kantonopou’s blog

Αυτές τις πασχαλινές ημέρες όλοι μας λέμε πως το Πάσχα είναι ο ήλιος της Ορθοδοξίας, ο πολικός αστέρας, το δυνατότερο πνευματικό φως, που καταυγάζει τους ορθόδοξους χριστιανούς.

Μέσα στο φως αυτό της Αναστάσεως, βλέπουμε τον Αναστημένο Χριστό με πληγωμένα τ’ άχραντα χέρια Του, ν’ αγκαλιάζει και να τραβάει προς τη Βασιλεία Του τους χριστιανούς, «ίνα το κατάκριμα λύσας, τους πάντας εξαγοράσει» (αββάς Θαλάσσιος).

Αυτό το πράγμα είναι τόσο μεγάλο, που είναι δυσκολοπίστευτο. Γι’ αυτό και ο Απ. Παύλος έλεγε, πως χωρίς την Ανάσταση ακόμα και η πίστη μας θα ήταν μάταιη. Μα αυτό που φαίνεται στους πιστούς ή στους χλιαρούς ολιγόπιστους δυσκολοπίστευτο, ή εντελώς απίστευτο, για τον πιστό είναι κάτι το βέβαιο, γιατί η Ανάσταση των ανθρώπων εξαρτάται από τα χέρια του Θεού.

Με την ανάσταση του Χριστού βεβαιώνεται η μελλοντική πραγματοποίηση ενός από τους βαθύτερους πόθους του ανθρώπου: η αθανασία του, η προέκταση της μεταφυσικής ζωής του εις τον αιώνα. Γιατί όπως μετά το θάνατο της ψυχής, διά της αμαρτίας, ακολούθησε και ο θάνατος του σώματος έτσι και με την ανάσταση της ψυχής, που είναι η επιστροφή της ψυχής στο Θεό, με την τήρηση των θείων εντολών του, θα ακολουθήσει και η ανάσταση του σώματος που θα ενωθεί πάλι με την ψυχή. Και ύστερα απ’ αυτήν την ανάσταση θ’ ακολουθήσει «η όντως αφθαρσία και το διαιωνίζειν τους ηξιωμένους τω Θεώ πνευματικούς γενομένους αντί σαρκικών, και ως αγγέλους Θεού διαιτωμένους εν τω Ουρανώ» (Φιλοκαλία). Οπότε έχουμε λόγους φυσικά να πιστεύουμε ευκολότερα την αποστολική έκφραση: «και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα» (Α΄ Θεσσ. δ΄17).

Όμως για να έρθει η ανάσταση πρέπει να προηγηθεί η νέκρωση, η σταύρωση. Πρέπει να σταυρώσουμε μέσα μας κάθε βίωμα απάτης, επιθυμίας, αμαρτίας, φθοράς. Να βγάλουμε από πάνω μας, σαν ένα παλιό φιδίσιο πουκάμισο, τον παλιό μας εαυτό, κι έτσι να φορέσουμε το φωτεινό ένδυμα το αναστάσιμο, που μας χαρίζει το Πάσχα. Αυτή την έννοια πρέπει να δώσουμε στο αναστάσιμο τροπάρι που λέγει: Χθες συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθες. Αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τη βασιλεία σου.

Αυτή, βέβαια, η σταύρωση του παλιού μας εαυτού, προϋποθέτει και μίαν αλλαγή βίου. Χωρίς να ξεφτίσουμε το κήρυγμα της Αναστάσεως σε φθηνές συμβουλές μικρόχαρης ηθικής, με ατελείς και αφελείς μικροθυσίες, πρέπει να τονίσουμε, πως δεν μπορούν να είναι υιοί της Αναστάσεως άνθρωποι χωρίς το φως της αναστάσεως και χωρίς την ειρήνη που ανέτειλε για όλον τον κόσμο από το Ζωηφόρο Τάφο του Κυρίου. Δεν μπορεί να λέγεσαι χριστιανός, «υιός της αναστάσεως», και τα έργα σου τα καθημερινά να είναι μέσα στο σκοτάδι εργασμένα. Τα έργα που γίνονται μέσα στο σκοτάδι είναι έργα του σατανά, του πατέρα του σκότους. Ούτε μπορείς να είσαι χριστιανός της αναστάσεως, όταν βρίσκεσαι μέσα στην αδικία. Ούτε όταν κολυμπάς μέσα στο χρήμα και στο χρυσάφι, και ο διπλανός σου στερείται και το ψωμί ακόμα και στρώνει πασχαλινό τραπέζι σ’ ερειπωμένο σπίτι, χωρίς μια άσπρη λαμπάδα, χωρίς ένα κόκκινο αυγό, χωρίς ένα κομμάτι κρέας……

Είναι σκληρή η πίστη στην ανάσταση, αλλά άμα την πιστέψει κανείς και την αποδεχθεί εσωτερικά, πρέπει να διαμορφώσει και την ζωή του ανάλογα. « Ώσπερ απιστουμένη, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος για την Ανάσταση, την ζωήν ανατρέπει την ημετέραν και μυρίων κακών εμπίπλησι και άνω κάτω ποιεί, ούτω πιστευομένη τους περί της προνοίας ημίν παρεισάγει λόγους και πολλήν αρετής παρασκευάζει ποιείσθαι την επιμέλειαν, και μετά πολλής σπουδής την κακίαν φεύγειν και γαλήνης άπαντα και ειρήνης ποιεί». Αυτό θα πει πως η εξωτερική ανάσταση που γιορτάζουμε σήμερα, με τα αρνιά τα ψητά, τα ολονύκτια γλέντια, τα επικίνδυνα από πολλές απόψεις ταξίδια, μακριά από το οικογενειακό περιβάλλον, με το ακατάπαυστο σκόρπισμα του εαυτού μας μέχρι διαλύσεως, δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος εορτασμού.

Αν δεν γίνει εσωτερική υπόθεση μας και συνεχής υπόμνηση, για μια δίκαιη, ειρηνική, φωτεινή, ενάρετη, αγία ζωή, η ανάσταση θα περνάει σαν ένα γεγονός δίχως πνευματική σημασία για μας, θα είναι μια εξωτερική ανάσταση. Και παρ’ όλες τις γραφικές και τουριστικές πασχαλινές διαχύσεις και τους λογοτεχνικούς πανηγυρισμούς των επικαίρων μεγάλων χριστιανών της λογοτεχνίας, το νόημα της Αναστάσεως θα μας ξεφεύγει. Αν δεν φέρουμε το φως της Αναστάσεως μέσα μας, τα πάντα θα είναι σκοτεινά και μάταια. Μόνο με την αληθινή βίωση του φωτός της Αναστάσεως, θα περπατήσουμε τον υπόλοιπο δρόμο μας, «εν καινότητι ζωής» και θα αξιωθούμε να γίνουμε πραγματικά τέκνα της Αναστάσεως.