Το 1999. δυσπρόσιτος στην Κάντανο Χανίων,
“εμπνεύστηκα”, με την βοήθεια τσικουδιάς, και με “μισό” Κρητικό αίμα που έχω,
ένα “έπος” :
ΔΥΣΠΡΟΣΙΤΟΣ ΚΑΙ ΤΡΙΕΤΟΥΣΑ
(όπως Ερωτόκριτος και Αρετούσα)
του…………………Κωστέντζου Λαμπρινιδάρου
(όπως Βιτσέντζου Κορνάρου)
Μια ιστορία θα σας πω για κάποια τριετία
που από νομιμώτατη γίνεται «αδικία».
Ενενηνταεφτά-ενενηνταοκτώ μια κρίσιμη χρονιά
που στην Παιδεία έδωσε άλλη μια μαχαιριά.
Τους μαθητές δεν σκέφτηκαν, μα ούτε και τους δασκάλους
απ’ την εξουσία φαίνεται έβγαλαν μες στο μυαλό τους κάλους.
Στους μαθητές δεν θ’ αναφερθώ, αν κι έχουν πολλή αξία
εμάς μας καίει προς το παρόν η τριετής θητεία.
Χρόνια αρκετά αναπληρωτές σε διάφορα σχολεία
και ξάφνου απ’ το υπουργείο λεν «δεν κάνετε ούτε μία».
ΑΣΕΠ πρέπει να περάσετε, οι «ικανοί» να βγούνε
κι’ όλα τα προηγούμενα να πάνε να χαθούνε.
Σε δικηγόρους δώσαμε τα ωραία μας λεφτουδάκια
για να μας περιλάβουνε άχρωμα δικαστάκια.
Δεν νοιάστηκαν τα χρόνια μας, κάποιοι πάνω από σαράντα
ούτε για οικογένειες κι η εμπειρία στην πάντα.
Βελτίωση ζητάγαμε μα δεν ίδρωνε τ’ αυτί τους.
«Δεν γίνεται ρύθμιση καμμιά» η σκληρή απάντησή τους.
Στις εξετάσεις μακελειό, πορείες, διαμαρτυρίες
μα των υπεύθυνων οι καρδιές ήτανε όλες κρύες.
Για χάρη σου Ανθόπουλε, για το πείσμα σου Αρσένη
μες’ στην απελπισία μας ενοιώσαμε χαμένοι.
Δηλώσαμε «δυσπρόσιτα», βρεθήκαμε στην Κρήτη
αφήσαμε οικογένεια, αφήσαμε και σπίτι.
Κι άλλοι ακόμα χειρότερα σε βουνά και ξερονήσια
απ’ τους δικούς μας μακριά και ταλαιπωρία περίσσια.
Για τρία χρόνια και μετά ξανά αμφιβολίες
αν θα γυρίσουμε κοντά, σε περιοχές οικείες.
Και νάσου φέτος ρύθμιση για την προϋπηρεσία
να εξασφαλίζει διορισμό, για εμάς όμως ήταν κρύα.
Αν την έκαναν νωρίτερα και μεις θα είχαμε αντέξει
σ’ απελπισμένο διορισμό δεν θα είχαμε τρέξει.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κοντά, στα ίδια τα σχολεία
με μας που «τιμωρούμαστε» παραμένοντας χρόνια τρία,
διορίσανε συνάδελφους με δέσμευση καμμία
που φεύγουν όποτε μπορούν ακόμα και για γραφεία.
Ή τέλος πάντων νόμιμα μετά από ένα έτος
μετάθεση ή απόσπαση μπορούν να ζητήσουν φέτος.
Δεν φταίνε βέβαια αυτοί, μα είναι αδικία
«νεώτεροι» συνάδελφοι νάχουν καλύτερη πορεία.
Μας λένε ότι προηγηθήκαμε, μα ας τόκαναν και κείνοι
διάλεξαν αβεβαιότητα απ’ της τριετίας τη δίνη.
Εξασφαλιστήκαμε λέει εμείς νωρίτερα ένα χρόνο
κι αυτό σημαίνει πως θάχουνε πλεονεκτήματα άλλοι μόνο;
Άσε που με τη «μεταρρύθμιση» πολλά σχολεία σβήνουν
κι όταν θα κλείσουν τελικά, οι θέσεις μας τι θα γίνουν;
Θα πρέπει να μας στείλετε αλλού, κι εσάς λοιπόν βολεύει
ο κάθε μας δυσπρόσιτος εύκολα να μπορεί να φεύγει.
Την πρότασή μας υπoυργέ μη ρίξεις στο καλάθι
γιατί ευκαιρία σου δίνεται να διορθώσεις κάποια λάθη.
9 – 11 – 1999
Κάτω από : "ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ"
καλημέρα Κώστα
πολύ καλό το έπος !!!!
όμως για σκέψου πως όλοι οι καθηγητές που πηγαίνουν στα δυσπρόσιτα δίνουν χαρά και ζωή στον τόπο αυτόν. βέβαια αμα έχεις οικογένεια πίσω είναι δύσκολο, τα νέα παιδιά ανευ οικογενειακών υποχρεώσεων γιατί να μην πηγαίνουν;;; το ίδιο ισχύει και για τους γιατρούς που δεν πανε πουθενά αλλού εκτός από τα μεγάλα αστικά κέντρα. έτσι αφήνουν τα μικρά χωριά χωρίς νέο αίμα και η ελληνική ύπαιθρος αργοσβήνει. πιστεύω ότι θα έπρεπε να δίνονται κίνητρα παραμονής για όλα αυτά τα δυσπρόσιτα και μη προνομιούχα μέρη της πολύπαθης Ελλάδας που πρώτοι και καλύτεροι εμεις την απαρνιόμαστε.
Πολύ καλό το κείμενο για τα δυσπρόσητα
Δε γράφεις τίποτα και για τις συμπτήξεις…
έστω και καμμιά μαντινάδα, μπας κι ευθυμήσουμε λίγο..
Το έπος ενός εκπαιδευτικού.
Πολλών…
Σε καταλαβαίνω,,,πόσο άδικα όλα τούτα…. και τώρα μετά από τόσα χρόνια.. κινδυνεύουμε όχι από δυσπρόσιτα αλλά από απολύσεις και δεν ξέρω τι άλλο…
Για τότε…
Δεν ήταν “κίνδυνος” τα δυσπρόσιτα…
Επιλογή διορισμού ήταν, δεν παραπονιέμαι, το επέλεξα…
Η συνέχεια, οι αλλαγές με πείραξαν…
Για τώρα…
Δεν μπορούμε να επιλέξουμε πιά…
Να ελπίζουμε μόνο, σε μη χειρότερα…