Με κομμένη την ανάσα παρακολούθησε ολόκληρος ο κόσμος τη συγκλονιστική επιχείρηση διάσωσης των 33 μεταλλωρύχων που παρέμεναν εγκλωβισμένοι για 69 μέρες σε βάθος 700 περίπου μέτρων στο ορυχείο Σαν Χοσέ στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κανείς στα έως τώρα χρονικά δεν επέζησε ενός τόσο μακροχρόνιου εγκλωβισμού σε ορυχείο όσο οι χιλιανοί μεταλλωρύχοι.
Κάθε φορά που ένας από τους εγκλωβισμένους ανέβαινε στην επιφάνεια, χειροκροτήματα και ζητωκραυγές ξεσπούσαν από όσους παρευρίσκονταν στον τόπο της επιχείρησης, αλλά και ρίγη συγκινήσεως διαπερνούσαν όλους όσοι είδαμε το γεγονός σε απευθείας μετάδοση από τα μέσα ενημέρωσης.
Πολλοί αποκάλεσαν “θαύμα” την διάσωση των μεταλλωρύχων. Υμνήθηκε η τεχνική αρτιότητα στην οργάνωση της επιχείρησης, τονίστηκε η πολιτική βούληση της τοπικής κυβέρνησης και επισημάνθηκε ο απαράμιλλος ηρωϊσμός και η ψυχική δύναμη των ίδιων των μεταλλωρύχων.
Η πιο σημαντική, όμως, πτυχή αυτής της είδησης είναι ότι τέτοιες οριακές για τον άνθρωπο στιγμές, όταν δηλαδή βρεθεί κανείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, αποτελούν αφορμές για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του.
Ο 39χρονος Μάριο Σεπούλβεδα, ένας εκ των χιλιανών μεταλλωρύχων, φανερά συγκινημένος, δήλωσε ότι κατά τη διάρκεια του 68ήμερου εφιάλτη:
«Ήμουν με τον Θεό και με τον Διάβολο. Τσακώθηκα μαζί τους. Έπιασα το χέρι του Θεού, ήταν το καλύτερο. Ήξερα πάντα ότι ο Θεός θα μας σώσει».
Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το πρωτοφανές για τα παγκόσμια χρονικά γεγονός, αναρωτήθηκα μήπως μοιάζουμε με υπάρξεις εγκλωβισμένες από τις βιωτικές μέριμνες, άνθρωποι περικυκλωμένοι από ανούσιες πτυχές της καθημερινότητας, στις οποίες και αναλώνουμε μεγάλο μέρος των δυνάμεών μας. Μήπως, ακόμη χειρότερα, βρισκόμαστε “θαμμένοι” στην κακία, το μίσος, την έχθρα, τον εγωϊσμό και ισχύει για μας ο συγκλονιστικός λόγος ότι «όνομα έχεις ότι ζης, αλλά νεκρός ει». Διότι δεν μπορεί να λέγεται ζωή μια κατάσταση στην οποία έχουμε στεγνώσει από κάθε υποψία αγάπης, όταν επιφυλάσσουμε μόνο λόγια πικρά για τον διπλανό μας, όταν η κατάκριση θεωρούμε πως αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά μας. Όταν τα αποθέματα υπομονής είναι μηδαμινά, όταν η υστεροβουλία και οι σκοπιμότητες υπαγορεύουν κάθε μας ενέργεια. Όχι. Αποκλείεται όλα αυτά να συνιστούν ζωή.
Για το λόγο αυτό χρειαζόμαστε επειγόντως έναν διασώστη, που να μας ανασύρει από το απροσμέτρητο βάθος της αμαρτίας, από τη σκοτεινιά και το πετρώδες έδαφος των παθών. Και η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάποιος. Ήρθε πρώτος Εκείνος – ο Χριστός – να μας ανασύρει από τον Άδη διότι αγάπησε και αγαπά το δημιούργημά Του, τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Δεν παραβιάζει όμως τη θέληση και το αυτεξούσιο που ο ίδιος φύτεψε στην ψυχή μας. Πρέπει εμείς να ζητήσουμε την παρέμβασή Του.
Η ανάβαση στην επιφάνεια της γης για τους χιλιανούς μεταλλωρύχους ολοκληρώθηκε λίγα εικοσιτετράωρα πριν. Την «ανάβαση στην όντως ζωή», πότε θα την επιχειρήσουμε όλοι μας;
Ετικέτες: ανάβαση, χιλιανοί μεταλλωρύχοι
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.