Ήταν κάποια από τις προηγούμενες ημέρες που αποφάσισα να παρακολουθήσω – μετά από πολύ καιρό, είναι η αλήθεια – απόσπασμα του δελτίου ειδήσεων του γνωστού τηλεοπτικού καναλιού mouga mou. Άκουγα, λοιπόν, τον δημοσιογράφο από τη βουλή να περιγράφει με λεπτομέρεια δευτερολέπτου το πότε έγινε πρόσβαση στο περίφημο στικάκι που περιείχε τη λίστα Λαγκάρντ. Ακολούθησαν σχόλια από τους γνωστούς τηλεδημοσιογράφους, που στηλιτεύουν με απόλυτη δουλοπρέπεια προς τους πάτρονές τους, συγνώμη εννοούσα με τη γνωστή συνέπεια προς τη συνείδησή τους, όλα τα κακώς κείμενα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Για πολλή ώρα, και η πιο λεπτή και ανεπίγνωστη μέχρι τότε πτυχή του ζητήματος είχε φωτιστεί και είχε μπει κάτω από το μικροσκόπιο της ανάλυσης. Και κάποια στιγμή, αφού εξαντλήθηκε το θέμα και η υπομονή μου, ακούω εμβρόντητη άλλη δημοσιογράφο να αναφέρει ότι ο υπουργός – δεν ξέρω αν ακόμη είναι εθνικής – άμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος άλλαξε την διάταξη που αφορά στις βραχονησίδες και πλέον δεν συζητείται για πώληση αλλά για μακροχρόνια μίσθωση. Πριν καλά – καλά συνειδητοποιήσει ο εμβρόντητος τηλεθεατής τί ειπώθηκε λίγο πριν, η συντονίστρια δημοσιογράφος άλλαξε θέμα και δεν υπήρξε το παραμικρό σχόλιο, ούτε μια τόσο δα ολίγων δευτερολέπτων ανάλυση για το ζήτημα των βραχονησίδων. Δεν είναι φαίνεται ούτε καν ενοχλητικό σε ορισμένους ότι η κυβέρνηση εξέταζε το ενδεχόμενο πώλησής τους και άλλαξε – μετά από αντιδράσεις βουλευτών τόσο της αντιπολίτευσης, όσο και της συμπολίτευσης, όπως διαβάζω εδώ – τη διάταξη και πλέον επιτρέπεται η μακροχρόνια μίσθωση ελληνικής γης. Μιας γης, την οποία προάσπισαν με τη ζωή τους τρεις Έλληνες Αξιωματικοί εκείνον τον τραγικό Ιανουάριο του 1996. Έκτοτε το καθεστώς των βραχονησίδων παραμένει γκρίζο – σύμφωνα με την ορολογία που εισήγαγε και επέβαλε η Τουρκία – και η κατ’ ευφημισμόν ελληνική κυβέρνηση σκέφτηκε πως η ανάπτυξη θα έρθει αν – μεταξύ των άλλων – αξιοποιήσουμε, πουλήσουμε ή νοικιάσουμε ελληνική γη. Κι όμως εγώ ισχυρίζομαι ότι μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια πιάνονται. Και ζεστά λεφτά θα μπουν στα έρημα ταμεία μας και το θέμα των γκρίζων ζωνών επιλύεται αναίμακτα. Δεν χρειάζεται πλέον να δίνει κάποιος Έλληνας τη ζωή του για κάτι παλιοερημονήσια που χάσκουν σε γκρίζες ζώνες. Η ζωή είναι πολύτιμη, δεν πρέπει να τη δίνουμε για πλάκα. Οι Τούρκοι θα έχουν τώρα να κάνουν με τους ενοικιαστές της ελληνικής γης. Αυθόρμητα μία λέξη αναβλύζει από τα έγκατα της ψυχής μου: Εύγε! Να το επαναλάβω. Εύγε! Πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς άλλος τόσα χρόνια πριν; Μπράβο στα σαΐνια της κυβερνητικής πολιτικής. Εύχομαι παρόμοιες ρηξικέλευθες αποφάσεις ν’ ακολουθήσουν και για άλλα ζητήματα.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.