Στα 17 μου άρχισα να σκέφτομαι τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Και η αλήθεια είναι ότι ακόμη το σκέφτομαι… ίσως γιατί πάντα βρίσκω κάτι να εξελίσσομαι! Μου αρέσει να μιλάω πολύ και είμαι υπέρ της κατ’ ιδίαν επικοινωνίας αρκεί κάποιος ή κάτι να με εμπνεύσει…
Γιατί σαν την ατάκα της στιγμής, δεν έχει! Από εδώ όμως θα τα λέμε γραπτώς… γιατί το ιστολογείν εστί φιλοσοφείν!
Ζωγραφίζω, κατασκευάζω, διαβάζω, δουλεύω, μεγαλώνω τα παιδιά μου, φροντίζω την οικογένεια μου και τώρα τελευταία λέω να αρχίσω και να γράφω γιατί μου είναι πιο εύκολο να μοιράζομαι τις σκέψεις μου.
Από μικρή παρατηρούσα και την παραμικρή λεπτομέρεια για αυτό και οι αλλαγές μου δίνανε αφορμή για σκέψεις και συγκρίσεις. Με κάνανε πιο απαιτητική στους γύρω μου και αυστηρό κριτή του εαυτού μου. Στην αρχή ντρεπόμουν να σηκώσω ακόμη και το χέρι μου στην τάξη, δεν θυμάμαι να είπα ποτέ προσευχή σε κανένα σχολείο ως μαθήτρια…και ήταν και πολλά! 5 αλλά ποιος τα μετράει;
Πώς έγινα εκπαιδευτικός, δεν ξέρω. Ποτέ δεν ήταν στα επαγγέλματα που είχα σκεφτεί από παιδί. Που να με φανταστώ να μιλώ σε πλήθος; Το χειρότερο μου! Πακετατζού ήθελα να γίνω για πολλά χρόνια. Ναι! Πακετατζού, να τυλίγω όμορφα πακέτα με χρωματιστές κορδέλες. Μετά αεροσυνοδός… και μετά… προσγειώθηκα απότομα στην τρίτη λυκείου, όπου δεν μου άρετε τίποτα. Και κάπου προς τα τέλη του Ιούνη έμαθα για την σχολή Καλών Τεχνών..και το ένα έφερε το άλλο… Η ενασχόληση όμως με την τέχνη δεν ήταν-είναι εύκολα αποδεκτή. Θυμάμαι του μπαμπά μου να του πέφτει το σαγόνι στην δήλωση μου να ασχοληθώ με αυτήν επαγγελματικά. Ευτυχώς η λέξη εκπαίδευση κούμπωσε κουτί στο αυτί του και έγινε το επόμενο βήμα.
Βήμα!, με αυτή τη λέξη θα κλείσω. Να μεγαλώνουμε και να κάνουμε βήματα … μόνο προς τα μπροστά!Γιατί αν δεν προχωράμε δεν ζούμε!