τους. Και είναι πολύ φυσικό να τα αντιγράφουν. Με ένταση και άγχος διαχειρίζονται τις ζωές τους οι ενήλικες; Είναι φυσικό να μπολιαστούν με ανάλογα αισθήματα και τα παιδιά.
Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία – όπως η σημερινή – τα απόνερα της κρίσης των ηθικών αξιών, της απουσίας αληθινής αγάπης και ενός ελπιδοφόρου ορίζοντα ζωής μοιάζουν να έχουν στραγγίξει τα λιγοστά αποθέματα ανθρωπιάς.
Ίσως τα περισσότερα κρούσματα βίας στα σχολεία να είναι οι κραυγές απόγνωσης των θυτών προκειμένου να κερδίσουν λίγο μερίδιο προσοχής, ενδιαφέροντος, ζεστασιάς και θαλπωρής από οικογένεια και σχολείο. Μια διαστρεβλωμένη μορφή του πανανθρώπινου αιτήματος για αγάπη. Και, επίσης, μια προσπάθεια άρνησης στο προσφερόμενο εξοντωτικό σύστημα που δίνει τεράστια σημασία στην κατάκτηση της γνώσης, ενώ ταυτόχρονα αγνοεί την καλλιέργεια του συναισθηματικού κόσμου και των αρετών.
Πρέπει, λοιπόν, γονείς και δάσκαλοι να φροντίσουν ώστε τα παιδιά ν’ αποκτήσουν ευσέβεια, σύνεση και ευγένια ψυχής. Μία τέτοια στροφή στην αγωγή προϋποθέτει ότι πρωτίστως οι φορείς της αγωνίζονται να γίνουν – ναι, ας μη φοβόμαστε τη λέξη – άγιοι, προκειμένου και τα παιδιά να βλέπουν έμπρακτα τα παραδείγματα που καλούνται να μιμηθούν. Όπως ο δάσκαλος από το μακρινό Ιράν. Αποτελεί παράδειγμα έμπρακτης αγάπης και αφοσίωσης, που άγγιξε τα όρια της θυσίας.
Ετικέτες: αγωγή, αρετή, δάσκαλος, παράδειγμα
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.