Μια σπαρακτική κραυγή μοναξιάς που βγαίνει από τα χείλη ενός ανθρώπου. Τη διαβάζουμε σε κείμενο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου και συγκεκριμένα στον 7ο στίχο του ε΄ κεφαλαίου. Ειπώθηκε στο παρελθόν, αλλά εκφράζει δυστυχώς μια διαχρονική αλήθεια.
Ο άνθρωπος της ευαγγελικής περικοπής σήκωνε για 38 ολόκληρα χρόνια το βαρύ φορτίο της αρρώστιας του, που γίνονταν ακόμη πιο αφόρητο από την έλλειψη ανθρώπινης συντροφιάς. Τυπικά, δεν ήταν μόνος του, καθώς πλήθος πολύ τον συνέθλιβε στον χώρο της κολυμβήθρας. Ουσιαστικά όμως η ύπαρξη τόσο πολλών αλλά αδιάφορων για εκείνον ανθρώπων επέτεινε την αίσθηση της μοναξιάς. Η προσδοκία όλων ήταν φυσικά στραμμένη σε μία μόνο λέξη, την ίαση. Η κάθοδος ενός αγγέλου που θα τάραζε τα νερά, θα αποτελούσε το εναρκτήριο λάκτισμα και την χαραυγή μιας νέας ζωής απαλλαγμένης από την ασθένεια γι’ αυτόν που πρώτος θα έμπαινε στην κολυμβήθρα. Ο άνθρωπός μας όμως δεν είχε κάποιον να τον βοηθήσει. Αυτό είναι και το δικαιολογημένο παράπονο που διατυπώνει στον Χριστό.
«Άνθρωπον ουκ έχω».
Ακόμη και στη σημερινή εποχή – με τα τελειότερα τεχνικά μέσα και δίκτυα επικοινωνίας – υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από την απομόνωση και την εγκατάλειψη, αιτία των οποίων είναι η απουσία αγάπης. Και όταν λείπει η αγαπη σημαίνει – μεταξύ άλλων – ότι έχει διαρραγεί η εμπιστοσύνη και δεν έχεις κάποιον να του ανοίξεις την καρδιά σου.
Είναι πολύ τυχερός όποιος νοιώθει την ύπαρξη, την αγάπη και τη στοργή του Θεού στη ζωή του. Και είναι πολύ τυχεροί εκείνοι στους οποίους μεταλαμπαδεύει αυτή τη θεϊκή αίσθηση διότι έτσι σπάει την αφόρητη αλυσίδα της μοναξιάς.
Ετικέτες: μοναξιά
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.