Ένας ηλικιωμένος ρουφάει ό,τι έχει απομείνει από το πλαστικό κυπελάκι του συσσιτίου. Ένα ζευγάρι τοξικομανών αγκαλιάζεται τρυφερά σε μια οικοδομή.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=23135&subid=2&pubid=63924558
Αφγανοί μετανάστες σέρνουν τα καροτσάκια τους πίσω από ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Οι άνθρωποι-σκιές της πόλης, οι παρίες των Αθηνών, που ζουν καθημερινά σε συνθήκες εξαθλίωσης είναι οι πρωταγωνιστές του ασπρόμαυρου φακού του Enri Canaj, που καταγράφει σκληρές εικόνες και από άλλα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.
Η σειρά φωτογραφιών του «Shadows in Greece», που είχε παρουσιαστεί πριν από λίγες μέρες στο «Athens Photo Festival» στην «Τεχνόπολις», τράβηξε το ενδιαφέρον του ξένου Τύπου και εν μια νυκτί ο Aλβανός φωτορεπόρτερ που συνεργάζεται και με ελληνικά μέσα είδε τη δουλειά του να διαδίδεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. «Οπως όλοι ξέρουν, η κατάσταση στην Ελλάδα έχει γίνει πολύ δύσκολη τα τελευταία έξι χρόνια. Οι άνθρωποι περνούν δύσκολες στιγμές και τα πράγματα χειροτερεύουν. Υποφέρουν και αυτό θέλω να δείξω με τις εικόνες μου, δεν θέλω να το κρύψω» λέει ο Canaj στο ανεξάρτητο πολιτικό περιοδικό «Vice», που πρώτο ανέδειξε το έργο του στο εξωτερικό.
«Αμίλητοι»
«Κάποτε αυτά τα μέρη ήταν από τις πιο ζωντανές περιοχές της πόλης και τώρα σαπίζουν από την εγκατάλειψη. Οι άνθρωποι ”σέρνονται” στους δρόμους σαν σκιές με κατεβασμένα τα κεφάλια, γειρτούς τους ώμους και αμίλητοι», λέει ο 34χρονος φωτορεπόρτερ περιγράφοντας την κατάσταση στη χώρα μας.
Σκληρές εικόνες εξαθλίωσης μιας χώρας που μαστίζεται από την κρίση οι «Σκιές στην Ελλάδα» προκαλούν το σοκ σε όσους αρνούνται να δουν το παράλληλο σύμπαν των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο. «Οταν βλέπει κάποιος αυτές τις φωτογραφίες, θέλω να νιώθει σεβασμό και να κοιτάζει με αξιοπρέπεια αυτά τα άτομα όπως κι εγώ», λέει ο φωτογράφος που δεν απολαμβάνει την ξαφνική δημοσιότητα. Μετανάστης και ο ίδιος, ήρθε στη χώρα μας από την Αλβανία σε ηλικία 11 ετών και γνώρισε μέσα από τους φωτογραφικούς «ήρωές» του την πραγματική φιλία. Εμαθε τις πρώτες λέξεις στα ελληνικά από τις ιερόδουλες που έμεναν στο ξενοδοχείο των πρώτων μηνών της διαμονής του.
«Αρχικά είχα επικεντρώσει στους μετανάστες που ζουν στοιβαγμένοι σε μικρά διαμερίσματα χωρίς καμία ελπίδα. Αυτοί οι άνθρωποι και οι γυναίκες που εκπορνεύονταν για 5 ευρώ έγιναν η καθημερινή μου ρουτίνα. Είναι ευαίσθητοι άνθρωποι με πολλά οικογενειακά προβλήματα αλλά είναι και οι μόνοι που ήταν φιλικοί μαζί μου όταν έφτασα στην Ελλάδα ως μετανάστης. Πολλοί από αυτούς έχουν υποστεί ψυχολογική βία και έχουν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους. Ηρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον και βρήκαν φτώχεια και ρατσισμό».
Οι άνθρωποι-σκιές του Canaj που «λάμπουν» στις συγκλονιστικές φωτογραφίες του είναι όπως ο ίδιος λέει και η λύτρωση. «Εκεί νομίζω ότι είναι η ελπίδα. Αν δούμε την πραγματικότητα, ακόμη κι αν μερικοί από εμάς είναι πιο τυχεροί, μπορεί να ευαισθητοποιηθούμε και να συμπονέσουμε τους ανθρώπους που πονάνε. Θέλω να κάνω τους ανθρώπους να σταματήσουν ένα λεπτό ώστε να νιώσουν και να σκεφτούν».
ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ natpapa@pegasus.gr