Εργαστήρι μετάφρασης.

Έχουμε τη χαρά να έχουμε μαζί μας σήμερα, Παρασκευή 23-4-10 και Δευτέρα 26-4-10,

τη Βικτώρια Τράπαλη,  συγγραφέα, μεταφράστρια , στιχουργό και δημοσιογράφο,  για να μας μιλήσει για τη δουλειά των μεταφραστών και να μας μυήσει στα μεταφραστικά μυστικά. Η γλώσσα της μετάφρασης θα είναι από αγγλικά σε ελληνικά και το κείμενο, απόσπασμα από το βιβλίο “Alice’s Adventures in Wonderlan”του  Lewis Carroll. Το εργαστήρι θα γίνει στα πλαίσια του μαθήματος της Αγγλικής γλώσσας, στο τμήμα Β1 του Λυκείου και θα διαρκέσει δύο διδακτικές ώρες συνολικά.

ΦΥΤΕΜΑ ΣΠΟΡΩΝ Την Κυριακή, 14 Μαρτίου 2010, στις 11 το πρωί, θα φυτέψουμε σπόρους και φυτά στο χώρο του σχολείου μας.Οι εκδηλώσεις για τους σπόρους, που γίνονται στην Αίγινα, το Μάρτη και τον Απρίλη του 2010,είναι αφιερωμένες στο Σταύρο.Σας περιμένουμε! 

Την Πέμπτη, 25 Φεβρουαρίου, ημέρα ανοιξιάτικη κι ηλιόλουστη, θάνατος χτύπησε το σχολείο μας. 11.55, ένα λεπτό πριν χτυπήσει το κουδούνι για μέσα, στο προαύλιο, ο Σταύρος, υγιέστατο παλικάρι, μαθητής της Γ Λυκείου,  ενώ μιλούσε με τους φίλους του, ξαφνικά σωριάστηκε νεκρός. Τίποτα, ούτε οι πρώτες βοήθειες του γυμναστή, ούτε ο καρδιολόγος που γρήγορα ήρθε, ούτε η «θετική ενέργεια» 250 ατόμων, μαθητών και καθηγητών, που κρατούσαν τη δική τους αναπνοή περιμένοντας να δουν ένα νεύμα ότι ο Σταύρος ανάσανε, δεν μπόρεσαν να επαναφέρουν τη φυσική, ηθική τάξη των πραγμάτων.

Πέμπτη Οκτώβριος 29th 2009, 1:37 μ.μ.

 “… τώρα στις διακοπές σου φρόντισε….να βρεις μια part-time απασχόληση με αμοιβή ….  αυτό είναι κύρια το σχολείο της ζωής….” Με αυτή την παραίνεση κατέληγε η απάντηση καθηγητή σε 15χρονο μαθητή που εξέφραζε τις απόψεις του για τη σχολ. ζωή σε τοπικό έντυπο.

Μα είναι δυνατόν να  συμβουλεύουμε τα παιδιά μας να αποκτούν υποχρεώσεις και το καλοκαίρι; Μα πότε οι έφηβοι μας θα έχουν ελεύθερο χρόνο; Το χειμώνα που τρέχουν να προφτάσουν  σχολείο -φροντιστήριο-διάβασμα; Ο ελεύθερος χρόνος ορίζεται ως ο χρόνος που εκμεταλευόμαστε για την ικανοποίηση αυστηρά προσωπικών επιδιώξεων, ενδιαφερόντων και αναγκών με   κριτήρια και κίνητρα.της δικής μας επιλογής. Ο οργανισμός όλων μας και ιδιαίτερα του εφήβου έχει ανάγκη ανάπαυσης και ανανέωσης των αποθεμάτων ενέργειας. Ναι μεν θα τα βγάλει πέρα αλλά με τί κόστος; Την αύξηση των αγχογόνων ορμονών όπως είναι η αδρεναλίνη που με το χρόνο μπορεί να οδηγήσει στην τόσο συχνή στις μέρες μας κατάθλιψη;   Ο ελεύθερος χρόνος είναι απαραίτητος, ειδικά στην εφηβεία που όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικό στάδιο είναι στην εξελικτική πορεία του ανθρώπουι, γιατί ο έφηβος χρειάζεται περισσότερη αφοσίωση στην ενδοσκόπηση και την απόκτηση ταυτότητας. Αυτή είναι η  εποχή που θα έλθει σε επαφή με  την ιδεολογία, θα αποκτήσει αξίες και θα κάνει σχέδια για τη ζωή του. Χρειάζονται χρόνο να αφιερώσουν στον εαυτό τους για να τον γνωρίσουν. Μέσα από τις δραστηριότητες στον ελέυθερο χρόνο θα ικανοποιήσουν ανάγκες πρακτικές, δημιουργικές πνευματικές, κοινωνικές, συναισθηματικές. Είναι σημαντικό να νιώσουν ευχαρίστηση, ικανοποίηση, πληρότητα, κοινωνική και ψυχική ολοκλήρωση. Να είναι ξένοιαστοι, να παίξουν, να γελάσουν, να φλερτάρουν, να ερωτευτούν, να ακούσουν μουσική, να διαβάσουν εξωσχολικά βιβλία που θα τους ταξιδέψουν και θα καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, να ονειρευτούν και να χαλαρώσουν και να βαρεθούν στο κάτω-κάτω -θα μάθουν να διαχειρίζονται τη βαριεστημάρα τους.  Αυτά όλα θεωρούνται άχρηστα αγαθά στις μέρες μας;   Είναι βασικότερο να μάθει να υπακούει στα ωράρια και στα αφεντικά από τώρα και να κάνει εξάσκηση στο πώς θα αυξήσει το χαρτζιλίκι του καταναλώνοντας το πάραυτα σε καινούριο κινητό, επώνυμα ρούχα η μηχανάκι;Υπάρχουν βέβαια  αρκετές περιπτώσεις που οι έφηβοι των 18 κάτω πρέπει να δουλέψουν για να ενισχύσουν τα πενιχρά οικονομικά της οικογένειας. Αυτό είναι σεβαστό και εκτιμητέο. Όχι όμως και ως μέσο για ….μάθηση. Μάθηση ότι τί; Το κέρδος πόσο δύσκολα βγαίνει (για όλους;) και τί θυσίες χρειάζεται ; Με αυτό τον τρόπο οι έφηβοι μας θα γίνουν οι σύγχρονοι ενήλικες που όλοι ήδη γνωρίζουμε: αγχώδεις,  κουρασμένοι, απογοητευμένοι, παραιτημένοι και τόσα άλλα …..-μένοι. Ας το τρενάρουν τουλάχιστον λίγο ώστε να αποκτήσουν περισσότερα εφόδια για να αντιμετωπίσουν τη δουλεία-εργασία (συγνώμη τώρα λέγεται απασχόληση) της παγκοσμιοποιημένης εποχής μας.   Και εδώ έρχεται το παλιό καλό ερώτημα: Ζούμε για να δουλεύουμε η δουλεύουμε για να ζούμε; Και ζωή μεταξύ άλλων σημαίνει: δημιουργώ, είμαι ελεύθερος,  έχω χρόνο.Ζήτω ο δημιουργικός ελεύθερος χρόνος !Κορκοβέλου Ειρήνη

Η ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ

Ζούμε σε μια αντιπνευματική, βαθιά καταναλωτική και υλιστική εποχή. Οι Έλληνες δε χαρακτηριζόμαστε από την αγάπη μας για το διάβασμα και αυτό φαίνεται και  από τις πωλήσεις των βιβλίων και βέβαια από την ίδια μας την καθημερινότητα και από τα κονδύλια των κυβερνήσεων για την παιδεία και από τα ποσοστά των αναλφάβητων και από τις λίγες βιβλιοθήκες που υπάρχουν σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.Εδώ θα ασχοληθούμε με τις αιτίες που τα παιδιά μας καταλήγουν να αντιπαθήσουν η ακόμη και να μισήσουν το διάβασμα και να δείξουμε το όφελος που θα είχαν αν συμφιλιώνονταν με τα βιβλία και τα αγαπούσαν. Στόχος να μη σταματήσουν ποτέ τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να αναζητούν τη μαγεία, το όνειρο, την αγάπη για την καλλιέργεια και τη “Γνώση”  όχι απλά την πληροφορία. Γιατί η ελπίδα όλων μας για έναν δικαιότερο, καθαρότερο, ειρηνικότερο, καλύτερο, ιδανικό κόσμο ανασαίνει μέσα σε αυτούς τους σημερινούς  νεαρούς συγκατοίκους μας στον πλανήτη.«Διάβασε!», «Διάβασε», «Μα  κάτσε και διάβασε επιτέλους!». Επαναλαμβανόμενη, και πολλές φορές εις μάτην, εντολή-παρότρυνση προς παιδιά όλων των ηλικιών από γονείς και δασκάλους . Αλλά είναι μερικές λέξεις-ρήματα,  όπως «αγάπησε», «ερωτεύσου», «ονειρέψου», «διάβασε» που δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν στην προστακτική. Μπορούμε να υπακούσουμε και να υποκριθούμε ότι διαβάζουμε με ένα ανοιχτό βιβλίο μπροστά μας και ο νους μας να τρέχει σε έρωτες, σε βόλτες, σε ποδόσφαιρο και οπουδήποτε αλλού εκτός απ’ το περιεχόμενο του συγκεκριμένου βιβλίου. Για να διαβάσει κανείς πρέπει πραγματικά να το θέλει, να έχει κίνητρο. Και τι καλύτερο κίνητρο απ’ την αγάπη. Αγάπη για τη μάθηση που μια από τις πολλές πηγές της είναι και το διάβασμα. Μόνο που αυτή η αγάπη δεν είναι έμφυτη, καλλιεργείται.  Ο καταναγκασμός και η απειλή διαφόρων τύπων τιμωρίας είναι αντικίνητρα που φέρνουν απέχθεια γι αυτή την υποχρέωση που τη βιώνουν ως «καταναγκαστικό έργο». Επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι η καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας είναι αποτελεσματική όταν η πρώτη επαφή με το βιβλίο δε βασίζεται σε καταναγκασμό αλλά έχει χαρακτήρα ψυχαγωγικό, δίνει χαρά και ευχαρίστηση. Τα θεμέλια αυτά μπαίνουν στην παιδική ηλικία . Το παράπονο των γονιών ότι τα παιδιά τους δε διαβάζουν θα μπορούσε να αντιστραφεί και να γίνει παράπονο των παιδιών προς τους γονείς: οι γονείς μου δε διαβάζουν. Γιατί η αναγνωστική συμπεριφορά των γονέων καθορίζει και τη στάση των παιδιών απέναντι στο βιβλίο, τα οποία συνήθως μιμούνται τους γονείς τους. Ο δρόμος  προς το βιβλίο ξεκινά πολύ πριν το σχολείο, μέσα στην ίδια την οικογένεια. Τα παιδιά μας πρέπει να τα βοηθήσουμε  να διαπιστώσουν τα ίδια από μικρή ηλικία ότι τα βιβλία είναι φίλοι τους, σύντροφοι τους και πηγή ευχαρίστησης. Ας τα πάρουμε αγκαλιά από τη μωρουδιακή ακόμη ηλικία με ένα βιβλίο στο χέρι –κυκλοφορούν τόσα πολλά και για κάθε ηλικία- και ας τα μάθουμε να ρωτούν και να απορούν. Ας οδηγήσουμε τη φαντασία τους σε ταξίδια ξεφυλλίζοντας μαζί τους χρωματιστές εικόνες, με τη χρωματιστή φωνή μας στην ανάγνωση κι ας τους εμπνεύσουμε την επιθυμία της μάθησης και ας τα κάνουμε να αισθανθούν τη χαρά της γνώσης.Έπειτα έρχεται η επαφή με το σχολείο. Κάθε χρόνο χιλιάδες εξάχρονα πιτσιρικάκια εκπληρώνουν το νηπιακό τους όνειρο: να πάνε και αυτά στο σχολείο, όπως πριν τα μεγαλύτερα αδέλφια, και να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν. Σπάνια όμως διατηρούν αυτόν τον αρχικό ενθουσιασμό. Συνήθως φοβούνται, αγχώνονται, απογοητεύονται και γρήγορα χάνουν το μεράκι και το κέφι τους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι φταίει;  «Ποιός είναι ο απώτερος στόχος του συγγραφέα με βάση τη δομή του κειμένου;» ερώτηση που τον πρώτο μήνα  στο Γυμνάσιο έπρεπε να απαντηθεί γραπτώς και που έκανε το γιό μου -πολύ καλό μαθητή στο Δημοτικό- να κλαίει με μαύρο δάκρυ και εμένα –πανεπιστημιακής εκπαίδευσης- να νιώθω γελοία που δεν μπορούσα να τον βοηθήσω. «Τι ήταν αυτό που σου διάβασα; Το κατάλαβες; Που έχεις το νου σου; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Σχολίασε το». Ερωτήσεις που θυμίζουν ανάκριση, που δημιουργούν συναισθήματα φόβου στο παιδί που πιθανόν του λείπει η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση, ότι θα απαντήσει. λάθος και βέβαια τα λάθη δεν είναι ποτέ καλοδεχούμενα. Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι  τα βιβλία δεν γράφτηκαν για να τα σχολιάσουν τα παιδιά μας, αλλά για να τα διαβάσουν. Ο καθηγητής και συγγραφέας Ντανιέλ Πενάκ λέει: «Το σχόλιο είναι χρήσιμο αλλά όχι το ζητούμενο. Στην εποχή μας τα σχόλια βασιλεύουν σε τέτοιο σημείο που πολλές φορές αφαιρούν από μπροστά μας το αντικείμενο που σχολιάζεται… Δεν έβρισκα ερεθίσματα στα μαθήματα που όριζε το κράτος. Ακόμη κι αν η διδακτέα ύλη ήταν πλούσια και συναρπαστική η δύσθυμη σχολαστικότητα των βαυαρών καθηγητών θα με έκανε να σιχαθώ και το πιο ενδιαφέρον θέμα». « Στο σχολείο ζητιέται όχι μόνο κατανόηση του κειμένου αλλά και στρατηγική. Πολλοί «κακοί» μαθητές έχουν έλλειψη στοιχειώδους έφεσης στη στρατηγική κι έτσι συγχέουν τις σχολικές επιδόσεις με την καλλιέργεια. Πιστεύουν ότι είναι παρίες της ανάγνωσης, ότι η απόλαυση αυτή είναι για λίγους και στερούνται τα βιβλία σε όλη τους τη ζωή γιατί δεν ήξεραν να μιλήσουν γι αυτά όταν τους το ζητούσαν.» Λες και το παιδαγωγικό μας σύστημα έχει οργανωθεί εναντίον της επιθυμίας για μάθηση. Ανέκαθεν και παντού σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του κόσμου φαίνεται δεδομένο ότι η απόλαυση δεν έχει θέση στο σχολικό πρόγραμμα και ότι η γνώση μόνο καρπός κόπου και επίπονης προσπάθειας μπορεί να είναι και όχι απόλαυσης. Όλα στη σχολική ζωή: βαθμοί, εξετάσεις, κατατάξεις, προσανατολισμοί επιβεβαιώνουν ότι ο θεσμός διέπεται από μια φιλοσοφία ανταγωνιστικότητας που οφείλεται στην αγορά εργασίας. «Είμαι σκράπας»,»Δεν τα παίρνω τα γράμματα», «Δεν μπορώ να καταλάβω, να συγκεντρωθώ, να εκφραστώ». Όλα αυτά σημαίνουν: είμαι ξοφλημένος, δεν έχω ελπίδες. Κι αυτό είναι βολικό. Αν αυτοκατηγορηθείς, τόσο λιγότερες απαιτήσεις θα έχουν οι άλλοι από σένα. Τίποτα πιο καθησυχαστικό από ένα μοιραίο μηδενικό που σε γλιτώνει απ’ τον κόπο της προσπάθειας. Είναι «κουλ», το σχολείο «τους τη σπάει», τους «τη δίνει» και  τους «βγάζει την πίστη». Θα’θελαν να είναι ελεύθεροι, νιώθουν εγκαταλελειμμένοι στο χάος αυτού του κόσμου που μόνο απαιτήσεις έχει. Μαθητές που νομίζουν ότι είναι κουτοί και υποτιμούν τον εαυτό τους. Στερημένοι απ την απόλαυση που δίνει η μάθηση. «Ναυαγοί μαθητές που τους ξέβρασε η σχολική άμπωτη ενώ οι άλλοι οι «καλοί» σαλπάρουν με τα Λύκεια υπερωκεάνια και ξεκινούν για μεγάλες σταδιοδρομίες».Κι αν κάποιοι από εμάς για οποιοδήποτε λόγο στο ξεκίνημα της σχέσης μας με το βιβλίο απογοητευτήκαμε και παραιτηθήκαμε μπορούμε πάντα να κάνουμε μια καινούρια αρχή. Μπορούμε να τα δούμε κι αλλιώς τα πράγματα, πιο θετικά. : « …. να διαβάζεις σα να μη ζητάς τίποτα σε αντάλλαγμα… ανάγνωση δώρο…. να διαβάζεις και να περιμένεις…. να έχεις εμπιστοσύνη στην ερώτηση που πρόκειται να γεννηθεί και να προκαλέσει μια άλλη ερώτηση».  Οι πιθανές πενιχρές επιδόσεις μας στα μαθηματικά δε θα μας στερήσουν την περιέργειά μας για το σύμπαν. Η ανορθογραφία μας δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να γνωρίσουμε το Ζορμπά του Καζαντζάκη η τον Γιάννη Αγιάννη των Αθλίων του Ουγκώ. Υπάρχει πάντα ένα βιβλίο για τον καθένα μας που τον περιμένει για να του χαρίσει τα δώρα του μόνο με μια ανάγνωση. Η Λογοτεχνία είναι πάντα εδώ για να διευρύνει τους ορίζοντές μας. Το μυθιστόρημα θα μας οδηγήσει στο συγγραφέα και ο συγγραφέας στην εποχή του και η εποχή στις ιστορικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που την πλαισίωναν. Κι όλα αυτά μόνο με μια απολαυστική ανάγνωση.  Αλλά τι είναι η ανάγνωση; Η απάντηση δεν είναι απλή, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Πρόκειται περί πολυσύνθετης διαδικασίας. Οι ορισμοί είναι πολλοί, επέλεξα όμως δύο: «Ανάγνωση δεν είναι μόνο η μετάδοση πληροφοριών από το έντυπο στο μυαλό του αναγνώστη. Είναι και μια ενεργητική χρησιμοποίηση των αποθηκευμένων γνώσεων του αναγνώστη. Χρησιμοποιούμε και τη δική μας εμπειρία συμπληρώνοντας κενά, ερμηνεύοντας και εξάγοντας συμπεράσματα από το περιεχόμενο του κειμένου.» (Robert G. Crowder),  η   «Η ανάγνωση συνεπάγεται την αναγνώριση τυπωμένων η χειρόγραφων συμβόλων τα οποία χρησιμεύουν ως ερεθίσματα για την ανάκληση νοημάτων τα οποία έχουν κερδηθεί από προηγούμενες εμπειρίες και τη δόμηση καινούριων, με τη βοήθεια αντιλήψεων τις οποίες κατέχει ήδη ο αναγνώστης. Τα νοήματα τα οποία προκύπτουν οργανώνονται σε διαδικασίες σκέψης σύμφωνα με τους σκοπούς τους οποίους έχει επιλέξει ο αναγνώστης. Η οργάνωση αυτή οδηγεί σε μια νέα συμπεριφορά η οποία παίζει ρόλο είτε προς την προσωπική είτε προς την κοινωνική ανάπτυξη.» (Tinker & Mc Cullough) Οι αναγνώστες λοιπόν δεν είναι παθητικοί δέκτες όπως κάποτε εθεωρείτο αλλά έχουν μια ενεργητική σχέση με το βιβλίο. Δεν είναι όλα τα βιβλία –είτε έντυπα είτε ψηφιακά-  καλά. Υπάρχουν μέτρια και κακά βιβλία, με την έννοια ότι μπορεί να είναι κακογραμμένα, νωθρά, προβλέψιμα, να περιορίζουν τις προσδοκίες των αναγνωστών αλλά και των άλλων. Οι θέσεις των συγγραφέων, τις ιστορίες των οποίων διαβάζουμε, είτε δείχνουν προκατάληψη είτε συναίνεση μεταδίδονται με ευκολία και επηρεάζουν, ακόμη και όταν δεν είναι εμφανείς. Υπάρχουν βιβλία δήθεν αξιοσέβαστα και ευχάριστα, μελιστάλαχτα, μασκαρεμένα σε αξιόλογα. Είναι χειρότερα από τα κακά βιβλία γιατί μέχρι να αναγνωρίσουμε το καμουφλάζ τους μας τρώνε χρόνο ύπουλα.   Υπάρχει συνταγή για να αναγνωρίσουμε εύκολα το καλό βιβλίο; Η απάντηση είναι όχι, γιατί πρέπει να ταιριάξει η πολύπλοκη μοναδικότητα και του βιβλίου και του αναγνώστη του. Καλό βιβλίο είναι αυτό που μπορεί να κερδίσει το συγκεκριμένο αναγνώστη, να στηρίξει και να ανοίξει τους ορίζοντες του. Ακόμα και η «ανάγνωση φυγής», «το σκότωμα της ώρας» υποβοηθάει το άτομο να αναπτυχθεί και να βρει τα νοήματα που αναζητά η προσωπικότητα του. Καλός αναγνώστης είναι ο παμφάγος αναγνώστης, αυτός που διαβάζει οτιδήποτε πέσει στα χέρια του, γιατί έτσι θα αναπτυχθεί το κριτήριο του. «Η πλατιά , λαίμαργη, χωρίς διάκριση ανάγνωση είναι το γόνιμο έδαφος στο οποίο αναπτύσσονται οι επιλογές και τα γούστα» (Aidan Chambers). Όταν όμως συναντηθούμε με ένα καλό βιβλίο αυτό είναι μία απόλαυση, ένα εξαίσιο δώρο στον εαυτό μας. Είναι ένα παράθυρο στο φως, όχι μόνο για εμάς τους ίδιους, αλλά μέσα από εμάς και για ολόκληρη την κοινωνία μας.  Να μερικά θετικά που θα αποκομίσουμε από μια τέτοια μακρόχρονη παρέα: Σε πρώτο επίπεδο φαίνεται ότι απλά ψυχαγωγούμαστε και μέσα από αυτή την ψυχαγωγία γίνεται δημιουργική και η μοναξιά μας. Ας ρίξουμε μια ματιά ωστόσο και στο δεύτερο επίπεδο: ·        Ερχόμαστε σε επαφή με τα πνευματικά δημιουργήματα και την ανθρώπινη πορεία μέσα στο χρόνο.·        Βαθαίνει ο συναισθηματικός  μας κόσμος και η αισθαντικότητα μας.·        Αναπτύσσεται η φαντασία μας.·        Ακονίζεται ο νους μας.·        Αναπτύσσονται οι ατομικές μας ικανότητες και μετατρέπονται τα ατομικά μας μειονεκτήματα σε αφορμές προβληματισμού.·        Βελτιώνεται η εκφραστική μας ικανότητα και υποβοηθούμαστε στην ορθογραφία. ·        Καλλιεργείται το γλωσσικό όργανο, αποκτούμε ευφράδεια και γινόμαστε καλοί συζητητές.·        Μαθαίνουμε να εμβαθύνουμε στα πράγματα και να μην είμαστε επιπόλαιοι στη σκέψη μας.·        Οικοδομούμε την προσωπικότητα μας ανοίγοντας διάλογο με τον εαυτό μας, και φιλιώνοντας μαζί του.·        Αφυπνίζεται η συνείδηση μας και προωθείται η αυτογνωσία.·        Εκτιμούμε τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν.·        Ενισχύεται η πίστη στις μεγάλες ανθρώπινες αξίες καιμακροπρόθεσμα ανοίγονται δρόμοι για τη βελτίωση η την αλλαγή των όρων διαβίωσης των ανθρώπων.       Για να γίνουν όλα αυτά το διάβασμα πρέπει να είναι χαρά και όχι καταπίεση. Πρέπει να είναι πρόκληση για αυτενέργεια και αυτοπραγμάτωση.      Και μερικές πρακτικές συμβουλές για αποδοτικό και ξεκούραστο διάβασμα: ·    Κέφι, όρεξη και καλή διάθεση. Κάπου στον «Ερωτόκριτο» λέει: «το πράμα οπούνε στανικώς ογλήγορα σκολάζει»

·   Σωστός φωτισμός: Είναι μύθος  ότι ο χαμηλός φωτισμός δημιουργεί μόνιμη ζημιά στα μάτια. Τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι κυρίως βραχυπρόθεσμα. Επειδή ο κακός φωτισμός δυσκολεύει την εστίαση του ματιού οδηγεί σε λιγότερα βλεφαρίσματα των ματιών και κατ’ επέκταση στην ξηροφθαλμία.  Πιθανόν να έχουμε πονοκεφάλους, δάκρυα και θολή όραση. Μόλις τα μάτια ξεκουραστούν αυτά τα συμπτώματα υποχωρούν. Μερικοί γιατροί υποστηρίζουν ότι η συνεχόμενη αυτή κόπωση του ματιού μπορεί να οδηγήσει σε μυωπία.

Το φως πρέπει να πέφτει πάνω στο βιβλίο από αριστερά η μπρος αριστερά. Όχι από δεξιά η από πίσω γιατί δημιουργούνται σκιές πάνω στο βιβλίο και κουράζουν τα μάτια. Τη νύχτα το ηλεκτρικό φως ας μην έρχεται από πολύ μακριά, ψηλά η δεξιά. Το φως της λάμπας να μην κάνει τα φύλλα του βιβλίου να γυαλίζουν. Λάμπα 75-100W είναι αυτό που πρέπει.

·     Τα βιβλίο (και το πάνω και το κάτω μέρος του) πρέπει να απέχει 25-30 περίπου εκατοστά από τα μάτια.·   Κάθε 15 λεπτά ας  ξεκουράζουμε τα μάτια μας  κλείνοντας τα η κοιτώντας επίμονα κάπου μακριά για λίγα δευτερόλεπτα. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:«Τα παιδιά ως αναγνώστες» John Spink,«Οι βιβλιοθήκες και ο ρόλος τους» Β. Ι. Οικονόμου.«Σαν ένα μυθιστόρημα» Ντανιέλ Πενάκ.  Κορκοβέλου Ρένα,εκπ/κός, υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης Αίγινας    

Από τα τέλη του Νοέμβρη 2009 οι μαθητές μας έχουν αποκτήσει ένα καινούριο ενδιαφέρον. Κάθε Σάββατο  από τις 13:00 έως τις 15:00 (προς το παρόν)  εκπέμουν δοκιμαστικά ραδιοφωνική εκπομπή μέσω του Aegina Portal με τίτλο “Οργισμένα Κουδούνια” “Το Λύκειο στον αέρα”. Όταν η εκπομπή οριστικοποιηθεί θα ανακοινωθεί η νέα μέρα και ώρα. Απολαύστε την στο

 http://www.aeginaportal.gr κάνοντας κλικ στο:ραδιόφωνο.

Στις 27 του Νοέμβρη 2009, στο Ινστιτούτο Γκαίτε στην Αθήνα, διοργανώθηκε σεμινάριο-εργαστήριο για τις βιβλιοθήκες με θέμα “Μια βιβλιοθήκη στο σακίδιο”. Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να δείτε σχετικό βίντεο.

 http://www.youtube.com/watch?v=TMW7xgXWiAc

  Από το  σχολ. έτος 2009-2010 θεσπίστηκε από τη βιβλιοθήκη απονομή βραβείου-δώρου στο μαθητή/τρια που δανείστηκε και διάβασε τα περισσότερα βιβλία. Το βραβείo για αυτή τη σχολ. χρονιά είναι βιβλίο, η “Μικρή ιστορία του κόσμου”του Combrich και δόθηκε στο μαθητή (Α΄Λυκείου 2008-9) Γαλάρη Δάνη .

Η επιλογή των ποιητών και των ποιημάτων τους γίνεται από τις υπάρχουσες στη βιβλιοθήκη ποιητικές συλλογές και με αντίστροφη αλφαβητική σειρά.  

 Νερούδα Πάμπλο

“Εκατό ερωτικά σονέτα“

Μετάφραση: Ηλία Ματθαίου

Σκέφτομαι, αυτή η εποχή όπου μ’ερωτεύτης

θα φύγει και θα ῤθει μια άλλη γαλάζια,

θα ‘ναι άλλο δέρμα πάνω απ’τα ίδια κόκαλα.

την άνοιξη θα βλέπουν άλλα μάτια.

Κανείς απ’όσους την ώρα ετούτη δέσαν,

με τους καπνούς απ’όσους κουβεντιάσαν,

κυβερνήσεις, διαβάτες, μεταπράτες,

δε θα κινάει τα νήματα για πάντα.

Θα πάρουν πόδι οι θεοί με τα γυαλάκια,

τα μαλλιαρά θεριά με τα βιβλία,

οι φυτόψειρες και τα ορνιθοπούλια.

Κι όταν φρεσκοπλυμένος θα ‘ναι ο κόσμος

μάτια άλλα στο νερό θα γεννηθούνε

και θα ψηλώσει αδάκρυτο το στάρι.

Μάιος 2010 

Ουράνης Κώστας Ποιήματα-Εκλογή

Η ΑΓΑΠΗ

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού

και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στηλωμένα:

-αν είναι να’ρθει, θε να ‘ρθει δίχως να νιώσεις από πού

και, πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα,

θε να σου κλείσει απαλά με τ’άσπρα χέρια της τα δυό

τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε

κι όταν γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει:- Ποια ‘μαι εγώ;

απ’ της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια ‘ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς: αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθει.

Κλειστά όλα να ‘ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί

κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’αγκαλιάσει

ειδέ κι αν έχεις φωτεινό το σπίτι για να τη δεχτείς

και, σαν φανεί, τρέξεις σ’αυτήν και μπρος στα πόδια της συρθείς,

αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθει -αλλιώς θα προσπεράσει!…..

Απρίλιος 2010

 ΡΟΥΣΣΟΣ ΤΑΣΟΣ  

 “ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΟΦΗ” 

Ο ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ

Τόσα χρόνια κι ακόμη δεν έμαθες.

Στο τέλος

ξαναγυρίζεις στην πρώτη σου άγνοια.