Κωσταριδάκη Καλλιόπη

Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν……………………

Η Έλλη Αλεξίου μας μιλάει ……………….

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν κόρη του λόγιου και εκδότη εφημερίδων, Στυλιανού Αλεξίου. Αδέλφια της ήταν η Γαλάτεια Καζαντζάκη (Γαλάτεια Αλεξίου) και ο φιλόλογος Λευτέρης Αλεξίου^[2]. Ήταν παντρεμένη με τον Βασίλη Δασκαλάκη ενώ αργότερα συζούσε για πολλά χρόνια με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη. Ανιψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος. (Η μητέρα του Σιδηρόπουλου ήταν κόρη του Ροδάμανθυ –  αδερφού – της Έλλης Αλεξίου)

Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ’ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη “Στέγη Μικρών Αδελφών”. Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά το γάμο της με το Βασίλη Δασκαλάκη. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας, όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας επί 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ Λογοτεχνών. Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας^[1] αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 αυτοεξορίστηκε^[2] από την Ελλάδα και μέχρι το 1962 εργαζόταν ως εκπαιδευτικός σύμβουλος των ελληνικών σχολείων των σοσιαλιστικών χωρών.Το 1962 της επετράπη να επιστρέψει στην Ελλάδα για να μπορέσει να παρευρεθεί στην κηδεία της αδελφής της, Γαλάτειας Καζαντζάκη^[2] αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ.

Διακρίνονται από αριστερά: Γαλάτεια Καζαντζάκη, Μάρκος Αυγέρης, Έλλη Αλεξίου

Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους^[3] καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους.

Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α’ και Β’ Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Κατά την περίοδο της παραμονής της στο εξωτερικό ζούσε στη Ρουμανία^[2] ενώ με την επιστροφή της στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα (Λ. Αλεξάνδρας).

ΠΗΓΕΣ : https://el.wikipedia.org /  http://www.ekriti.gr

Ιστορικό πλαίσιο 

Ο εμφύλιος πόλεμος και τα κύρια προβλήματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας (1944-1963)

Νεκροί στο συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου 1944

Η εμφύλια σύγκρουση

Αμέσως μετά την Απελευθέρωση, η απόφαση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας για αφοπλισμό μόνο του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός : στρατιωτικό σκέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) κατά την τριπλή κατοχή της Ελλάδας. Ιδρύθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1942 κατόπιν απόφασης που είχε λάβει τον Ιανουάριο του 1942 η συγκροτηθείσα “Κεντρική Στρατιωτική Επιτροπή” του ΕΑΜ. Μία από τις πρώτες ομάδες που ανέλαβαν δράση από έμπειρα στελέχη του ΚΚΕ στη Θεσσαλία και Μακεδονία την εποχή εκείνη ήταν και αυτή που δραστηριοποιούταν στη Φθιώτιδα από τον κομμουνιστή, Άρη Βελουχιώτη, που πολύ σύντομα ανέλαβε αρχικαπετάνιος της μεγαλύτερης και μαζικότερης αντιστασιακής οργάνωσης στην Ελλάδα, στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου^[1].) προκάλεσε την αντίδραση του ΕΑΜ, που οργάνωσε συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας (3 Δεκεμβρίου 1944). Οι συγκεντρωμένοι δέχτηκαν πυρά και περίπου 30 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Τότε ξεκίνησαν μάχες σε ολόκληρη την Αθήνα ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τις κυβερνητικές δυνάμεις, που υποστηρίζονταν από βρετανικό στρατό. Οι συγκρούσεις ήταν πολύνεκρες, κράτησαν περίπου ένα μήνα (Δεκεμβριανά ή μάχη της Αθήνας) και έληξαν με ήττα των δυνάμεων του ΕΑΜ και αποχώρησή τους από την Αθήνα.

Στις αρχές του 1946, τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά κινούνταν, πλέον, στη λογική της ένοπλης σύγκρουσης. Σε αυτό το κλίμα, ένα, αμφίβολης γνησιότητας, δημοψήφισμα (Σεπτέμβριος 1946) επέτρεψε την επιστροφή στην Ελλάδα του Γεώργιου Β’, τον οποίο διαδέχθηκε, μετά τον θάνατό του (1947), ο αδερφός του Παύλος. Παράλληλα, στην ύπαιθρο συγκροτούνταν ένοπλες αριστερές ομάδες που πήραν την ονομασία Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (Δεκέμβριος 1946).

Στις αρχές του 1947 οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην Ελλάδα (δόγμα Τρούμαν), μετά την απόφαση της Βρετανίας να αποσυρθεί, στρατιωτικά, από τη χώρα. Οι ΗΠΑ επιδίωκαν να περιορίσουν τη σοβιετική επιρροή, καθώς εκτιμούσαν ότι η Σοβιετική Ένωση προέτρεπε το ΚΚΕ σε σύγκρουση. Οι Σοβιετικοί, ωστόσο, δεν αναμείχθηκαν, άμεσα, στον ελληνικό Εμφύλιο.

Παράλληλα, δημιουργήθηκαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στα οποία οδηγήθηκαν χιλιάδες αριστεροί πολίτες. Tο μεγαλύτερο από αυτά ήταν στη Μακρόνησο, ένα έρημο νησί απέναντι από το νότιο άκρο της Aττικής. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ κηρύχθηκαν παράνομα (τέλη 1947).

Η αμερικανική επέμβαση και η ρήξη Σοβιετικής Ένωσης-Γιουγκοσλαβίας (που στέρησε τον Δημοκρατικό Στρατό από ένα σημαντικό στήριγμα, τη γιουγκοσλαβική βοήθεια) άλλαξαν τα δεδομένα του Εμφυλίου. Τελικά, ο κυβερνητικός στρατός, υπό την ηγεσία του στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου, απώθησε τον Δημοκρατικό Στρατό προς τα ελληνοαλβανικά σύνορα και τον νίκησε (Αύγουστος 1949).

Ο Εμφύλιος άφησε πίσω του περίπου 50.000 νεκρούς, περίπου 80.000 πολιτικούς πρόσφυγες, που κατέφυγαν στις χώρες της Α. Ευρώπης, 700.000 ανθρώπους που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τεράστιες υλικές ζημιές. Επιπλέον, ο Εμφύλιος άνοιξε ένα βαθύ χάσμα ανάμεσα στους Έλληνες το οποίο σφράγισε τη μεταπολεμική ελληνική κοινωνία.

Το πολίτευμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας ήταν βασιλευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι πολίτες, ωστόσο, που κρίνονταν ύποπτοι αριστερών φρονημάτων στέλνονταν στις φυλακές και στα στρατόπεδα εξορίας. Κάποιοι εκτελούνταν. Το κράτος απαιτούσε την υπογραφή «δηλώσεων νομιμοφροσύνης». To σύνταγμα του 1952, αν και παραχωρούσε πολιτικά δικαιώματα και στις γυναίκες, ήταν αυταρχικό και κάλυπτε, νομικά, αυτές τις αντιδημοκρατικές πρακτικές. Με άλλα λόγια, το ελληνικό πολίτευμα εμφάνιζε σοβαρές δυσλειτουργίες.

Κύρια στηρίγματα του καθεστώτος ήταν οι ΗΠΑ, η μοναρχία και το παρακράτος (βλέπε γλωσσάριο). Οι ΗΠΑ, με εδραιωμένη την επιρροή τους μετά την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (1952) και την εγκατάσταση αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη χώρα (1953), είχαν πρωτεύοντα λόγο στα ελληνικά πράγματα. Οι βασιλείς αναμειγνύονταν διαρκώς στην πολιτική ζωή. Οι παρακρατικοί δεν δίσταζαν να επιτίθενται εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος.

Στο πλαίσιο αυτό, σχηματίστηκαν, την περίοδο 1949-1952, διάφορες κυβερνήσεις που έμειναν για λίγο στην εξουσία. Αξιοσημείωτη ανάμεσα σε αυτές υπήρξε η κυβέρνηση του Νικόλαου Πλαστήρα, η οποία προχώρησε σε αμνηστεύσεις πολιτικών κρατουμένων (μέτρα ειρήνευσης) σε μια προσπάθεια κατευνασμού των παθών του πρόσφατου εμφύλιου πολέμου.

Το 1952 πρωθυπουργός αναδείχτηκε ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, επικεφαλής του κόμματος Ελληνικός Συναγερμός (1952-1955).

Διάδοχός του υπήρξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, επιτυχημένος υπουργός στις κυβερνήσεις Παπάγου, που ίδρυσε το κόμμα Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις (ΕΡΕ) και κυβέρνησε την περίοδο 1955-1963.

Το Κέντρο απέκτησε ενιαία πολιτική έκφραση μόλις το 1961, μετά την ίδρυση της Ενώσεως Κέντρου, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Μεγαλύτερο νόμιμο κόμμα της Αριστεράς ήταν η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), που ιδρύθηκε το 1951. Το ΚΚΕ βρισκόταν εκτός νόμου.

Στα τέλη της περιόδου που εξετάζουμε η πολιτική κρίση οξύνθηκε. Η εκλογική νίκη της ΕΡΕ, το 1961, αμφισβητήθηκε έντονα. Παράλληλα, αναπτύχθηκαν σημαντικοί κοινωνικοί αγώνες. Χιλιάδες πολίτες κατέβηκαν στους δρόμους ζητώντας δημοκρατικές ελευθερίες, βελτίωση των οικονομικών συνθηκών ζωής και αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση. Σε αυτό το κλίμα, παρακρατικοί δολοφόνησαν, με τη συνεργασία της αστυνομίας (όπως αποδείχτηκε στη δίκη που ακολούθησε), τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη (1963). Ο Κ. Καραμανλής, αντιμετωπίζοντας προβλήματα στις σχέσεις του με τα ανάκτορα, παραιτήθηκε (1963) και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι (1964).

Οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης, παρά τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα, ήταν υψηλοί. To 1950 ιδρύθηκε η Δημόσια Eπιχείρηση Hλεκτρισμού (ΔEH). Kατά την οκταετία Καραμανλή έγιναν σημαντικά έργα υποδομής (δρόμοι, γέφυρες, εγγειοβελτιωτικά έργα) και μεγάλες ξένες επενδύσεις. Γεγονός-σταθμός υπήρξε η έναρξη, το 1961, της διαδικασίας ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ).

ΠΗΓΗ: http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C105/65/527,1872/

Δείτε εδώ το διαδραστικό σχολικό βιβλίο

Μαθητική Εργασία

Η Αθήνα τη δεκαετία του 1950

Περισσότερες εικόνες στη σελίδα: http://www.athensmagazine.gr/art/articles/137293

Δείτε εικόνες από τα Χριστούγεννα στην παλιά Αθήνα πατώντας εδώ  

ΒΙΟΠΑΛΗ – ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ 

Δείτε Paradosiaka-Epaggelmata : τη μαθητική εργασία από το επαγγελματικό Γυμνάσιο Πύργου.

Ο ΤΕΝΕΚΕΤΖΗΣ

Ο τενεκετζής επεξεργαζόταν ανοξείδωτη λαμαρίνα. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ήταν διάφορα ψαλίδια, σφυριά, μέτρο, ματσόλα (ξύλινο σφυρί) και κολλητήρι. Το εργαστήρι του ήταν στον ίδιο χώρο που πουλούσε τα σκεύη του. Τα είχε όλα αραδιασμένα μπροστά στο μαγαζί του και πίσω από ένα πάγκο βρισκόταν ο ίδιος όπου δούλευε. Εκεί βρισκόντουσαν και όλα τα εργαλεία του μαζί με το αμόνι, τη φουφού,

όπου έλιωνε το καλάι (κασσίτερος) και μεγάλα κομμάτια λαμαρίνας.

Ο μάστορας δούλευε ασταμάτητα, δεν είχε ωράριο. Όταν τέλειωνε την παραγωγή, ασχολιόταν με τις επιδιορθώσεις, και αν το είχε μέσα του έφτιαχνε διάφορα σχέδια πάνω σε αντικείμενα που κατασκεύαζε. Αν είχε χρόνο περνούσε από τις γειτονιές και τα χωριά, φορτωμένος με το αμόνι, την γκαζιέρα

για να λιώνει το καλάι και τα άλλα σύνεργα και επισκεύαζε όσα μεταλλικά σκεύη είχαν τρυπήσει ή σπάσει.

Η ΠΛΥΣΤΡΑ

Μια επίπονη, πολύ κουραστική και πολύπλοκη εργασία για τις νοικοκυρές ήταν το πλύσιμο των ρούχων, η μπουγάδα. Γινόταν συνήθως μέσα στο σπίτι και όταν οι καιρικές συνθήκες και η εποχή το επέτρεπαν, γινόταν στον ποταμό ή σε κάποιο κοντινό πηγάδι. Η διαδικασία του πλυσίματος ήταν επίπονη γιατί δεν υπήρχε νερό στο σπίτι και η μπουγάδα έπρεπε να μεταφερθεί από το σπίτι στο πηγάδι και πίσω. Ακόμα, τότε δεν υπήρχαν απορρυπαντικά και το πράσινο ή λευκό σαπούνι ήταν το μόνο μέσο καθαρισμού.

Τα σύνεργα για το πλύσιμο τη μπουγάδα ήταν:

1. Η σκάφη πλυσίματος

2. Η πλύστρα, ένα ειδικά κατασκευασμένο ξύλο που προσαρμοζόταν στη σκάφη με οριζόντιες εγκοπές για το καλύτερο τρίψιμο των ρούχων.

3. Το μπουγαδοκόφινο, ένα κοφίνι από λυγαριά όπου τοποθετούνταν τα ασπρόρουχα και περιλούζονταν με αλουσά και αθόνερο

Αλουσά = αλισίβα = σταχτόνερο.

Η αλισίβα έχει καθαριστικές ιδιότητες, λόγω του ανθρακικού καλίου, το οποίο έχει την ικανότητα να διαλύει γενικά τις ακαθαρσίες και ιδίως τους λιπαρούς ρύπους.

Για να παρασκευάσουμε αλισίβα, υπάρχει μια πολύ παλιά και απλή μέθοδος.

Παίρνουμε μια κατσαρόλα με νερό (κατά προτίμηση απιονισμένο ή βρόχινο ιδανικά) και μέσα τοποθετούμε δυο κούπες στάχτη.

Μόλις βράσει το νερό με την στάχτη φιλτράρουμε το νερό με ένα πανί και το νερό που παράγεται είναι η αλισίβα.

Η παραδοσιακή αλισίβα καθαρίζει, γυαλίζει, λευκαίνει και απολυμαίνει ρούχα, τζάμια, λουστραρισμένα ξύλα, ασημικά, πιάτα, σκουριές και κιτρινάδες που έχουν ποτίσει μάρμαρα, πλακάκια κτλ. Μπορούμε να φυλάξουμε το διάλυμα σε μπουκάλια για μελλοντική χρήση.

Με την αλισίβα γινόταν η παραδοσιακή μπουγάδα.

4. Το μπουγαδοτσίκαλο για το ζέσταμα του νερού

5. Ένα μικρότερο δοχείο ή κουβάς για τη μεταφορά του ζεστού ή κρύου νερού από και προς το μπουγαδοτσίκαλο

6. Ξύλα για το άναμμα της φωτιάς όπου θα ζεσταινόταν το νερό

7. Αθομαντήλα, ένα ειδικό ύφασμα χοντρό και ανθεκτικό που το έβαζαν πάνω στο μπουγαδοκόφινο και έβαζαν μέσα άθο, στάχτη από καμένα ξύλα και νερό

8. Στάχτη από ξύλα, η οποία διαλυόταν με νερό και στη συνέχεια σουρωνόταν μέσα από την αθομαντήλα το καθαρό νερό μαζί με τη χημική ουσίπου καθάριζε και άσπριζε τα ρούχα. Αυτό το μείγμα ονομαζόταν αλουσά. Από την προηγούμενη μέρα λοιπόν η νοικοκυρά ετοίμαζε τα σύνεργα και τα παιδιά μετέφεραν νερό στο σπίτι. Από το πρωί άρχιζε με το άναμμα της φωτιάς και ζέσταινε νερό στο μπουγαδοτσίκαλο.

Έβαζε ζεστό νερό στη σκάφη και με σαπούνι έτριβε τα ρούχα για να καθαρίσουν. Χωριστά πάντα τα άσπρα από τα χρωματιστά και τα μαύρα. Ύστερα τοποθετούσε τα άσπρα στο μπουγαδοκόφινο, αφού φυσικά τους έκανε μια πρώτη πλύση με άσπρο σαπούνι και τοποθετούσε το κοφίνι πάνω στη σκάφη για να σουρώσει η αλουσά. Όταν γέμιζε το κοφίνι, έβαζε μέσα στην αθομαντήλα στάχτη και στη συνέχεια νερό.

Η νοικοκυρά εν τω μεταξύ έπλενε χωριστά τα χρωματιστά και τα μαύρα ρούχα. Στη συνέχεια τα ξέπλενε με νερό και τα άπλωνε στο ήλιο, στον απλωτό, για να στεγνώσουν.

Στη συνέχεια έβγαζε τα άσπρα από το κοφίνι, τους έκανε ακόμα ένα χέρι πλύσιμο με σαπούνι, τα ξέπλενε με άφθονο νερό και τα άπλωνε στον απλωτό για να στεγνώσουν. Όταν στέγνωναν, τα μάζευε, τα δίπλωνε όμορφα και τα μετέφερε στα ντουλάπια. Κάποια ρούχα, όπως τα πουκάμισα και τα ρούχα των κοριτσιών, τα σιδέρωνε με σίδερο που λειτουργούσε με κάρβουνα.

Σίδερο με κάρβουνα και το παλιό γουδί

ΠΗΓΗ:http://www.crete-news.gr

 Ο μποξάς

Τον παλιό καιρό το γυναικείο παλτό ήταν για τις πρωτευουσιάνες. Οι χωρικές γυναίκες στα Κύθηρα είχαν το μποξά τους και τη μάλια τους, απαραίτητο συμπλήρωμα της παραδοσιακής φορεσιάς . Ο μποξάς  είναι από μαλλί προβάτου ανάφαλο (ξασμένο) πλεγμένο με το βελονάκι.Ο μποξάς ήταν τετράγωνος και τον έριχναν στην πλάτη διπλωμένο τριγωνικά.

Οι εργασίες μας 

Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο

Δείτε το στο slideshare.net

Δείτε το στο slideshare.net

Δείτε το στο slideshare.net

ΑΝΑΛΥΣΗ 

ΘΕΜΑ: Το χριστουγεννιάτικο δώρο που δεν αγοράστηκε ποτέ εξαιτίας της εξορίας του πατέρα και της φτώχειας.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ: Οι συνέπειες του πολέμου γενικότερα στα παιδιά ./ Η επίδραση των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών στη δομή της οικογένειας και στην ψυχολογία των παιδιών /Μονογονεϊκή οικογένεια/ Πρόβλημα επιβίωσης.

ΔΟΜΗ – ΠΛΑΓΙΟΤΙΤΛΟΙ

1^η Ενότητα: «Η Αγγελικούλα, μόλις… θα του το πω». Τίτλος : Το ηλεκτρικό τρενάκι

2^η Ενότητα: «Στην οδό Αιόλου… για τις γιορτές». Τίτλος : Οι προσδοκίες των παιδιών

3^η Ενότητα: «Η Αγγελικούλα με τη μαμά… τα σπίτια…». Τίτλος: Το ανεκπλήρωτο όνειρο των παιδιών.

ΤΕΧΝΙΚΗ: Διάλογος,  γ’ πρόσωπη αφήγηση από ετεροδιηγητικό αφηγητή (δε συμμετέχει στην ιστορία που αφηγείται), παντογνώστης αφηγητής.

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ: Διάλογος, περιγραφή, αφηγηματικές αναδρομές,  αφηγηματική παράλειψη ( στην οδό Αιόλου: Η μάνα ζητιανεύει ενώ τα παιδιά κοιτούν τα  παιχνίδια/ Η μητέρα εξακολουθεί να ζητιανεύει/ Τα παιχνίδια της βιτρίνας που ΔΕΝ πουλήθηκαν  ).

ΓΛΩΣΣΑ: Απλή δημοτική .

ΥΦΟΣ: Απλό και ζωηρό.

ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΑ ΜΕΣΑ:

• Μεταφορές :«Θα πάμε άμα σφίξει ο κόσμος»,  «Ανεβοκατεβαίνει στα βουνά, χωρίς να γκρεμίζεται …να σου τον και ξετρυπώνει από την άλλη μεριά της βιτρίνας, και ξαναρχίζει τα ίδια…»,  «Ευτυχώς που κι ο σιδερόδρομος δεν είχε φύγει από τη βιτρίνα…Φαινόταν κι αυτός σα στενοχωρημένος», «Γιατί αυτός είχε έρθει στον κόσμο, μόνο και μόνο για να δώσει χαρά στα παιδιά, και τώρα αντί για χαρά, τους είχε δώσει στενοχώρια»,  «…θα’ χουν γεμίσει τα έρημα, τα ορφανεμένα μας τα σπίτια».

• Επαναλήψεις  «Θα πάω να σταθώ στην οδός Αιόλου» – «Θα σταθώ στην οδός Αιόλου»,  «Θα πάμε άμα σφίξει ο κόσμος. – Και πότε θα σφίξει ο κόσμος;», «- Άμα βγει ο ήλιος. – Κι αν δε βγει ο ήλιος, δε θα πάμε;», «Δεν μπορούμε να τ’ αγοράσουμε μεις…- Όσα κι αν πιάσουμε, δεν μπορούμε….- Πότε θα μπορέσουμε;», «- Άμα έρθει ο μπαμπάς σου….- Πότε θα’ ρθει ο μπαμπάς μου;», «- Θα τον αφήσουν πριν από την Πρωτοχρονιά;…- Ναι…ναι…πριν από την Πρωτοχρονιά», «- Να του το πεις όμως και συ… – Ναι…ναι…θα του το πω»,  «Μα οι μέρες περνούσαν. Πέρασε κι η Πρωτοχρονιά», «Φαινόταν κι αυτός σα στενοχωρημένος» – «Κι ο σιδερόδρομος κι αυτός ήταν πολύ στενοχωρημένος»,  «Δεν τους άφησαν οι κακοί άνθρωποι» – «θα’ χουν φύγει οι κακοί άνθρωποι».

• Εικόνες (Περιγραφές προσώπων, τοπίων, αντικειμένων): «Ήταν ένας σιδερόδρομος…και ξαναρχίζει τα ίδια…»,  «Τα παιδιά στράφηκαν…ως την οδό Αιόλου»,  «Μα οι μέρες περνούσαν….Φαινόταν κι αυτός σα στενοχωρημένος».

• Αντιθέσεις : «- Αν ερχόταν ο μπαμπάς μας από την εξορία» ≠ «Κανένας όμως μπαμπάς δεν ήρθε από την εξορία»/   «μόνο και μόνο για να δώσει χαρά στα παιδιά»≠ «τους είχε δώσει στενοχώρια» / «θα’ χουν φύγει οι κακοί άνθρωποι» ≠ «κι οι καλοί μπαμπάδες θα μας έχουν έρθει»/ «θα’ χουν γεμίσει»≠ «τα έρημα, τα ορφανεμένα μας τα σπίτια».